“ข้าสัญญาว่าจะเลี้ยงเป็นลูก ไม่ให้ทำอย่างอื่น ข้าให้เวลาเจ้าคิด อาบน้ำเสร็จข้าขอคำตอบ” แล้วหยางเอ๋อร์ก็จัดแจงให้เด็กหญิงไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านหลัง หญิงสาวอยู่ตามลำพังครู่หนึ่งก็มีหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาในบ้าน
“มีคนบอกข้าว่าเจ้าพาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ด้วย” เสียงคุ้นหูเอ่ยถาม ตั้งแต่อยู่หน้าประตู
...เรื่องซุบซิบไวเสมอ
“จริงเจ้าค่ะท่านแม่” หยางเอ๋อร์บอกแม่เล้าของหอฮวาหงตามตรง
“เอามาทำไมเด็กผู้ชาย พวกนั้นบอกว่ามอมแมมขี้ริ้ว” คนที่ถูกเรียกว่าแม่เดินเข้ามาภายในตัวบ้าน บ้านที่แม้เล็กแต่จัดเป็นสัดส่วน สะอาดสะอ้านน่ามอง “อยู่ไหนแล้ว”
สาวงามอันดับหนึ่งของฮวาหงชี้ไปหลังบ้าน ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กหญิงกำลังยืนแอบฟังที่หลังประตู
“พามาทำไม ขายไม่ได้” แม่ยังสงสัย
อาเสียสะดุ้งกับคำว่า ‘ขายไม่ได้’ ใจหล่นไปที่ตาตุ่ม
“ข้าจะเลี้ยงเขา” เสียงนุ่มนวลของหยางเอ๋อร์เรียกสติของเด็กน้อยกลับมา
“เจ้าก็มีเสี่ยวชุนคอยรับใช้แล้วนี่ เลี้ยงเด็กทำไมให้เปลืองข้าวสุก กว่าจะโตใช้งานได้ต้องสิ้นเปลืองไปมากเท่าไร”
“ข้าจะเลี้ยงเป็นลูก ไม่ใช่คนรับใช้ ข้าคิดว่าค่าใช้จ่ายทุกอย่างข้ารับผิดชอบได้” หยางเอ๋อร์บอกเด็ดเดี่ยว น้ำเสียงค่อนข้างกระด้าง นางทำเงินให้สำนักมากมาย เจ้าสำนักนางโลมไม่ควรขัดนาง
“ตามใจเจ้าเถอะ ข้าก็แค่มาถาม ใครจะอยู่จะไปข้าควรรู้ จริงไหม” เจ้าสำนักเอ่ย อันที่จริงนางก็ไม่ได้คิดจะห้ามอันใดอยู่แล้ว คิดเสียว่าเลี้ยงๆ ช่วยกันไป สักวันเจ้าเด็กนี่โตขึ้นคงจะช่วยงานในสำนักได้มากโข แม้สำนัก ฮวาหงต้องการสาวงามมาผลัดเปลี่ยนทำเงิน แต่แรงงานชายก็เป็นสิ่งจำเป็นเช่นกัน
“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ รออีกสักพักข้าว่าจะพาเขาไปคารวะท่าน” หยางเอ๋อร์กลับมาใช้น้ำเสียงอ่อนโยนและนุ่มนวลเช่นเดิม
“เอาละๆ จะเลี้ยงจะทิ้งก็เรื่องของเจ้า เด็กนั่นคงมีวาสนาจริง เจ้ามันคนใจบุญ เคยแต่เห็นให้ทานเงินกับอาหาร ไม่นึกว่าจะถึงขนาดอุปถัมภ์ค้ำชูคนขึ้นมา” พูดจบเจ้าสำนักที่พอหลงเหลือเค้าความงามแต่หนหลังก็ออกจากบ้านหลังเล็กไป
หยางเอ๋อร์กำลังจะเข้าไปตามอาเสีย แต่ก็พบว่าแม่หนูน้อยโผล่ออกมายืนจ้องนางไม่วางตาแล้ว
“คงเดาได้ใช่ไหม ว่าข้าทำอาชีพอะไร ยังคิดอยากอยู่กับข้าหรือไม่” นางโลมสาวถาม สองสายตาสบกันนิ่ง
“ข้า...อยากอยู่” เด็กหญิงตอบออกไป นางโลมคงไม่ได้เลวร้าย เพราะนางบอกว่าจะเลี้ยงเป็นลูก
