วันต่อมาหิรัญขับรถกระบะพาพราวพิไลไล่ชมรอบๆตั้งแต่เช้าจนมาหยุดอยู่ที่หนึ่งซึ่งเหล่าคนงานกำลังจับกลุ่มกันง่วนด้วยใบหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังมีปัญหากันอยู่หนึ่งในนั้นคือลุงครามผู้จัดการไร่ร่วมด้วย"ดูอะไรกันหรอครับหน้าเคร่งเครียดเชียว"พราวพิไลและหิรัญลงจากรถมาดูเหล่าคนงานทั้งถามถึงเหตุที่ต้องมารวมกันตรงนี้ด้วยท่าทีเป็นกังวล"นายครับผมว่าจะเข้าไปหาอยู่พอดีเลยครับ"ลุงครามพอเห็นคนเป็นเจ้านายมาที่นี่พอดีจึงรีบเดินมาต้อนรับ"มีอะไรครับ""ก็แปลงผักเราสิครับทางโน้นที่ติดตีนเขาพอฝนตกหนักเข้าน้ำก็หลากจากเขาจนผักเสียหายเยอะเลย"ลุงครามชี้ไปทางแปลงผักที่อยู่ใกล้ๆกับตีนเขา"ปกติไม่เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ"หิรัญขมวดคิ้วเป็นปมแน่นพราวพิไลเองก็ยืนฟังด้วยสีหน้ากังวลถึงปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นที่ไร่หิรัญเองก็เห็นว่าปกติแล้วถึงฝนจะตกแรงแค่ไหนน้ำในป่าก็ไม่น่าจะหลากลงมาแรงขนาดทำให้แปลงผักเสียหายได้"ครับ..เห็นคนงานในไร่ที่ไปหาของป่าบอกว่ามีกลุ่มคนเข้าไปลักลอบตัดไม้ข้างในจนเป็นเวิ้งกว้าง"ลุงครามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเหมือนแค่อยากให้เรื่องนี้รู้แค่วงแคบๆเท่านั้น"ถ้ามีเรื่องแบบนี้แล้วทำไมไม่มีใครแจ้งทางการล่ะครับ"นี่เป็นเรื่องที่หิรัญสงสัยเข้าไปใหญ่"ไม่มีใครกล้าหรอกครับ.."ลุงครามก้มหน้าลงเล็กน้อย"ผมพอจะเข้าใจแล้ว...ยังไงตอนนี้ก็แก้ปัญหาไปก่อนละกันครับเราคงต้องปลูกหญ้าแฝกเพิ่มเป็นแนวกั้นไปก่อนแล้วแปลงผักพวกนั้นที่อยู่ใกล้กับตีนเขาที่เสียก็โละออกไปก่อนได้เลยแล้วก็เลิกทำตรงนั้นสักพักให้หมดหน้ามรสุมไปก่อนครับ"หิรัญเห็นหน้าลุงครามเช่นนั้นก็ไม่ต้องเดาอะไรต่อเรื่องนี้เดี๋ยวเขาขอจัดการปัญหาเงียบๆเอง"ครับคุณรัญ"ครู่ต่อมา"พี่รัญรู้จำวิธีแก้ปัญหาที่นี่ได้ด้วยหรอคะ.."หลังจากที่คุยกับลุงครามเสร็จหิรัญก็พาพราวพิไลขึ้นรถดูพื้นที่ต่างๆในๆร่ต่อเพราะรู้ว่าเธอไม่เคยมาที่นี่หญิงสาวถามหิรัญอย่างสงสัยเพราะเธอจำได้ว่าชายหนุ่มความจำหายไปเกินสองปีแน่นอนซึ่งเขาก็พึ่งจะมาดูไร่นี้แค่ปีเดียวก่อนหน้าที่จะเกิดอุบัติเหตุเท่านั้น"อ๋อ..เรื่องแบบนี้พี่ศึกษาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะเพราะคลุกคลีกับคุณปู่และก็มาที่นี่บ่อยตอนเด็กๆ""อ๋อ..ค่ะ""ช่วงที่พราวคบกับพี่ไม่รู้หรอว่าพี่เก่งด้านนี้"หิรัญหันหน้าถามพราวพิไลด้วยสายตามีเลศนัย"เอ่อ...รู้สิคะว่า..แฮร่ๆ.."พราวพิไลตอบเสียงสูงทั้งยังรีบหันหน้ามองวิวด้านนอกกลบเกลื่อนสามวันต่อมาสำนักงานธนาคาร09.30 น."ที่พี่สอนเข้าใจทุกอย่างใช่มั้ยมีอะไรอยากเพิ่มเติมตรงไหนหรือป่าว"ศจีหญิงวัย40กว่าเลขาของอนุชิตสอนงานให้แพรวพิลาสเป็นเวลาสามวันแล้วงานทุกอย่างที่แพรวพิลาสต้องรู้เธอก็ถ่ายทอดให้ไปหมดแล้วจึงถามหญิงสาวตรงหน้าว่าเธอมีอะไรตรงไหนไม่เข้าใจหรือไม่"ไม่มีค่ะพี่ศจี"แพรวพิลาสส่ายหัวเบาๆพร้อมอมยิ้มเธอเข้าใจทุกอย่างได้เป็นอย่างดีเพราะศจีนั้นสอนแบบไม่หวงวิชาเธอเลยสักนิด"วันนี้แพรวต้องเข้าประชุมกับท่านรองแล้วนะตั้งใจทำงานล่ะ..อ่อ..