ชายหนุ่มยืดตัวตรงๆ เขาปรายตามองแป้งหอมอีกครั้ง พร้อมกับพูดเหยียดๆ เขาได้กลิ่นคาวๆ จากคนตรงหน้า มันฉุนกึกจนต้องรีบเดินออกห่างๆ ก่อนที่เขาจะอาเจียนออกมาเสียก่อน
“เชอะ!!” หญิงสาวพ่นลมหายใจแรงๆ จะให้เธอหอมฉุยเหมือนสาวๆ คนอื่นได้ยังไง เธอยืนล้างจานจนขาแข็ง อยู่กับคราบสกปรกเกือบทั้งคืน
“เธอต้องการอะไรในห้องนี้ สารภาพมาอย่าให้ฉันลงมือเอง”
ความลับของเรียวไม่มี เขาแค่อยากรู้ ไอ้คนพวกนั้นส่งนกต่อมาล้วงอะไรจากเขา
“ไม่ค่ะ หอมไม่ได้อยากได้ หอมไม่ได้เอาอะไรไปเลย”
หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น เธอช้อนสายตาขึ้นมองเขา และบังเอิญเหลือเกินที่เรียวกำลังมองเธออยู่เช่นกัน
เปรี๊ยะ!! หนุ่มหล่อหัวใจเหงารู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต!! มันวิ่งพล่านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเล็บเท้า รู้สึกวูบวาบและเบลอๆ เขามองสบตาหล่อน ดวงตาสีนิลที่เป็นมันวับ กระแสไฟมาจากดวงตาหล่อนนั่นเอง ให้ตายเถอะ!! หล่อนเป็นสาวพลังจิตหรือไงวะ...
“โกหก!!” เรียวหมุนตัวกลับ เขากระโชกเสียงเคร่ง นี่ไอ้พวกคู่แข่งนั่น...ส่งหล่อนมาหลอนเขาหรือไง
“หอมไม่รู้จะพูดยังไงคุณถึงจะเชื่อค่ะ หอมไม่ได้ทำอะไรเลย”
หญิงสาวแก้ตัวเสียงอ่อนใจ เธอจะทำอย่างไรเขาถึงจะเชื่อล่ะ
“ถอดเสื้อ...ถอดกางเกงออกสิ เธอคงไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ใช่ไหมล่ะ”
“คุณจะบ้าเหรอคะ?!! หอมไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ ต่อให้คุณค้นทั้งตัวก็ไม่เจอ”
แป้งหอมตอบโต้เสียงสั่น เขาจะบ้าเหรอไง ให้เธอแก้ผ้า ใต้ชุดเก่าๆ นี่ มีแต่เนื้อตัวเธอนั่นแหละ
ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง เขาสอดมือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง กระตุกยิ้มหมิ่นๆ มุมปาก เลิกคิ้วมองผู้หญิงในชุดซอมซ่อตาเป็นมัน ก่อนจะพูดเสียงยานคาง “เธอไม่กล้าถอดสินะ...แสดงว่าเธอโกหก”
แป้งหอมกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ มันฝืดคอและกลืนยากเหลือเกินเมื่อมันจับตัวเป็นก้อน และคอเธอแห้งผาก หญิงสาวตาเหลือก เพราะจู่ๆ เรียวก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ เขาเกลี่ยปลายนิ้วกับสาบเสื้อของเธอ เหมือนต้องการจะจับเธอถอดเสื้อจริงๆ!!
“อย่าทำบ้าๆ นะคุณ หอมร้องจริงๆ นะ!!”
เธอตะโกนลั่น กระดกก้นจนขาเก้าอี้ลอยจากพื้น ใช้เท้ายันพื้นแรงๆ จนขาเก้าอี้ที่นั่งอยู่ครูดพื้นเสียงดังเอี๊ยด!!
“จะกลัวทำไมล่ะ หรือว่าเธอเอาอะไรซ่อนไว้ตรงนั้นจริงๆ”
หญิงสาวก้มมองตามมือของชายหนุ่ม ตัวเธอร้อนวาบ!! ขนอ่อนบนแขนลุกตั้ง...เพราะจุดที่เขาชี้ นั่นมันคือหน้าอกแบนๆ ของเธอ ไม่ได้มีดูมๆ ตูมตามเหมือนคนอื่น แต่เธอก็หวง ไม่อยากให้ใครเห็นหรอกนะ...
“มะ...มะ มีไร” เธอแก้ต่างเสียงสั่น ใช้เท้ายันพื้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คงเป็นคราวซวยของแป้งหอม เมื่อพื้นที่โล่งๆ สิ้นสุดลงพอดี ขาเก้าอี้จึงสะดุดเข้ากับขอบพรมหนาๆ เต็มรัก!! ผลก็คือ........
โครม!!
