หญิงสาววิ่งผ่านประตูที่กำลังจะปิดเข้าไปในบ้านได้อย่างฉิวเฉียดและจัดการแย่งไม้ดาลประตูจากมือชายที่กำลังจะปิดประตูมาอย่างรวดเร็ว นางจัดการหับปิดมันเสียแน่นหนา ก่อนจะทรุดลงกองหน้าประตูด้วยความเหนื่อยอ่อน
“เจ้าเข้ามาไม่ได้นะ เขาปิดรับสมัครแล้ว พวกทหารที่มารับสมัครก็กลับกันไปหมดแล้ว” ชายวัยกลางคนผู้นั้นพยายามฉุดแขนนางให้ยืนขึ้น
หญิงสาวที่ยังหอบก้มตัวลงแทบเท้าอีกคน “รับข้าอีกคนนะขอรับ ข้าขอร้องนะท่านอา”
“อย่าทำให้ข้าลำบากใจสิ ข้าไม่ใช่คนตัดสินใจ เจ้ามาอะไรเอาป่านนี้ เขาติดประกาศร่วมอาทิตย์แล้ว”
หยางเสียนึกหาเหตุผลอย่างรวดเร็ว “เอ่อ...ข้า ข้าเพิ่งรู้ข่าว ข้าเดินทางมาจากนอกเมืองอย่างเร็วที่สุดแล้วด้วย บ้านข้า...บ้านข้ายากจนมาก” การประกาศรับสมัครทหารดังไปทั่วเมืองหลวง นางพอรู้เรื่องอัตราค่าจ้างอยู่บ้าง รายได้ตอบแทนที่ไม่น้อยนั้นเป็นสิ่งจูงใจชายหนุ่มในเมืองให้ตื่นตัวพากันมาสมัครเป็นทหารมากมาย
ตอนนี้ขอแค่หนีการตามล่าของจ้าวฮั่นหลางและรอดพ้นจากการถูกรุมทำร้ายได้ จะให้ไปเป็นอะไรหรืออยู่ที่ไหนนางก็ขอคว้าไว้ก่อนแล้วค่อยหาทางแก้ปัญหาเอาตัวรอดภายหลัง
“ข้าต้องการเงินไปช่วยทางบ้านข้า ที่นาข้ากำลังจะถูกยึดนะท่านอา น้องข้าก็ยังเล็กนัก แม่กับพ่อข้าก็แก่มากแล้ว...” หยางเสียร่ายยาวทำทีโศกสลดกับชะตาชีวิตเหลือกำลัง เห็นได้ชัดว่าการคร่ำครวญของนางนั้นได้ผลเพราะคนที่ยืนฟังมีสีหน้ารันทดไปกับนางด้วย
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็นั่งรอที่ประตูนี่ก็แล้วกัน ข้าตัดสินใจเองไม่ได้หรอกคงต้องรอถามนายข้าก่อน”
หญิงสาวปาดเหงื่ออย่างโล่งอก ปล่อยให้ชายวัยกลางคนใจบุญผู้นี้เดินเข้าไปในตัวบ้าน ส่วนตัวเองก็นั่งพักเหนื่อยพิงหินก้อนใหญ่ที่ใช้ตกแต่งสวนข้างประตู ในใจก็ภาวนาว่าขอให้ทุกอย่างราบรื่น
ก่อนชายผู้นั้นจะหวนกลับมา เสียงทุบประตูปึงปังก็ดังขึ้น หยางเสียดีดตัวลุกขึ้นฟัง
“อาไฉ...อาไฉเปิดประตูด้วย” คนที่อยู่หลังประตูร้องบอก
“เอ่อ...ท่านเป็นใคร” หยางเสียตัดสินใจตะโกนถามกลับไป
“ข้าก็เป็นเจ้าของบ้านน่ะสิ... เปิดเดี๋ยวนี้เลย” อู๋อี้หวินตะโกนก้องผ่านประตูใหญ่เข้าไป นึกแปลกใจที่ประตูปิด ยังไม่ถึงเวลาลงกลอนเสียหน่อย
หยางเสียค่อยๆ ยกดาลประตูขึ้น นางผลักบานประตูให้แง้มเปิด ก่อนจะรีบถอยออกมาให้ชายสองคนเดินเคียงกันเข้ามาด้านใน คนแรกผอมสูง ผิวขาว ยิ่งแต่งตัวด้วยชุดเสื้อผ้าสีอ่อนแล้วยิ่งมองดูซีดเข้าไปใหญ่ เมื่อประกอบกับดวงหน้าที่เรียบเฉยยากแก่การหยั่งถึงอารมณ์แล้วยิ่งทำให้นางหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย ส่วนอีกคนรูปร่างสูงใหญ่กว่า ผิวคล้ำแดดมากกว่า คิ้วหนาที่พาดเฉียงขึ้นนั้นทำให้นางรู้สึกเหมือนเขาโกรธอยู่ตลอดเวลา มองแล้วน่ากลัวกว่าคนแรกเสียอีก
