- ทั้งหมด: 91
1
ราตรีซึ่งฟ้าสลัวไร้ดวงดาว จันทร์เสี้ยวเดียวดายบนนภาเสียงเกือกม้ากระทบผืนดินดังกึกก้อง ท่ามกลางอากาศห
2
‘พี่ต้าเผิง’
เจ้าของเรือนร่างกำยำ สูงใหญ่ ซึ่งนอนอยู่บนเตียงกว้างสะดุ้งตื่นกับเสียงเรียกซึ่งเหมือนได้
3
“เอาละๆ มัวแต่เถียงกันไปมาได้อะไร ให้อวี้เอ๋อร์จัดการไปตามนั้น ถ้าเจ้ายังปวดหัวเพราะเรื่องพยายามจะฟื
4
“บ่าวคิดว่าหากคุณชายรองออกมาชมจันทร์ ถ้าคุณหนูยังไม่หลับ ก็น่าจะออกไปเป็นเพื่อนเขาที่หอจันทร์กระจ่าง
5
ช่างเป็นฤดูใบไม้ผลิที่ยาวนานนักในความรู้สึกของฟังเยว่ฉิวกับการต้องทนเดียวดายอยู่เพียงลำพังในกระท่อมน
6
วันรุ่งขึ้น ฟังเยว่ฉิวหาผลไม้ในป่ากินประทังความหิว จวบจนเมื่อ ยามบ่ายนางจึงกลับไปที่กระท่อม ด้อมๆ มอ
7
ผิงอิงฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของไป๋เยี่ยน ส่วนหญิงสาวจากร้านใบชานั้นชะตาลิขิตให้สิ้นอายุขัยในวันนี้
8
อาการครุ่นคิด เลื่อนลอยเป็นบางหนบนหอจันทร์กระจ่างของเผิงเซิ่งอี้ยังอยู่ในสายตาเฝ้ามองของฉงอวี้หลิง ห
9
ฟังเยว่ฉิวเดินทางมาถึงถูหยางในช่วงฤดูเสียวหม่าน แต่เพราะเป็นคนบ้านนอก มีใจซื่อ มองโลกภายนอกแง่ดีเกิ
10
“ข้ามั่นใจแล้วเชียวว่าต้องถูกใจท่าน” อย่างไรเสีย อีกไม่กี่เดือนก็ต้องร่วมหอห้องแต่งเป็นสามีภรรยา องค
11
ก่อนออกจากโรงเตี๊ยมในตอนบ่ายวันรุ่งขึ้น ฟังเยว่ฉิวถามถึงแม่ทัพเผิงเซิ่งอี้กับเหล่าคนงาน คำตอบแรกที่น
12
เถียนเยวี่ยเพิ่งเสร็จธุระที่วัดหม่านหลง ขากลับไม่ขึ้นเกี้ยว เดินทอดน่องผ่อนคลายอารมณ์ลำพัง จึงมีเวลา
13
คุณชายเถียนเยวี่ยสั่งให้นางนั่งลงกินข้าว และนางก็เชื่อฟังเขา ฟังเยว่ฉิวเข้าใจว่าทั้งสองคงเป็นญาติห
14
ไม่มีเชือกถัก...อาจเป็นเพราะชายหนุ่มทำตกหล่นระหว่างเดินทางก็เป็นได้
ไม่เป็นไร อย่างน้อยให้นางพบเขาสั
15
“นางต้องเป็นขโมย ในตอนนั้นพี่เซิ่งอี้ของเจ้าสูญเสียความทรงจำด้วยแล้ว อาจจะมีช่องโหว่ให้นางหาประโยชน์
16
ความเจ็บช้ำที่ได้รับกะทันหันทำให้ฟังเยว่ฉิวมิสามารถอยู่จนถึงวันที่เผิงเซิ่งอี้เข้าสู่พิธีวิวาห์ยิ่งใ
17
หลายวันก่อนเผิงเซิ่งอี้กลับจากตำหนักของเสวี่ยอ๋อง เพิ่งลงจาก เกี้ยวสี่คานหามหน้าจวน ก็พบนางถังจิ่วหย
18
กลางยามซื่อ แดดอุ่นไล้เลียกลุ่มเมฆา ฟังเยว่ฉิวนั่งเกี้ยวตามลำพังมาถึงหน้าจวนสกุลเผิง หลี่เฉาเป็นผู้
