KABANATA 1
ABALANG-ABALA ang mga matang nakatutok sa harap ng laptop habang malilikot naman ang daliri kong nagtitipa sa keyboard ng laptop ko. Prenteng-prente akong nakaupo sa swivel chair at sa kinaroroonan ko ay kitang-kita ko lahat ng mga kapuwa ko empleyadong abala. May mangilan-ngilan na nagkukuwentuhan, pero mas marami ang tahimik at pokus na pokus sa ginagawa. Sandali akong tumigil sa pagtitipa sa keyboard ng laptop para magpakawala nang isang malalim na buntonghininga.
Itinukod ang siko sa mesa’t hinilot ang magkabilang sintido. Hindi na lang sana ako pumayag sa gusto ng aking pinsan kagabi. Hangover.
Hindi ako natutuwa at tila isang bangungot ang pangyayari kagabi. Bakit nga ba kasi ako pumayag? Nakailang buntonghininga pa ako hanggang sa marinig ko ang pag-ding ng elevator. Nakatitiyak akong ang iniluwa ng bagon ay ang lalaking kinahuhumalingan ng lahat, at ang hinhintay ko.
Hindi na ako lumingon para sulyapan ang pagtigil ng mga kapuwa ko empleyado. And as usual, narinig ko ang pigil na pagtili galing sa isang cubicle sa opisina. Kasunod noon ang bulungan ng mga kapuwa ko kababaihan sa kabilang side ng opisina, at mahihinang hagikhikan ang narinig sa dalawa pang cubicles. Pasimple akong napairap at nailing na lamang sa kanilang asta.
Maya-maya pa ay narinig ko na ang mga yabag niyang paniguradong suot na naman nito ang paborito niyang italian shoes na hinahalikan ang mamahaling marbled tiled flooring ng opisina. Ilang sandali pa ay tanaw ko na ang matipunong katawan niyang palapit sa aking gawi.
Nanatili akong nakaupo upang magtipa pa ng ilang salita sa isinusulat kong dokumento. Sa ingay na namuo sa opsina ay hindi ko maiwasang mapatingin sa kanilang lahat.
“Good morning, sir,” nakangiting pagbati ng isa sa mga ka-opisina ko at nasundan pa iyan ng masiglang pagbati mula sa mga malalakas ang loob.
An angelic smile of him painted on his full lips as his welcomed to us. Ang pagkakatindig nito ay wala kang mapupunang anumang mali, maliban na lang kung may nalalaman ka.
Sinulyapan ko siya nang ilang minuto. Chin up, at tila artista ang dating sa suot ng aming boss. Napatikhim ako sa outfit niya ngayon, na hindi naman nila napansin ang reaksyon kong iyon kahit medyo nakaaagaw ng eksena. Hindi na bago sa akin ang pagsuot niya ng coat dahil iba-ibang style naman ang isinusuot niya, pero iba ngayon. Humaba ang nguso ko at naningkit ang mga matang pinasadahan siya ng tingin. He is wearing a baby pink coat, which made me chuckle. Nakita kong napasimangot ang iba. Hindi nakatakas sa aking pandinig ang sinabi ng ka-opisina ko sa aking bandang likuran.
“Guwapo nga, pero medyo suplado naman.” Umarko ang aking kilay.
Suplado ba? Kung titingnan mo nang isang beses, at kung hindi mo kilala nang lubusan ay mapapasabi ka talagang napaka-suplado niya, pero, kahit na mukhang suplado ang aura niya’y marami pa ring nahuhumaling sa kaniyang alindog. Bahagya akong nailing. Kung alam lang talaga nila ang nalalaman ko, magugustuhan pa kaya nila ang tulad niya?
Naiiling ko na lamang ni-save ang tinitipa kong dokumento bago ako tumayo. Inayos ko ang suot kong pencil skirt at saka kinuha sa ibabaw ng mesa ang planner at ang ballpoint pen. Sa pagtuwid ko nang tayo ay eksaktong tumigil sa harapan ko ang dahilan ng pinagbubulung-bulungan ng mga kapwa ko kababaihan.
Nagtama ang mga mata namin, at hindi nakatakas sa aking paningin ang isang matamis na ngiting ipininta niya sa labi nang titigan ako nito. “Althea, in my office please.”
Noong first time ko rito ay nanlamig ako sa kaniyang aura, pero nasanay rin ako kalaunan sapagkat may malalalim siyang dahilan kung bakit ganoon. Dala ang planner din niya ay agad akong sumunod nang pumihit ito paharap para tumungo sa kaniyang opisina. Parang napagalitan ang lahat nang tumahimik at ramdam ko rin ang tingin nilang hindi na bago sa akin.
Aware ako sa tsismis, at tanging pagkibit-balikat na lang ang maisasagot ko sa kanila at ganoon din madalas si boss. Hindi ba puwedeng magka-trabaho ang isang single na babae at single na lalaki? Bakit punong-puno sila ng intriga? Nakakaumay.
Sumasakit lamang ang ulo ko sa kanila dahil sa sobrang daldal nila’t pagkaabalahan akong i-tsismis na may relasyon kaming dalawa. Kung alam lamang nila ang totoong nangyayari sa loob ng opisina ni Boss Maurel sa tuwing kaming dalawa na lang ay paniguradong walang iintriga.
Tipikal na may relasyon kaming dalawa. He is my boss, and I am his executive assistant, also I am his best friend, hindi ang magka-ibigan.
