"ใช่ที่เดิม แค่สองคนฉันมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยเลยชวนแค่นาย"มาร์คคึพิมพ์ข้อความตอบ
.
.
.
ทางด้านฟอร์ยู
"เห้ยย มึงพอเหอะแดกเยอะล่ะ พรุ่งนี้ทำงานวันแรกไม่ใช่หรอว่ะ เดี๋ยวมึงก็สายหรอกพอเหอะ"ซันช่ายที่เห็นเพื่อนของเธอกินโซจูไม่หยุดจึงแย่งขวดมาแล้วตักเตือนด้วยความเป็นห่วง
"เออๆๆ ขวดนี้หมดก่อน"ฟอร์ยูตอบพร้อมกับแย่งขวดกลับมาพร้อมกับยิ้มอ่อนๆให้เพื่อนของเธอ
"จ้าา พรุ่งนี้สายก็โทษตัวมึงเองละกัน"ซันช่ายพูดพร้อมกับมองบนไปหนึ่งที
.
.
.
8:30นาที
บริษัทเจสัน
"เลขายู ยังไม่มาหรอ"แจ็คสันหันไปถามผู้ช่วยพัคด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดนิดๆ
"ยังครับ"ผู้ช่วยพัคตอบ
"ถ้าเธอมาแล้ว เรียกเธอมาพบฉันด้วย นายก็มีอะไรก็ไปทำ"แจ็คสันพูดพร้อมกับถือแก้วเหล้ากระดกไปหนึ่งครั้ง
.
.
.
"เลขายู เร็วๆหน่อยครับ พรุ่งนี้คุณต้องมาให้เร็วกว่านี้นะ ท่านประธานชอบคนตรงต่อเวลาน่ะครับ เอ่อ ท่านประธานเรียกพบน่ะ"ผู้ช่วยพัคพูดขึ้นเมื่อเห็นฟอร์ยูวิ่งมาแต่ไกลๆ
"ค่ะ เรียกพบฉันหรอค่ะ ตอนนี้?"ฟอร์ยูถามย้ำอีกครั้ง
"ครับ"
"(ตายๆๆๆยัยพัชเอ้ยน่าจะเชื่อไอ่ช่ายไม่น่าเลยเรา จะโดนด่ามั้ยเนี่ย คอนโดก็ไกลกว่าจะมาถึงฉันได้โดยไล่ออกก่อนได้เงินเดือนแน่)"ฟอร์ยูบ่นตัวเองในใจพร้อมกับเดินตรงไปที่ห้องประธาน
"บอสค่ะ"ฟอร์ยูเดินไปถึงหน้าห้องก็เคาะเรียก แจ็คสันที่นั่งจิบเหล้าอยู่ก็พยักหน้ารับเป็นเชิงให้เข้ามาได้ (*เนื่องจากห้องท่านประธานเป็นกระจกรอบด้านข้างนอกจึงสามารถมองเห็นด้านในได้*)
"ท่านประธานมีอะไรรึป่าวค่ะ"ฟอร์ยูก้มหน้าพร้อมกับถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก
"อ่า คือว่าวันนี้ตอนบ่ายคุณต้องไปคุยงานกับผมน่ะ ผมเลยจะบอกให้คุณเตรียมตัวเตรียมเอกสารไว้ก่อน"แจ็คสันเงยหน้าพร้อมกับวางแก้วเหล้าลงแล้วพูดขึ้นอย่างใจเย็นและนุ่มนวล
"ค่ะ"ฟอร์ยูตอบในขณะที่สายตาเธอก็ไม่ได้มองไปที่แจ็คสัน จึงทำให้แจ็คสันยืนขึ้นเดินมายืนข้างหน้าฟอร์ยู พร้อมกับเอามือกดรีโมทเพื่อปิดม่านไม่ให้ข้างนอกเห็น
