7
ข่าวการมาเที่ยวเป่ยฮั่นของคนจากซีตัน ทำเอาหยวนไป๋เจียนรู้สึกตื่นเต้นจนไม่เป็นอันทำอะไร เขาคิดถึงหนานอันรั่วอยู่ทุกวัน เมื่อได้ยินว่าจะได้พบหน้านางอีกครั้งก็ทนไม่ไหว ผละจากงานทุกอย่างที่มีอยู่ในมือ เตรียมการต้อนรับนาง
หยวนไป๋เจียนส่งคนไปสืบข่าวว่าตอนนี้พวกนางเดินทางถึงไหนแล้ว หากเป็นไปได้เขาจะไปสมทบกับพวกนางที่กลางทางและออกเดินทางด้วยกัน ต่อให้เหน็ดเหนื่อยแต่ได้เจอหน้านางเขาก็มีความสุข หยวนไป๋เจียนคิดถึงแต่ใบหน้างดงามและรอยยิ้มสดใสของหนานอันรั่วเพียงคนเดียว
เขารู้จุดประสงค์ของการเดินทางมาครั้งนี้ นอกจากท่องเที่ยวในภาคกลาง ยังถือโอกาสพาองค์หญิงผู้นั้นมารักษาอาการป่วยเรื้อรังอีกด้วย นางชื่ออะไรเขาจำไม่ได้แล้ว จำได้แค่หนานอันรั่วเพียงผู้เดียว
“ท่านอ๋อง ท่านจะร่วมเดินทางกับพวกเขาเช่นนั้นหรือ” ผู้ติดตามคนหนึ่งถาม
“ไม่ต้องถามให้มากความของที่ข้าสั่งให้พวกเจ้าเตรียม เตรียมไว้หรือยัง”
“กระหม่อมเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว หากถึงเมืองหน้าด่านก็สามารถมอบให้พวกเขาได้ทันที”
นอกจากพบหน้านางเขายังเตรียมสิ่งของมากมายเอาไว้ให้คนจากซีตันอีกด้วย โดยหวังว่าจะสร้างความประทับใจให้พวกเขา
เช้าวันต่อมาหยวนไป๋เจียนก็ออกเดินทางเพื่อไปสมทบกับคนจากซีตันโดยหวังให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจ
หนานเจินหยางเลือกเช่าคฤหาสน์นอกเมืองสำหรับเป็นที่พักผ่อน เขาไม่ชอบความพลุกพล่านในเมือง อีกทั้งบ้านส่วนใหญ่นั้นคับแคบ ที่นี่จึงเป็นที่พักชั่วคราวของเขาที่เหมาะสมที่สุด
บ้านหลังนี้ก็ดูใหญ่โตสะดวกสบายดี แต่ที่นางไม่ชอบเลยคือดอกไม้มันเยอะเกินไป ดอกไม้พวกนี้ย่อมดึงดูดบรรดาผึ้ง นางไม่ชอบและรู้สึกหวั่นใจ ตั้งแต่เด็กนางกลัวผึ้งเป็นที่สุด
“พี่ใหญ่ ท่านสำรวจดูแล้วใช่หรือไม่” รั่วซีรู้สึกเป็นกังวล นางเกลียดพวกมันจริง ๆ
“เรียบร้อยแล้ว ข้าให้คนกำจัดผึ้งไปหมดแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง” เขาลูบหัวนางอย่างเอ็นดู
ก่อนเข้าพักที่นี่ผู้เป็นพี่สั่งให้เจ้าของบ้านและคนของเขาจัดการเรื่องผึ้งเรียบร้อยแล้ว ในระยะ 10 ลี้จากที่พักของพวกเขาจะต้องไม่มีผึ้งเข้ามารบกวนโดยเด็ดขาด พูดก็พูดเขาสงสัยเรื่องนี้มานานแล้วว่าทำไมผึ้งพวกนั้นจึงทำร้ายนางจนเกือบตายได้นะ เขาเคยโดนพวกมันต่อยหลายครั้ง มีเพียงอาการบวมแดงใช้เวลาไม่นานก็หาย แล้วหนานอันรั่วน้องสาวของเขาอีกคนจะแพ้ผึ้งพวกนั้นไปด้วยหรือไม่ในเมื่อพวกนางเป็นฝาแฝดกัน
เมื่อเข้าที่พักหนานรั่วซีก็ล้มป่วยทันทีอุตส่าห์อดทนมาได้ตั้งหลายวัน พอได้ที่พักที่สบายหน่อยดันป่วยเสียได้ ทำให้พวกนางต้องพักอยู่ที่นี่นานเกินกำหนด และน่าเสียดายจริง ๆ เมืองหน้าด่านแห่งนี้มีสถานที่ท่องเที่ยวหลายแห่ง นางอยากไปเที่ยวเล่นเหมือนกัน แต่ต้องนอนป่วยอยู่ในบ้านโดยมีอายงอยู่เป็นเพื่อน
