- ทั้งหมด: 82
บทที่ 1 พี่ชายข้างบ้าน
เด็กสาววัยสิบสี่กำลังยืนมองบ้านเรือนไทยที่อาศัยอยู่มาตั้งแต่เด็ก แม้ไม่อยากจากที่นี่ไปแต่เพราะบิดาจำ
บทที่ 2 พี่ชายข้างบ้าน
เช้าวันรุ่งเด็กสาวรีบตื่นแต่เช้าเพราะเป็นวันที่ต้องเริ่มเข้าเรียนวันแรก มิลันดากระหืดกระหอบรีบวิ่งไป
บทที่ 3 พี่ชายข้างบ้าน
คนเป็นแม่ก้าวออกจากห้องปิดประตูลงตามเดิม ลงมาชั้นล่างคมฉณัฐนั่งรออยู่ในห้องรับแขกสีหน้าเครียดขรึม เธ
บทที่ 4 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน
สาวเจ้าหยุดแลกจูบ หันมองตามเสียงตวาดเข้ม ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ รีบผลักไสหนุ่มอีกคนให้ออกห่
บทที่ 5 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน
มิลันดามองใบปริญญาในมือด้วยความภาคภูมิใจ บิดามารดาหล่อนเดินทางมาร่วมยินดีกับความสำเร็จครั้งนี้ด้วย
“
บทที่ 6 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน
บุตรสาวเพื่อนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ร่างเคยอวบอิ่มสมัยยังเด็กวัยรุ่นกลายเป็นเพรียวระหงส์ดูสมส่วน แถ
บทที่ 7 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน
คิ้วเข้าขมวด หล่อนคือคนเดียวกันที่เห็นตรงหน้าต่าง เป็นใครกันแน่ถึงอยู่บ้านคุณอาดาวเรืองได้ ผู้หญิงหน
บทที่ 8 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน
หล่อนตื่นเช้าตั้งใจเดินทางไปหาหมอ สายน้ำเย็นฉ่ำทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้น สาวใช้เข้ามาในห้องทำความสะอาดแล
บทที่ 9 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน
ไม่อยากให้เขาเข้ามาข้องเกี่ยวในชีวิตไปมากกว่านี้อีกแล้ว แค่นี้หัวใจหล่อนก็หวั่นไหวจนจวนเจียนจะคลั่ง
บทที่ 10 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน
เขาลอบยิ้มกับท่าทีของหญิงสาว ใจก็นึกถึงรสจูบที่เขามอบให้ก่อนหน้าไม่หาย มันช่างหอมหวานตราตรึงจนลืมไม่
บทที่ 11 แผนเก่ากำเริบ
มิลันดารีบหลบสายตาเขาทันที หล่อนเป็นบ้าไปแล้วหรือไงถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกไป อุตส่าห์กลบเกลื่อนมาได้ต
บทที่ 12 แผลเก่ากำเริบ
หล่อนกัดฟันข่มอารณ์ พี่คมกวนประสารทจนจะบ้าอยู่แล้ว ไม่รู้หรือยังไงว่านี่มันสำคัญมากแค่ไหน หากหล่อนไป
บทที่ 13 แผลเก่ากำเริบ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร หากเพื่อนเขาส่องกระจกดูตัวเองในเวลานี้ อาจรู้ก็ได้ เพื่อนเขาสวยกว่าเดิมม
บทที่ 14 แผนเก่ากำเริบ
คนฟังนิ่งเงียบเมื่อเห็นน้ำตาอีกฝ่ายไหลอาบแก้ม เขาควรทำเช่นไรกับสถานการณ์เช่นนี้ หากเป็นได้อยากเอื้อม
บทที่ 15 แผลเก่ากำเริบ
มิลันดาลงจากชั้นบนเห็นบนโต๊ะมารดาตระเตรียมอาหารไว้แล้ว หล่อนคงไม่สามารถนั่งทานอย่างเช่นปกติ เลยหยิบข