19
คิดแบบใจเขาใจเรา หากนางเป็นมารดาของพี่ต้าเผิง คงจะไม่ถูกใจนักหรอก กับการที่จู่ๆ ก็มีสะใภ้ไร้หัวนอนปร
20
ภายในห้องหนังสือเรือนบูรพา หลังจากส่งฟังเยว่ฉิวเข้าเรือนรับรองฝั่งขวา เผิงเซิ่งอี้ก็กลับมานั่งทบทวนถ
21
“เจ้ากล้าเอ่ยคำว่ารักอย่างหน้าไม่อาย เจ้าอาศัยบุญคุณที่ช่วยเขามาเป็นข้ออ้างก็เท่านั้น เพราะเจ้ารู้ว่
22
นางถังจิ่วหยินเหยียดริมฝีปากเล็กน้อย “ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าคงไม่ปริปากง่ายๆ แน่ เอาเถอะ ประเดี๋ยวจ
23
“สีหน้าเจ้าไม่สู้ดีนัก”
หรือเพราะเขาเร่งรัดจะหาความจริงจากปากนางมากเกินไป ทั้งที่นางเพิ่งมาถึงจวนสกุล
24
“ขอบคุณคุณชาย เยว่เอ๋อร์เพียงแค่ยังไม่ชินกับอากาศที่ถูหยาง” นางโกหกไปอย่างนั้น
“ข้าจะให้ท่านหมอฉางมาต
25
ฟังเยว่ฉิวหันกลับมายังเจ้าของเสียง ตอนนี้แมวอยู่ในอุ้งมือนางแล้ว แต่มิวายถูกแรงดิ้นรนของมันก่อนหน้าน
26
ห้องโถงเรือนอุดร นางถังจิ่วหยินรู้เรื่องบุตรชายจะไปกินข้าวที่ห้องของฟังเยว่ฉิวจากปากของอาซิ่นตั้งแต่
27
เผิงเซิ่งอี้ได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาของฟังเยว่ฉิว แต่เขาก็ยังบรรจงทายาให้นางต่อจนทั่วทั้งสองแขนและสอ
28
ฟังเยว่ฉิวจับจ้องใบหน้าคมสันซึ่งตอนนี้มีเส้นเลือดแล่นขึ้นเป็นริ้วเพราะอารมณ์ขุ่นมัว เรื่องมาถึงขั้นน
29
บนทางเดินอันเชื่อมโยงไปยังหมู่เรือนทั้งสี่ อันหลิวและฮว่าเซียงได้คอยกันบรรดาบ่าวไพร่ในเรือนแต่ละหลัง
30
“จะว่าไป เจ้ากับข้ามิได้ต่างกันนักหรอก แบกรับหัวตัวเองไว้ไม่พอ ยังต้องประคองหัวคนรอบข้างไว้เสียหลายห
31
“นี่เคยพบหน้ากันมาก่อนหรืออย่างไร” เผิงเซิ่งอี้ซึ่งคล้ายกลายเป็นส่วนเกินถามขึ้น
“หากเจ้าอยากจะรู้ ก็ต
32
“อวี้เอ๋อร์คารวะท่านย่า” เจ้าของร่างงามระหงในชุดสีชมพูกลีบเถา ฮวาย่อกายลงอย่างแช่มช้อย ตามติดด้วยเหม
33
หลังกล่าวลาเจ้าของเรือนประจิมแล้ว เผิงเซิ่งอี้ก็เดินนำหญิงสาวทั้งสองพร้อมด้วยเหมยเหม่ยออกจากเขตเรือน
34
พี่ชายคนโตก็เหมือนบิดาที่มีภรรยาน้อยอีกหลายคน แต่ละคนก็ต่างแย่งชิงความรักใคร่จากสามีไม่มีใครยอมใคร ค
35
“แล้วเจ้าจะทำเช่นใด ไม่กี่วันนางก็จะไปจากสกุลฉงแล้ว จะร้องขอให้นางรับความรักของเจ้าน่ะหรือ บอกเลย...
