"Ingat ka, Louie!" I said and waved at him. He looks back and wave at me before running to school. I sigh and turn back pero nasalubong ko ang tingin nang ilang tao. I immediately duck my head and walk away.
I walk back home and saw Auntie with someone there. Nagdalawang isip pa tuloy ako kung papasok ako pero napalingon na sa gawi ko si Auntie kaya tumuloy na ako.
"Sheen, iha. Andyan ka na pala," I nod and smile at Auntie. Nadako naman ang tingin ko sa babaeng katabi nya. Naiilang pa ako pero nang ngumiti sya, napangiti din ako.
"Eto ba ang pamangkin mo, Jean? Kagandang bata pala," the lady said and smiled at me.
I don't know what I would feel when I heard her say that. Eversince that accident happens, only my brother, Auntie and cousin told me that I'm beautiful despite the wounds I got. Pag lumalabas ako, puro bulungan at panlalait ang naririnig ko.
Kesyo, may nakakahawak daw akong sakit o mukha daw akong halimaw. I want to shout at them pero nananatili akong tahimik. I want to tell them na, kung makapanlait sila, parang napakaperpekto nila. Only the right part of my face got burned, not the whole at napagamot na ako ni Auntie. But, that part is rough at may naiwang peklat.
And, hearing someone told me that I'm beautiful boosted my confidence and I felt happy kaya hindi mawala ang ngiti ko. Nakita ko si Auntie na nakangiti din habang nakatingin sa akin.
"Tama ka, Tania. Napakaganda talaga ni Leisheen, masipag pa." She said.
I want to hug Auntie right now pero pinigilan ko. This is not the right time. Nakakahiya sa bisita.
"Nga pala, about sa problema mo, yung anak mo? Yung bunso mo ba?" Auntie suddenly asked kaya nagdecide na akong magpaalam dahil usapan nila iyon.
I walk towards the kitchen pero rinig ko pa din ang usapan nila dahil malapit lang naman. Nagtimpla ako nang juice at gumawa namg sandwich, while secretly eavesdropping. I'm curious, okay?
"Oo, Jean. Tumawag na kasi yung agency na in-applyan ko. Ang sabi, pwede na akong lumuwas sa isang linggo kaya namomroblema ako.." I heard the woman said. Her name is Tania, right? Yes, I heard Tania said.
I peaked and saw Auntie Jean holding her hand. "Wala ka bang mahanap na pwedeng magbantay?" Tania sighed. Parang bigong bigo sya kaya napakunot ang noo ko. Mukhang malaki ang problema nya.
"Sinubukan ko pero hindi sila tumatagal. Napakasungit daw nang anak ko. Sana naman, intindihin nalang nila. May mabigat na pinagdadaanan ang anak ko kaya sana naman, may konsiderasyon sila pero wala eh, sumusuko agad," I felt bad to her son. May pinagdadaanan pala pero sinusukuan agad.
"Si Raijin naman, abala sa asawa nya kaya hindi ko pwedeng pakiusapan na bantayan ang kapatid nya. May trabaho pa iyon at due date na din nang asawa nya. May mga kaibigan naman ang anak ko pero hindi naman pwedeng palagi silang nasa bahay dahil may kanya-kanyang trabaho din,"
I sighed and grab the tray saka ako dahan dahang lumapit sa kanila. Inilapag ko ang tray at ngumiti nang tipid.
"Kain po muna kayo," sabi ko at umalis na din agad. Dumiretso ako sa kwarto at nagpalit nang damit. Matapos makapagpalit, dumiretso ako sa isang kwarto sa may dulo nang hallway.
I smiled and look around. This place is where I relax myself. Kapag may problema ako, dito ako dederetso at uupo para tumugtog o di kaya kumanta.
Yes, I like singing and playing instruments. Music is like my unspoken emotions. Kapag mabigat na, kakanta ko lang lahat at ayos na.
I walked towards the piano and stared at the keys. My fingers played a familiar melody kaya napapikit ako. This piece is what my mother loves to play. Sa kanya ako natuto nang piano at kay Papa ko naman namana ang boses sa pagkanta.