Binuksan niya ang pinto at bumungad naman sa akin ang napaka-comfortable niyang opisina. Napakapresko ang ambient ng opisina niya. Sound proof kaya kahit magtititili siya ay walang makaririnig. Pagkasara ko ng pinto ay narinig ko ang paglapag ng bag niya sa kaniyang mesa, maging ang pagbuntonghininga niyang tila pagod na pagod. Humarap ako sa kaniya at nakita ko siyang naghuhubad ng kaniyang coat. Tumingin ito ng ilang segundo sa akin hanggang sa inirapan ko siya, ngunit sinuklian niya ako nang malapad na ngiti.
Naglakad ito palapit sa kaniyang mesa at pabagsak siyang naupo sa swivel chair. Ipinadaan pa nito ang mahaba niyang daliri sa kaniyang makapal na buhok.
“Iba talaga ang kamandag ko, bes. Naloka ka ba?” tanong niya sa akin na ikinatawa ko at ang pagngiwi ko.
“Oo na, ikaw na ang best actress!” tumatawa kong sagot at saka ako umupo sa upuang nakapuwesto sa harap ng office desk niya. Inilapag ko ang dalang planner saka kaswal na sumandal.
Pinakatitigan niya ang kaniyang daliri. Tila nagpapantasya ring makulayan ang kaniyang mga kuko nang sinulyapan niya ang bagong manicure at nail color sa aking kuko. Sumimangot siya nang naalala ang kaninang pangyayari.
“Mga bruha kasi ang mga ‘yan. Nakakita lang ng guwapo, nalaglag na ang mga mata. Nakakailang, bes, at mabuti na lang umayon ang pag-suot ko ng pink kaya medyo maganda mood ko ngayon,” ismid niyang pagrereklamo sa inis.
“Parang hindi ko naririnig ang mga bulungan nila pati ang pagtititili. My god!” dugtong pa niyang napahawak sa kaniyang noo.
Nagpakawala ako nang mahinang tawa. “Stress ka na ba, bes?” Hinilot niya ang kaniyang sintido sabay irap sa akin nang bongga.
“Super, bes. Umagang-umaga naiinis ako bigla. Kung alam lang nilang hindi ko sila tipo dahil—my God!”
He massage his forehead from frustration. Muling umalingawngaw ang tawa ko na siyang ikinakairita niya. Sino nga ba ang hindi magkakandarapa sa kaniya? From his oval shape face, thick eyebrows, thin and short eyelashes. In short, his masculine aura can make someone drool for him. At sino ang hindi magkakagusto sa kaniya?
Tumatawa kong itinaas ang aking palad. “Chill. Baka tumanda ka na niyan at mamaya wala ng papatol sa ‘yo,” saway ko.
Umarko ang dalawang kilay niyang tila nanggitgitan sa traffic jam. “Who says that?” nakahalukipkip niyang tanong. “Duh! Marami riyan sa tabi-tabi.” He rolled his eyes and flips his imaginary long hair.
I winced. Hindi ko maiwasang mapatitig sa labi niyang kulay pink. I feel envy. Why does my lips look pale? Kailangan ko pang maglagay ng lipstick para magkakulay ang labi ko samantalang siya ay natural. Palagi ba siyang may kahalikan?
“Huwag mo akong titigan baka ma-fall ka sa akin. Hindi kita masasalo,” biro niyang ikinangiwi ko.
“Asa!” nakadilang asik ko. We look like a teen from the way we talk and we are comfortable with this. Dapat akong gumalang, pero ang sabi niya kapag kaming dalawa lang ay wala raw ang salitang ‘boss’. Ngunit, sa harap ng mga empleyado ay kailangang pormal kami’t propesyunal ang datingan. Ayaw ko mang sundin ang gusto niya pero nakailan na itong saway sa akin dahil hindi raw siya komportable.
He groaned from annoyance. “Bes... huwag mo akong titigan,” saway niya.
I mentally rolled my eyes and grimace on him. Ako ang nanghihinayang sa kaguwapuhan niya. Iba na talaga ang panahon ngayon. Akala mo lalaki pero bakla pala. But who am I to stopped him from being the real him? We’ve been friends and I knew this greatest secret of him. Sino ang mag-aakalang ang guwapong ito na may makalaglag na ngiti ay isa palang closet gay. Yes, nobody else know about his gender preference except me. But what could be the reaction of his family once they found out his secret? Would they accept him as the way I accept him, or not?
Pinasadahan ko siya ng tingin nang sandaling tumahimik ito bigla. May problema yata. This past few days I always see him like this—problematic, but he always laughed like he is okay. Nag-aalala ako sa kaniya. Behind those silly jokes and beautiful smile painted on his lips, I know that it is a mask. Through his protruding deep-set eyes that suits on his brown eyes, I know that he has a problem.
“Bes, may problema ka ba?” nag-aalalang tanong ko sa kaniya dahilan para lumipat ang tingin nito sa akin. He immediately shook his head.
“Wala. Tapos mo na ba ‘yong dokumentong pinapagawa ko sa ‘yo?” pag-iiba niya ng usapan. I bit my lower lip and slowly shook my head. My bad, hindi ko natapos dahil inuna kong magpakasaya kagabi.
May pagkadismaya itong nailing ulit at pinitik ang palad kong nakapatong sa kaniyang mesa. Kaagad akong tumayo at umalis sa kaniyang opisina nang walang lingong ginawa para tapusin ang ipinapagawa niya.