“ดี” หยางเอ๋อร์ยิ้มละมุน “ต่อไปนี้เจ้าอยู่ในฐานะลูกชายข้า”
อาเสียทำหน้างุนงง “เอ่อ...ทำไมเป็นลูกสาวไม่ได้”
หยางเอ๋อร์ยิ้มอ่อนโยนอีกครั้ง ช่างซัก ท่าทางจะฉลาดไม่น้อย
“อยู่ที่นี่ ถ้าเป็นผู้ชายจะใช้ชีวิตได้ปลอดภัยและง่ายกว่า เจ้าไม่ใช่คนขี้ริ้วอย่างใครว่า โตขึ้นถ้าแต่งตัวเสียหน่อยก็ดูดี ข้างนอกข้าไม่พร้อมจะรับภาระเลี้ยงดูใครได้ แต่ที่นี่เป็นบ้านข้า หากเจ้าจะอยู่ ต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ว่าไว้ เจ้าจะถูกเลี้ยงดูในฐานะลูกชายของข้า มีเพียงเราที่รู้ว่าเจ้าเป็นเด็กผู้หญิง ตกลงหรือไม่ เสี่ยวเสียของแม่” นางลูบฝ่ามือไปบนใบหน้าเล็กๆ แผ่วเบา
“เสี่ยวเสีย...” เด็กน้อยทวนคำ นานเท่าไรแล้วที่นางไม่ได้ยินคนเรียกด้วยความรักใคร่เอ็นดู
“ต่อไปนี้เจ้าชื่อว่าหยางเสีย” หยางเอ๋อร์ดึงเจ้าของร่างเล็กเข้าสวมกอด
“เจ้าค่ะ...เอ๊ย! ขอรับท่านแม่” หยางเสียรับคำมั่นเหมาะ แม่ผู้ให้ชีวิตใหม่จิตใจดี อ่อนโยน ไม่ผิดกับแม่ผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูมาตลอดเก้าปี
“เสี่ยวเสียอายุเท่าไรแล้ว บอกแม่มาซิ” หยางเอ๋อร์พา ‘ลูกชายของนาง’ มานั่งหน้ากระจกจัดการสางผมที่ยาวยุ่งนั้นด้วยความเอ็นดู
“สิบปีขอรับ” หยางเสียตอบฉะฉาน หน้านั้นยังบวม แต่ไม่นานก็จะหาย เด็กหญิงมองใบหน้าสวยหวานที่แลตอบมาผ่านกระจก แม่หยางเอ๋อร์ของนางสวยมาก จะเรียกพี่สาวก็ยังได้...
กระจกทองเหลืองสะท้อนภาพสองแม่ลูกนั่งซ้อนกัน หยางเสียเป็นฝ่ายยิ้มให้หยางเอ๋อร์ก่อน คนเป็นแม่จูบกลางศีรษะนางเบาๆ นับจากวันนี้ ชีวิตใหม่ที่มีความสุขของทั้งสองกำลังจะเริ่มขึ้น หยางเอ๋อร์คิดเช่นนั้น
ณ พระตำหนักแสงจันทร์ พระวรกายสูงสง่าในฉลองพระองค์สีดำที่ทรงยืนกลางลานกว้างหน้าพระตำหนักเรียกความสนใจจากเหล่าขันทีและนางกำนัลซึ่งกำลังทำงานอยู่ใกล้บริเวณนั้น ต่างคนต่างเคยได้ยินได้ฟังว่าตำหนักนี้เคยเป็นที่ประทับขององค์ชายพระองค์หนึ่ง ผู้ซึ่งทั้งทรงดื้อและทรงแสนซนเป็นหนักหนา มีเหล่านางกำนัลและขันทีรุ่นใหม่บางคนเท่านั้นที่ได้มีโอกาสพบเห็นองค์ชายเป็นบางคราว
ในอดีตหลายปีมาแล้วองค์จักรพรรดิมักเสด็จมาประทับตำหนัก แสงจันทร์อยู่เสมอ พระสนมสองนางของตำหนักต่างก็รักใคร่ปรองดองราวกับพี่น้องคลานตามกันมา แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่พรากความสุขและเสียงหัวเราะขององค์ชายพระองค์นี้ไปตลอดกาล