“เจ้าเป็นใคร...” ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยถามขึ้น
“ข้ามาสมัครเป็นทหารขอรับนายท่าน” หยางเสียก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าด้วยรู้สึกว่ารัศมีน่าเกรงขามของผู้ชายสองคนนี้แผ่กระจายมาบีบให้ตัวนางลีบเล็กลงทีละน้อยๆ
เหอเซียวไห่หรี่ตามองคนที่จะมาเป็นทหารตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วย้อนมองจากเท้าขึ้นไปจรดหัวอีกที “อย่างเจ้านี่นะจะมาเป็นทหาร”
หยางเสียรู้สึกฉุนทันทีเมื่อโดนสบประมาท จึงรีบเงยหน้าขึ้น “ทำไม...ข้าเป็นอย่างไร แค่มองก็ตัดสินได้แล้วหรือว่าข้าไม่เหมาะจะเป็นทหารน่ะ”
“อุ๊บ๊ะ! เจ้านี่” เหอเซียวไห่ร้องเสียงดัง
หญิงสาวใจหล่นกับความปากไวของตัวเอง นึกอยากตบปากตัวเองให้ ห้อเลือด อุตส่าห์มาขอร้องเขาต้องนอบน้อมกว่านี้ถึงจะถูก
“ข้าขอโทษขอรับนายท่าน...ข้าหมายความว่า ท่านน่าจะให้โอกาสข้าพิสูจน์ตัวเองบ้าง เห็นข้าผอมอย่างนี้ แรงข้าเยอะนะนายท่าน” หยางเสียรีบปรับเสียงให้อ่อนลงและมีท่าทีนอบน้อมเหมือนเดิม
“มันผู้นี้มีความกล้าดี...ว่าไหม อี้หวิน” คนตัวโตหันไปถามความเห็นอีกคนที่ตลอดการโต้ตอบเขาจ้องคนมาสมัครเป็นทหารใหม่ตาไม่กะพริบ
หยางเสียกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะโดนไล่ตะเพิดออกไปนอกประตู แต่สีหน้าคนถูกถามยังคงเรียบเฉยดังเดิม จนนางอดคิดไม่ได้...คนคนนี้มีหน้าเดียวหรืออย่างไรนะ
จังหวะนั้นชายที่ยอมให้นางเข้ามานั่งรอ เดาว่าน่าจะเป็นคนที่ถูกขานชื่อว่าอาไฉก็เดินออกมาพอดี
“กลับมาแล้วหรือขอรับนายน้อย” อาไฉกล่าวอย่างนอบน้อมกับชายผิวขาวหน้าเฉย
“ถ้าอยากเป็นทหารจริง พรุ่งนี้ให้ไปที่ค่ายนอกเมือง อาไฉ...ให้เขาออกไปแล้วปิดประตูด้วย” อู๋อี้หวินสั่งจบก็เดินผ่านคนแปลกหน้าของบ้านไปราวกับตรงนั้นเป็นอากาศธาตุ
อะไรกัน...ไม่นะ!
“นายท่านได้โปรด ข้าไม่มีที่ไปจริงๆ จะให้ข้านอนที่หน้าประตูก็ได้ ข้าช่วยเฝ้าบ้านให้ท่านได้นะ” หยางเสียวิ่งไปดักหน้าชายหนุ่มเจ้าของบ้าน พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนมายังชายร่างสูงใหญ่อีกคน
เหอเซียวไห่มองคนที่จะมาเป็นยามเฝ้าบ้านให้ คิ้วหนาเลิกขึ้น “ท่าทางเจ้าลุกลี้ลุกลนอย่างกับโจร...”
