“เทพทุกองค์ที่ถือกำเนิดเป็นโอรสของราชาสวรรค์ จะมีดอกไม้ประจำตัวแสดงถึงคู่บารมี ยกตัวอย่างเช่น องค์รัชทายาทมีดอกเหลียนสวรรค์เป็นดอกไม้ประจำตัว หากยามใดที่ดอกเหลียนสวรรค์ร่วงหล่น แสดงว่านั่นถึงเวลาที่องค์รัชทายาทต้องอภิเษก”
“แต่เมื่อครู่ท่านบอกข้าว่าดอกไม้ชนิดนี้ คือดอกเหมยสวรรค์ เช่นนั้นแล้ว เป็นดอกไม้ประจำตัวของผู้ใดกัน” หนิงเอ๋อเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะที่ดวงตาของนางจับจ้องไปยังดอกเหมยสวรรค์ไม่วางตา
“ดอกเหมยสวรรค์เป็นดอกไม้แสดงถึงคู่บารมีขององค์ชายรอง” หญิงสาวได้ยินดังนั้น จึงหันใบหน้าสวย กลับมายังเทพแห่งชะตาที่ยืนอธิบายอยู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“บนสวรรค์มีองค์ชายรองด้วยฤา” นางถามพลางเอียงศีรษะเล็กน้อย
“โอรสสวรรค์มีสองพระองค์ เจี้ยนลี่จินคือองค์รัชทายาท ส่วนเจี้ยนลู่ฟางคือองค์ชายรอง ทั้งสองพระองค์ล้วนเป็นที่เคารพรักของเหล่าเทพทั้งหลาย คนหนึ่งมุ่งเน้นการบำเพ็ญเพียรบารมี อีกคนรักสันโดษ เก็บตัว แม้จะเข้าถึงยาก แต่ทั้งสองพระองค์มีพลังเทพที่สูงส่งยากใครเทียบ” หนิงเอ๋อพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปยังดอกไม้สีแดงแล้วยกขึ้นสูดดม ทว่าหลังจากนางสัมผัสกลิ่นหอมนั้นแล้ว ดอกเหมยสวรรค์ที่กำลังร่วงหล่น กลับหายวับไปในพริบตา
“ดอกเหมยสวรรค์หายไปแล้ว” หนิงเอ๋อเบิกตากว้าง พลันมองหาดอกเหมยสวรรค์ ที่อันตรธานหายไปต่อหน้าต่อตา หญิงสาวหมุนตัวมองหา ทว่าพบเพียงความว่างเปล่าไม่เหลือร่องรอยความงามของดอกไม้ทิพย์อีก ทั่วทั้งแดนสวรรค์กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ก่อนรอยยิ้มของท่านเทพแห่งชะตาจะเผยออกมา
“ชะตาของเจ้า ต้องไปรับใช้องค์หญิงฟางเหนียง ตามข้ามา ข้าจะเป็นคนพาเจ้าไป” เพียงพริบตาร่างของหนิงเอ๋อ ก็เข้ามายังตำหนักไท่จือ ที่ตั้งเด่นตระหง่านใหญ่โตสวยงาม เสาหินทำจากมุกทะเลส่องประกายแววระยิบ หนิงเอ๋อยืนตะลึงในความงดงามนั้น จนเผลอก้าวเหยียบเท้าของเทพแห่งชะตาจนเขาสะดุ้งตัวโหยง
“หนิงเอ๋อขอโทษ หนิงเอ๋อไม่ได้ตั้งใจ ขอท่านเทพอย่าได้ถือสาเซียนน้อยอย่างข้า” หนิงเอ๋อรีบโค้งลงสองสามรอบด้วยความรู้สึกผิด
“เริ่มแรกเจ้าก็เดินเหยียบเท้าข้าเสียแล้ว หากเป็นองค์รัชทายาทหรือองค์ชายรองด้วยแล้ว มีหวังเจ้าถูกส่งกลับสำนักเดิมแน่ ๆ ” นอกจากเทพแห่งชะตาจะไม่ถือสาแล้ว เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พานางเข้าไปฝากตัวกับองค์หญิงฟางเหนียงในทันที