ฝานจิ้ง...องค์ชายน้อยในวันวานบัดนี้ทรงเจริญพระชันษาเติบใหญ่ รั้งตำแหน่งหัวหน้านายกองที่ด่านเหวินจงของหมิงอ๋อง ด้วยพระปรีชาที่มีจะทำให้ทรงก้าวสู่ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ได้อย่างเต็มภาคภูมิในอีกไม่นาน เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่าองค์ชายรองไม่โปรดที่ใครๆ จะยกตำแหน่งแม่ทัพให้เพียงเพราะพระองค์เป็นเชื้อพระวงศ์ ผลงานเท่านั้นที่ใช้เป็นเครื่องชี้วัดว่าทรงเหมาะสมกับตำแหน่งหรือไม่ เหล่าทหารร่วมกองประจักษ์ในข้อนี้ได้ดี
ณ ลานศิลาหน้าตำหนักแสงจันทร์ องค์ชายฝานจิ้งก้มพระพักตร์ทอดพระเนตรสระปลาข้างบันไดทางขึ้นห้องโถงกลางของตำหนัก ผิวน้ำใสกระจ่างเห็นทะลุถึงสีเลื่อมพรายอร่ามจากลำตัวของฝูงปลาเงินปลาทองที่กำลังแหวกว่ายผ่านใบบัวและรากเส้นสายของพืชน้ำ ที่ตรงนี้...เสียงร้องอย่างตกอกตกใจของพระมารดาและพระสนมซูเมื่อครั้งอดีตยังแว่วติดในพระกรรณ
เพราะทรงอยากจะได้ปลาในสระ จึงรับสั่งให้ขันทีหากระบวยไม้เล็กๆ มาถวาย ก่อนพระองค์จะจ้วงตักลงไป แม้นางกำนัลทูลห้ามอย่างไรก็ไม่ทรงฟัง ทรงแกว่งกระบวยกวาดเล่นไปมาจนน้ำในสระขึ้นสีขุ่น เหล่าปลาน้อยใหญ่ว่ายวนอลหม่านทั่วทั้งสระ เท่านั้นยังไม่พอ ทรงนึกสนุกกระโดดลงไปกลางสระ ขณะนั้นพระองค์เพียงสี่พระชันษา ทรงว่ายน้ำเป็นเสียที่ไหนกันเล่า ระดับน้ำในสระไม่ลึกมากไปกว่าพระอุระ พระมารดาจึงได้เว้นโทษตี เหลือเพียงย้ำตักเตือนสอนสั่งว่าอย่าได้ทรงทำเช่นนั้นอีก
แต่ไม้เรียวของพระมารดาเหมือนจะทิ้งช่วงห่างพระวรกายได้ไม่เคยนาน หนที่หนักสุด ก็คงจะเป็นครั้งที่ทรงหลอกขันทีและนางกำนัลผละห่างจากพระองค์ ให้อยู่ลำพังในห้องทรงพระอักษร ก่อนจะทรงลอบปีนข้ามระเบียงตำหนักชั้นสองไต่ไปตามก้านกิ่งอันแข็งแรงของต้นสนซึ่งแผ่ขยายระชายขอบของระเบียง ด้วยเสียงพระสรวลขบขันต่อสีหน้าท่าทางแตกตื่นของเหล่านางกำนัลและขันทีทั้งสองฝั่งตำหนัก ซึ่งถูกเกณฑ์เพื่อค้นหาองค์ชายที่อยู่ดีๆ ก็หายไปไม่มีใครได้พบเห็น พระมารดาและคนอื่นๆ จึงได้รู้ว่าพระองค์นั้นอยู่สูงลิบบนสนต้นใหญ่เกือบจะพ้นหลังคาพระตำหนัก
ซนเกินเด็ก ทำอะไรไม่ทรงยั้งคิด…ครานั้นทรงโดนพระมารดาตีด้วยไม้เรียวเสียหลายที ความรู้ถึงพระบิดาในที่สุด ต้นสนโชคร้ายรายรอบตำหนักจึงโดนตัดกิ่งเสียหมด ซ้ำร้ายการเฝ้าติดตามทุกฝีพระบาทย่างก้าวไม่ให้คลาดสายตาจากขันทีทำให้ทรงรู้สึกอึดอัดราวกับเป็นนักโทษอาญาอยู่นานทีเดียว
ตำหนักแสงจันทร์ที่เคยอยู่ เพียงเจ็ดปีเท่านั้น... เจ็ดปีเท่านั้นที่ลูกได้อยู่ในอ้อมกอดของเสด็จแม่ องค์ชายฝานจิ้งทรงถอนปัสสาสะกับพระองค์เอง