เหอเซียวไห่ควบม้าด้วยความเร็ว หวังตามอู๋อี้หวินเพื่อนสนิทให้ทัน คนนั่งซ้อนหลังสงสัยจะไม่เคยอยู่บนหลังม้ามาก่อน หลายครั้งที่ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงอาการฝืนตัวเกร็งและแรงกดจากน้ำหนักของมือที่ถ่วงอยู่ช่วงเอวเขา ทำให้จากที่เคยควบม้าห้อตะบึงด้วยความเร็ว กลับต้องคอยผ่อนความเร็วลงเพราะกลัวเจ้าคนตัวเล็กซึ่งเกาะหลังอยู่นั้นจะตกม้าคอหักตายเสียก่อนจะทันได้เป็นทหาร
ที่ค่ายดูอุ่นหนาฝาคั่งไปด้วยชายหนุ่มที่มาสมัครเป็นทหาร คนตัวโตบังคับม้าให้ฝ่าฝูงคนเข้าไปจนถึงลานกว้างกลางค่าย เมื่อต้องลงจากหลังม้า หยางเสียออกอาการเงอะงะให้เจ้าของม้ารำคาญใจ จนทำให้เขาต้องเสียเวลาพานางลงจากหลังม้าตัวโตนั่น
“อ้อนแอ้นอย่างนี้ คงได้เป็นทหารสมใจร้อก!” เหอเซียวไห่พาเจ้าของร่างเล็กลงมาแล้วก็ไม่วายแขวะ...ช่างเป็นชายหนุ่มที่มองแล้วขัดหูขัดตาพิลึก!
หยางเสียหน้าตึง เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ซึ่งหน้าว่านางอ้อนแอ้น เป็นบุรุษแต่ถูกว่ากระทบราวกับสตรีควรให้เกิดความภูมิใจอยู่หรือ
ก็เพราะต้องยืนเทียบกับคนตัวโตๆ อย่างพวกท่านน่ะสิข้าถึงได้ดูเหมือนคนอ่อนแอนัก ขี่ม้านี่ก็อีก...ก็คนมันไม่เคย คอยดูเถอะ ถ้าข้าฝึกจนชำนาญเมื่อไร ข้าจะห้อจนท่านตามไม่ทันเลยทีเดียว หญิงสาวมาดหมายในใจ นิสัยไม่ยอมให้คนสบประมาทมีมาตั้งแต่เด็ก
เสียงทักทายทำความรู้จักของบรรดาชายหนุ่มดังเซ็งแซ่ เมื่ออยู่ท่ามกลางเพศตรงข้ามมากหน้าหลายตา หยางเสียชักเริ่มหวาดหวั่นเกรงจะรักษาความลับของตนไว้ไม่ได้ตลอดรอดฝั่ง นางเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยงเกินไปหรือไม่ จะมีสักคนนึกสงสัยและสังเกตเห็นสิ่งแปลกปลอมซึ่งก็คือตัวนางบ้างหรือเปล่า
แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อจับพลัดจับผลูถ่อมาถึงค่ายทหารแห่งนี้แล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ก่อนผ่อนออกมายาวๆ...คงต้องลองกันสักตั้ง! ด้วยร่างกายที่แตกต่างจากคนอื่นนี่แหละ หยางเสียเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนที่มาสมัครเป็นทหารคนอื่นๆ เพื่อรอการขึ้นทะเบียนให้เรียบร้อย เมื่อกวาดตามองคร่าวๆ แล้วเห็นคนที่ตัวเล็กกว่านางก็รู้สึกใจชื้นขึ้น
หลังจากลงชื่อเรียบร้อยแล้ว นางได้เครื่องแบบมาหนึ่งชุด ถึงเวลาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียที ทนอยู่ในชุดนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ เหม็นตัวเองสุดจะทน หยางเสียนึกขอบคุณชายหนุ่มผิวคล้ำเข้มเพื่อนนายทหารเจ้าของบ้านสกุลอู๋ที่นางไปอาศัยนอนเมื่อคืนอยู่ในใจ แม้เขาดูดุดันน่ากลัว แต่เขาก็ยังมีน้ำใจให้คนตัวเหม็นอย่างนางขึ้นม้ามาด้วย
หลังจากชำระร่างกายหยางเสียอยู่ในชุดทหารสีครามเข้มจนเกือบดำ รุ่งขึ้นถึงจะมีการคัดตัวทหารฝึกหัดเพื่อแยกเข้ากองต่างๆ อีกที จะได้อยู่หรือไป...พรุ่งนี้คือวันตัดสินชะตา