บทที่ 16 แผลเก่ากำเริบ
ชายหนุ่มชะงักช้อนสายตามองบิดา เขาพูดไม่ออก แต่น้องมิจะคิดอะไรได้ในเมื่อเกลียดเขาเสียขนาดนั้น
“คงไม่คิ
บทที่ 17 แผลเก่ากำเริบ
ด้วยความเป็นห่วงบุตรสาวดาวเรืองตัดสินใจโทรหาคมฉณัฐทันที
“ครับคุณอา มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามปลายสาย
บทที่ 18 แผลเก่ากำเริบ
คนฟังแววตาไหววูบเล็กน้อย หล่อนเคยเห็นหมอวัตรเดินคู่กับหมอมิลันดาบ่อยครั้ง ดูสองคนสนิทสนมกันมาก หล่อน
บทที่ 19 แผลเก่ากำเริบ
คนตัวเล็กเดินเลี่ยงออกมา คมฉณัฐถอนหายใจแล้วเดินตรงไปยังแผนกประชาสัมพันธ์เพื่อสอบถาม การที่กานต์สินีแ
บทที่ 20 ใจจำนน
มิลันดาเดินทางกลับบ้านในรุ่งเช้า รมย์รวัตรอยู่เป็นเพื่อนหล่อนที่โรงพยาบาลตลอดคืนและรุดไปทำงานต่อ หล่
บทที่ 21 ใจจำนน
ชัยเดชมองดูรถพยาบาลเคลื่อนลับสายตา ขามันก้าวไม่ออก ร่างกายสั่นเทาเพราะความกลัว ในหัวสมองคิดไปต่างๆ น
บทที่ 22 ใจจำนน
หลังจากการผ่าตัดผ่านได้ราวสัปดาห์ อาการดาวเรืองค่อยๆ ดีขึ้น คนป่วยถูกย้ายออกจากห้องไอซียู มาพักฟื้นห
บทที่ 23 ใจจำนน
มิลันดามองตามแผ่นหลังแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ปัญหาหนักในเวลานี้คือคำพูดของมารดาในห้อง หล่อนเก็บเร
บทที่ 24 ใจจำนน
ชายหนุ่มขบกรามแน่นเมื่อนึกถึง มิไม่เคยมีเขาอยู่ในหัวใจ หล่อนให้แค่คำว่าเพื่อน เลยไม่กล้าสารภาพอะไรออ
บทที่ 25 ใจจำนน
เกือบสองสัปดาห์ดาวเรืองอยู่ในช่วงวิกฤติ สุดท้ายหล่อนผ่านมาได้ จากนั้นจึงถูกย้ายมายังห้องพักฟื้นผู้ป่
บทที่ 26 ใจจำนน
“ฉันไม่คิดจะแต่งงานกับใครหรอกค่ะ ที่เลือกคุณเพราะแม่ชอบคุณมาก แล้วอีกอย่างคุณเองก็สนิทสนมกับบ้านเรา
บทที่ 27 ใจจำนน
“ฉันไปเยี่ยมแม่ก่อนนะวัตร”
หมับ!
เรียวแขนถูกคว้าไว้มิลันดาหันมองเพื่อน รมย์รวัตรขบกรามแน่น มันไม่ปกติก
บทที่ 28 ใจจำนน
รมย์รวัตรปลดเข็มขัดแล้วก้าวนำเข้าด้านใน หล่อนเดิมตามเขาเงียบๆ ถึงโต๊ะนั่งเปิดเมนูสั่งไวน์ให้กับลักษิ
บทที่ 29 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
มิลันดาเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อออกไปทำงาน หล่อนเห็นเขายืนอยู่ที่เดิม กอดอกพร้อมรอยยิ้ม พี่คมทำเหมือนเจ
บทที่ 30 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
คนฟังรู้ดี คบกันมานานไม่รู้นิสัยได้ยังไง ขอบตาแดงๆ แบบนั้น กับคำพูดเสแสร้ง กรอกตาไปมาไม่กล้าสบ มิลัน
บทที่ 31 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
“ไม่ได้หรอกลูก แม่อยากอุ้มหลานไวๆ”
ใบหน้าเรียวแดงซ่านขึ้นมาเมื่อมารดาเอ่ยถึงหลาน หล่อนจะมีหลานให้แม่ไ
บทที่ 32 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
ดาวเรืองยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นรูปถ่ายของทั้งสอง มิลันดาลงมาจากห้องนอนสาวเท้ามาหามารดา เพื่อดูอาการของแ
