เสียงมือถือดังขึ้น เจ้าของเครื่องหลุบตามองหน้าจอ รู้ว่าใครโทรมาเลยระบายลมหายใจ แล้วตัดสินใจกดรับสาย
“ค่ะคุณเตมินทร์” จันทร์จิรากรอก
“วันนี้คุณจันว่างไหม ผมมีร้านอาหารอร่อยเปิดไหมอยากชวนคุณไปครับ”
จันทร์จิราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูเหมือนต้องจบความสัมพันธ์ระหว่างกันแล้ว เดม่อนจะมาถึงเมืองไทยในวันพรุ่งนี้ และเขาคือหุ้นส่วนคนสำคัญของบริษัท ซึ่งเธอมีหน้าที่ต้องคอยดูแล
“ได้ค่ะ ฉันเองก็มีเรื่องสำคัญอยากคุยกับคุณเหมือนกัน”
ปลายสายขมวดคิ้ว เมื่อเธอบอกเรื่องสำคัญ หรือคุณจันต้องการให้ระหว่างเราพัฒนามากขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น เย็นนี้เจอกันนะครับ เดี๋ยวผมไปรับ”
“ค่ะ”
พอวางสาย เลขาสาวเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาลุกออกจากเก้าอี้แล้วหยุดยืนตรงหน้า
“วันนี้ฉันจะขอพี่สาวเธอคบนะ” เตมินทร์บอก สีหน้าแช่มชื่น
ทว่าคนฟังกลับชะงัก สีหน้าซีดเผือด
“พี่สาวฉัน..” เธออึกอัก ไม่รู้ควรเอ่ยเช่นไรดี
เตมินทร์ขมวดคิ้ว เหมือนเลขาของเขามีบางอย่างต้องการพูดออกมา
“พี่สาวเธอ... ทำไมเหรอ”
“เจ้านายแน่ใจแล้วเหรอคะ เรื่องที่จะขอคบกับพี่สาวฉัน!” เธอโพลงออกมา แม้รู้ว่ามันอาจทำให้ถูกเข้าใจผิด
คนถูกถามชะงัก สีหน้าสับสน นึกว่าลูกน้องจะเห็นดีเห็นงามด้วย เขาไม่เคยคิดขอคบหาใครเปิดเผยแบบจันทร์จิราสักคน อย่างมากก็แค่เล่นๆ เท่านั้น มีจันทร์จิราที่เขาคิดจริงจัง
“มีอะไรหรือเปล่า นึกว่าเธอจะสนับสนุนฉันเสียอีก” เขาย้อนถาม ขมวดคิ้ว
หญิงสาวรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “จะมีได้ยังไงล่ะคะ ฉันเป็นห่วงพี่สาวน่ะค่ะ เจ้านายยิ่งสาวๆ เยอะอยู่ด้วย”
เขาอมยิ้ม “ฉันไม่มีใครแล้ว เชื่อใจฉันสิ รับรองพี่สาวเธอมีความสุขแน่”
“ค่ะ” แววตาคนตัวเล็กมีความกังวล เพราะรู้ดีว่า เจ้านายต้องพบเจออะไร
รถเคลื่อนออกจากรั้วบ้าน จิรัสยายืนมองแววตาหม่นเดินกลับเข้าด้านหัวใจเต้นหนัก เป็นห่วงความรู้สึกของเจ้านาย หากพี่ปฏิเสธ จะเป็นอย่างไรบ้าง เขาจะเจ็บปวดแค่ไหนกัน ในเมื่อพี่ให้ความหวังกันมากมายขนาดนี้
จันทร์จิราเหม่อมองวิวด้านนอก มือบางกำแน่นพยายามข่มใจ เธอไม่อยากทำร้ายหัวใจใคร แต่มันฝืนไม่ได้เลยจริงๆ ครั้งนี้เตมินทร์อาจผิดหวัง แต่ว่าดีกว่าดึงดันต่อไป มีแต่เสียกับเสีย จบเรื่องทุกอย่างไปน่าจะเป็นการดีต่อทุกคนมากกว่า ถึงร้านอาหาร เธอเปิดประตูลงแล้วเดินเคียงคู่ไปยังโต๊ะที่จองไว้
