บุรุษผู้เป็นเจ้าของหอคณิกานั่งประคบรอยฟกช้ำตามร่างกายด้วยความโกรธแค้น เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไม่สบอารมณ์ไปเสียหมด เมื่อสองวันก่อนเขากับลูกน้องพาร่างสะบักสะบอมไม่น้อยไปกว่ากันกลับมาที่หอ แถมไอ้เศรษฐีตัณหากลับยังส่งคนมาทวงเงินคืนในวันรุ่งขึ้นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันด้วยซ้ำ
พวกเขาสามคนต้องแพ้อย่างหมดรูปให้ผู้ชายเพียงแค่คนเดียว!
ชวดทั้งเงินแถมยังต้องมาเจ็บตัวอีกอย่าให้เจอตัวนะเจ้าหยางเสีย!
ขณะที่จ้าวฮั่นหลางกำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคนเดียว เสียงดังเพล้ง! เหมือนของแตกก็ดังขึ้นติดๆ กันหลายครั้งพร้อมกับเสียงเอะอะนอกห้อง
“เกิดอะไรขึ้น! คนกำลังจะนอนพัก” เปิดประตูผลัวะออกไปด้วยความโมโห ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนแจกันใบเขื่องฟาดเข้าที่หน้าผาก
“โอ๊ย!” จ้าวฮั่นหลางร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเป็นอย่างยิ่ง เลือดไหลลงมาอาบหน้าเป็นทาง
“ข้ามาคิดบัญชีกับเจ้า!” หยางเสียตวาดพร้อมกับกวัดแกว่งไม้ที่ถือมาไปด้วย ใครกล้าเข้ามาใกล้...นางจะฟาดให้ได้เลือดกันไปข้าง
“เจ้ากล้ามาก...หยางเสีย! กล้ามากที่ย้อนกลับมาที่นี่อีก” ชายหนุ่มถลึงตาวาวโรจน์ราวจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่ายให้ได้ในอึดใจ
“ข้ากล้า!” หญิงสาวตวาดกลับอีกหน เวลานี้นางเห็นเสือเป็นสุนัขไปหมดแล้ว
จ้าวฮั่นหลางกัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้นไม่แพ้กัน มือยังกุมบาดแผล ลูกน้องสองคนก็ไม่ได้เรื่อง ปล่อยหยางเสียให้ขึ้นมาถึงห้องพักเขาได้ ถ้าเจ้านี่ถือดาบมาด้วย ป่านนี้ก็คงได้ไปเฝ้ายมบาลกันถ้วนหน้าแล้ว
“ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้ความ! ไม่ใช่ธุระกงการของพวกเจ้าออกไป!” ประโยคแรกของจ้าวฮั่นหลางนั้นด่าลูกน้อง ส่วนประโยคหลังตวาดใส่บรรดาหญิงคณิกาซึ่งเริ่มมามุงดูเหตุการณ์ ชายหนุ่มรู้สึกโมโหเป็นทับทวี เมื่อเห็นรอยยิ้มเหยียดอย่างสมน้ำหน้าเขาที่มุมปากนางโลมบางคน
หยางเสียเงื้อไม้ในมือฟาดโดนแขนลูกน้องของจ้าวฮั่นหลางจนร้องโอย นางไม่รอช้าให้ฝ่ายนั้นเข้ามาจับตัวนางได้อีก เมื่อไล่หวดนักเลงพวกนั้นแล้วนางก็ไล่กวาดฟาดบรรดาถ้วยโถโอชาม แจกัน เครื่องปั้นดินเผามีค่าประดามีซึ่งวางประดับไว้ตามแนวระเบียงไปตลอดทางที่นางวิ่งหนีอย่างสะใจ จ้าวฮั่นหลางหวงของมีค่าพวกนี้มากด้วยคิดว่าเอามาตกแต่งแล้วจะช่วยยกระดับหอฮวาหงและตัวเขาได้ หญิงสาววิ่งเต็มฝีเท้าไปลงบันไดอีกด้านของหอฮวาหงพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่งที่ได้แก้แค้นสมใจ ที่นางเลือกบุกมาตอนนี้ก็เพราะรู้ว่าลูกน้องบางส่วนของศัตรูคู่แค้นนั้นจะยังไม่มาเข้างานจนกว่าจะถึงตอนค่ำ ส่วนสองคนซึ่งอยู่ประจำที่นี่ นางก็สืบมาแล้วว่ายังบาดเจ็บอยู่ เดาว่าคงเป็นฝีมือของคุณชายคนที่ช่วยนางไว้