I spend hours on playing the piano. Dumiretso naman ako sa maliit na computer na nandon sa gilid at hinanap ang files ko. I clicked on one of the recording and my voice surrounds the room.
Naupo ako at pinakinggang ang boses ko. Sa lahat, mas pinaka-confident ako sa boses ko. Hindi ko itatanggi na maganda ang boses ko. Bakit ko pa itatanggi kung Papa ko naman ang nagmana sa akin nito?
Playing the piano and singing is what my parents left for me. Kaya hindi ko ikakahiya ang alin man doon.
"Leisheen?"
I turned around and immediately turned off the recording. Nilingon ko si Auntie pero nakangiti lang sya at napailing.
"Narinig ko naman na, hindi mo na sana pinatay. Nakakakalma ang boses mo," she said and walk towards me. Napangiti naman ako at niyakap sya. I heard her chuckle and caress my hair.
"Salamat po, Auntie." Bulong ko.
"Aba, ang lambing naman namg pamangkin ko. Anong meron?" She pulled away and face me. May ngiti pa ding nakapaskil sa bibig nya saka nya sinapo ang magkabila kong pisngi. She's touchibg my scar and my heart melts when she slowly caress it.
Right at this moment, I feel beautiful.
"Hindi mo kailangang magpasalamat, Sheen. You're beautiful, in and out. Ako ang dapat na magpasalamat sayo dahil napakabuti mong pamangkin sa akin at kapatid kay Louie. Sigurado akong proud ang parents mo sayo," she said and kissed my forehead.
Mama, Papa, are you proud of me?
Nang mag-alas kwatro na nang hapon, lumabas na ako para sunduin si Louie sa school. I rode a tricycle and wait for him. Hindi ko na pinansin ang mga tingin nang tao. Ayokong masira ang araw ko.
"Ate!" I saw Louie running towards me kaya napangiti ako at sinalubong sya.
"Hey, Louie. Ano? Kamusta?" I asked and took his bag. Ako na ang nagbitbit non at hinawakan ang kamay nya saka kami naglakad.
"Perfect po ako sa quiz namin saka sa recitation po, nakasagot ako!" He said enthusiastically kaya napangiti ako.
"Wow! Ang galing naman! Ano gusto mo? Ice cream tayo?" I asked and he turned to me, smiling while nodding his head excitingly.
"Ate, doon po tayo sa park bumili nang ice cream, okay lang po?"
I smiled at him and brought him to the park near his school. Agad nya din akong hinila papunta sa nagtitinda nang ice cream.
"Yung chocolate po, kuya!" He said to the vendor kaya napangiti naman ang lalaking nagtitinda saka sinimulang magscoop. Binayaran ko na iyon saka kami naglakad paalis ni Louie.
"Aish.." I heard someone said kaya inilibot ko ang paningin ko and then I saw a guy, sitting on the ground. Napakunot ang noo ko dahil wala man lang tumulong sa kanya.
"Anong nangyari kay Kuya?" Louie asked. Nakita rin pala nya ang tinitingnan ko. Sinubukan kong maghintay kung may tutulong ba sakanya pero wala. Yung lalaki naman, nanatiling nakaupo sa sahig, nakashades pa.
What's with his shades? Alas kwatro na nang hapon.
"Ate, tulungan natin." Louie tugged my hand kaya napabuntong hininga ako at hinila sya palapit sa lalaki.
I kneeled and tap his shoulder but he flinched and look around. He look around na parang walang tao sa harapan nya. Inililibot pa din nya ang tingin nya hanggang sa kumunot ang noo nya.
"May tao ba sa harapan ko?" He asked to himself.
May amats ba sya?
"Kuya, ayos lang po kayo?" Louie asked and the guy finally looked at us.
"Ah, may tao nga," he whispered again kaya hindi ko na natiis na magsalita.
"Kuya, ayos ka lang? May masakit ba?" Tanong ko. He just look at me and sighed before nodding his head. Pinanood ko lang syang tumulala sa harapan ko.
