“ ขออนุญาตค่ะอาจารย์ “ เพียงดาวเดินเข้ามาในห้องของน้องปีหนึ่งคณะวิศวะและเอ่ยขออนุญาตอาจาร์ยผู้สอนเมื่อเธอและเพื่อนได้รับมอบหมายให้มาประชาสัมพันธ์ให้กับพวกน้องๆ
“ สักครู่นะคะนักศึกษา เอาละค่ะทุกคนพอดีว่าดาวคณะปีสองของเรามีเรื่องที่จะแจ้งให้พวกคุณทราบ เชิญเข้ามาได้ค่ะนักศึกษา “ อาจารย์สาวหันไปบอกกับเพียงดาวและเดินออกไปข้างนอก เพื่อให้เพียงดาวได้เข้ามาร่วมพูดคุยกับเด็กปีหนึ่ง
“ สวัสดีค่ะปีหนึ่ง พี่ชื่อเพียงดาวนะคะอยู่ปีสองเป็นดาวคณะวิศวะของเรา วันนี้พี่มีเรื่องจะแจ้งให้กับน้องๆ ได้ทราบกันนะคะ “ เพียงดาวมองรุ่นน้องปีหนึ่งยิ้มๆ
“ พี่เขาแม่งสวยจังวะมึง “ พนากระซิบบอกกุนเบาๆ เมื่อเจอความสวยของเพียงดาวเข้าตาอย่างจัง
“ เฉยๆ “ กุนบอก พนาได้แต่กลอกตามองบนอย่างเซ็งๆ เพราะแต่ไหนแต่ไรกุนเพื่อนสนิทของเขาไม่เคยมองสาวสวยคนไหนเลยแม้แต่น้อย ถึงจะรู้ว่าเพราะอะไรแต่เขาเองก็อดที่จะเซ็งกับเพื่อนคนนี้ไม่ได้อยู่ดี
“ มึงคงต้องเจอหนุ่มน้อยน่ารักๆ สินะถึงจะไม่เฉยๆ เนี้ย “ พนาแดกดันเพื่อนสนิทอย่างประชด ซึ่งก็ได้คำตอบมาเป็นรอยยิ้มมุมปากของกุนแทน และใช่..กุนชอบผู้ชาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นผู้ชายคนไหนก็ได้หรอกนะแต่ต้องเป็นผู้ชายน่ารักและตัวเล็กเท่านั้นถึงจะต้องตาต้องใจเพื่อนของเขาได้
“ รู้แล้วจะถามกูทำไม “ กุนตอบพนากลับไปอย่างกวนๆ ทิ้งให้พนาได้แต่จิ๊ปากด้วยความขัดใจ
“ วันนี้พวกพี่ได้รับมอบหมายจากรุ่นพี่ปีสามให้มาบอกกับน้องๆ ว่า.. “ เพียงดาวหันไปหาเพื่อนอีกคนนึงเพื่อให้เพื่อนพูดประโยคของปีขาลที่สั่งมา
“ ให้น้องๆ ทุกคนลงการแข่งขันกิจกรรมทุกชนิด ห้ามไม่ลงแม้แต่กิจกรรมเดียว ไม่อย่างนั้น..ปีสามจะลงมาพูดคุยกับน้องๆ เอง “ เธอพูดจบก็ส่งยิ้มไปให้น้องปีหนึ่ง
“ เผด็จการสัสๆ “ พนาพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ
“ เงียบก่อนมึง “ กุนพูดปราม เมื่อเสียงของเพื่อนสนิทค่อนข้างดังไม่น้อย
“ เอาเป็นว่าเรื่องที่พวกพี่แจ้งก็มีเพียงเท่านี้นะคะ ขอบคุณค่ะ “ เพียงดาวส่งยิ้มให้กับน้องๆ เป็นครั้งสุดท้าย เธอและเพื่อนเดินออกนอกห้องไปทันที
“ เอาละคะนักศึกษา งั้นเรามาเรียนกันต่อเลยนะคะ “ อาจารย์สาวเดินเข้ามาและเริ่มการเรียนการสอนของเธอต่อเพื่อไม่ให้เสียเวลา
“ มึงจะลงอะไรวะ “ พนาหันไปถามกุนด้วยความอยากรู้
“ ถ้าให้กูเดานะ..มึงต้องลงว่ายน้ำแน่เลยใช่ปะ มึงถนัดนี่ “ พนาพูดต่อ
