องค์ชายฝานจิ้งทรงช้อนร่างชายหนุ่มที่พระองค์เพิ่งยื่นพระหัตถ์เข้าช่วย จากการถูกรุมทำร้ายโดยกลุ่มชายฉกรรจ์สามคน ทีแรกพระองค์ไม่ทรงอยากจะยุ่งด้วยเพราะคิดว่าเป็นเรื่องชกต่อยกันธรรมดา แต่ครั้นทรงได้ยินเสียงด่าทอเรื่องการซื้อขายชีวิตคนกันอย่างไม่เต็มใจ ทั้งยังทรงได้ยินเสียงร้องอย่างเสียขวัญของเจ้าหนุ่มที่อยู่ในอ้อมพระพาหา ทำให้พระองค์ไม่อาจนิ่งดูดายได้อีก ก่อนเจ้าหนุ่มจะสลบไปปากยังร้องหามารดา
โตเป็นหนุ่มยังจะร้องหาแม่อีก ดำริแล้วให้ทรงรู้สึกขบขันนัก
องค์ชายฝานจิ้งทรงโอบพยุงเข้าที่ข้างเอวของชายหนุ่ม เมื่อถึงห้องพักก็ตรัสเรียกให้คนงานของโรงเตี๊ยมมาจัดการเช็ดคราบเลือดที่หน้าเขาออก
“ต้องเปลี่ยนเสื้อด้วยไหมขอรับนายท่าน”
“คงไม่ต้อง” รับสั่งพร้อมกับทรงยืนข้างเตียงคนเจ็บ นึกถึงตอนเจ้าคนตัวใหญ่ที่สุดมันบอกพระองค์ว่าอย่าเข้ามายุ่งเพราะเจ้าหนุ่มคนนี้เป็นคนของเศรษฐีถัง
ฮึ!...ถ้าเจ้าหนุ่มคนนี้ยอมเป็นคนของเจ้าเศรษฐีถังนั่นจริง ก็คงไม่แหกปากร้องและดิ้นเร่าๆ เหมือนหมูกำลังจะถูกเชือดคอหรอก แต่ก็น่านับถือใจเขามิน้อย แม้ตัวเล็กเป็นรองด้านกำลังขนาดนั้น หากสู้ยิบตานัก
พระองค์ตรัสถามจนได้ความจากคนของโรงเตี๊ยมว่า เศรษฐีถังนิยมเลี้ยงเด็กหนุ่มและดื่มเหล้าเคล้านารีควบคู่กัน
องค์ชายฝานจิ้งทอดพระเนตรดวงหน้าละมุนที่แลดูหวานเกินชายของคนที่นอนนิ่งบนเตียง เจ้าของร่างบางสะท้านไหวเป็นพักๆ หยดน้ำตาใสยังไหลเป็นทางแม้ขณะหลับใหล
“ดูแลเขาให้ดี” พระองค์ตรัสพร้อมกับทรงยื่นสินน้ำใจจำนวนหนึ่งให้ ซึ่งคงมากพอเพราะคนรับหน้าที่ดูแลคนเจ็บตลอดคืนถึงกับตาโตด้วยความดีใจ
ยามเช้า เสียงนกร้องแว่วมาให้ได้ยิน หยางเสียค่อยปรือตาที่ปิดสนิทขึ้นช้าๆ รู้สึกปวดระบมไปทั่วบริเวณแก้มและขัดยอกไปทั้งตัว แสงอาทิตย์ทอดผ่านเข้ามาในห้อง หญิงสาวแสบตาจนต้องกะพริบตาถี่ๆ เงาร่างของใครคนหนึ่งกำลังชะโงกหน้าลงมองที่นาง...
เงาดำจากความฝันในคืนวันอันโหดร้ายกลับมาหลอกหลอนนางอีกแล้วกระนั้นหรือ
“ไม่! ไม่! ออกไป!” หยางเสียร้องเสียงหลงก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่งและถอยกรูดจนติดผนังข้างเตียง
“เจ้า...เจ้าเป็นใคร ออกไป! ถอยออกไปเดี๋ยวนี้!” ปากร้องลั่นขณะที่มือก็ปาหมอนและข้าวของบนเตียงที่ฉวยได้ในเวลานั้นใส่เจ้าของเงาเป็นพัลวัน
“เดี๋ยวก่อนนายท่าน...” คนที่รับค่าจ้างก้อนโตพยายามจะอธิบายให้ ชายหนุ่มเข้าใจ “ข้าเป็นคนงานของโรงเตี๊ยมแห่งนี้” เขาบอกโดยมีหมอนที่อีกคนเพิ่งปาใส่อยู่ในมือ
“โรงเตี๊ยม...”
