แป้งหอมกำลังเซ็ง!! เธอนั่งก้มหน้าคอตก ปวดหัวแทบระเบิด จู่ๆ ก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นสปาย!! เธอแค่หลบแขกขี้เมาที่จ้องจะลวนลาม หลบเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง บนชั้นบนสุดของอาคารที่ตัวเองไม่เคยเยี่ยมกรายขึ้นมาเลยสักครั้ง เธอทำงานอยู่ที่ผับแห่งนี้ร่วมปี แต่ถูกใส่ร้ายว่าเป็น ‘โจร’ ไม่มีสักคนที่คิดจะตรวจสอบ มีผู้ชายวัยฉกรรจ์ยืนคุมเธอเหมือนเป็นนักโทษ สีหน้าขรึมเฉยแต่กลับดุดันจนขนลุก เขาคุกคามเธอด้วยสายตาและความเงียบ แต่เธอกลัวจนฉี่จะราด เธอจะหาข้อแก้ต่างอย่างไรถึงจะหลุดพ้นข้อกล่าวหาร้ายแรงแบบนี้ได้ล่ะ
เธอพอทราบแหละ ว่าเจ้าของสถานบันเทิงที่เธอทำงานเป็นคนไทย เขาเป็นลูกเสี้ยวและหล่อเหลาเอาการ แต่คนติดดินอย่างแป้งหอม ไม่มีเวลามาชะเง้อมองเจ้านายที่หล่อเหลาหรอก...มันเสียเวลาทำมาหากินของเธอ หญิงสาวจึงเป็นคนเดียวในหมู่ลูกน้องสาวๆ ของเรียว เธอไม่รู้จักเขา เรียว มาสวณิชย์ ไม่รู้ว่าเขามีหน้าตาแบบไหน ด้วยซ้ำ แค่ฟังจากคำชมของเพื่อนร่วมงาน แป้งหอมเลยพอจะเดาได้ เขาคงรูปงามจริง เมื่อสาวๆ ทุกคน...ลงความเห็นแบบนั้น
มันไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เขาจะรูปหล่อหรือไม่ ที่มันเกี่ยวกับเธอก็เพราะ...คนกักตัวเธอไว้ เขาบอก...เธอแอบย่องเข้าไปในห้องทำงานของชายผู้นั้น เพื่อล้วงความลับบางอย่าง
‘บ้าไปแล้ว!!’ แป้งหอมพึมพำบ่น เธออยากเถียง เธออยากแก้ต่างให้ตัวเอง แต่คนพวกนั้นไม่เปิดโอกาสให้เธอเลยสักนิด เขาข่มขู่จนเธอหวาดกลัว เธอจึงได้แต่ปลง...และรอเวลาพบคนมีอำนาจสูงสุดคนนั้นเลยก็แล้วกัน เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอธิบายหลายรอบ
ปัง!!
เรียวเปิดประตูแรงๆ เขาจำใจกลับมาที่ร้าน ทั้งๆ ที่กำลังสนุกอยู่แท้ๆ ชายหนุ่มเลยระบายอารมณ์ด้วยการกระแทกประตูหนักๆ แทนการกระแทกหน้าลูกน้องสักคน
เขากอดอก ยืนกางขา มองจ้องใครบางคนตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน
‘ไอ้หมอนั่น’ ซอมซ่อ สวมชุดฟอร์มพนักงาน ถ้าจำไม่ผิด การแต่งกายแบบนี้คือคนทำความสะอาด จำพวกล้างจานอะไรจำพวกเนี้ยะ
“เรื่องเป็นไงวะ” เรียวถาม เสียงเขาขุ่นขวางจนการ์ดหน้าดุเริ่มขยาด
เห็นหน้าเรียวหล่ออินเตอร์แบบนี้ก็เถอะ...ชายหนุ่มคว่ำลูกน้องตัวโตกว่าสองเท่าแบบสบายๆ
“หล่อน” เรียวขมวดคิ้ว เขามองคนตรงหน้าซ้ำ ตกลงเขาเข้าใจผิด คิดว่า ‘หล่อน’ เป็น ผู้ชาย สรุปคือหล่อน...เป็นผู้หญิง และอาจจะเป็นนางนกต่อ ที่เขามาล้วงความลับของเขาไปขายให้ฝ่ายตรงข้าม “ผมเห็นหล่อนลับๆ ล่อๆ อยู่ที่โถงห้อง ก่อนจะผลุบหายไปในห้องบอสครับ” มันตอบพร้อมกับก้มหน้าสำรวม ไม่อยากกวนอารมณ์ของเรียวให้ขุ่นคลั่ก
“แค่เนี้ยะ!! มีหลักฐานอีกอื่นไหม” เรียวปรายตามองการ์ดตัวเอง เขาถามซ้ำเสียงเคร่ง
“ไม่มีครับ ตอนผมเจอเธอกำลังจะออกไปจากห้องบอสพอดี ยังไม่ได้ค้นตัวหรือสำรวจอะไรข้างในห้องเลย รอให้บอสกลับมาจัดการเองครับ”