ฟอร์ยูที่รู้สึกได้ว่าแจ็คสันกำลังเดินเข้ามาใกล้ใจเธอก็เต้นแรงร่างกายของเธอก็ก้าวเท้าถอยหลังอัตโนมัติ ยิ่งแจ็คสันเดินเข้ามาใกล้เธอเท่าไหร่เธอก็จะยิ่งถอยมากเท่านั้น มันจึงทำให้ถอยจนไปชนกับกระจกประตูทันที
เธอก็มองซ้ายมองขวาหาทางจะเดินออกไป เพราะตอนนี้แจ็คสันเดินมาอยู่ข้างหน้าเธอแล้วพร้อมกับเอามือกันไว้ทั้งสองด้านไม่ให้เธอเดินหนีได้
"บอส มีอะไรรึป่าวค่ะ"ฟอร์ยูตั้งสติแล้วค่อยๆเงยหน้าไปมองหน้าแจ็คสันที่อยู่ห่างกับเธอไม่เท่าไหร่ มันจึงทำให้เธอได้จ้องมองตาของแจ็คสันอย่างใกล้ๆเป็นครั้งแรก
"(ตาสวยจัง ผิวก็เนียนมากอ่ะ เฮียจะหล่อไปไหนเนี่ย"ฟอร์ยูคิดกับตัวเองในใจพร้อมกับจ้องมองหน้าแจ็คสันอย่างไม่หลบหน้าเหมือนครั้งก่อน
"ไม่หลบหน้าแล้วหรอ"แจ็คสันถามพร้อมกับจ้องเธอกลับ
"ทำไมต้องหลบล่ะค่ะ"ฟอร์ยูตอบพร้อมกับยืดตัวตรงแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆแจ็คสัน
แจ็คสันที่เห็นฟอร์ยูทำแบบนั้นมันก็ทำให้เขาต้องเอามือออกแล้วถอยออกห่างจากเธอทันที เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะสู้กลับ เขาจึงรีบหันหลังไปอีกทางพร้อมกับพูดว่า
"คือว่า ผมไม่ชอบคนที่ก้มหน้าน่ะครับ ผมชอบให้มองหน้าคุยกันมากกว่า ตอนไปคุณก็อย่าก้มหน้าอีกนะครับ ผมไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น"แจ็คสันพูดพร้อมกับรีบเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ
"อ่อ อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วค่ะ ฉันไปได้แล้วใช่มั้ยค่ะ"ฟอร์ยูถามขึ้น
"อ่า ครับๆ เชิญ"แจ็คสันพูดพร้อมกับผายมือไปทางประตู ฟอร์ยูจึงรีบเดินออกไป แล้วตรงไปที่ห้องน้ำทันที
เมื่อเธอเข้ามาในห้องน้ำเธอก็กระโดดดีใจใหญ่ที่ได้ใกล้ชิดกับศิลปินที่ชอบขนาดนี้
"อุ้ย เขินอ่า หึ้ยยแจ็คสันหรอมากก ชั้นอยากจะกรี๊ดให้ลั่นบริษัท อร้ายยย ไม่ได้ยัยพัชตั้งสติจะให้เขารู้ไม่ได้นะว่าเป็นแฟนคลับน่ะ"หลังจากที่เธอระบายความในใจกับตัวเองไปแล้วก็รีบดึงสติโดนการตบหน้าตัวเองเบาๆไปสองสามที
"แต่ว่า ใครจะต้านทานความหล่อของเฮียไหวกันล่ะ"ฟอร์ยูยิ้มและเอามือปิดหน้าตัวเองด้วยความเขิน
.
.
.