บทที่ 33 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
หลังจากแจกการ์ดเสร็จ ทั้งคู่เดินทางกลับคมฉณัฐไปส่งว่าที่เจ้าสาวที่บ้านแล้วแยกย้ายกลับที่พักตนเอง ก่อ
บทที่ 34 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
สายตาของกานต์สินีทำให้มิลันดารู้สึกแปลกๆ แววตามีความเคียดแค้นราวกับหล่อนไปทำอะไรให้ แถมยังริมฝีปากที
บทที่ 35 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
พรหมเมศร์จดจ้องอากัปกิริยาทั้งคู่ ดูท่าสองคนต้องมีอะไรไม่ธรรมดาแน่ ดูเหมือนหมอวัตรกับพยาบาลคนนี้อาจก
บทที่ 36 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
วันวิวาห์มาถึงช่างแต่งหน้าและเจ้าสาววุ่นวายตลอดช่วงเช้า แต่คงไม่มีใครเท่ากับดาวเรือง มิลันดาเห็นแม่ท
บทที่ 37 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
คมฉณัฐกระตุกมุมปากเล็กน้อย แล้วนอนบนเตียงกับหล่อน ใช้หมอนข้างกั้นตรงกลางเอาไว้ ล้มตัวลงนอน ไม่นานทั้
บทที่ 38 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
สุดท้ายแล้วลักษิณียังคงต้องดูแลเขาอีกครั้ง เมื่อไหร่เขาถึงจะมีใจให้หล่อนบ้างสักนิดก็ยังดี ถึงแม้ว่าค
บทที่ 39 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
ดาวเรืองหน้าช้า นี่หรือคำพูดคำจาของคนเด็กกว่า มาบ้านคนอื่น ยืนขอสามีชาวบ้านปาวๆ แถมยังอาจหาญกล่าวว่า
บทที่ 40 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
ลักษิณีชะงักคิ้วบางขมวดหากันเล็กน้อย ถอนหายใจออกมา หล่อนไม่รู้ว่าทำไมหมอพรหมถึงได้ทำตัวเช่นนี้ ทั้งๆ
บทที่ 41 การโกหกกับความรู้สึกที่แท้จริง
คมฉณัฐขับรถออกจากคอนโดเพื่อกลับ จอดรถได้รีบขึ้นห้องนอนเพื่อไปหาภรรยา มิลันดามองภาพในมือถือดวงตาเรียว
บทที่ 42 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
ข้อตอรองไม่ได้ผล คนตัวเล็กใช้กำลังฝืนตัวเอง แรงดิ้นทำให้ทั้งคู่เสียหลักล้มลงบนเตียงกว้าง ร่างแกร่งทา
บทที่ 43 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
พรหมเมศร์พาหญิงสาวมาหลบมุมฝั่งชายหาดด้านหลัง เจ็บใจเมื่อเห็นหล่อนต้องร้องไห้แบบนี้ เขาเคยเห็นผู้หญิง
บทที่ 44 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
คมฉณัฐนั่งมองภรรยา เห็นหล่อนเดินวนครุ่นคิดจนเขาเริ่มเวียนหัว มิลันดาประติดประต่อเรื่องราวของเพื่อน ป
บทที่ 45 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
มิลันดาปรึกษาครอบครัว ในวันรุ่งขึ้นช่วงเย็นจึงเดินทางกลับ กลับมาจากการท่องเที่ยวทะเล มีเรื่องเกิดขึ้
บทที่ 46 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
“ถ้าไม่ทำก็ปล่อยฉันไปซะ!!”
“ผมต้องการสมบัติประจำตระกูลผมคืน กานต์... คืนมันให้ผมเถอะนะ”
“ไม่มีวัน!”
