“Buntis daw ang babaeng iyon kaya pakakasalan niya, Laia. Sooobrang sakit. Gusto ko nang mamatay,” palahaw ng kaibigan ni Laia na si Katrina. Hindi niya alam kung paano patatahanin ang kaibigan. Nasa gitna sila ng abalang coffee shop sa Quezon City at pinagtitinginan ng ibang customer doon. Pero mukhang walang pakialam ang kaibigan.
Niyakap niya ito at hinaplos ang likod. “Don’t say that. Alam ko na masakit pero huwag mo namang sabihin na sasaktan mo ang sarili mo.”
“Ibinigay ko ang lahat Topher. Ginawa ko ang lahat para lang mapasaya siya. Hindi ko nga siya pinipigilan na sumama sa barkada niya sa mga travel-travel na iyan at pinadadalhan ko pa siya ng pocket money niya kasi alam ko sakto lang ang sweldo niya. Katwiran ko kung saan siya masaya, susuportahan ko. Kahit nang magalaw niya ang babaeng iyon, pinatawad ko pa rin dahil sabi niya ako pa rin ang mahal niya.”
Kinagat niya ang pang-ibabang labi. “Iba na kasi kapag bata ang pinag-usapan. Kailangan mong intindihin na responsibilidad niya iyon bilang ama. Galing nga siya sa broken family. Di ba sabi niya sa iyo ayaw niyang maramdaman ng magiging anak niya na di buo ang pamilya niya?”
“E paano naman ang pangako niya sa akin? Nangako siya na mamamahalin niya ako. Na ako ang pakakasalan niya. Kaya nga kahit na magkaroon siya ng anak sa iba, tatanggapin ko pa rin. Sustentuhan niya, susuportahan ko pa siya. Tanggap ko naman ang lahat basta ako pa rin ang mahal niya. Pero bakit di ako ang pinili niya? Ano pa ba ang kulang sa akin?”
Yumuko siya. “I’m sorry. Wala namang kulang sa iyo. Pero wala tayong magagawa kung sa huli, iba ang gusto ni Topher. Kahit magalit ka o magmakaawa, di na siya babalik. Mas mahalaga ang responsibilidad sa kanya.”
Maaring unfair nga sa kaibigan niya ang nangyari. Gusto niyang sugurin ang pagtatadyakan si Topher sa ginawa sa kaibigan niya. Pero nakapag-usap din sila ng lalaki. Nakita niya kung gaano kasakit dito ang desisyon.
Ginagap ng kaibigan ang kamay niya. “Anong gagawin ko, Laia? Paano mawawala ang sakit nararamdaman ko?”
Pilit siyang ngumiti. “Alam mo, kailangan mo lang maging positive. Na may magagandang bagay pa na dadating sa iyo. Higit pa kay Topher. Sakto may bagong libro ako. Basahin mo. I am sure makaka-relate ka sa bidang babae.”
Inilabas niya ang bagong pocketbook at ibinigay sa kaibigan. Dinampot iyon ng kaibigan at tiningnan. “One New Love?” tanong niya.
Tumango siya. “Maganda ang feedback niyan lalo na sa mga readers na hirap na hirap mag-move on. Kaya sa palagay ko makakatulong rin ito sa iyo. Hindi ba ganoon naman tayo kahit noong bata pa tayo? Kapag malungkot tayo, nagbabasa lang tayo ng pocketbooks kasi lahat happy ending. Kahit anong hirap na pinagdadaanan ng characters, sa huli magiging masaya pa rin sila. At sa palagay ko, ganoon din ang mangyayari sa iyo. Magiging masaya ka rin kasi sobra-sobrang pagmamahal ang kaya mong ibigay. At ‘yung lalaking dadating sa iyo, mamahalin ka rin nang sobra-sobra. Higit pa kay Topher.”
Naging magkaibigan sila ni Laia noong high school. Magkaklase sila at natuklasan nila na pareho silang mahilig na magbasa ng pocketbooks. Nagkasabay kasi sila sa rentahan ng pocketbook ni Aling Sela malapit sa school. Mula noon ay naging malapit na sila sa isa’t isa. Sabay na silang pumapasok sa eskwelahan at umuuwi dahil pareho sila ng way. Magkatulong silang gumagawa ng assignments at projects. Magkakuntsaba sila sa pagpapadala ng love letters sa mga crush nila. Ito rin ang unang natuwa nang malamang honor siya at nag-push sa kanya na ituloy ang pagkuha ng Creative Writing habang sinasabi ng iba na wala siyang mapapala doon. Ito rin ang nagtulak sa kanya na magpasa ng nobela sa publication lalo na nang panahon na walang gustong maniwala na magiging published author siya.
And she did. Marami na siyang napapasayang tao at nai-inspire dahil sa sinulat niyang nobela. Kung nagawa niyang pasayahin ang ibang tao sa mga panahon na depressed ang mga ito, lalo naman ang kaibigan niya. Kahit paano ay gagaan ang mood nito oras na mabasa ang gawa niya.
“How is that book supposed to make everything alright?” tanong ng malalim na boses ng lalaki sa likuran niya.
“Excuse me?” nakataas ang kilay na tanong ni Laia at lumingon. Natigilan siya nang mapagmasdan ang guwapo at matangkad na lalaki. Sa palagay niya ay nasa 5’ 10 ito. Nakasuot ito ng navy blue short sleeve polo at maong na pantalon. Nakaahit ang isang gilid ng ulo nito at naka-combover sa isang gilid ang buhok ito na lampas ng tainga. Very sleek. Very stylish.
He looked confident. Na parang kaya nitong kumbinsihin ang kahit sino na paniwalaan ang sasabihin nito. Sino ba ang sabaterong guwapo na ito? At sino naman ito para kwestiyunin ang power ng romantic novels at masasayang ending?
“I am sorry for butting in. I’m Sev. Nandiyan lang ako sa kabilang table. Di ko maiwasang marinig ang usapan ninyo.”
“At sumabat ka naman? Alam mo ba na kabastusan iyon?” mataray niyang tanong.
“Yes. I know. Pero sa palagay ko kailangan ng tulong ng kaibigan mo. And I think, she won’t feel any better with that book.”
Humalukipkip siya. “At ano namang alam mo aber?”
“Ano naman ang mali sa pocketbook?” tanong ng kaibigan. “Magaling naman ang writer nito. Bata pa lang ganitong libro na ang binabasa ko.”
“That book is feeding you bullshit about love.”
Dinuro niya ang lalaki. “Hoy! Huwag mo ngang ma-bullshit-bullshit ang libro ko. Ang mayabang na ‘to.” Di na bago sa kanya ang mga tao na minamaliit ang romance pocketbooks lalo na kung Tagalog. Na kesyo mababang klase raw ng babasahin at kalandian ang itinuturo sa mga tao. Pero kapag tinanong mo naman, di pa naman pala nakakabasa ng pocketbooks. At ang guwapong impakto na kaharap niya ang isa sa halimbawa ng ganoong klaseng tao.
Nagkibit-balikat ang lalaki. “It is not just about the book per se. People has this notion that love is the most powerful thing. That nothing is impossible about love. Na kahit masaktan ka ngayon, makakahanap ka ulit ng magmamahal sa iyo. When in truth, that person will keep on hurting you over and over again.”