“Okay. Di ka mangunguha ng number ng ibang boys?”
“Hindi talaga.” Itinaas nito ang kamay. “Promise.”
“Sige.” Sana ay magawa din niya ang pangako sa sarili na di na siya magpapaakit sa tukso lalo na sa lalaking nagngangalang Kirst.
I DON’T belong here.
Iyon ang paulit-ulit na sinasabi ni Verona habang halos mabingi siya sa tilian ng mga fans sa paligid. Mula sa tent ng mga medics ay pumuwesto na sila agad ni Sia sa gilid ng stage. Masakit na ang binti niya sa katatayo at out of place na out of place siya doon. Kanya-kanyang kuha ng pictures ang mga audience sa paligid niy at pagwawala ang mga ito tuwing may rumarampang kalalakihan sa runway. Kung pwede nga lang ay umalis na siya doon at sa palagay niya ay ikasisiya iyon ng mga nasa likod niya.
Pero di naman niya maiwan si Sia. Sa ngayon ay safe naman ang paglilibang nito. Patili-tili at pakamay-kamay lang ito sa mga rumarampang bachelors habang kinikilig.
“Take it off! Take it off!” sigaw ng mga tao sa rumarampang football player na si Anton del Rosario.
Kinalampag ni Sia ang sahig ng stage. “Anton, take off your pants.”
This is boring. Muntik na siyang humikab. Hindi niya alam kung anong napapala ng mga tao sa naturang show. It was not mentally stimulating. Di naman iyon nakakatulong sa pagsulong ng agham at teknolohiya o makakatulong sa pag-ahon ng Pilipinas sa kahirapan.
Pumikit na lang si Verona at lumutang ang isipan niya sa naiwang trabaho na kailangan niyang tapusin. Pinangarap din niya ang mga libro nina Jose Rizal at Apolinario Mabini na gusto niyang basahin. May documentary pa siya ng Battle of Thermopylae ng mga Spartan at Battle of Gaugamela ni Alexander the Great na kabibili pa lang niya. Heaven. Wonderland. Gusto na niyang bumalik sa tunay niyang mundo.
Pumailanlang ang boses ng emcee ng show. “Get ready for a rollercoaster ride with our top ten Cosmo Centerfold Bachelors.” Lalong naging wild ang mga audience at parang mayayanig pati ang kalangitan sa lakas ng sigawan. Mukhang ang top ten na iyon ang pinakatampok na bachelors sa palabas at pinakaabangan ng lahat. At sinimulan nang ipakilala ang naturang bachelor. Kahit pa siguro ang rumampa doon, di siya interesado sa katawan ng mga ito. “He is an adrenaline junkie. Presenting the daredevil himself, Kirst Viray!”
Naging alerto ang pandama ni Sia nang mabanggit ang pangalan ng lalaki. Nang dumilat siya ay may tatlong kalalakihan na nakatayo sa gitna ng entablado at nakasuot ng itim na animo’y abito na may hood. Ang nasa gitna ay naghubad ng abito at bumulaga sa lahat si Lam-ang nakasuot lang ng red pants na malambot ang tela.
Napakadali para sa kanya kanina na balewalain ang mga rumarampang kalalakihan. Pero pagdating kay Kirst ay napanganga na lang siya habang di maalis ang tingin dito. Pigil din niya ang hininga. He was very confident on stage. Parang ito ang hari sa entablado at silang mga nasa baba ay mga mortal lamang na naghihintay ng konting ngiti at atensyon mula dito.
Yes. Verona didn’t feel indifferent at all. Pagdating kay Kirst ay parang isa lang siya sa mga babaeng nakatulala dito. Di siya makatili pero mabilis na mabilis ang tibok ng puso niya at pinagpapawisan nang malamig ang kamay niya.
Ipikit mo na ang mga mata mo. Isa siyang tukbo. Mapapahamak ka lang sa tinatakbo ng isip mo. Di makakabuti ang lalaking tulad niya sa iyo.
Pero hindi nakikinig ang isipan niya. Nakasunod lang siya ng tingin sa binata hanggang pumunta ito sa dulo ng center ramp. Nasa bandang gilid siya ng stage pero nakita niya kung paano nitong ibaba ang gilid ng zipper ng pants nito.
“Take it off! Take it off!” sigawan muli ng mga tao.
“Give it to me, baby!” tili ng babae sa tabi niya na medyo may edad pero di nahihiyang makigulo sa naturang event.
Iiwas mo ang tingin mo, Verona. Masyado na itong makamundo.
Subalit naestatwa na siya nang ibaba ni Kirst ang pantalon nito at nasapo niya ang pisngi nang tumambad ang shorts nitong checkered na maroon. Tumili siya sa isipan niya pero di pa rin niya tinakpan ang mga mata.
Paano kapag tinanggal niya ang shorts niya at underwear na lang? Paano kapag nagpakita siya ng higit pa sa kaya ng puso ko katulad ng ibang model kanina?
May ibang modelo na may butt exposure pero di niya nakita dahil nakapikit siya. May blow-by-blow account lang si Sia at ang mga audience sa paligid niya kaya niya nalalaman. Di naman siya interesado kasi.
Pero kay Kirst ay di man lang siya makakurap. Sinapo niya ang dibdib habang hinihintay ang susunod nitong gagawin. Bakit ba niya ito nararamdaman? Bakit ba kakaiba ito sa lahat?
Umani ng panghihinayang ang lahat nang i-zipper ulit ni Kirst ang pantalon nito at saka nagpatuloy sa pagrampa. Lalong lumagabog ang tibok ng puso niya habang pabalik ito sa bungad ng entablado. Sa side niya ito dadaan.
Heto na siya. Palapit na siya. Anong gagawin ko? Makikita kaya niya ako? Iaabot ko ba ang kamay niya para mahawakan niya? Maalala kaya niya ako? Inunat niya ang kamay nang malapit na ito. Hello, Kirst! Ako ‘yung nag-collapse kanina na sinalo mo.
pero nilampasan lang siya ng binata sa pagkadismaya niya nang di man lang nito nahahawakan ang kamay niya. Bakit naman siya nakakadama ng pagkadismaya? He was not her type.
Nagulat na lang siya nang biglang lumingon ito sa direksyon niya at isang perpektong ngiti ang sumilay sa labi nito. Biglang nag-sommersault ang puso niya. At nagulat siya nang basta na lang itong nag-slide nang paluhod at tumigil sa harapan niya. Nakatulala na lang siya at umani ng tilian mula sa mga nasa paligid niya.
“Attack!” sigaw ng isang bading sa likod niya at naitulak siya. Inunat niya ang kamay para hindi tuluyang matumba o mangudngod sa gilid ng stage.
Subalit sa halip na ang matigas na bahagi ng stage ang nahawakan niya ay malambot iyon. At nakita na lang niya na ang kamay niya ay nasa pagitan ng red pants nito.