ดูจ
บทที่ 47 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
พรหมเมศร์สบตาพี่ชายนิ่ง เขาไม่รู้เลยแท้จริงแล้วรมย์รวัตรเองก็ทุกข์ใจเพราะพ่อไม่ต่างจากเขา
“พอเถอะครับ
บทที่ 48 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
กานต์สินีถูกปล่อยตัว ณ ตอนนี้ในหัวสมองกำลังคิดหาทางดึงแฟนเก่ากลับมา รีบยกโทรศัพท์ติดต่อหาทันที คมฉณั
บทที่ 49 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ
ลักษิณีพยักหน้าช้าๆ แล้วเดินไปรับยา พรหมเมศร์สวนมามองตาม จึงหันมาสอบถามกับหมอปิ่นมณีที่ทำงานแผนกเดีย
บทที่ 50 ลาก่อนน้ำตา
ก่อนจากลักษิณีขอพบคนในหัวใจเป็นครั้งสุดท้าย หล่อนมาหาเขาถึงแผนก รมย์รวัตรยิ้มกว้างรีบจูงมือออกไปสวนห
บทที่ 51 ลาก่อนน้ำตา
หมอใหญ่ถอนใจหนักออกมา พอจะเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ เขาเองก็เห็นใจไม่น้อยเพราะตนเองก็มีลูกสาวอายุน้อยก
บทที่ 52 ลาก่อนน้ำตา
ระหว่างพักรักษาตัวดาวเรืองสังเกตพฤติกรรมของบุตรสาวและลูกเขย ดูเหมือนพ่อคมยังไม่ได้ทำอะไร บุตรสาวถึงย
บทที่ 53 ลาก่อนน้ำตา
คมฉณัฐถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาอยากจะบ้าตายเมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อกี้นี้ของมิลันดา
“ก็น้องมินะสิครับ บ
บทที่ 54 ลาก่อนน้ำตา
รมย์รวัตรสุดกลั้นยกมือกุมท้องพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น จนมิลันดาต้องรีบไปปิดปาก
“หุบปากเลยไอ้ว
บทที่ 55 ลาก่อนน้ำตา
มิลันดามือสั่นฟังเสียงในมือถือ ซึ่งมีคนส่งมาให้ ริมฝีปากบางเม้มแน่นในอกอัดแน่นด้วยความโกรธกรุ่น จังห
บทที่ 56 ความสัมพันธ์ของหัวใจ
รมย์รวัตรลงที่สถานีรถไฟตามที่อยู่ที่น้องชายเขาให้มา เดินตามหาโรงพยาบาลตามชื่อนี้ แม้อ่อนแรงแต่หมอหนุ
บทที่ 57 ความสัมพันธ์ของหัวใจ
ลักษิณีจำต้องพาเขาเดินมาที่ห้องน้ำ อีกทั้งยังต้องหาที่นอนให้ ยอมทำตามใจยาย เขาชำระร่างกายเสร็จเตรียม
บทที่ 58 ความสัมพันธ์ของหัวใจ
โครม!
เสียงรถชนดังสนั่น ชาวบ้านแตกตื่นมุงดู เมตไตรย์พยายามตะเกียกตะกายออกจากซากรถของตนเอง หลังจากถูกค
บทที่ 59 ความสัมพันธ์ของหัวใจ
รมย์รวัตรตื่นนอนแต่เช้า เมื่อเห็นแม่ของลูกกำลังออกมาต้มน้ำ และทำกับข้าวให้ยายก่อนไปทำงาน เลยรีบตรงดิ
บทที่ 60 ความสัมพันธ์ของหัวใจ
มิลันดากลับถึงบ้านหล่อนโยนกายลงนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะอาหาร พักนี้หล่อนไม่รู้เป็นอะไร ไม่รู้สึกอยากอาหาร
บทที่ 61 ความสัมพันธ์ของหัวใจ
คนถูกขอร้องชะงัก แล้วอาการของหล่อนที่อ้วกหมายความว่ายังไง หรือว่าน้องมิไม่ได้ทำอย่างที่เข้าใจ
“น้องมิ
บทที่ 62 ความสัมพันธ์ของหัวใจ
หัวลำโพงวันนี้เป็นวันทำงานจึงมีผู้คนเดินทางไม่มากนัก ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ของสถานี ยกนาฬิกาข้อมื
บทที่ 63 ทางเดินเส้นใหม่
มิลันดาพามารดากลับมาที่บ้าน รถจอดเทียบหล่อนพยุงแม่ลงมา สามีเป็นคนหิ้วกระเป๋าเห็นบิดาและพ่อสามีกำลังย
บทที่ 64 ทางเดินเส้นใหม่