"Ate, may sugat si Kuya." Louie whispered to me and pointed at the guy's arms kaya nadako doon ang tingin ko. Nagasgas ang braso nya kaya naman tumingin ulit ako sa kanya pero nakatulala pa din sya.
"Kuya, may sugat ka. Gagamutin ko, okay lang?" I asked. He didn't say anything and just lend me his hand. Tumayo na ako at tinulungan syang makatayo but I was about to let go of his hand pero hindi sya bumitaw.
"Kuya, sa inyo po ito?" Louie asked kaya nadako sa kanya ang paningin ko. My brother is holding a long stick na kinuha nang lalaki. Napaawang ang labi ko habang nagpapalipat lipat nang tingin sa hawak nang kapatid ko at sa lalaki.
Wait, shades and walking stick..
"Yes, miss. I'm visually impaired," the guy said kaya napakagat labi ako.
I don't really mind talking to a visually impaired person. Sa palagay ko nga, mas masarap makipag usap sa kanila dahil maliban sa hindi nila makikita ang pag iyak mo, they can easily sense your problem. Ewan ko lang ah, base kasi sa mga naririnig ko, visually impaired persons have the strong sense to their surroundings.
I shook my head and continue walking. Pinaupo ko sya sa may bench at si Louis ay agad tumabi sa kanya.
"Wait lang, bibili lang akong band aid saka betadine sa tindahan dyan sa tapat. Louie, dito ka lang, okay?" My brother nodded kaya naman tumungo na ako sa tindahan at bumili nang kakailanganin ko.
I went back and saw Louie talking to the guy. The guy who I don't know the name has a small smile on his lips and nodding his head.
"Ate!" Louie said. The guy lift his head and immediately look at me. I sit beside him and slowly took his arm. I started cleaning and treating his wound hanggang sa maayos na.
"Salamat," his deep voice ring on my ear kaya napaangat ako nang tingin. I can see my reflection on the shades he's wearing at alam kong sa likod non, ang mata nyang walang kulay.
Ang mata nyang.. walang nakikita.
"Victorious!"
Someone shouted kaya napalingon ako. Even the guy infront of me. I saw a guy running towards us. Huminto sya at kaagad tinapik sa balikat ang lalaki sa harapan ko.
"Pre, walang hiya ka. Kung saan saan ako naghanap sayo," hinihingal na sabi nang lalaki. Nadako ang tingin nya sa akin at sa lalaki sa harapan ko.
"Hi, miss. Anong nangyari sa kaibigan ko?" He asked but the guy infront of me stood up kaya agad syang inalalayan nang lalaking kakadating lang.
"Nadapa lang ako, pre." The guy named Victorious said. Ang lalaking kaibigan nya ay napasapi nang noo.
"Sabi kasi sayo, wag kang umalis dun eh. Dinaanan ko lang naman yung kapatid ko kaso pagbalik ko, wala ka doon," the guy said pero hindi sya inimik ni Victorious. He just turn to me.
"Miss, or whoever you are, thank you for the help. I really appreciate it." He said and smiled. Napatayo ako at tumango din.
"Walang anuman," sambit ko.
The guy who just came looks at me and smile. "Thank you, miss. It's so nice of you to help my friend." The guy said and smiled at me. "I'm Parker and my friend here.." Parker puts his arms on his friend's shoulder and look at me.
"He's Victorious. What's your name, miss?" Tanong ni Parker.
Nginitian ko lang sila nang tipid.
"I'm Leisheen and here's my brother, Louie." Sambit ko at hinawakan ang kamay ni Louie. Parker looks down and smiled to my brother.
"Hey, man. Nice to meet you," Parker said and ask for a highfive.
"Hello po, Kuya Parker!" Louie said and look up. "Hello, Kuya Victorious!" He waved.
Parker looks at me again and smiled. "Mauna na kami. Salamat ulit, Miss Leisheen. Hey, little man. Mauna na kami, okay?" Parker smiled and they both turn around but Victorious speak.
"Leisheen.. thank you" he said before they turn around.