36
เรื่องบางเรื่องหากไร้แรงยุและส่งเสริม ก็คงหยุดชะงักไม่สามารถเดินหน้าต่อ ปล่อยทิ้งร้างก็ย่อมห่างหายแล
37
แต่เมื่อเผิงเซิ่งอี้ยกจานขนมมันเทศวางต่อหน้านางถังจิ่วหยิน และบอกต้นตอที่มาของขนมจานนี้ ผู้เป็นมารดา
38
เจ้าของร่างที่ก่อนหน้านี้คิดว่าเรื่องราวระหว่างเขากับและคุณหนูฉงผู้อยู่ใต้ร่มเงาของสกุลเผิงจะง่ายดาย
39
ภรรยาเจ้าบ้านกรีดร้องคิดว่าตัวเองกำลังจะถูกฆ่าให้ตายตกตามน้องชาย ทว่าปลายแหลมคมของกรรไกรกลับกับพุ่งเ
40
ราตรีหนึ่งซึ่งแสงเดือนผ่องอำไพ เผิงเซิ่งอี้กลับจากดื่มสังสรรค์นอกจวน เวลากำลังจะล่วงผ่านยามซวี ขณะช
41
นอกจากฝีมือทำขนมมันเทศที่ถูกปากถูกใจเผิงไหน่ไนแล้ว ฟังเยว่ฉิวยังมีฝีมือปักผ้าที่น่าทึ่ง ลวดลายพื้นเม
42
ฟังเยว่ฉิวออกจากเรือนประจิม ในมือถือตะกร้าด้ายและหอบผ้ากลับเรือนของตนอีกหลายผืน นางวางแผนว่าคืนนี้จะ
43
เสียงฝนปะทะสายลมครางดั่งคลื่นสาดกระจายยามราตรี ที่เรือนบูรพาอีกฟากฝั่ง ฟังเยว่ฉิวจามติดๆ กันเพราะถูก
44
บทที่ ๑๔
บาดแผลที่เท้าของฉงอวี้หลิงไม่ลึกมากนัก เพราะตอนนั้นนางสวม ถุงเท้าอยู่ เมื่อได้รับการรักษาจาก
45
ฉงอวี้หลิงแค่ตกน้ำ บาดแผลที่เท้าก็มิได้ปริแตก ชายหนุ่มจึงให้บรรดาสาวใช้ออกไปรอหน้าเรือน มิต้องการให้
46
เข้าสู่ยามน้ำค้างขาวของปี นกบางจำพวกคืนถิ่น ได้เวลาฟังเยว่ฉิวต้องคืนถิ่นฐานเช่นกัน หญิงสาวบอกลาเผิง
47
ฮว่าเซียงถ่ายทอดทุกคำพูดและเล่าถึงเหตุการณ์ที่โถงของเรือนให้เผิงไหน่ไนฟังอย่างออกรสมิขาดตกบกพร่อง หญ
48
ใช่มีเพียงเขาที่มอบถุงเครื่องรางให้นาง ฟังเยว่ฉิวนำเงินส่วนตัวบริจาคให้ทางศาลเจ้าเพื่อซื้อถุงเครื่อง
49
ท่านพี่...เหตุใดฉงอวี้หลิงจึงแทนตัวเผิงเซิ่งอี้ว่าท่านพี่ เหอเติ้งเหลยขบคิด เริ่มมองทั้งสามด้วยสายตา
50
เพราะเปียกมะลอกทั้งสองคน เผิงเซิ่งอี้จึงสั่งให้เล่าหลางไปจัดการหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เขาและฟังเยว่ฉิ
51
แววตาตื่นตระหนกของหญิงสาว ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มปิดดังเกรงกลัวจะโดนกระทำกล้ำกราย ราวกับยิ่งปลุกเร้าให้
52
นางถังจิ่วหยินนั่งบนเก้าอี้ โดยมีฟังเยว่ฉิวยืนรับคำพิพากษาอยู่เบื้องหน้า ส่วนจ้าวนีและอาซิ่นนั้นยืนร
53
เผิงเซิ่งอี้เมื่อออกจากค่ายทหารนอกเมืองกลับถึงจวนสกุลเผิง ใจนั้นคิดถึงอยากพบหน้าฟังเยว่ฉิว ขณะเดินผ่
54