เรียวพยักหน้า เขาทำความเข้าใจกับคำบอกเล่า ช่วงเวลาสั้นๆ หล่อนอาจจะยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เพื่อความไม่ประมาท เขาจะจัดการ ‘ค้น’ เอง
“ออกไปเถอะ...ฉันจัดการได้”
เขาโบกมือไล่คนสนิท ยืนปักหลักมองแป้งหอมเงียบๆ จนประตูห้องทำงานของเขาปิดงับลง “เอาล่ะ จะสารภาพหรือจะให้ฉันค้นตัวเธอ แม่โจรสาว เธอได้อะไรไปบ้าง”
แป้งหอมตัวกระตุก!! เธอฟังคำพูดตอบโต้ระหว่างคนคุมหน้าเข้ม กับคนเข้ามาใหม่อยู่พักใหญ่ พอสรุปได้ว่าผู้ชายที่เหลืออยู่นี่มีอำนาจสูงสุด เขาสามารถบงการความเป็น ความตายให้กับเธอเพียงผู้เดียว
“คุณ!!” หญิงสาวอ้าปากค้าง หลังคำพูดของเธอหลุดออกไปคำแรก และได้เห็นคนร่วมห้องแบบเต็มตา
“อปป้า!!” หญิงสาวคราง เธอไม่ได้บ้าดาราเกาหลี แต่คนตรงหน้าเธอหล่อเหลาเทรนนี้จริงๆ เขาเหมือนหลุดออกมาจากแมกาซีนแฟชั่นของแดนกิมจิ หล่ออินเตอร์เสียจนลมหายใจแป้งหอมสะดุด
หน้าขาวปานไข่ขาว ริมฝีปากบางเฉียบแดงดั่งผิวลูกเชอร์รี่ จมูกโด่งเป็นสัน
เรียวทำปากจิ๊จ๊ะ!! เขาได้ยินเสียงแผ่วๆ ของหล่อน ‘อปป้า’ เขาเกลียดคำคำนี้ฉิบหาย!! มันเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอ เขาไม่ใช่อปป้าของใครเลย เขามันเป็นตัวร้าย และนี่เป็นครั้งแรกที่เรียวคิดถึงการศัลยกรรม เขาเบื่อหน้าหวานๆ ของตัวเองจนสุดทน
“พูดมายัยตัวแสบ เธอนึกยังไงถึงเป็นโจร!!”
แป้งหอมถอนใจแรงๆ คอเธอตกลงหนักกว่าเก่า อารมณ์สะเทิ้นสะท้านหายแว๊บเหมือนปลิดทิ้ง คนบ้าอะไรดุฉิบหาย น่าเสียดายความหล่อชะมัด
“หอมไม่ได้เป็นโจรค่ะ ไม่ได้ขโมยอะไรของคุณมาเลย หอมแค่หลบตาแก่ชีกอนั่น เลยหลงมาบนชั้นนี้”
เธอกดลิฟต์มั่วๆ เพราะกำลังอกสั่นขวัญหาย เธอถูกลูกค้าขี้เมาลวนลาม เลยกระโจนเข้าลิฟต์ กระแทกประตูปิด และกดปุ่มแบบสติไม่อยู่กับตัว จนมาโผล่ที่ชั้นนี้ ชั้นที่เธอไม่เคยเยี่ยมกรายขึ้นมาสักครั้งเดียว หลังเดินหันรีหันขวางอยู่หลายนาที ก็เผลอไปชนประตูห้องห้องหนึ่งและคลำเจอลูกบิด เลยเปิดผั๊วะเข้ามา แต่เมื่อเห็นความอลังการภายในห้อง เธอกำลังจะเดินย้อนออกไป พอดีกับคนของเขา ผลักประตูเปิดเข้ามาพอดี เธอเลยตกเป็นจำเลย...และกำลังหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองอยู่นี่ไง
เรียวเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง คำแก้ตัวของหล่อนเหมือนกับการเตี๊ยมมา เขาเชื่อไม่ลง
ชายหนุ่มเดินวนรอบตัวแป้งหอม หล่อนนั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้อง มีเชือกเส้นเล็กๆ มัดมือไว้ เพื่อกันการหนี ชายหนุ่มโน้มหน้าลงไปใกล้ แป้งหอมผงะ!! เธอเบี่ยงหน้าหลบ แต่ก็ทันเห็นความเนียนละเอียดของผิวเรียวเข้าพอดี ‘ผู้ชายอะไรหน้าเกลี้ยงกว่าเธออีก’ เธอค่อนว่าเรียวในใจ แอบอิจฉาผิวสวยๆ ของเขา เมื่อตัวเองนั้น ผิวหยาบกว่าผิวแม่ม้าเสียอีก
“เธอนี่กลิ่นเหมือนขยะเปียก!!”