แป้งหอมตัดสินใจอาบน้ำ เธอมองนาฬิกาเรือนเก่าบนข้อมือเรียว เธอเหลือเวลาอีก เก้านาที สำหรับล้างคราบสกปรกบนตัว
และมันเป็นการอาบน้ำที่มีความสุขสุดๆ สำหรับแป้งหอม แต่จะสุขสันต์มากกว่านี้ถ้าเธอไม่ถูกกำหนดด้วยเวลา หญิงสาวอาบน้ำโดยใช้เวลาห้านาที ไวไปสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่หากมัวโอ้เอ้...แป้งหอมกลัวว่าคนหน้ามึนพวกนั้นจะจับเธอไปทั้งๆ ที่ยังเปลือย
“หู...แม่เจ้า!!” กลีบปากสีระเรื่อห่อเป็นรูปตัวโอ เมื่อเปิดประตูตู้เสื้อผ้า แล้วมองเห็นชุดสวยๆ อัดแน่นอยู่ในนั้นเต็มไปหมด มันเหมือนราวแขวนเสื้อผ้าผู้หญิงตามร้านขายบนห้างสรรพสินค้าที่แป้งหอมเคยได้แต่ชำเลืองมอง เธอไม่กล้าแม้จะเสนอหน้าเข้าไปชมใกล้ๆ ...เธอไม่มีเวลา และที่สำคัญไม่มีเงิน... “โป้ไปนิดนะ นี่กะจะไม่ลุ้นเลยเหรอ...ใจคอจะมองฟรี โดยไม่ต้องปลดออกสักชิ้นเลยสินะ!!”
แต่...ไอ้ชุดสวยๆ ที่แขวนเป็นพืด!! ไม่มีชุดไหนที่เธอกล้ำกลืนฝืนใส่ได้เลย สักชุด เนื้อผ้ามันบาง... มันเปิดมากกว่าปิด ของของ เธอยิ่งไม่ค่อยมีอวด หากสวมลงบนตัวคงเดินไม่ออก
“เสร็จหรือยัง!! หมดเวลาแล้วนะ”
เสียงห้าวๆ ยังไม่น่ากลัวเท่า โผล่เข้ามาตัวเป็นๆ แป้งหอมกระโจนหลบตรงซอกตู้เธอโผล่หน้าออกมาก่อนตอบ “แปบจ้า ขออีกห้านาที”
“สองนาที ไม่อย่างนั้นไปทั้งอย่างนี้แหละ”
คำตอบชัดเจนจนแป้งหอมไม่กล้าอิดออด เธอคว้าชุดตรงหน้ามาสวมลวกๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไม่กล้าแม้จะมองตัวเองผ่านกระจกเงา...
แป้งหอมคิดว่าตัวเองคงโทรมจนดูไม่ได้ แต่ที่หญิงสาวไม่รู้ เธอเหมือนนางกินรีจนการ์ดที่เห็นตาค้าง ได้แต่กะพริบตาปริบๆ
“ปะ... ปะไปได้แล้ว” เสียงสั่งที่ดุดันกลายเป็นคำสั่งติดๆ ขัดๆ
“รองเท้าหอมล่ะคะ” เธอกวาดตามองหารองเท้าผ้าใบสุดโทรมของตัวเอง ชุดเก่าๆ ไม่ต้องถามถึง มันอันตรธานหายไปตั้งแต่เธอถอดออกไปจากร่างกายแล้ว รองเท้าคู่โปรดแม้มันเปื่อย เก่าและสกปรก แต่ก็ยังใช้ได้ดี
“ทะ... ทิ้งแล้ว สะ... ใส่ คะ... คู่นั้นแทน”
คำพูดข่มขู่กระโชกหายไป เวลานี้ตรงหน้าเธอคือผู้ชายคนเดิม...แต่กลับพูดติดๆ ขัดๆ แถมก้มหน้าหลบสายตาเธอตลอด...อะไรง่ะ!!
หญิงสาวแอบเบ้ปาก...เธอเอียงคอมองรองเท้าเป็นตับตรงหน้า...สวยไม่เถียง!! แต่ไม่ใช่รสนิยมของเธอ ไอ้ส้นสูงแหลมปรี๊ด!! พวกนี้ใส่ไปเธอคงเดินไม่เป็น หญิงสาวพยายามมองหารองเท้าคู่ที่ตัวเองใส่และเดินได้สะดวกที่สุด มาจบตรงรองเท้าใส่อยู่บ้าน มันถูกซุกไว้ข้างชั้น และพอดีกับเท้าของแป้งหอมที่สุด
“คู่นี้เหรอครับ?”