เรือนบูรพาฝั่งนี้ แต่ก่อนเพียงเคยใช้รับรองญาติสนิท จึงไม่มีครัว อาซิ่นกลับจากโรงครัวใหญ่เดินเข้ามา
55
เสียงไก่ขันได้ยินแผ่วจางจากที่ไกลออกไป รุ่งอรุณมาเยือนและปลุกฟังเยว่ฉิวให้ตื่นจากฝันอันแสนหวาน
“รู้สึ
56
“เรื่องนั้นตัดสินใจดีแล้วหรือ” หนก่อนที่เขามาพบหญิงสาว นางขอโอกาสอยู่ต่อถึงหลังเทศกาลไหว้พระจันทร์เพ
57
เจ้าของร่างสูงสง่าเดินออกจากห้องมาหยุดยืนที่สวนหน้าเรือน เล่าหลางที่รอท่าอยู่ก่อนแล้วปรี่กายเข้
58
“เยว่เอ๋อร์ทราบ แต่เราหนีความผิดพลาดในอดีตไม่พ้น” ฟังเยว่ฉิวสบตาเขา พร้อมสูดลมหายใจลึก “เยว่เอ๋อร์ตั
59
“พี่ต้าเผิง...พี่ต้าเผิง” นางจะรู้หรือไม่ คำเรียกขานของนางนั้นทำเขาจวนเจียนคลั่งปานใด
ฟังเยว่ฉิวถูกเร
60
หลังมื้ออาหารเช้าพร้อมหน้า เผิงเซิ่งอี้กับฟังเยว่ฉิวจึงกลับเรือนบูรพา ครั้นอยู่ตามลำพังในห้องหับส่ว
61
ฉงอวี้หลิงเมื่อเห็นว่าเป็นท่านย่าของเผิงเซิ่งอี้ก็รีบลดมือลง แล้วรีบหลบหลังแม่สามี
“เหตุไฉนมารังแกคนถ
62
แม้สั่งใจมิให้ระแวง แต่เผิงเซิ่งอี้ก็อดจะลองหยั่งถามนางไม่ได้ ที่ข้างนอกนั่น นางได้พบเจอผู้ใดบ้าง
“เย
63
ในเรือนบูรพาอีกฝั่งนั้น หลังจากท่านหมอฉาง นางถังจิ่วหยินและ เผิงเซิ่งอี้กลับออกไปจากห้องของฉงอวี้หลิ
64
หลังออกจากห้องของฟังเยว่ฉิวเมื่อวันนั้น เผิงเซิ่งอี้ก็ไม่ไปค้างกับหญิงสาวอีก กระทั่งยามที่ต้องไปเรือ
65
ด้านจ้านเปียวซึ่งวิ่งเต็มฝีเท้าทันได้เห็นเงาหลังของรถม้าควบผ่านเข้าประตูด้านข้างของบ้านหลังใหญ่ เพรา
66
ที่ตำหนักขององค์หญิงหงหญ่า
ข้าวของกระจายเกลื่อนบนผืนพรม พอๆ กับแพรม่านไหมที่แหว่งวิ่นเพราะแรงกระชากจน
67
เมื่อคล้อยหลังเผิงเซิ่งอี้ เสวี่ยอ๋องก็เสด็จออกจากตำหนักส่วนใน เพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิยังห้องทรงพ
68
“กระทำการอุกอาจป้ายความผิดให้เสวี่ยอ๋อง ป้ายความผิดให้ตระกูลเผิง ข้ากำลังคิดจะออกไปตำหนักเหมันต์พิศุ
69
เสียงแห่งความเจ็บปวดดังมาจากในห้อง บ่าวหญิงสองนางวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา มีอาซิ่นติดตามรั้งท้าย
“นาง...น
70
“ข้าจะไม่เชื่อคำพูดของเจ้าอีก ในเมื่อเจ้ากล้าทรยศความรักของข้า ต่อให้เรื่องร้ายแรงกว่านั้น ข้าก็คิดว
71
“อย่า...ท่านออกไปนะ ออกไป!”
“เจ้าถือสิทธิ์อะไรมาไล่ข้า ยังอยู่ในบ้านข้า เป็นของข้า ก็ควรต้องเชื่อฟังแ
72
ในที่สุดจวนสกุลเผิงก็ไร้เงาของฟังเยว่ฉิวสมดั่งใจนางต้องการ...