เพราะยังมีเวลาเหลือ หยางเสียจึงออกมาสำรวจรอบบริเวณค่าย พื้นที่ว่างด้านหลังห่างจากโรงนอนเป็นเนินลาดเอียงที่มีต้นหญ้าเตี้ยๆ ขึ้นอยู่ทั่วบริเวณ สายลมยามบ่ายพัดพาเอาไอความร้อนจากแดดมาปะทะหน้า หญิงสาวค่อยๆ เดินขึ้นเนินไปหยุดยืนอยู่บนส่วนที่สูงที่สุด ก่อนมองลงไปยังทะเลสาบใสราวกระจก แสงอาทิตย์ส่องกระทบผิวน้ำทำให้เกิดเป็นประกาย นางย่างเท้าลงตามทางลาดชันอย่างระมัดระวัง เมื่อมองจากจุดที่ยืนอยู่ลงไปยังทะเลสาบนั้นจัดว่าสูงชันทีเดียว ขณะกำลังก้าวขาช้าๆ อยู่นั้น พลันขานางก็สะดุดเข้ากับก้อนหินที่ซุกอยู่ในพงหญ้า หยางเสียเสียหลักล้มลงก่อนจะกลิ้งหลุนๆ ลงมาตามทางลาด นางร้องอย่างเสียขวัญ มือเล็กพยายามไขว่คว้าหาที่ยึดแต่จิกได้เพียงต้นหญ้าจนขาดติดมือมาด้วย
ภาพทะเลสาบที่นางเห็นสลับกับพื้นดินเห็นได้ชัดขึ้นทุกที หากนางยังกลิ้งอยู่อย่างนี้ ตัวนางคงได้หล่นลงน้ำอย่างแน่นอน
ริมทะเลสาบฮวงไห่ ภายในเขตค่ายทหาร องค์ชายฝานจิ้งทรงเอนองค์พิงต้นไม้ใหญ่ริมทะเลสาบ เปลือกพระเนตรปิดสนิท หากพระกรรณยังทรงได้ยินเสียงนกที่อยู่บนยอดไม้เหนือพระเศียรขึ้นไป ไรพระเกศาพลิ้วตามสายลมที่โชยเอื่อย พระองค์ทรงหลบออกมาเพื่อพักสายพระเนตรหลังจากต้องทรงพระอักษรตั้งแต่ช่วงเช้า หนึ่งในนั้นคือการตรวจรายงานความคืบหน้าของค่ายที่ต้องทูลรายงานองค์จักรรพรรดิในวันรุ่งขึ้น
เสียงแหลมเล็กดังแหวกอากาศทำลายบรรยากาศสิ้น ดวงพระเนตรคู่งามนั้นเบิกขึ้น นกน้อยบนคบไม้บินแตกฮือ สัญชาตญาณทหารกระตุ้นให้องค์ชายฝานจิ้งทรงหันขวับหาต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็ทรงเห็นร่างหนึ่งกำลังกลิ้งจากเนินลงมาและกำลังจะตกตลิ่งลงไปในทะเลสาบในอีกอึดใจนี้
เพราะยังไม่ปรารถนาจะเห็นผู้ใดตกน้ำตายต่อเบื้องพระพักตร์ พระหัตถ์แข็งแกร่งจึงคว้าร่างนั้นและดึงเข้าหาองค์เอง
หยางเสียหลับตาปี๋ด้วยความหวาดเสียวเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะตกน้ำแน่ๆ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเสื้อนางโดนกระชาก ก่อนที่แรงมหาศาลนั้นจะดึงนางจนตัวลอยย้อนกลับไป
ดวงเนตรสีนิลหรี่มองดวงหน้าละมุนของคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพระเพลา
เจ้านี่! เจ้าของโรงเตี๊ยมบอกว่าเจ้าหนุ่มนี่ลงมาถามหาพระองค์ทุกวัน ครั้งสุดท้ายก่อนเจ้าหนุ่มหน้าขาวจะออกจากโรงเตี๊ยมยังฝากถ้อยคำขอบคุณถึงพระองค์ด้วย
แล้วเขามาทำอะไรถึงนี่...
หยางเสียกะพริบตาไล่ความมึนงงก่อนเบิกตากว้างเมื่อเงยขึ้นสบเข้ากับสายตาคมกล้าสีนิลของผู้ที่อยู่ตรงหน้า นางรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าสู่ความมืดมิดแห่งรัตติกาล ดวงตาสีดำสนิทคู่นี้ทรงอำนาจเสียจนทำให้นางหายใจติดขัด...
“เอ้อ...” นางขยับตัวด้วยความเคอะเขิน เมื่อรู้ว่าตัวเองคร่อมอยู่บนร่างเขาในท่าประหลาดก็รีบคลานลงโดยเร็วที่สุด
หยางเสียวางหน้าไม่ถูก โล่งอกที่ไม่ตกลงไปในทะเลสาบก็จริง แต่นางก็รู้สึกวูบวาบแปลกๆ ใบหน้าร้อนผะผ่าวเมื่อรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มคนนี้ยังจ้องนางไม่หยุด
...หรือเขาจะสงสัยอะไร หญิงสาวรีบสำรวจตัวเอง จัดเสื้อผ้าขยุกขยุยให้เข้าที่
องค์ชายฝานจิ้งทรงเหลือบเห็นรอยนิ้วมือสีแดงบนข้อมือของคนที่พระองค์เพิ่งทรงช่วยไว้ก็ทรงเอะใจ จึงทรงกวาดพระเนตรสำรวจเจ้าหนุ่มและทรงพบว่าเขาอยู่ในชุดทหารฝึกหัดของค่ายนั่นเอง
อย่าบอกนะว่าเจ้าหนุ่มหน้าอ่อนผิวบางคนนี้จะมาเป็นทหาร!