อีกอย่างก็คือท่านรองอาจจะมีอาการเหวี่ยงๆบ้างยังไงก็อย่าถือสาท่านเลยนะ"วันนี้้เป็นวันแรกที่แพรวพิลาสจะต้องลงสนามจริงศจีเลยมีบางอย่างอยากเตือนเธอเอาไว้จะได้ไม่ตกใจเวลาต้องเจอกับอารมณ์ของท่านรอง"ค่ะ"แพรวพิลาสเห็นธรัฐตั้งแต่วันนั้นเธอก็พอจะเดาออกว่าชายหนุ่มคงเป็นคนจำพวกนิสัยน้องเล็กที่คงจะเอาแต่ใจพอตัวแต่นั่นเธอก็ไม่ได้หวั่นอะไรเพราะเธอตั้งใจจะมาช่วยงานที่นี่อย่างเต็มที่อยู่แล้วRrrrrrrrRrrrrrrr"ศจีพูดค่ะ...อ๋อ..ได้ค่ะ"ศจีรับสายจากประชาสัมพันธ์ด้านล่างเมื่อได้รับเรื่องเรียบร้อยแล้วจึงวางสายลงและหันมาบอดกับแพรวพิลาสว่าตอนนี้มีคนรอพบอยู่"แพรวมีคนมารอพบน่ะ""ใครหรอคะ"แพรวพิลาสมีสีหน้าสงสัยเล็กน้อยว่าใครจะมาขอพบเธอในเวลานี้กัน"ไม่ได้บอกชื่อเห็นว่ามีเรื่องด่วนจะคุยเค้ารออยู่ที่ห้องรับแขกชั้นนี้แล้วล่ะ""ค่ะ"แพรวพิลาสเดินตรงไปที่ห้องรับแขกด้วยท่าทีสงสัยเธอยังคิดไม่ตกว่าใครจะมาหาเธอเวลานี้กันด้านล่างของตึก"ผู้ชายคนนี้มาที่นี่หรือป่าว"นาถลดาเดินเข้ามาถามประชาสัมพันธ์ของสำนักงานธนาคารด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เพิ่งรู้จักนักสืบว่าสามีของเธอมาที่นี่เพื้อมาหาแพรวพิลาส"อ๋อ..มาค่ะเมื่อกี้พึ่งมาติดต่อขอพบคุณแพรวที่ชั้น25ค่ะ"ประชาสัมพันธ์สาวดูรูปที่นาถลดายื่นให้เธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นผู้ชายคนเมื่อครู่ที่มาขอพบแพรวพิลาส"...อืม..."เมื่อรู้ว่าสามีของเธออยู่ที่ชั้นไหนเธอจึงรีบเดินดุ่มๆขึ่นลิฟท์ไปทันทีโดยที่ประชาสัมพันธ์สาวก็เรียกเอาไว้ไม่ทัน"เดี๋ยวค่ะคุณแลกบัตรก่อนค่ะ...คุณคะ"ห้องรับแขกแกร๊กกกก"แพรว..""คุณรุจ"แพรวพิลาสเปิดประตูเข้ามาในห้องรับแขกเธอก็ถึงกับตะลึงตกใจไม่คิดว่าอติรุจจะตามเธอมาถึงที่นี่เมื่อตั้งสติได้เธอก็พยายามจะเดินหนีออกไปแต่ก็ถูกอติรุจนั้นรวบกอดเอาไว้ก่อน"เดี๋ยวสิแพรวคุยกับผมก่อน..คุณเล่นหนีหน้าผมไปแบบนี้ผมเสียใจนะ""เอาเวลานี้ไปดูแลลูกเมียคุณดีกว่าค่ะเลิกตามตื๊อแพรวซะที"แพรวพิลาสหมดคำพูดที่จะพูดกับผู้ชายคนนี้จริงๆยิ่งเขาตามเธอมากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยใจมากเท่านั้น"ไม่...ผมรักคุณนะแพรว""ปล่อยแพรว""หน้าด้านที่สุด..ไหนแกบอกไม่รู้ว่าผัวฉันอยู่ที่ไหนที่แท้ก็นัดกันมากกมากอดกันถึงที่นี่"เพี๊ยะ"อร้ายยย..."นาถลดาเข้ามาในห้องรับแขกในจังหวะที่อติรุจกอดแพรวพิลาสอยู่พอดีด้วยความโมโหจึงกระชากหญิงสาวมาตบเธอล่วงลงไปกองอยู่กับพื้น"นี่นาถหยุดนะ.."เพี๊ยะ"โอ้ย.."อติรุจพยายามห้ามภรรยาของเขาแต่ก็ถูกนาถลดาเงื้อมมือฟาดหน้าเขาไปเต็มแรงอีกหนึ่งที"ไม่หยุด.."เพี๊ยะ... ๆ.. ๆ"อร้ายยยย..."นาถลดานั่งค่อมร่างของแพรวพิลาสและกระหน่ำตบหญิงสาวไม่ยั้งโดยอติรุจเองก็ไม่กล้าเข้าไปช่วยเพราะตอนนี้นาถลดากำลังบ้าดีเดือดเขารู้ดีว่าถ้าเขาเข้าไปยุ่งตอนนี้เขาอาจจะเจ็บตัวอีกได้แคว้กกกก"อร้ายยย.. "นาถลดาฉีกเสื้อเชิ้ตแพรวพิลาสจนเห็นบราสีหวานข้างในหญิงสาวจึงกรีดร้องเสียงฝาดจนคนที่เดินผ่านมาตรงห้องรับแขกอย่างธรัฐต้องเข้าไปดูว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาเขาถึงกับกัดฟันกรอดแผดเสียงฝาดให้คนที่กำลังทำร้ายแพรวพิลาสให้หยุดมือเพราะเขาเกลียดเหตุการณ์ที่คนตบตีกันเป็นที่สุด
DDDดีๆๆ
1d
0สนุกมากากากากาาก
6d
0ชอบมากๆๆๆ
8d
0View All