ทว่าเผิงเซิ่งอี้ซึ่งกำลังนั่งกินข้าวร่ว
73
“ที่ล่วงเกินเจ้าไป เพราะข้าไม่อาจทนเห็นสตรีบอบบางเช่นเจ้ายืนตากลมหนาว”
จะว่าไป การมีคนสนอกสนใจนางนับว
74
ระหว่างออกเดิน เด็กชายจับมือของหญิงสาวไว้ มืออีกข้างก็จับมือพี่ชาย เด็กน้อยโลดเต้นอย่างมีความสุข ปาก
75
การเผด็จศึกกับแคว้นโฮว่ติ้งมิใช่เรื่องง่าย เพราะกำลังรบส่วนหนึ่ง นั้นมาจากนักฆ่าของเผ่าเร่ร่อนซึ่งมี
76
เถียนเยวี่ยครั้นพอเห็นสีหน้าของลูกเขยหนุ่มก็ได้แต่ร้องเฮ้อ...ในใจ คงมีความเข้าใจผิดๆ เกี่ยวข้องกับเข
77
อากาศของฤดูวสันต์นั้นอบอุ่นด้วยแสงแดดอ่อนๆ มวลไม้ผลิใบ ชอุ่มเขียวทั่วท้องทุ่ง ในที่สุดเผิงเซิ่งอี้ก็
78
เขาจำได้ว่าตนเองนอนพักรักษาตัวอยู่ร่วมสัปดาห์จึงขยับลุกลงจากแคร่ไม้ได้ เพราะอากาศเย็นจัดช่วงกลางฤดูห
79
ด้วยมีศัตรูต้องการให้ข้าตาย ขณะไถ่ถามความกันอยู่ก็ถูกคนซุ่มโจมตี เมื่อมีดาบในมือ เขาซึ่งสูญเสียความท
80
แม้จะสุ่มเสี่ยงต่ออาญาแผ่นดิน แต่ด้วยความช่วยเหลือของเสวี่ยอ๋อง หลังจบงานเลี้ยงคืนนั้น เผิงเซิ่งอี้จ
81
ฤดูสรรพสัตว์ตื่นจากจำศีล ปัญหายืดเยื้อระหว่างเผิงเซิ่งอี้กับองค์หญิงหงหญ่าก็คลี่คลายด้วยการตกลงข้อแล
82
“ข้าจำกลิ่นกายเจ้าได้ และก็จำรสชาติของริมฝีปากเจ้าได้เช่นกัน”
เขากอดนางไว้แน่น แน่นเสียจนราวจะแทรกผ่า
83
“ในใจข้าแต่ไหนแต่ไรมีแต่ฟังเยว่ฉิว”
คนไร้หัวใจ ข้าไม่เชื่อท่าน!
นางส่งสายตาขุ่นเขียวให้เขา ทว่าเขากลับ
84
โชคดีที่บาดแผลจากเขาแหลมของวัวดำดุร้ายนั้นไม่ลึก ในกระโจมรับรองเมื่ออยู่ตามลำพังสองคน ฟังเยว่ฉิวซึ่ง
85
เผิงเซิ่งอี้พักรักษาอาการบาดเจ็บอยู่สามวัน เมื่ออาการค่อยทุเลาจึงไปอำลาหัวหน้าเผ่า และกล่าวขอบคุณที่
86
ตัวตนซึ่งแข็งขึงของเผิงเซิ่งอี้ทำให้ร่างขาวนวลร้อนผะผ่าวคล้าย ถูกรมอบด้วยเปลวไฟ ผิวเนื้อระเรื่อแด
87
เทศกาลไหว้ขนมจ้าง ริมแม่น้ำหรานซีทางทิศใต้ สายลมรวยรื่นเหนือลำน้ำ แสงจันทร์สาดส่องทาบเนินเขา
หลังชาว
88
“เหม็น...เยว่เอ๋อร์ไม่กิน”
“ได้ๆ พี่ต้าเผิงจะกลับไปซื้อมาให้ใหม่ เจ้ารอก่อนนะ”
เล่าหลางอดกลั้นไม่ให้ตั
89
เก้าปีที่ร่วมเคียง...
“ท่านแม่...ท่านแม่” เสียงเรียกมาพร้อมร่างเล็กที่วิ่งถลาเข้ามาในห้องด้านใน อาชาง
90
ยามขึ้นเตียง ฟูเหรินข้างกายก็ยังคล้ายมีเรื่องให้กังวล มิแปลกที่ผู้รักใคร่ปานแก้วตาดวงใจจะสังเกตเห็น
91
สองวันให้หลัง เผิงเซิ่งอี้มีคำสั่งส่งตัวหญิงสาวที่พามาด้วยไปให้ญาติของนาง ตัดทุกความเกี่ยวข้องนับแต่
ชอบมากๆค่ะ
25/05
0สนุก
11/11
0