เธอไม่ได้เข้าใจไปเอง แป้งหอมรู้สึกว่าการ์ดคนนี้พูดจาสุภาพขึ้น
“อืม...พวกนั้น หอมใส่แล้วเดินไม่ได้หรอกค่ะ กลัวล้ม”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้มแหยๆ ให้ฝ่ายตรงข้าม เขาผงะ!! ยกมือกุมอก แล้วก็พึมพำอะไรไม่รู้? เธอไม่ทันฟังเมื่อออกเดินนำหน้าเขา...นี่มันตีสามแล้วนะ ใกล้เวลาที่เธอเลิกงาน เธออยากกลับบ้าน ง่วงจนตาจะปิด เพราะฉะนั้นจะซักจะอะไรเธอ ก็รีบๆ ทำมา เธอไม่ได้ขโมยอะไร ไม่มีเรื่องต้องกลัว
ประตูห้องเดิม ห้องที่เธอเคยถูกจับมัดติดกับเก้าอี้เปิดผั๊วะ!! ด้วยมือของการ์ดหน้าดุ ที่เวลานี้ยืนอ้าปากเหวอ?
เรียวหันมามอง เขาตาค้าง!! ไม่ต่างอะไรกับลูกสมุน... ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงกลางประตู มีทรวดทรงทรมานใจใช่เล่น แสงไฟจากภายนอกแยงลอดผ้าโปร่งๆ นั่น จนเห็นส่วนเว้า ส่วนโค้งของหล่อน บวกกับกลิ่นหอมๆ ของสบู่ จนคนจิตแข็งอย่างเรียวยังใจแกว่ง!!
แป้งหอมเหลือบมองกลางโต๊ะ เสื้อผ้าชุดเก่ารวมทั้งสมบัติของเธอทุกชิ้น ถูกวางอยู่บนนั้น เขาคงค้นอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุมแล้วนั่นล่ะ ป่านนี้คงรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ฉกอะไรของเขาติดมือมาสักชิ้นเดียว...
“ปล่อยหอมกลับได้แล้วใช่ไหมคะ? หอมไม่ได้ลักอะไรคุณมาเลย”
เธอพูดเสียงอ่อย เริ่มอึดอัดแปลกๆ ผู้ชายตรงหน้าหล่อแบบสามารถละลายหัวใจผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งได้ และแป้งหอมเองก็ไม่รับการยกเว้น เขามองเธอนิ่งๆ ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก จนแป้งหอมเริ่มระแวง
“เวลาเลิกงานของหอมตอนตีสามค่ะ อีกสิบนาทีหอมกลับได้แล้วใช่มั้ยคะ?” แป้งหอมถามรวดเดียว
แม้จะกลัวจนหัวใจแกว่ง แต่ให้ยืนประจันหน้ากับผู้ชายหน้าตาดีอย่างนี้ทั้งคืน แป้งหอมกลัวใจตัวเอง กลัวจะกระโจนฟัดเขานะสิ!! คนอะไร!! หล่อไม่บันยะบันยัง...
“ยังคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อีกเหรอ?” เป็นครั้งแรกที่เรียวเปิดปากพูดหลังจากนิ่งๆ อยู่นาน เสียงของเซ็กซี่บรรลัยไส้!! แป้งหอมฟังจนเริ่มเคลิ้ม
“ทำไมถึงออกไปไม่ได้ล่ะคะ ก็หอมไม่ได้เป็นโจร หอมแค่หลงทาง”
กว่าจะควานหาคำพูดตัวเองเจอ เมื่อดันหลงเสน่ห์เรียวเข้าแบบจังเบอร์ หัวสมองเธอหมุนเหมือนลูกข่าง ว่างเปล่าและขาวโพลน กว่าจะรวบรวมสติได้ใช้เวลานานหลายนาที
“เธอคิดว่าฉันจะเชื่องั้นสิ”
เรียวเปรยลอยๆ เขาเดินไปหยุดตรงหน้าแป้งหอม โน้มตัวลงมองหล่อนใกล้ๆ เพราะเขาสูงกว่าเธอเกือบสิบเซน...
“หอมไม่ได้โกหก...หอมสาบาน” หญิงสาวยกมือขึ้นชู เธอทำเหมือนกำลังสาบานตน แต่หารู้ไม่ กลิ่นหอมอ่อนๆ รวยรินจากร่างกายของเธอ เล่นเอาเรียวหลงทางไปเหมือนกัน
“เอามือลง!!” เสียงชายหนุ่มฟังแข็งๆ แต่หากฟังดีๆ จะรู้ หางเสียงเรียวสั่นยังไงพิกล เหมือนเวลานี้เรียวไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
“เอาลงก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องรับปากก่อน...คุณจะปล่อยหอมไป” หญิงสาวถามย้ำ เธอขอคำสัญญาจากเขา เธอไม่มีความผิด เขาก็ไม่ควรกักตัวเธอไว้ที่นี่
“หอม...” ชายหนุ่มพูดเหมือนละเมอ “เออ...เธอชื่อหอมเหรอ หอมอะไร?” เขารีบเปลี่ยนคำพูด นึกอยากตบปากตัวเองสักสิบครั้ง เขาเป็นคนจิตแข็ง ไม่น่าเชื่อ...แค่หญิงตรงหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ แต่งตัวใหม่ หล่อนจะทำให้เขาเผลอตัวได้อย่างง่ายดาย...