แป้งหอมล้มกลิ้งไม่เป็นท่า แต่ร่างกายของเธอก็ยังถูกมัดติดกับเก้าอี้อยู่ดี...มันน่าอนาถจนไม่อยากลืมตามอง
หญิงสาวหลับตาปี๋ นอนฟังเสียงหัวเราะดังๆ ของคนข่มขู่ แบบเพลียๆ
“ฮ่าๆ” เรียวเงยหน้าขึ้น เขาหัวเราะลั่น ยัยนี่คิดจริงๆ เหรอว่าเขาจะ...ลดตัว...ไปแตะต้องหล่อน กลิ่นตัวหล่อน...ฉุนกึก!! เขาไม่คิดจะเข้าใกล้หล่อนจริงๆ หรอก ที่พูดไปก็แค่ขู่ หากต้องลงมือทำจริงๆ เขาขยะแขยงแทน
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับเจ้านาย”
มีเสียงจากด้านในดังตึงตัง โครมคราม การ์ดด้านนอกจึงฝืนคำสั่งห้าม เขาเปิดประตูเยี่ยมหน้าเข้ามาร้องถาม
“ยกหล่อนขึ้นมาทีสิเปรียว ทางที่ดีนะ พาหล่อนไปกำจัดกลิ่นให้หน่อย ไม่ไหวจะอ้วก”
ชายหนุ่มชี้มือไปที่แป้งหอม เขาทนกลิ่นคาวๆ บนตัวหล่อนไม่ไหวแล้ว กว่าจะพูดจากันรู้เรื่อง เขาคงอาเจียนออกมาเสียก่อน
แป้งหอมจึงถูกผู้ชายวัยฉกรรจ์สองคนฉุดขึ้นมาจากพื้น เขายกเก้าอี้จนลอย และพาหล่อนออกมาพ้นสายตาของเรียว
“อาบน้ำซะ เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย กลิ่นเธอนี่...สุดทนจริงๆ”
เสียงแข็งๆ บ่นพึม คงเพราะเหตุการณ์เกิดขึ้นปุบปับ...เปรียวไม่ทันคิดเรื่องนี้ แต่เมื่อเจ้านายชี้ให้เห็นจึงเพิ่งสังเกต เด็กสาวคนนี้มอมแมมไม่พอ หล่อนตัวเหม็นมาก!! เหมือนขยะเปียกๆ ในถังเหมือนที่เรียวเจ้านายว่ากระทบจริงๆ
เชือกมัดมือถูกคลายปม หลังจากพาแป้งหอมเข้ามาในห้องมืดๆ ห้องหนึ่ง การ์ดหน้าดุเดินออกไปจากห้อง “10 นาที” เขาชะโงกหน้าผ่านประตูมาตะโกนบอก ตอนที่แป้งหอมกำลังปีนหน้าต่าง เขายืนมองนิ่งๆ ไม่คิดจะร้องห้าม...แต่เป็นแป้งหอมเองที่หล่นตุ๊บลงไปกองที่พื้น... หล่อนขาอ่อนยวบ เมื่อเห็นความสูง กับวิวรอบตัว...ตายโหง!! นี่หล่อนขึ้นมาอยู่บนชั้นสูงสุดเลยเหรอ? ชั้นที่แป้งหอมค่อนว่าทุกวัน มันเหมือนหอคอยแม่มด ที่มีอสุรกายซ่อนตัวอยู่
“ตกไปเธอคงเละเหมือนกล้วยปิ้ง!!”
เขาคนนั้นพูดเสียงเย็น ก่อนจะถอยหลังและปิดงับประตูลงเหมือนเดิม
แป้งหอมคลานหนีหน้าต่างบานนั้น หล่อนกระถดตัวให้ไกลหน้าต่างที่สุด หากเวลานั้นเธอตัดสินใจกระโดดโดยไม่มองรอบตัวก่อน เวลานี้เธอคงไม่ต่างอะไรกับกล้วยปิ้งเละๆ เหมือนที่เขาว่า...
“ทำไงดีๆ” เธอผุดลุกขึ้นยืน เดินวนไปวนมา มีเวลาส่วนตัวแค่สิบนาที ก่อนจะถูกจับกลับไปตัดสินความ แม้จะไม่ผิด แต่เธอก็ไม่มีอะไรมาแก้ต่าง นี่เธอหนีเสือปะจระเข้หรือไงกัน?
เธอด้อมๆ มองๆ จนทั่วห้อง แล้วก็วกกลับมาที่ห้องน้ำขนาดใหญ่ ตกตะลึงกับอ่างน้ำสุดหรูที่เกิดมาไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเอง “อาบก็อาบวะ เหม็นตัวเองเหมือนกัน เหอะ!! ได้อาบน้ำในอ่างกุชชี่ วาสนาเอ็งแล้วหอมเอ๋ย!!”