“ อาจจะ “ กุนตอบสั้นๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่อาจารย์ที่สอนอยู่ตรงหน้า
“ นักกีฬาเหรียญทองอย่างมึงมีคำว่าอาจจะด้วยหรอวะ “ พนาส่ายหัวอย่างขำๆ
“ กูหมายถึงอาจจะลงอย่างอื่นด้วย “ กุนหันมาตอบเพื่อน
“ อย่าบอกว่ามึงจะลงบาสด้วยอะ “ พนาหรี่ตาถามเพื่อนกลับไป เพราะกีฬานี้กุนก็ทำได้ดีอยู่ไม่น้อย
“ อืม “ กุนพยักหน้านิดๆ
“ กะจะเอาแชมป์ของคณะเลยว่างั้นเถอะ “ พนาแซวกุนอย่างขำๆ
“ ไม่ขนาดนั้น กูแค่จะลงให้มันครบๆ “ กุนบอกปัด
“ หึหึหึ อย่างนี้เฮดว๊ากของมึงคงภูมิใจน่าดูเลยนะเนี้ยย “ พนาลอยหน้าลอยตาแซวกุนยิ้มๆ กุนหันไปมองขวางเพื่อนสนิทนิดๆ
“ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นครับคุณกุน ผมแค่แซวเล่นขำๆ เองครับบ “ พนายกมือห้ามเมื่อเห็นสายตาพิฆาตของเพื่อนที่มองมา
“ เงียบปาก “ กุนบอกพนาสั้นๆ และหันไปทางด้านหน้าต่อ
พนาได้แต่อมยิ้มมองเพื่อนที่เขินหน้านิ่งอยู่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทคิดอะไรเพียงแค่กุนไม่ได้แสดงออกหรือบอกกับใครก็เท่านั้นแม้แต่เขาที่เป็นเพื่อนสนิทเองกุนก็ไม่ได้บอก แต่พนาที่สนิทกับกุนมานานย่อมมองการกระทำของเพื่อนออกอยู่แล้ว และเขาเองก็รู้ด้วยว่าเพื่อนตัวสูงคนนี้เริ่มรู้สึกดีกับรุ่นพี่สุดโหดนั่นเข้าแล้ว อาจจะเป็นเพราะหน้าตารุ่นพี่ที่ถูกสเปคเพื่อนเขาเข้าอย่างจังก็ว่าได้
.
.
.
“ เออไอขาล มึงไปบังคับพวกน้องๆ มันแบบนั้นมันจะทำตามกันหรอวะ “ นุถามเสียงเครียด
“ ทำไม่ทำเดี๋ยวมึงก็รู้ “ ปีขาลบอกเสียงนิ่งและจ้องไปทางด้านหน้าที่มีอาจารย์สอนอยู่
“ ทำไมมันดูเหมือนไม่สนใจอะไรเลยวะ “ ฟิวกันไปถามป้องด้วยความสงสัย
“ มันสนใจแค่มันไม่ได้บอกพวกมึง “ ป้องบอก เพราะเขาเองก็รู้นิสัยของปีขาลดีว่าเป็นยังไง
“ มันก็น่าจะบอกพวกเราหน่อยปะวะ มีอะไรจะได้ช่วยกันแก้ “ ฟิวพูดขึ้นมาอีก
“ มึงคิดว่าภาระที่มันได้รับมันต้องเจอกับอะไรบ้าง ถ้ามันบอกพวกมึง พวกมึงจะช่วยอะไรมันในเมื่อการตัดสินใจทั้งหมดเป็นของมันคนเดียว ที่มันไม่บอกพวกมึงก็เพราะมันรู้ว่าตัวมันพอจะแก้ไขได้มันเลยไม่ได้ขอความช่วยเหลือพวกมึงไง พวกมึงไม่ต้องไปคาดคั้นมันหรอก ถ้ามันอยากบอกเดี๋ยวมันก็บอกมึงเองนั่นแหละ “ ป้องมองหน้าเพื่อนคนอื่นๆ นิ่ง และหันไปทางด้านขวาตัวเองที่มีปีขาลนั่งฟังที่อาจารย์สอนอยู่