หญิงสาวสั่นหน้าสั่นหัวปฏิเสธต่อความเข้าใจผิดนั่น “ไม่ใช่นะ! ข้าไม่ใช่ขโมยขโจร โจรที่ไหนมันจะกล้าล้วงคองูเห่า อาวุธข้าก็ไม่มี...เห็นไหมๆ” หยางเสียหมุนตัวไปมาให้ดูว่านางบริสุทธิ์ใจ ไม่มีเจตนาแอบแฝงในทางที่ไม่ดีแน่
คนถูกเอาไปเปรียบกับงูเห่าทำท่าตรึกตรอง ก่อนพูดออกมา “เห็นจะจริงดังเขาบอกนะอี้หวิน”
“จริงสิขอรับ ข้าอยากเป็นทหารนะขอรับ ไม่มีทางเป็นโจรได้แน่” หยางเสียพยักหน้าปลกๆ ยืนยันเจตนา
“อาไฉ...หาข้าวหาปลาให้เขา แล้วพาไปนอนที่โรงเก็บฟืน อย่ามานอนขวางประตู ถ้าเจ้าเล่นตุกติกคิดไม่ซื่อ คงรู้นะจุดจบเจ้าจะเป็นยังไง”
อู๋อี้หวินพูดเป็นเชิงขู่พร้อมกับใช้นิ้วดีดดาบออกจากฝัก พอให้อีกคนได้เห็นถึงความคมปลาบของมัน
“ขอบคุณขอรับนายท่าน... ขอบคุณ” หญิงสาวโค้งแล้วโค้งอีกขอบคุณทั้งสองคน ไม่ลืมที่จะหันไปโค้งให้อาไฉด้วย...มีที่ซุกหัวแล้วหยางเสียเอ๋ย
รุ่งขึ้นหยางเสียลุกจากกองฟางก่อนไก่ขันเพื่อเตรียมตัวจะติดสอยห้อยตามคุณชายทั้งสองคนที่นางเจอเมื่อวานไปยังค่ายทหารนอกเมืองด้วย ครั้นเมื่อนางเจอทั้งสองที่หน้าประตู หญิงสาวก็อ้าปากค้างออกอาการเหวอ...ก็เขาทั้งสองนั่งอยู่บนหลังม้า แล้วนางจะห้อยตามไปอย่างไรล่ะนั่น
เหอเซียวไห่ชักม้าเข้ามาใกล้ชายหนุ่มร่างเล็กที่ยืนทำหน้าตลกๆ ข้างประตูใหญ่ “ไปไหม”
หยางเสียยิ้มกว้าง “ขอรับ...ไปขอรับ ขอบคุณนายท่าน”
ชายหนุ่มยื่นมือส่งให้ การไปเป็นทหารคือหนทางที่ดีที่สุดในตอนนี้ หญิงสาวตัดสินใจรวดเร็วยื่นมือให้เขาดึงขึ้นไปบนหลังม้า
ความหวาดกลัวของนางเป็นจริงดังคาด หยางเสียเห็นจ้าวฮั่นหลางกับพวกเดินเตร่ไปมาแถวหน้าบ้านสกุลอู๋ พวกมันเห็นนางและได้ส่งสายตาที่มีแต่ความเคืองแค้นชิงชังมาให้ หญิงสาวเหงื่อตก ร่างบอบบางสะท้านไหว รู้สึกลำคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลาย นางอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียวก็จริงอยู่ แต่ลึกๆ แล้วนางกลัวจะพาตัวเองไปไม่รอดจากเงื้อมมืออันธพาลพวกนี้ เพราะความหวั่นวิตกกับเรื่องร้ายๆ หญิงสาวจึงเผลอตัวก้มหน้าซุกแผ่นหลังคนบังคับม้า
“เฮ้ย! ทำอะไร” เหอเซียวไห่สะดุ้งโหยงกับความชิดใกล้จากเพศเดียวกันที่เกิดขึ้นแบบปุบปับ
หยางเสียรีบกลับมานั่งตัวตรงตามเดิม “ขอโทษขอรับ...แมลงมันเข้าตาข้าพอดี”
คู่แค้นที่จ้าวฮั่นหลางเสียเวลาดักรอทั้งคืนนั้น เวลานี้นั่งอยู่บนหลังม้ากับชายที่ดูคล้ายทหารและกำลังจะควบม้าผ่านไปโดยที่เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากมองตามด้วยความอาฆาต
“หนอย...มีคนคุ้มกะลาหัวแล้วเรอะ!” เขาคำรามอย่างเคียดแค้นก่อนจะหันไประบายความโกรธลงกับลูกน้องเพราะเรื่องราวไม่เป็นดั่งใจ