“ใช่ขอรับ” เขาพยักหน้าแล้วถอยห่างออกมา เพื่อคลี่ม่านที่เปิดค้างไว้เมื่อตอนได้ยินเสียงขยับตัวของคนบนเตียง
หยางเสียลงจากเตียงด้วยท่าทางระแวดระวังภัยฉายชัดเจน นางฉวยเอาแจกันบนโต๊ะกลางห้องมาถือไว้ เหตุการณ์เมื่อวานสอนให้นางอย่าไว้ใจใครง่ายๆ อีก
“มีคุณชายท่านหนึ่งพาท่านมาที่นี่” ชายหนุ่มอายุรุ่นราวกับนางเดินกลับมาที่เตียง เพื่อเอาหมอนและข้าวของที่ถูกโยนใส่วางกลับเข้าที่เดิม ส่วนหยางเสียก็เดินวนรอบโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้องไปอีกทาง นางมองออกไปนอกหน้าต่างห้องแวบหนึ่ง ก่อนหันกลับมาจ้องทุกอากัปกิริยาของคนแปลกหน้าซึ่งอยู่ร่วมห้อง
“ข้าพูดจริงนะขอรับ คุณชายท่านนั้นพักอยู่ห้องใหญ่บนชั้นสาม” ชายหนุ่มมองแจกันในมือคนเจ็บอย่างหวาดๆ
ชั้นสาม...หรือเขาจะเป็นคนที่นางเห็นเมื่อคืน
เขาเป็นคนช่วยนางสินะ ใบหน้าซึ่งยังฟกช้ำมีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“ข้า...ข้าอยากขอบคุณเขาหน่อย เอ่อ...” หยางเสียวางแจกันลงที่เดิมของมัน “เจ้าพาข้าไปพบเขาหน่อยได้หรือไม่”
“คุณชายท่านนั้นออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วขอรับ” คำตอบที่ได้รับทำเอา หยางเสียผิดหวังขึ้นทันใด
“เจ้าพอรู้เวลาที่เขาจะกลับเข้ามาไหม” นางอยากขอบคุณเขาเหลือเกิน แต่ชายหนุ่มคนนี้ก็ได้แต่ส่ายหน้า แล้วบอกให้นางลงไปถามเจ้าของโรงเตี๊ยมที่ชั้นล่างเอง หยางเสียตรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้า เห็นมันยังปรกติอยู่ในที่ทางของมัน นางก็รู้สึกเบาใจ
หญิงสาวรู้สึกปวดเคล็ดตามร่างกายและยังเจ็บเสียดแถวหน้าท้องไม่หาย เมื่อครู่ที่สำแดงเดชได้ก็เพราะตกใจจนลืมเจ็บ เหมือนหน้านางจะบวมด้วยเพราะรู้สึกปวดตึงๆ แค้นครั้งนี้กับจ้าวฮั่นหลางใหญ่หลวงนัก นางต้องหาทางชำระคืนแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
เมื่อหยางเสียลงมาชั้นล่าง เจ้าของโรงเตี๊ยมบอกนางว่าชายหนุ่มซึ่งพักบนชั้นสามเป็นคนรับผิดชอบจ่ายค่าห้องพักให้นางแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าเขาจะกลับเข้ามาตอนไหนนั้น ตัวเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะบางครั้งคุณชายท่านนั้นก็หายไปสองวันบ้าง สามวันบ้างจึงกลับเข้ามา หยางเสียจำต้องกลับขึ้นไปนอนพักบนห้องตามเดิม โดยมีชายหนุ่มคนที่รับหน้าที่ดูแลนางคอยจัดแจงหาอาหารและยามาให้นางกินเสร็จสรรพ
หยางเสียล้มตัวลงนอน ในใจมีแต่ความแค้นจ้าวฮั่นหลาง เจ็บตัวไม่เท่าไร แต่เจ็บปวดใจนักที่มันผู้นั้นได้เปิดประตูแห่งฝันร้ายที่เริ่มตกตะกอนในใจนางขึ้นมาอีกครั้ง แต่อย่างไรก็ต้องพักให้ร่างกายดีขึ้นกว่านี้ แล้วนางจะไปสะสางบัญชีแค้นที่คั่งค้างไว้แน่นอน น้ำน้อยมันไม่แพ้ไฟเสมอไปหรอก!