“ กูเห็นด้วยกับที่ไอป้องมันพูดนะ ไอขาลมันเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอะไรพวกมึงก็รู้ มันจะพูดก็ต่อเมื่อมันอารมณ์ดีหรือไม่ก็ต้องมีเรื่องห่าอะไรสักอย่างนี่แหละมันถึงยอมพูด กูว่าพวกเราอย่าพึ่งไปถามอะไรมันเลยว่ะ เพราะถ้ามันไม่อยากบอกมึงง้างปากมันยังไงมันก็ไม่บอกพวกมึงหรอก “ พอสที่นั่งอยู่ข้างหลังป้องพูดขึ้นเบาๆ
“ หูกูไม่ได้หนวก “ ปีขาลพูดขึ้นเสียงเรียบโดยที่ไม่ได้หันหน้ามองไปทางเพื่อนที่มองตัวเองอยู่เลยแม้แต่น้อย
“ อุ๊ย! “ นุสะดุ้งเฮือกและทำทีเป็นตั้งใจเรียนตามเดิม คนอื่นๆ ก็หันหน้าไปทางอาจาร์ยทันทีอย่างพร้อมเพรียง
“ เอาหน่า ไอพวกนี้มันแค่ห่วงมึงเท่านั้นแหละ “ ป้องตบไหล่ปีขาลเบาๆ
“ ขอบใจ แต่กูคุมได้พวกมึงไม่ต้องห่วง “ ปีขาลยิ้มมุมปากนิดๆ ป้องพยักหน้ากลับไปและหันไปทางอาจารย์ต่อ
ปีขาลถอนหายใจออกมานิดๆ จู่ๆ ใบหน้าของเด็กปีหนึ่งเมื่อวานก็แวบเข้ามาในหัวของเขา
“ นี่กูไปนึกถึงหน้ามันทำไมวะเนี้ย “ ปีขาลพูดกับตัวเองเบาๆ ด้วยความไม่เข้าใจ
ใบหน้าคมของเด็กปีหนึ่งที่ชื่อว่ากุนดูกวนไม่น้อยในสายตาของปีขาล ผิวเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงระเรื่อเหมือนไม่เคยดูดบุหรี่ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของปีขาลไม่น้อย
“ นี่เราไปคิดถึงไปเด็กบ้านั่นทำไมวะเนี้ย มันก็แค่เด็กที่ทำผิดกฎคนนึงก็เท่านั้น ไม่ต้องไปคิดถึงแม่งหรอก “ ปีขาลได้แต่บอกกับตัวเองในใจ
“ ไอขาล ”
“ ไอเชี้ยขาล ”
“ ไอห่าปีขาล!! ”
เสียงของป้องและคนอื่นๆ ตะโกนใส่ปีขาลเสียงดังลั่น จนเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกหลุดจากภวังค์ด้วยความตกใจ
“ อะไรของพวกมึงวะ อยู่กันแค่นี้จะตะโกนหาอะไร “ ปีขาลขมวดคิ้วถามกลุ่มเพื่อนสนิทที่มองเขาเป็นตาเดียว
“ พวกกูเรียกมึงตั้งนานแล้วแต่มึงนั่นแหละมัวแต่เหม่ออะไรของมึงอยู่ “ ฟิวบอก
“ ละ..แล้วพวกมึงเรียกกูทำไม “ ปีขาลเลิ่กลั่กถามกลับไป
“ ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว มึงจะไปไหนต่อ “ ป้องถาม
“ โรงยิม “ ปีขาลตอบกลับไปสั้นๆ
“ ไปทำไรวะ “ ป้องถามด้วยความสงสัย
“ ดูบรรยากาศ “ ปีขาลตอบสั้นๆ เพื่อนๆ ได้แต่ลอบมองหน้ากันด้วยความงง
“ ดูบรรยากาศหรือดูน้องปีหนึ่งกันแน่ “ ป้องพูดออกมายิ้มๆ อย่างรู้ทัน
