Taong 2019
Napalabi akong nakatingin sa labas at pinagmamasdan ang bawat paghampas ng malakas na hangin sa mga matatayog at malalaking puno na nakapalibot sa kinaroroonan ko. Payapang tingnan ang mga puno na parang nabuhay talaga sila sa iisang dahilan, ang magbigay aliw at tumulong sa mga tao.
Siguro, wala na akong makikitang iba maliban sa mga punong ito. Gano’n talaga siguro, yayakapin ko na lang. Iyon na yata talaga ang kapalaran ko.
Wala sa sarili akong napabuntonghininga at niyakap ang sarili kong mga braso. Sinusunod ko ng tingin ang bawat paggalaw ng mga dahon na para bang tuwang-tuwa habang isinasayaw ng hangin.
Dalawang araw na mula noong muli akong dinalaw ni Papa. Ano kayang nangyari sa kaniya? Napailing ako, wala naman sigurong nangyaring masama.
Tumayo ako at inayos ang mga kalat, pinulot ko ang mga ginamit ko sa pagpipinta. Baka sakaling maisipan ni Papa na dalawin ako ngayon, mabuti nang nakapaglinis na. Bumubuga pa naman ng apoy si Papa sa ilong kapag nagagalit. Tapos ang sama pa kung tumingin. Kulang na lang magpalabas ng buntot at sungay, parang si Satanas na. Iyong lalaking palagi niyang ikinukuwento na sa akin, iyon daw ang pinakamasamang nilalang sa mundo na kailangan kong iwasan.
Napahinto ako sa pagliligpit at iginuhit sa aking isipan ang imahe ng nilalang na iyon.
“Sabagay, dapat ngang iwasan. Nakakatakot eh.”
Pinulot ko ang aking pangguhit na si Papa mismo ang bumili nito sa bayan. Paintbrush daw ang tawag dito sabi ni Papa. Ang pagpipinta ang tanging naging libangan ko, pinagbabawalan kasi ako ni Papa na lumabas.
“Meow.”
Sumilay ang ngiti sa labi ko nang magpapansin na naman si Mingming. Ginagalaw-galaw pa nito ang buntot at gustong magpahawak sa ulo. Lumapit ito sa akin at paulit-ulit na ikiniskis ang ulo sa binti ko. Hinaplos ko ang kulay puti nitong ulo na may kaunting kulay itim sa tuktok ng ulo nito.
“Gutom ka na?” tanong ko sa pusa na tumabi ng upo sa akin pagkatapos magpalambing. Patuloy ito sa pag-ingay na para bang nagrereklamo.
“Gutom ka na talaga siguro pero ubos na ang binigay ni Papa, wala ng natira. Hintayin na lang natin siya ha? Malay mo may dala iyong isda o ‘di kaya—” Napahalakhak ako nang biglang tumingin sa akin si Mingming. “Oo na, isda ang dala ni Papa, magreklamo ba naman.”
Nagpatuloy ako sa paghaplos sa ulo ng pusa at marahang minasahe iyon na nagustuhan naman ng alaga ko.
Maganda ang kulay at balahibo nito, iyong kahit titingnan mo lang ang pusa ay madadala ka sa mga titig nito. No’ng una ko pa nga lang kita kay Mingming, agad akong naantig sa mga kulay asul nitong mata. Ewan ko nga rin ba kung saan siya galing o kaya kung sino talaga ang amo niya. Bigla na lang kasi itong lumapit sa akin nang minsang dumalaw si Papa sa tore. Siguro, sumunod siya kay Papa papunta rito.
Tumayo ako at lumapit sa bintana. Malapit nang magpaalam ang sikat ng araw subalit hindi pa rin ako dinadalaw ni Papa. Napalabi ako at humiling na sana walang masamang nangyari sa kaniya. Muli akong napabuntonghininga.
Dumungaw ako sa ibaba upang masilayan muli ang kulay berde na mga halaman at ang iba’t ibang uri ng mga bulaklak na minsan nang naiguhit ko. Sila mismo ang naging bida sa bawat nagawa kong mga obra. Nakakaantig kasi ng damdamin ang bawat parte ng bulaklak.
Wala rin naman akong puwede gawing bida maliban sa mga bagay na nakikita ko rito sa puwesto ko. O maliban sa mga bagay na dinadala ni Papa.