ริมสระน้ำขนาดใหญ่ในสวนบูรพา เต็มไปด้วยต้นท้อที่กำลังออกดอกชู่ช่องดงาม หมู่ผีเสื้อบินแหวกว่ายไปมา ท่ามกลางสวนสวรรค์อันแสนงดงามและยิ่งใหญ่นั้น องค์ชายรองเอนกายในท่าสบายพลันเชยชมผ้าปักลายหงส์ ของฟางเหนียงพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข มือหนาวนลูบผ้าปักนั้นด้วยความประทับใจ ก่อนเลื่อนไปหยิบดอกเหมยเซียนขึ้นมาสูดดม ไม่นานคิ้วหนาจึงขมวดขึ้น เมื่อดอกเหมยเซียนที่อยู่ในอุ้งมือ ได้อันตรธานหายไปต่อหน้า
เขาชะงักนิ่ง พลันเลื่อนสายตามองไปรอบ ๆ แล้วพบว่าดอกเหมยเซียน ที่เคยร่วงหล่นปล่อยกลิ่นหอมมาหลายวัน ได้หยุดลงแล้วอย่างกะทันหัน
“ในที่สุด ดอกไม้ตัวแทนคู่บารมีแห่ง ก็หยุดร่วงหล่นลง” เขาพูดพร้อมจับผ้าปักขึ้นมาสูดดม
“อาจเป็นเพราะ ใจของเจ้า มอบให้ข้าแล้วจริง ๆ” เจี้ยนลู่ฟางปล่อยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
เทพแห่งชะตา พาหนิงเอ๋อเดินเข้ามาในตำหนักไท่จือ พร้อมสายตาหวานสำรวจมองความยิ่งใหญ่ไปรอบ ๆ ตำหนักอย่างผู้ไม่เคยออกมาเจอโลกภายนอก
ก่อนหนิงเอ๋อจะเลื่อนสายตาบรรจบ กับองค์หญิงผู้เลอโฉมนับจากหนิงเอ๋อเกิดมา ยังไม่เคยเห็นผู้ใดมีรูปโฉมงดงามเช่นนี้มาก่อน เซียนน้อยตกตะลึงจนไม่อาจละสายตาจาก องค์หญิงฟางเหนียงที่เดินออกมาต้อนรับเทพแห่งชะตาด้วยกิริยาอ่อนหวาน ชุดสีชมพูอ่อนที่ทอจากใยผ้าอย่างดี อีกทั้งกลิ่นกายหอมเย็น
“ข้าไม่อยากเชื่อ ว่าองค์หญิงฟางเหนียงจะงดงามดุจภาพวาด อีกทั้งกลิ่นกายของนางหอมหวนชวนพิศวง ช่างคล้ายกับกลิ่นดอกงิ้ว ที่สำนักหมิงเซียนไม่มีผิด” หนิงเอ๋อเซียนน้อยผู้อ่อนด้อยประสบการณ์ลอบคิดในใจ
“นี่ฤา สาวใช้ที่ท่านเทพแห่งชะตา พามาให้ข้า” สุรเสียงอ่อนหวานของหญิงสูงศักดิ์ ทำให้หนิงเอ๋อได้สติ พลันก้มหน้าลงอย่างเจียมตัว
“ถูกต้องแล้ว นางมีนามว่าหนิงเอ๋อ สำเร็จการเป็นเซียนน้อยที่สำนักหมิงเซียน” คำตอบของเทพแห่งชะตาทำให้อิงอิงสาวใช้ที่ฟังอยู่ด้านข้าง ขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อยพลันเลื่อนสายตามายังเซียนน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มผู้นั้น
“หนิงเอ๋อ” น้ำเสียงอบอุ่นของท่านเทพแห่งชะตาหันมายังนาง ก่อนหญิงสาวจะค่อย ๆ ก้าวเท้าขึ้นมาหาช้า ๆ ด้วยกิริยาอ่อนน้อม
“นับจากนี้ไป เจ้าจงอยู่ที่รับใช้องค์หญิงฟางเหนียง ที่ตำหนักไท่จือ ค่อย ๆ เรียนรู้กฎและธรรมเนียมของสวรรค์ สักวันเจ้าจะแจ้งใจเอง”