“ รู้แล้วจะถามกูทำไม “ ปีขาลปรายตามองป้องนิดๆ ทำให้ป้องยิ้มขำออกมาทันทีที่เดาถูก ลึกๆ ปีขาลนั้นก็แอบกลัวอยู่เหมือนกันว่าเด็กปีหนึ่งจะไม่ทำตามคำสั่งของเขา เขาจึงอยากจะเข้าไปดูให้แน่ใจ
โรงยิม
“ ไงปาย “ ป้องเอ่ยทักรุ่นน้องปีสองที่ทำหน้าที่ให้น้องๆ ลงชื่อเซ็นเข้าร่วมกิจกรรม แต่เมื่อป้องและคนอื่นๆ ไปถึงนั้นก็มีเพียงแค่ปีสองกลุ่มรุ่นน้องของเขาเพียงแค่นั้น
“ สวัสดีครับพี่ป้อง พี่นุ พี่พอส พี่ฟิว เฮียขาล “ ปาย หนุ่มหน้าหวานยกมือไหว้รุ่นพี่ที่สนิท
“ เออดีดี “ ฟิวพยักหน้ารับ ส่วนคนอื่นๆ ก็พยักหน้ารับไหว้รุ่นน้องเช่นกัน
“ ยังไม่มีคนมาลงชื่อเลยหรอไอปาย “ ปีขาลขมวดคิ้วถามรุ่นน้องเสียงเครียด
“ ยังเลยเฮียนี่ผมรอมาครึ้งชั่วโมงแล้วเนี้ย “ ปายบอกปีขาลเสียงเครียดไม่ต่างกัน
รุ่นน้องปีสองส่วนมากที่รู้จักกับปีขาลจะเรียกว่าเฮียแทบทั้งนั้น โดยให้เหตุผลว่าลักษณะของปีขาลนั้นเหมาะสมมากที่จะเป็นผู้นำและควรที่จะโดนเรียกว่าเฮียมากกว่าพี่ ซึ่งปีขาลนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่าเรียกแบบนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไรเท่าไหร่
“ เอาไงต่อวะมึง “ ป้องถามปีขาลเสียงเครียด พลางถอนหายใจเพราะมันไม่ต่างอะไรจากที่เขาแอบคิดเท่าไหร่นัก
“ เดี๋ยวกูมา “ ปีขาลพูดจบก็หันหลังพร้อมกับหยิบใบสมัครเข้าชมรมกิจกรรมไปด้วย
“ เอ้า ไอขาลมันไปไหนของมันวะมึง “ ฟิวหันไปถามป้องด้วยความสงสัย
“ คงไปหาเด็กปีหนึ่งให้เข้าชมรมละมั้ง “ ป้องถอนหายใจออกมานิดๆ พร้อมกับมองตามทางที่เพื่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปด้วย
“ กูทึ่งกับความทุ่มเทของแม่งฉิบหาย นี่ถ้าเป็นกูนะ กูช่างแม่งตั้งนานละไม่มาลงทุนอะไรขนาดนี้หรอก “ ฟิวส่ายหัวนิดๆ
“ ก็เพราะพี่เขารู้ไงครับว่ามึงเป็นแบบนี้เขาเลยไม่ให้มึงเป็นเนี้ยไอเวร “ นุพูดสวนฟิวด้วยความหมั่นไส้ ฟิวถลึงตาใส่นุนิดๆ
“ พอๆๆ พวกมึงอย่าพึ่งวางมวยกัน ตามไปขาลมันไปดีกว่า เผื่อแม่งไปวางมวยกับน้องเดี๋ยวจะไม่มีใครห้าม “ พอสรีบเข้ามาห้ามทับ
“ ไป “ ป้องพยักหน้าบอกกับเพื่อนนิดๆ พร้อมกับเดินตามทางที่ปีขาลเดินออกไป
“ แล้วมันไปหาน้องที่ไหนวะ “ พอสกระซิบถามฟิวด้วยความสงสัย
“ กูจะรู้กับแม่งมั้ยเนี้ย มึงเดินตามมันไปเงียบๆ เหอะ ไอป้องมันสนิทกับไอขาลมันคงรู้แหละว่าเพื่อนมันจะไปตามน้องมันที่ไหน “ ฟิวบอก
“ อยู่กับมึงกูได้สาระห่าอะไรบ้างเนี้ยไอห่าฟิว “ พอสได้แต่กรอกตามองบนด้วยความเหนื่อยใจ
++++++++++++++