Ano kaya ang pakiramdam kapag nahawakan ko iyon? Ano kaya ang halimuyak na hatid ng mga bulaklak kapag inamoy ko? Ang daming tanong na tumatakbo sa utak ko, mga tanong na hindi ko kailanman mahahanap ang sagot. Hindi pa siguro ito ang tamang panahon.
Pero kung hindi ngayon, kailan?
Kailan ang tamang panahon na 'yan?
Naiiyak pa rin ako tuwing naaalala ang minsang pagtanong ko kay Papa tungkol sa mga bulaklak. Nagtanong lang naman ako sa mga uri niyon pero hindi lang galit ang natamo ko galing sa kaniya kun’di nadamay pa ang mga ginuhit ko.
Sinira niya ang lahat ng mga ipininta ko, sinira niya ang kaligayahan ko. Wala siyang nakitang reaksiyon galing sa’kin. Hindi ako nanumbat, hindi ako umiyak. Pero may gusto sana akong itanong pero hindi ko kayang itanong iyon kay Papa. At iyon ay ang salitang bakit?
Bakit? Bakit kapag galit siya ay dinadamay niya ang nagbibigay saya sa’kin? Bakit kapag galit siya ay hindi ko maintindihan ang mga ginagawa niya? Bakit kapag galit siya ay kailangan na damay ako? Bakit kapag galit siya ay kailangan ding masaktan ako? Bakit?
Ano bang masama sa pagtatanong? Ano bang mayroon sa mga bulaklak at galit na galit si Papa? Kailangan ba talagang sirain ang mga ipininta ko kapag galit siya? Pinaghirapan ko ang lahat ng iyon. Bakit kailangan na madamay pa?
Marami akong gustong itanong pero hindi ko magawang itanong sa kaniya. Maraming bakit na lumalangoy sa isipan ko pero hindi ko kayang ipalabas.
Pumikit ako at bumulong, “Ang mga pinaghirapan ko ay basta na lang niya sinira.”
Huminga ako nang malalim at ipinikit ang mga mata. Nasasaktan pa rin ako sa ginawa ni Papa ngunit wala na akong magagawa pa, hindi na maibabalik ang mga sinira niya. Kahit pa umiyak ako at manumbat, hindi na maibabalik pa ang mga bagay na nasira.
Narinig ko ang pag-iingay ni Mingming at ang paglalaro niya sa mahaba kong buhok. Mula nang magkaisip ako ay hindi ko naalalang pinutulan itong buhok ko, kahit kunting putol ay hindi naputolan ito. At hindi ko rin maintindihan kung bakit ang bilis nitong humaba.
Nag-ingay muli ang alaga kong pusa, tumigil na ito sa paglalaro sa aking buhok ngunit wala na ito sa puwesto nito kanina. Nag-iingay ito sa tabi ng kahon na pinaglagyan ko ng mga gamit sa pagpipinta.
Humikab muna ako pagkatapos ay tumunog ang aking tiyan. Kailan ba pupunta si Papa? Ubos na ang pagkain na iniwan niya noong nakaraan. Pagkatapos kong pagpagan ang aking damit ay tumayo na ako upang lapitan si Mingming.
Wala naman akong ibang magagawa kun’di ang maghintay kung kailan siya babalik.
Patuloy ito sa pagngiyaw kahit malapit na ako sa kaniya. Para itong may hinahanap dahil may sinusundan itong amoy.
“Mingming? Hintay lang tayo kay Papa darating din iyon. Baka marami siyang dala kaya natagalan.”
Hindi pa rin tumigil si Mingming kaya hinawakan ko siya, nang akmang bubuhatin ko na sana ay may nalaglag na isang paintbrush. Kinuha ko iyon, ito marahil ang inaamoy ng pusa ko.
“Saan ito galing? Isa lang naman ang paintbrush ko, ah?” tanong ko sa sarili at ngumiti. “Ito talaga si Papa, mahilig sa sorpresa. Regalo niya siguro ito sa kaarawan ko.”