หยางเสียกำลังจะวิ่งออกจากหอก็พอดีปะหน้าเข้ากับลูกน้องอีกสองคนของจ้าวฮั่นหลางที่กำลังเดินสวนเข้ามา
ซวยแล้ว...หยางเสียครางในใจ รีบวิ่งย้อนกลับเข้าไปด้านหลังหอ ได้ยินเสียงจ้าวฮั่นหลางที่ยังคงอยู่บนชั้นสองตะโกนเอ็ดตะโรให้พวกนั้นช่วยกันจับตัวนางจ้าละหวั่น
หยางเสียได้ยินแต่เสียงร้องสับสนปนเปกันไปหมดจากด้านหลัง นางเอี้ยวตัวหันกลับมามองชั่วแวบ พี่สาวหลายคนในหอต่างรีบบอกให้นางหนีไป อุปสรรคสำคัญที่ทำให้พวกนั้นตามนางไม่ทันก็มาจากการขัดขวางทางอ้อมจากบรรดาหญิงนางโลมของหอนั่นเอง หยางเสียนึกขอบคุณน้ำใจพวกนางแต่อีกใจก็นึกห่วงกลัวพวกนางจะโดนลูกหลงจากอารมณ์ร้ายกาจของจ้าวฮั่นหลางไปด้วย
หยางเสียกระโดดจับกิ่งหนึ่งของต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านไปถึงนอกกำแพงหอ แล้วโหนตัวขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้ที่ยื่นค้ำกำแพงอยู่ก่อนจะรีบไต่ตามกิ่งนั้นไปทรงตัวอยู่บนกำแพง นางหันกลับมามองภาพบ้านหลังเล็กที่เคยอยู่กับแม่หยางเอ๋อร์เป็นครั้งสุดท้าย ด้วยความโกรธที่มีต่อจ้าวฮั่นหลาง ตอนแรกนางคิดจะจุดไฟเผาหอฮวาหงด้วยซ้ำ
แต่นางจะเผาบ้านตัวเองได้อย่างไร
ลาก่อนหอฮวาหง...
หยางเสียตัดใจจากความอาลัยก่อนจะรีบกระโดดลงจากกำแพง เมื่อเห็นลูกน้องจ้าวฮั่นหลางวิ่งตามกันมาเป็นพรวน
ค่ำนั้นหยางเสียไปหลบนอนในวัดร้างเล็กๆ แห่งหนึ่ง นางไหว้วานขอทานวัยเยาว์คนหนึ่งด้วยเงินเล็กน้อยให้ไปซื้ออาหารมาให้ เงินที่นำติดตัวมาตั้งแต่วันที่ถูกหลอกพาไปขายเศรษฐีถังยังพอมีเหลือ ป่านนี้พวกนั้นคงไปรื้อค้นบ้านนางกระจุยแล้ว คนหาเช้ากินค่ำอย่างนางจะมีสมบัติอะไรติดตัวได้อีก นอกจากจี้กับกำไลหยกขาวเข้าคู่กันที่แม่หยางเอ๋อร์ซื้อให้เพราะเงินทองส่วนอื่นนั้นหมดไปกับค่ารักษาอาการป่วยของแม่หยางเอ๋อร์
อาหารสามมื้อทางหอมีให้มากพอ เก็บสมบัติไว้กับตัวจะได้ประโยชน์อะไร สู้เอาไปช่วยเหลือคนที่ยากไร้ไม่ดีกว่าหรือ เพราะแม่หยางเอ๋อร์คิดอย่างนี้ หญิงงามอันดับหนึ่งของหอฮวาหง ที่น่าจะมีสมบัติมีค่ามากมายอย่างคนอื่นคิด จึงมีแค่เงินเก็บเล็กๆ น้อยๆ พออยู่พอกินได้ไม่ขัดสนเท่านั้น
