บทที่ 17
พิภพจัดการทุกอย่างเรียบร้อยโดยให้สิทธิพิเศษอัพเกรดห้องพักให้แขกย้ายไปข้างในรีสอร์ต ขณะที่ไอศูรย์ยกสายหาเจ้าของคลินิกอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งคนเก่าแก่ในท้องถิ่นอย่างอาจารย์นิธิคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะต้องมีเรื่องแปลก ๆ
เป็นครั้งแรกที่เรื่องเหยียบแข้งขากันของสถานที่ท่องเที่ยวเชิงธุรกิจละแวกนี้ดึงสถานพยาบาลรักษาสัตว์เข้าไปเอี่ยว แต่อย่างไรเสียก็ปฏิเสธไม่ได้ ปลายสายจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ ส่งทีมผู้ช่วยสัตวแพทย์ นักศึกษาปีสุดท้ายและพนักงานที่คลินิกสามคนมาสมทบ โดยมีเจ้าของฟาร์มให้การต้อนรับทุกคนเป็นอย่างดี
ระยะทางประมาณยี่สิบกว่ากิโลฯ จากฟาร์มไปโรงพยาบาลสัตว์เอกชน สัตวแพทย์หนุ่มขึ้นรถยนต์แล้วก็เอนเบาะนอนพริ้มตาปิดลงในความเงียบ ทิ้งหน้าที่คนขับรถให้ลูกสาวเจ้าของฟาร์ม นำเมอร์เซเดสเบนซ์ของเธอพาเขาไปยังจุดหมาย
อริสาเข้าใจว่าเขาคงอดนอนมาหลายวัน จากขอบตาดำคล้ำบนใบหน้าหล่อเหลาอิดโรย ดูโทรมลงไม่เหมือนเมื่ออาทิตย์ก่อนที่พบกัน จึงกุมพวงมาลัยไปเงียบ ๆ
ความเศร้าหมองในเบื้องลึกจิตใจของเธอที่ต้องสูญเสียม้าคู่ใจแทนที่ด้วยความรู้สึกยากอธิบาย แม้ว่ามันยังคงแฝงอยู่ราวหมอกเบาบาง
ขณะที่การเดินทางไปโรงพยาบาลสัตว์ที่เดินทางไปอยู่เป็นประจำไม่ได้เป็นปัญหาอะไร...
ปัญหาอยู่ที่คุณหมอไอศูรย์ที่ทำเอาเธอเสียศูนย์นี่แหละ!
ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา มองทางข้างหน้าไป ก็ยังต้องลอบมองเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดบนเรือนกายกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ไล่ไปถึงหน้าขาเป็นล่ำสันใต้กางเกงสแล็คดำ
กิริยาผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนที่นอนกอดอกอยู่ข้าง ๆ กัน สาวโสดอย่างเธอต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากในการขับรถที่เร่งอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศเท่าไร มันก็ยังร้อนเหมือนแอร์เสีย!
หัวสมองกับลูกตายังดูจะไปในทิศทางเดียวกัน...
ถ้าหน้าอกที่แขนล่ำ ๆ กอดรัดอยู่จะตึงเปรี๊ยะขนาดนี้ เขาต้องฟิตเนสไม่ต่ำกว่าอาทิตย์ละครั้ง ซิทอัพ วิดพื้นทุกวันไม่ต่ำกว่าสามเซ็ต คุณหมอนอนน้อยไม่น่าจะมีเวลา
ไม่สิ เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปเข้าฟิตเนส เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะอวบลงนมลงแขนเป็นผู้ชายหุ่นหมี
แต่ดู ๆ แล้วในเสื้อนั่นไม่น่าจะใช่ไขมัน.. ลองจับดูสักหน่อยดีไหม?
โอ๊ย! ยัยอริสนี่แกจะทำหื่นใส่หมอไอไม่ได้ เขาจะเป็นผู้ชายหุ่นหมีได้ยังไง นั่นมันกล้ามชัด ๆ
ก็แค่จับดูให้แน่ใจ... ไม่ได้หื่นเลยจริง ๆ
เถียงกับตัวเองจนได้ข้อสรุปว่าฝ่ายดีคงไม่ชนะ รองเท้าบูทสูงสำหรับขี่ม้ากระตุกแป้นเบรกใต้ฝ่าเท้าให้กระเทือนทีหนึ่ง พลันแตะมือเรียวลงบนหน้าท้องอย่างจงใจเป็นที่กำบังให้ทั้งที่ชายหนุ่มคาดเข็มขัดนิรภัย
ความจริงที่สัมผัสได้ด้วยมือลูบคลำ พาอุณหภูมิสูงปรี้ดจากหน้าท้องเป็นลอนหนาเรียงตัวระเบียบเครียดแล่นผ่านมือเล็กไล่มาถึงใบหน้าร้อนผ่าว จนต้องยกมือขึ้นลูบหน้าแรง กะพริบตาถี่ ๆ
เป็นไงเป็นกัน... ถ้าหมอหมาจะแซ่บขนาดนี้ อริสาขอเป็นหมาสักวัน!