"หัวหน้าซัน"เสียงของผู้จัดการปาร์คเอ่ยเรียกซันช่ายขึ้น
"ค่ะ ผู้จัดการปาร์ค คือว่าจะเรียกฉันว่าหัวหน้าซันหรอว่าผู้จัดการซันกันแน่ค่ะ"ซันช่ายเอ่ยถามขึ้นยิ้มๆ
"หัวหน้าซันแล้วกันครับ"ผู้ช่วยปาร์คพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะแห้งๆออกมา
"แล้วมีอะไรหรอค่ะ ท่านประธานเรียกพบหรอค่ะ"ซันช่ายถามขึ้นด้วยความสงสัย
"อ่อไม่ใช่หรอกครับ แต่ท่านประธานบอกให้คุณช่วยดูแลเด็กฝึกงานคนนี้ที พอดีว่าเป็นน้องชายของเพื่อนท่านประธานน่ะครับ"ผู้จัดการปาร์คพูดพร้อมกับขยับออกให้ซันช่ายเห็นบุคคลด้านหลัง
"อ่า ได้ค่ะ"ซันช่ายก็มองแล้วตอบตกลงไปอย่างเฉยๆ
"ฝากด้วยนะครับ อ่อท่านประธานฝากมาบอกว่าถ้าเขาไม่เชื่อฟังจัดการได้เลบนะครับ"ผู้จัดการปาร์คพูดก่อนจะยิ้มให้อีกครั้งและเดินจากไป
.
.
"สวัสดีครับ ผมชื่อ ชเวอึนอู อายุ22ปีครับ"อึนอูยิ้มแนะนำตัวอย่างสดใส
"อ๋อ งั้นฉันเรียกว่าคุณอึนอูแล้วกันนะค่ะ"ซันช่ายพูดพร้อมกับกลับไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจะดูว่ามีส่วนไหนที่สามารถให้อึนอูช่วยได้บ้าง
"เรียกว่า อึนอูเฉยๆ ก็ได้ครับ"อึนอูเดินไปพูดกับซันช่ายที่หน้าโต๊ะ
"อ่า ค่ะ อึนอูเฉยๆ" ซันช่ายตอบกลับด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
"ขอโทษนะครับ จะไม่แนะนำตัวหน่อยหรอครับ ผมจะได้เรียกถูก"อึนอูพูดอย่างยิ้มๆ
"เอ่อ ฉันชื่อ ซันช่าย อายุ27 เรียกฉันว่าหัวหน้าซันก็ได้แล้วก็ฉันแก่กว่านายห้าปี เพราะฉะนั้นกรุณาให้เกียรติกันด้วยนะคะ"ซันช่ายที่กำลังนั่งหางานให้อึนอูทำก็เงยหน้าขึ้นมาตอบอย่างนิ่งๆเฉยๆ
"ครับ พี่ช่าย"อึนอูตอบรับด้วยรอยยิ้ม
"นี่ ก็บอกว่าให้เรียกหัวหน้าซันไง"ซันช่ายที่ได้ยินก็ลุกขึ้นมาตะหวาดใส่อึนอู แต่อึนอูก็ไม่สนใจได้แต่ยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด
"ว่าแต่ พี่ช่ายมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ"
"ตอนนี้ไม่มีไปนั่งเงียบๆเฉยๆตรงนู้นเลยไป อึนอูเฉยๆ"ซันช่ายตอบแต่สายตาของเธอก็ไม่ได้เงยหน้ามามองอึนอู
"ครับ"อึนอูตอบพร้อมกับเดินไปนั่งเก้าอี้แล้วมองซันช่ายอย่างไม่วางตา มองไปก็ยิ้มไป
"(สวยจัง ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งสวย ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งชอบ)"อึนอูนั่งคิดกับตัวเองในใจพร้อมกับยิ้มออกมา
ซันช่ายที่นั่งเคลียร์เอกสารก็เงยหน้ามามองก็เห็นอึนอูกำลังจ้องเธออยู่แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
"บ้าไปแล้วหรอ"ซันช่ายบ่นกับตัวเองพึมพำพร้อมกับส่ายหัวออกมาเบาๆ
#ผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยน้าาาาา ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะงัยคอมเม้นท์ติชมได้น้าาาาา