สองคนนั่งตรงข้ามกัน เขาสั่งไวน์แดง และอาหารอิตาเลี่ยนสุดหรูมา ระหว่างมืออาหารเขาส่งสายตามองพนักงานเสริฟ์ กระทั่งผ้าถูกหยิบมาเช็ดปากเป็นการจบมื้ออาหาร เขาพยักหน้า พนักงานเดินเข้ามาพร้อมกับช่อกุหลาบสีขาวในมือ เขาหยิบมาแล้วยื่นให้
“สำหรับคุณครับ” ชายหนุ่มบอกเสียงแผ่ว
จันทร์จิรารับมา แล้วมองมัน ก่อนยิ้มบางๆ
“ขอบคุณมากนะคะ”
กล่องกำมะหยี่ถูกล้วงมาจากกระเป๋า เขาเปิดออกแล้ววางมันไว้ตรงหน้า จันทร์จิรามองมัน มันคือสร้อยทองคำขาวมีจี้เพชรรูปดาว
“ผมสั่งทำพิเศษเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยครับ” เขาบอก แล้วหยิบสร้อยออกมา “ผมอยากใส่ให้คุณเพื่อแทนใจของผม คบกับผมนะครับคุณจันทร์จิรา”
หญิงสาวชะงักแล้วเม้มริมฝีปาก ก่อนหยุดมืออีกฝ่ายที่กำลังแกะสร้อยเพื่อสวมให้
“ฉันขอโทษนะคะคุณเตมินทร์”
ชายหนุ่มชะงัก ขมวดคิ้วเข้มด้วยความงุนงง
“ขอโทษทำไมครับ”
เธอวางช่อดอกไม้แล้วเลื่อนคืนมาให้ เตมินทร์สบตาด้วยความไม่เข้าใจ
“ฉัน.... คงคบกับคุณไม่ได้”
เหมือนโดนฟ้าผ่า มันชาไปทั้งร่าง แขกในร้านทุกคนต่างให้ความสนใจ เพราะเตมินทร์คือนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง มือหนาเริ่มสั่นเทา
“ผมไม่เข้าใจ คุณหมายความว่ายังไงครับ”
จันทร์จิราสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความกล้า
“ฉัน... มีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะ”
“ถ้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงยอมมาตามนัดกับผม” เขากัดฟันกรอด รู้สึกขุ่นเคือง
สีหน้าคนถูกถามซีดเผือด รู้สึกหวาดหวั่นกับสายตาคมกล้า เขากำลังโกรธเธอรู้ดี
“ฉันแค่อยากช่วยน้อง แล้วอีกอย่าง... ฉันอยากลองเปิดใจให้กับคนอื่น เพื่อที่จะลืมใครบางคน”
ปัง!
เขาทุบโต๊ะเสียงลั่นแววตาเดือดดาล เห็นเป็นตัวอะไร ตัวสำรองงั้นเหรอ คนอย่างเตมินทร์ต้องกลายเป็นตัวเลือกของผู้หญิง บัดซบที่สุด! หญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ
“คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร ถึงได้กล้าทำแบบนี้!”
เข้าใจที่เขาโกรธ แต่เธอพยายามแล้ว
“ฉันขอโทษนะคะ อย่าโกรธฉันเลยค่ะ” น้ำตาเริ่มเอ่อออกมา แววตาหวาดหวั่น ทุกคนในร้านเริ่มมองหน้ากันด้วยความสับสน
เตมินทร์รู้ดีว่าตนเองควรทำอย่างไร เขาไม่เคยคิดทำร้ายใคร แค่โกรธที่เธอเห็นเขาเป็นของเล่นเท่านั้น ชายหนุ่มไม่พูดอะไรลุกยืน แล้วหยิบเงินในกระเป๋าวางไว้ ก่อนสาวเท้าออกจากร้านอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงสางนั่งนิ่งด้วยความรู้สึกผิด