Tumayo ako at kinarga si Mingming. “Ang bait talaga ni Papa, Mingming. Hindi niya nakalimutan ang kaarawan ko, may regalo siya sa akin,” pagkausap ko sa alaga ko. “Ngunit, bakit bulaklak ang disenyo nito? Akala ko ba, ayaw ni Papa sa bulaklak?” tanong ko.
“Ang ganda ng bulaklak, kulay puti na may hugis puso sa gitna,” saad ko habang nakatingin sa paintbrush. “Parang hindi ko pa ito naguhit, ah.”
Umayos ako ng upo sa matigas kong higaan at inilapag sa kandungan ang alaga kong pusa na agad namang natulog. Sa paintbrush pa rin ako nakatingin, nagdadalawang-isip na tuloy ako kung si Papa ba talaga ang nagbigay nito.
“Pero kung hindi si Papa, sino? Wala naman akong ibang kilala. Si Papa lang naman ang lagi kong nakakausap.”
“Meow.”
Napangiti ako nang biglang umingay ang pusa ko. “At siyempre, si Mingming din pala, makakalimutan ba kita?”
“Ariyah? Let down your hair.” Boses iyon ni Papa kaya nagpatayo ako bigla ngunit agad akong napasigaw dahil kumapit si Mingming sa suot kong damit.
Muntik nang nasira ang damit ko, ito pa naman ang pinakapaborito kong damit. Hinawakan ko si Mingming at inilapag sa sahig ngunit bago ko pa mailapag ang alaga ko ay tumawag muli si Papa kaya taranta akong inilapag ang pusa.
Nagmamadali akong lumapit sa bintana, nandito na si Papa, dinalaw niya muli ako.
Sa loob ng labing-walong taon ay itong tore ang naging tirahan ko. Kailanman ay hindi ko naranasan ang buhay sa labas ng tore, hindi ko alam kung anong pakiramdam kapag nasa labas ka naninirahan.
Namuhay ako na puno ng takot sa puso, takot akong makilala ng ibang tao.
Iyon kasi ang palaging sinasabi sa akin ni Papa, masasama raw ang mga tao sa labas kaya itinago niya ako sa tore na ito. Sa bansang Pilipinas daw, laganap ang krimen at takot si Papa na madamay ako.
Ilang segundo lang ang nagdaan, hila-hila ko na paitaas ang buhok ko upang makapasok si Papa. Sa sobrang haba nitong buhok ko ay ito ang ginagamit ni Papa na paraan upang makaakyat siya nang mabilis sa tore.
Sinasakyan ni Papa ang buhok ko mula sa baba ng tore kaya kailangan kong ibaba ang buhok ko at hihilahin ko ito pabalik sa itaas ng tore kapag nakasakay na si Papa. Ang buhok ko ang nagsilbing daan upang makaakyat si Papa.
Pakiramdam ko, maraming dala si Papa ngayon. Sigurado naman ako na hindi niya nakalimutan ang kaarawan ko. Paulit-ulit kong pinaalala sa kaniya ang tungkol sa kaarawan ko noong huling bisita niya.
Agad kong niyakap si Papa nang makapasok na siya sa tore, dalawang araw ko pa lang siyang hindi nakita pero parang ang tagal na.
Sumalubong naman si Mingming na palaging galit kapag binibisita ako ni Papa, minsan kinakalmot pa niya si Papa sa mukha kapag tulog ito. Nasusugatan tuloy si Papa.
“Itapon mo nga iyang pusa mo! Diba sabi ko, bawal ang pusa rito kapag nandito ako!” singhal ni Papa sa akin.
“Pero, Papa. Mabait naman si Mingming eh.”
“Kinagat niya ako noong nakaraan, paano naging mabait iyan?” tanong ni Papa at inilapag ang dala niyang sisidlan sa mesa. “Ilayo mo ang pusa, Ariyah!”
Kinarga ko si Mingming at lumayo kami kay Papa. Palagi na lang ganito, palagi na lang galit si Papa sa alaga ko. Nang inilapag ko si Mingming sa higaan nito ay tumakbo ito nang mabilis kaya hindi ko siya nahabol. Kinagat nito si Papa sa binti kaya napahawak ako sa aking bibig.
Mabilis ang mga pangyayari. Wala akong nagawa.
“Mingming! Huwag mong kagatin si Papa Teodoro!” sigaw ko pero huli na ang lahat.