ร่างสูงผละห่างด้วยความเสียดาย ลุกยืนก้าวยาวดึงผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเดินออกมาพ
บทที่ 65 ทางเดินเส้นใหม่
สองร่างเดินเคียงกันมาถึงโรงพยาบาล จังหวะนั้นมิลันดาลงมาจากรถที่คมฉณัฐขับมาส่งพอดี รมย์รวัตรหันมองเพื
บทที่ 66 ทางเดินเส้นใหม่
ปิ่นมณีไม่ตอบเมินหน้าหนีเขา หล่อนเกือบได้สังเวยพวกนั้นไปแล้วหากไม่ได้พบกับเขา โชคดีที่พรหมเมศร์พักอย
บทที่ 67 ทางเดินเส้นใหม่
รุ่งเช้าดวงตาเรียวเปิดกว้างรับแสง อาการปวดเมื่อยทั้งตัวยังคงมีอยู่หล่อนรู้สึกปวดที่หน้าท้องอย่างบอกไ
บทที่ 68 บทเรียน
รมย์รวัตรพาภรรยามาเลือกแหวนแต่งงาน แล้วพาไป Wedding เพื่อเลือกชุดแต่งงาน ช่วงนี้เขาคงต้องไปแจกการ์ดเ
บทที่ 69 บทเรียน
หลังจากพูดคุยกับภรรยาเรียบร้อย ยังมีเรื่องต้องสะสางอีก ช่วงที่เขาไม่อยู่ดูเหมือนน้องชายจะสร้างเรื่อง
บทที่ 70 บทเรียน
ร่างบางหันหลังเดินออกมา มาถึงทางเท้าหน้าร้านอาหารยื่นมือโบกเพื่อเดินทางกลับ ทว่าเรียวแขนกลับถูกกระชา
บทที่ 71 บทเรียนน
คมฉณัฐมาถึงที่ร้านสอบถามพนักงาน ได้รับรู้เหตุการณ์บางอย่าง อีกครั้งที่เขาพยายามติดต่อหาภรรยาแต่ได้รั
บทที่ 72 บทเรียน
หลังเลิกงานปิ่นมณีรีบสาวเท้าขึ้นรถ วันนี้หล่อนต้องไปที่โรงพักเพื่อให้ปากคำกับตำรวจ ร่างสูงรีบวิ่งตาม
บทที่ 73 บทเรียน
พรหมเมศร์จัดการงานหน้าโต๊ะเสร็จ แล้วลุกยืนบิดกายเล็กน้อย ถึงสาวเท้าออกจากห้องทำงาน หญิงสาวเหลือบมองเ
บทที่ 74 บทเรียน
คมฉณัฐสั่งให้บอดี้การ์ดแม้กระทั่งสาวใช้ช่วยกันรื้อค้นบ้านจนทั่ว แต่เขาก็หาไม่พบ ใจเขาร้องยิ่งกว่าไฟ
บทที่ 75 บทเรียน
บุญชัยลั่นไก แต่กลับโดนลูกกระสุนสวนกลับของตำรวจ มันฟุบลงกับพื้นแน่นิ่งไป เขาชะงักยิ้มให้กับหญิงสาว ม
บทที่ 76 บทเรียน
ปิ่นมณีสะอื้นออกมา มือกำแน่นดวงตาเรียวมองแผ่นหลังคอยๆ เลือนหาย หล่อนจะทำยังไงดี หากปล่อยไปเขาคงจากไป
บทที่ 77 รอยยิ้มของใครบางคน
งานแต่งงานของรมย์รวัตรและลักษิณีถูกจัดขึ้น แขกเหรื่อมากมายภายในงานล้วนแต่เป็นเพื่อนที่โรงพยาบาลและเพ
บทที่ 78 รอยยิ้มของใครบางคน
มิลันดาออกมาจากงานแต่งพร้อมกับสามี หญิงสาวยิ้มหน้าบาน โล่งใจที่เพื่อนมีความสุขกับเขาเสียที คมฉณัฐเอื
บทที่ 79 รอยยิ้มของใครบางคน
รมย์รวัตรเดินเคียงคู่ภรรยามาจนถึงหน้าโรงพยาบาล หลังจากจอดรถเรียบร้อย เขามีนัดกับหมอปิ่นเพื่อตรวจครรภ
บทที่ 80 รอยยิ้มของใครบางคน
กลับมาถึงห้อง พรหมเมศร์นั่งอยู่ในห้องตนเอง ไม่เข้าใจทำไมระหว่างเขากับปิ่นมณีถึงได้กลับกลายเป็นเช่นนี
บทที่ 81 รอยยิ้มของใครบางคน
อ้อมแขนกระชับแน่นมากขึ้น ปล่อยปิ่นมณีไปไม่ได้จริงๆ หากเขายอมแพ้กับความเจ็บปวดในอดีต เขาคงต้องเสียใจม
บทที่ 82 รอยยิ้มของใครบางคน
ปิ่นมณีกุมมือหญิงสาวแล้วยิ้มออกมาด้วยความยินดี มิลันดายิ้มกว้างเมื่อได้รับข่าวดี จนตัวเองแทบจนเก็บอา
ดีๆๆๆๆๆๆๆๆ
22/06
0👍🏻👍🏻
20/05
0สนุกมากครับ
13/05
0สนุกๆ
12/05
0ดีมากกกกกกกกกกกกกกก
09/05
0ดีค่ะ
07/05
0ดีค่ะๆๆสู้ต่อไป
07/05
0ดีมากกค่า
06/05
0สนุกค่ะ
05/05
0ดีมากครับ
04/05
0