อากาศที่นี่ไม่หนาวเย็นเท่ากับที่ซีตัน แสงแดดของที่นี่นางก็รู้สึกว่าอบอุ่นกว่าที่แคว้นของตน หนานรั่วซีจึงมักออกมาตากแดดตอนเช้า ได้ยินท่านหมอประจำเมืองนี้ที่มาดูแลอาการนางชั่วคราว บอกว่าในตอนเช้าให้นางลุกขึ้นมารับกระแสความอบอุ่นจากพระอาทิตย์ หากเป็นไปได้ให้นางขยับเขยื้อนร่างกายบ่อย ๆ เป็นการออกกำลังกายไปในตัว
ท่านหมอบ่นอุบเรื่องที่นางเอาแต่นอน เขาบอกให้นางทำเช่นนั้นเช่นนี้ พูดจนนางหูชา
ไอ้ที่เขาบอกมาน่ะนางทำหมดแล้ว แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับนางเลยต่างหาก นางจึงคร้านที่จะทำต่อ
“เจ้าค่ะ ท่านหมอ” นางรับคำหมอแบบส่ง ๆ
ตลอดบ่ายหนานเจินหยางพาหนานอันรั่วออกไปเที่ยวเล่นส่วนนางได้แต่นั่งแกร่วอยู่ที่บ้านกับอายง จนนางต้องบอกให้อายงออกไปข้างนอกบ้าง เขาจึงยอมอยู่ห่างจากนาง
ในสวนมีศาลาหลังเล็กตั้งอยู่ รั่วซีเดินไปนั่งเล่นที่นั่นเพื่อฆ่าเวลา ระหว่างรอทานอาหารเย็น
ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็มีแรงกอดรัดนางจากด้านหลัง
“รั่วเอ๋อ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” คนผู้นั้นโอบกอดนางจากด้านหลัง นางตัวแข็งทื่อพูดอะไรไม่ออก นางไม่เคยถูกใครกอดเช่นนี้
หยวนไป๋เจียนรั้งตัวนางให้หันมา
“หยวนอ๋อง” นางเรียกเขา
“ข้าเคยบอกให้เจ้าเรียกข้าว่าพี่ไป๋เจียนไม่ใช่หรือ” เขาสบตานาง
‘เขาเข้าใจผิดคิดว่านางคืออันรั่วสินะ’ รั่วซีส่ายหน้า ในใจรู้สึกระคนผิดหวัง
“ข้าไม่ใช่อันรั่ว ท่านจำผิดคนแล้ว” นางผลักเขาให้ออกห่าง
หยวนไป๋เจียนนิ่วหน้า เมื่อพิจารณาดูอีกทีนางคือองค์หญิงที่ป่วยบ่อยคนนั้น ไม่ใช่อันรั่วของเขา
“องค์หญิง......เอ่อ ข้าต้องขออภัยด้วย” เขารู้สึกผิดที่จำชื่อนางไม่ได้
“รั่วซี ข้าชื่อว่ารั่วซี” ค่อนข้างรู้สึกผิดหวัง ขนาดชื่อนางเขายังจำไม่ได้เลย “พวกเขาออกไปข้างนอกเดี๋ยวใกล้มืดก็กลับ
“แล้วเจ้าไม่ออกไปกับพวกเขาหรือ” เขาหาเรื่องคุยกับนางแก้เก้อ
“สภาพข้าแบบนี้จะออกไปไหนได้" นางชี้ใบหน้าซีดเซียวของตัวเอง
เขาเห็นด้วย หากนางออกไปก็เดือดร้อนคนอื่นเปล่า ๆ
“งั้นข้าจะรอพวกเขา” หยวนไป๋เจียนตั้งใจจะนั่งรอนางอยู่ที่นี่
“เชิญท่านตามสบายก็แล้วกัน” นางไม่อยากอยู่กับเขาจึงเชิญให้เขาทำอะไรก็ตามที่อยากทำ ส่วนนางจะไปเดินออกกำลังกายเบา ๆ แถวนี้ก็แล้วกัน
หนานรั่วซีรีบออกมาจากที่นั่นในทันที กว่าจะควบคุมหัวใจตัวเองได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นางยกมือขึ้นกุมหน้าอกตรงบริเวณหัวใจของตนเอง นางรู้สึกว่ากล้ามเนื้อบริเวณนั้นเต้นระรัว
ร่างบอบบางผ่อนลมหายใจเบา ๆ ในเมื่อเขายึดศาลาตรงนั้นไปแล้ว นางก็เลยกลับมานั่งที่ม้านั่งหน้าห้องตัวเอง
พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว แต่พวกพี่ ๆ ของนางก็ยังไม่กลับ นางแอบเป็นห่วงนิด ๆ แต่เชื่อว่าพวกเขาเอาตัวรอดได้
พรึบ!! ชายคนหนึ่งกระโดดทะยานลงจากหลังคามาหานาง หนานรั่วซีตกใจ วันนี้มันวันอะไรของนางถึงได้มีแขกไม่ได้รับเชิญเต็มไปหมด
“เจ้าใช่ลูกสาวของหมีเฮ่อหรือไม่” เขาถามนางแบบไม่คำนึงถึงมารยาท
ชายแปลกหน้าท่าทางประหลาดส่งสายตาใคร่รู้
“แม่ข้าคือพระชายาหมีเฮ่อแห่งซีตัน” นางตอบคำถามเขา ดูจากท่าทางแปลก ๆ นางกำลังสงสัยว่าเขาอาจจะเป็นหมอเทวดาที่กำลังตามหา
“งั้นก็ถูกแล้ว” เย่ลู่ลากนางไปนั่ง “มานั่งก่อน แล้วยกแขนขึ้นมา” เขาจัดแจงนำอุปกรณ์ต่าง ๆ ออกมาวางเพื่อตรวจดูอาการนาง
“ท่านคือหมอเย่ลู่งั้นหรือ”
เขายักคิ้วให้นาง ภาพลักษณ์ของเขาที่รั่วซีคิดเอาไว้ในตอนแรกคือชายแก่คนหนึ่ง เสด็จแม่บอกว่าเขาอายุมากกว่านาง แต่อายุเท่าไหร่ไม่มีใครคาดเดาได้ แต่ไม่ได้บอกว่าเขาจะยังดูเด็กขนาดนี้
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นชายแก่หงำเหงือกสินะ”
“ก็ไม่เชิง ไม่คิดว่าท่านจะยังดูเด็กขนาดนี้”
เย่ลู่ได้ยินนางชมว่าเขายังดูอ่อนเยาว์ก็รู้สึกอารมณ์ดี วิชาคงความเยาว์วัยของเขาเป็นวิชาลับสุดยอดถ่ายทอดกันรุ่นสู่รุ่นเท่านั้น
“อาการของเจ้าไม่นับว่าแย่ แต่ก็ไม่ดีเท่าไหร่ กินยาวิเศษของข้าไปสัก 1 ปี ก็หายดีแล้ว”
“1 ปี เชียวหรือ” นางทำตาโต
“อาการมันสะสมมายาวนาน”
“งั้นยอมป่วยแบบนี้ดีกว่า” นางแสร้งไม่สนใจว่าตนจะหายป่วยหรือไม่
“ไม่ได้ หากข้ารักษาเจ้า ข้าก็จะมีชื่อเสียงว่าเป็นผู้รักษาอาการประหลาดขององค์หญิงแห่งซีตัน”
คิ้วของนางขมวดเป็นปมยุ่งเหยิงไปหมด ที่ยอมออกมารักษานางก็เพราะชื่อเสียงสินะ นางลุกเดินหนีเขา
เย่ลู่วิ่งตาม “นังหนูมาให้ข้ารักษาเถอะ กว่าข้าจะตัดสินใจออกจากเขาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
“ไม่ ไปรักษาหมูหมากาไก่อะไรของท่านเถอะ อย่ามายุ่งกับข้า”
“ทำอย่างไรเจ้าจะยอมให้ข้ารักษา” เย่ลู่ถามหาเหตุผล
“6 เดือน ข้าอยากหายภายใน 6 เดือน” นางต่อรอง “หรือว่าหมอเทวดาอย่างท่านไม่มีฝีมือ
“6 เดือนก็ 6 เดือนสิ เจ้านั่นแหละจะทนความเจ็บปวดนี้ได้หรือเปล่า” เย่ลู่มองนังหนูที่ยืนต่อปากต่อคำกับเขา วิธีการรักษาเขานั้นพิสดารนักส่วนใหญ่มักจะทนไม่ไหวถอดใจไปกลางคัน
รั่วซีแสดงสีหน้าว่าลังเล
“ถ้าหาก....” นางเงยหน้ามองแสงสีแดงยามอาทิตย์อัสดง “ท่านรักษาข้าให้หายดี สามารถเที่ยวเล่นได้ตามใจปรารถนา จะใช้วิธีการใดข้ายินยอมทุกอย่าง”
นางอยากใช้ชีวิตแบบปกติ อยากเที่ยวเล่นสนุกสนานโดยไม่ต้องกังวลเรื่องร่างกาย นางอยากหายป่วย อยากมีครอบครัว และสุดท้ายนางอยากเป็นที่รักของชายสักคน...