เพราะว่ามีเรื่องสำคัญซึ่งอยากทำมันมานานและไม่ได้ทำ เธอตัดสินใจควานหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายใบเล็กข้าง ๆ ตายังคงสลับมองถนนทางยาว พอได้จังหวะดีสักหน่อย มือก็ยกโทรศัพท์ขึ้นกดกล้องรัวไปหลายรูป
“อุ๊ย... น่ารักจัง...” พูดพลันลนลานมองเปลือกตาขาวใต้ขนตาเป็นแพหนาที่ยังปิดสนิทแน่นอย่างลืมตัว ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก ด้วยคิดว่าเสียงของเธอคงไม่ทำให้เขาตื่น ทว่าฉับพลันนั้น นัยน์ตาคู่เรียวคมสีน้ำตาลอ่อนประกายกลับปรากฏต่อหน้าต่อตา
“ทำไมไม่ปิดเสียงโทรศัพท์”
“เอ่อ... คือ...” อึกอักอย่างไม่มีคำตอบ เรียกได้ว่าหน้าชาวาบ!
ไอศูรย์ลุกขึ้นนั่งอย่างว่องไว มือยื้อแย่งหลักฐานมาเปิดดูผลงานของปาปาราซซี่มือสมัครเล่น
หากเป็นปรกติ เขาคงได้โมโหการถูกรบกวนเวลานอนอันน้อยนิดในรอบวัน แต่สิ่งที่เธอทำดันกลายเป็นเรื่องตลก ขนาดว่าจะไม่หัวเราะก็ทนไม่ไหว ปลายนิ้วปัดหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือไปแต่ละทีเขาก็หัวเราะที เขาตื่นตั้งแต่ตอนเธอเหยียบเบรกแรง ๆ นั่นแหละ
“หมอไอ... หัวเราะอะไรคะ?” ถามพลางสะบัดหน้ามองทาง ร่างบางนั่งหลังติดเบาะ มือจับพวงมาลัยตัวเกร็ง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ยังถูกว่าทั้งกลั้นหัวเราะอย่างนั้น
“คุณอริสา... ฝีมือถ่ายรูปห่วยมาก ๆ”
“ฉัน เอ่อ... มีคนฝากถ่ายรูปหมอค่ะ”
“แล้วที่แต๊ะอั๋งหมอนี่มีคนฝากด้วยหรือเปล่า?” เป็นคำถามที่ทำเอาคนโกหกหน้าตายควรแทรกแผ่นดินหนีไปเลย ริมฝีปากงามเม้มหากันแน่นจนแทบเป็นห้อเลือด แต่คุณหมอหนุ่มก็ใจดีเสียเหลือเกิน
ใคร ๆ ต่างก็ว่าเขาเป็นคุณหมอหมาใจดี...
“อยากได้รูปหมอ เดี๋ยวถ่ายให้นะครับ”
รอยยิ้มกว้างเผยให้เห็นรอยบุ๋มบนแก้มยามยกมือถือขึ้นปรับกล้องหน้าเปิดแอพ ทั้งหนู กระต่าย หมู หมา แมว หน้ายิ้ม หน้าเก๊ก ปรือตา จือปาก เล่นกล้องตามความต้องการของคนที่ไม่กล้าทักท้วงแม้สักคำ เมื่อเจ้าของรูปจัดหนักให้เสียเมมแทบเต็ม!
“จะเอารูปอีกก็บอกล่ะ ไม่ต้องแอบถ่าย ส่งมาให้ด้วย” เขาส่งโทรศัพท์คืนให้แล้วเอนกายนอนลงในท่าเดิม โดยไม่ละสายตาไปจากแก้มแดง ๆ ที่เหมือนถูกสาดสีด้วยลูกเชอรี่สด
อริสาลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำเรื่องขายขี้หน้า!
ระยะทางอีกไม่ไกลจึงเกิดความเงียบขึ้น นัยน์ตาคู่เรียวคมทอประกายแวววาวใต้แสงไฟสลัวจากภายนอกรถยนต์ที่แล่นฉลิวไปในช่วงหัวค่ำพาเสียงตึกตัก... ดังตามมา
ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา!
“หมอไอ... มองอะไรคะ? คือ.. ฉันขับรถไม่ถนัด”
“มองคนสวย...”
เปลือกตาขาวกะพริบอยู่สองสามครั้ง ใช่ว่าไม่เคยถูกชมเสียเมื่อไร เป็นเรื่องปรกติที่ไม่รู้ว่าทำไมดันไม่รู้สึกว่ามันปรกติเอาตอนนี้
“หมอไอชมฉันตรง ๆ แบบนี้ ฉันจะเข้าใจผิดนะคะ”
“คุณอริสาจะเข้าใจอะไรผิด ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย...”
“เมื่อกี้บอกว่าจะเข้าใจผิด ตอนนี้บอกไม่คิด หมอชักเริ่มงง ตกลงเอายังไงแน่ครับ?” ในน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่
คนที่กำลังใช้สมาธิทั้งขับรถและคุมสติตนเองให้ไปในทิศทางเดียวกันคงเป็นเรื่องยาก อริสาลอบถอนหายใจเบา ๆ “ฉันไม่รู้จะตอบยังไงแล้วค่ะ รู้แค่ว่ากำลังจะไปไหน”
“ไปไหนครับ?”
“ไปโรงพยาบาลค่ะ”
“ชอบหมอไอไหม?”
“ชะ...” ถ้อยคำที่ติดอยู่ตรงริมฝีปากสะดุดไป ขณะที่เขาไม่ปล่อยให้เธอได้แก้ตัวเป็น ‘ไม่ชอบ’ หรือ ‘ฉันเปล่า’ ชิงถามขึ้นด้วยคำถามเดิม
“จีบได้ไหม?”