"Hindi ba ilang beses na kitang pinagsabihan? You have to keep distance to that woman! Pera lang ang kailangan nun sa 'yo! You are so hard headed, Sorren!" Palahaw ni Dad sa loob ng opisina niya. Tinawagan niya ako pver the phone and he keeps on shouting from anger dahil sa nangyari.
"I did nothing wrong, Dad. We did nothing," dahilan ko sa kanya.
"Nothing? You did nothing!? Then what is the meaning of that gesture, Sorren?" Turo niya sa picture namin ni Diem kung saan karga ko si Diem at nakasaklay sa leeg ko ang braso niya. That's the moment where that guy reporter captured us in that position.
"Because of that, kailangan nating i-move ang kasal ninyo into earlier date. No buts! Ikaw ang nag-push sa akin to do this. Nakakahiya sa mga Emerson dahil sa ginagawa mo! Pati sila nadadamay sa kabaliwan mo!" Wika niya at napapalo sa mesa sa sobrang galit.
"Call the Emersons and tell them we're having a meeting mamayang hapon," utos nito kay Butler Olin.
"Yes Sir," sagot naman ng Butler at lumabas na. My Dad's freaking serious about it.
DIEM'S POV
"Oh ayan! Ayan na naman, Diem. Sikat ka na naman. Ikaw na naman ang nasa TV at social medias. Pakiramdam ko malapot ka ng kuning artista dahil palagi ka na lang na eere," talak ni Mariveth pero nanatili lang ako sa kama.
"Hindi ko alam talaga Mariveth. Wala akong matandaan sa nangyari kagabi? Bakit ako nalasing? Bakit mo siya hinayaan na ihatid ako?" Tanong ko at mabilis na napabangon sa kama.
"Excuse me!? Kasalanan ko ba? Bakit kasi uminom ka ng marami? Alam mo namang mahina ang tolerance mo sa alak 'di ba?" Saad niya pagkatapos ay umirap sa direksyon ko.
"Bakit ba kasi ako uminom? Napakatanga mo talaga, Diem!" Inis na wika ko.
"Ano pa bang mga ginawa ko kagabi?" Tanong ko dito pero kumibit balikat lang siya.
* phone rings
Agad na sinagot ko ang tawag.
"Hello?" Agad kong tanong dito.
"Talagang hindi ka tumuitigil noh? Humanda ka dahil malapit ka ng mapa-alis sa Nebula dahil sa kalandiang ginagawa mo. Sinasabi ko naman sa 'yo 'di ba? Darating ang araw na makakaganti rin ako sa 'yo," natatawang wika ng isang babae sa kabilang linya.
"Ms. Ynez? May kinalaman ka ba rito?" Tanong ko pero napasinghap lang ito.
"Ako? Sabihin na lang natin na nakiki ayon sa akin ang tadhana, Dianne," natatawa pa ring wika nito na ikina-init ng ulo ko.
"Siguraduhin mo lang na wala kang kinalaman dito, Ms. Ynez," inis kong saad at mabilis na binaba ang telepono. Papatawag ba ulit ako ng Dad ni Sorren? What if totohanin niya 'yung banta niya sa akin noon? Ano ng manguayari sa akin? Ano ng mangyayari kay Mariveth?
Ilang araw ang nakalipas pero hindi pa rin ako lumalabas ng apartment dahi maraming naka-abang lagi na mga reporters. Tanging si Mariveth lang ang nakakalabas at hindi niya binabanggit na kasama niya ako dahil ayaw niyang maabala sa trabaho. Baka raw kasi dumugin rin siya at hindi kami makabili ng pagkain sa ilang araw na hindi kami lumabas dahil sa dami ng naka-abang sa baba.
Dahil sa sobrang bored na ako ay agad kong binuksan ag TV para maglibang pero agad nag flash dito ang mukha ni Sorren at Ms. Ezra.
"Masayang ibabalita ng Emerson at Gonzalez ang nalalapit na nilang kasal sa darating na biyernes. Hindi maipinta sa mga mukha nila ang sobrang kasiyahan lalo na ang kanilang mga magulang na todo suporta para sa pagmamahalan ng kanilang mga anak." Wika ng isang babae sa tv. Agad na nalaglag ang remote na hawak ko at napatulala mula rito.

A-Anong ibig sabihin niya? B-Biyernes? P-pero isang araw na lang bago ang araw na iyon? Bakit sobrang dali naman ata? Bakit? Akala ko… Akala ko sa march pa ang kasal nila? Dahil ba sa nangyari sa amin ni Sorren? Dahil dun kaya mabilis na napadali ang kasal nila?
Hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko pwedeng tawagan si Sorren para sabihin na wala naman para sa akin ang nangyari. Maybe it's his dad's decision. When his dad decides everything was set. No one can change it.
Tuwang-tuwa rin ang mga mukha na nakadikit sa mukha ng dalawang magiging husband and wife to be kaya sino ba ako para pigilan sila? Isa lang naman akong nakaraang ala ala para kay Sorren. He is happy, and maybe kailangan ko na ring maging masaya para sa kanya. This is the reality. Realities are so hard to accept.
I cried my heart out because this is just the only thing na pwede kong gawin. Wala na rin akong lakas para gumawa pa ng kung-ano ano. When it's done, it's done. Hindi ko hilig manira lalo pa't alam kong wala na rin talaga akong pag-asa. Ako rin naman ang lumalaban.
"Girl! Ano na nangyari sa 'yo!? You look wasted!" singhal ni Mariveth sa akin pero hindi na siya inintindi.
"Go away, Mariveth. I'm not in the mood. Just let me be alone," taboy ko sa kanya. Agad ko namang narinig ang yapak niyang papalayo kaya napahigpit ang hawak ko sa unan kong kanina pa basang-basa ng mga luha ko.
Maya-maya ay narinig ko ulit ang mga yapak niyang papalapit sa akin at marahan akong tinapik sa likod.
"Kumain ka na dahil kung hindi baka mawala ang beauty mo. Mangangayayat ka niyan!" Kulit pa nito sa akin pero hindi ko lang siya inimikan. "Dali na, Diem!" Hampas nito sa may pwet ko. "Mag mall tayo sa friday!" Masiglang wika niya na ikinatigil naman.
"Friday is their wedding! Ayaw ko lumabas Mariveth. Ikaw na lang. Wala akong gana," wika ko at narinig ko ang malakas na pagsinghap niya.
"Ikaw rin? Ililibre kita. You know what marami akong gustong bilhin and sayang naman kung wala ka 'dun. Kakain din ako at mamimili ng mga damit. Hindi kita bibilhan kapag wala ka 'run noh! Bahala ka," pananakot nito sa akin.
Bigla naman akong napa-isip dahil sa sinabi niya at napatingin sa kanya.
"Call?" Nakangiti nitong tanong sa akin pero dahan-dahan lang akong tumango sa kanya na ikinangiti niya naman ng napakalawak.
"Sige," tipid kong saad.
"Yes!" Masigla niya turan pero bumalik ulit ako sa pagkakahiga at nagmukmok ulit.
A/N:
One more chapter and we are saying goodbye to Her Patient Heart. Thank you readers for your support <3