หยางเสียนอนคิดทั้งคืน เมืองหลวงจะว่ากว้างก็กว้าง จะว่าแคบก็แคบ ขืนเดินทะเล่อทะล่าไม่ช้าก็เร็วคงหนีไม่พ้นต้องเจอกับพวกจ้าวฮั่นหลางอีกเป็นแน่ คิดแล้วก็ปวดหัวไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าชีวิตจะเดินไปทางไหนดี
หญิงสาวหลบอยู่แต่ในวัด แม้อยากจะไปที่หลุมศพมารดา แต่ก็นึกหวั่นว่าจ้าวฮั่นหลางอาจส่งคนไปดักเล่นงานนางที่นั่น ฝ่ายนั้นรู้ดีว่านอกจากหอฮวาหง วัดต่างๆ ที่นางมักไปทำบุญกับแม่หยางเอ๋อร์ รวมถึงสุสานนอกเมืองแล้วนางก็ไม่มีที่อื่นให้ไปอีก
คิดทั้งคืนจนล่วงเข้าบ่ายแก่ของวันถัดมา หยางเสียก็ตัดสินใจว่าจะออกจากเมืองหลวงไปอยู่เมืองข้างเคียงและจะลองหาลู่ทางดู คงพอมีหนทางเลี้ยงชีพตัวเองได้กระมัง อีกหนึ่งปัญหาที่ต้องขบคิดก็คือ นางจะใช้ชีวิตเป็นชายต่อไปเพื่อความสะดวกและปลอดภัย หรือเปลี่ยนกลับไปอยู่ในที่ทางที่มันควรจะเป็น
หยางเสียหาหมวกฟางมาสวมแล้วเดินออกจากวัดอย่างมาดมั่นเหมือนไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรเกิดขึ้น ไม่แน่อาจต้องเดินสวนกับพวกที่หอก็ได้ ป่านนี้คงเที่ยวตามตัวนางให้ควั่กจนเท้าพลิกเท้าแพลงแล้วกระมัง
จุดหมายก่อนออกจากเมืองหลวงคือ กลับไปที่โรงเตี๊ยม อย่างน้อยก่อนจากก็ขอให้ได้ขอบคุณคุณชายท่านนั้นก่อน ผ่านมาสามวันแล้วไม่รู้เขากลับมาที่โรงเตี๊ยมบ้างหรือยัง นางเดินไปตามเส้นทางเรื่อยๆ อีกสามตรอกก็จะถึงที่ตั้งของโรงเตี๊ยมใหญ่ หยางเสียกำลังจะโล่งใจอยู่แล้ว แต่ทันใดนั้นนางก็ได้รู้ว่าเมืองหลวงช่างแคบนัก เพราะนางเพิ่งชนโครมเข้ากับสมุนตัวเอ้ของจ้าวฮั่นหลาง นางฉวยโอกาสที่พวกมันกำลังยืนอึ้งรีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ลืมเสียสนิทว่าแถวนี้มันใกล้กับจุดเกิดเหตุ
หวังว่าพวกนั้นคงไม่มาดักเล่นงานคุณชายที่ช่วยนางด้วยนะ
หยางเสียรู้สึกว่าตัวเองวิ่งเร็วที่สุดก็วันนี้เอง ขณะนั้นเป็นเวลาใกล้ค่ำแล้วบ้านเรือนร้านค้าหลายแห่งเริ่มทยอยปิด หญิงสาวพยายามมองซ้ายขวาหาทางหนี เสียงฝีเท้าที่ไล่กวดมาด้านหลังกระชั้นชิดเหลือเกิน
หยางเสียหอบจนตัวโยน ขาของนางล้าไปหมดแล้ว อีกทั้งรู้ดีว่าหากวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ก็คงไม่แคล้วต้องโดนจับได้อีกแน่นอน นางจึงเริ่มชะลอฝีเท้าและมองหาที่ซ่อนอย่างร้อนใจก่อนจะหันไปสะดุดกับแผ่นป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ‘สถานที่รับสมัครทหารใหม่’ วางพิงกำแพงอยู่ใกล้ประตูไม้บานใหญ่ของบ้านหลังหนึ่ง ประตูบานนั้นกำลังจะปิดลงแล้ว โอกาสที่จะมีชีวิตรอดของนางก็เช่นกัน ในเสี้ยวเวลาสุดท้ายที่จะตัดสินชะตากรรมนี้ นางแทบไม่ต้องใช้สมองเลย
“เดี๋ยวก่อน...ข้ามาสมัครเป็นทหาร!”