I am lucky to have a good memory and sense of direction. Because of that, it became easy for me to go back alone in the place where my car was taken yesterday. I didn't waited Kai to wake up; well, I chose not to. Natatakot ako na magtanong pa siya tungkol sa mga sinabi ko sa kaniya kagabi. Hindi pa pala ako handang tuluyan siyang harapin lalo na at mas napagtanto ko na ngayon kung gaano ako katanga na iniwanan siyang walang alam tungkol sa nangyari sa akin. Though I'm not sure if I'm regretting what I just told him last night.
Nag-iwan nalang ako ng note sa ilalim ng pintuan niya, na hindi ko alam kung makikita niya, bago ako tuluyang umalis sa hotel. Matapos bayaran ang pag-stay ko sa hotel ay dumiretso na ako sa talyer. Babayaran ko na sana pero sabi ay binayaran na raw ni Kai kahapon kaya ayaw na nilang tanggapin ang bayad ko. Hindi ko na sila mapilit kaya kinuha ko nalang ang sasakyan ko at nagmaneho pabalik sa Manila.
I maybe scared to face Kai with all my strength, but I think that I shouldn't be afraid to face the truth behind everything that was happened when I was in Russia. I shouldn't be afraid to face my twin and just let negative thoughts fully ruined the image of my twin inside my mind. I'm still hoping that she has the acceptable reason behind all her acts.
The mansion's gate was opened by the security guard as I finally approached on my destination. Nakita ko yung isang driver malapit sa pinagparking-an ng sasakyan ko kaya binigay ko na sa kaniya ang susi para dalhin ito sa garahe.
A familiar figure comfortably sitting on the couch, while watching the television welcomed me as I finally entered the living room. She was startled when I suddenly stood up on her front, covering the television from her sight.
"Saan ka nagpunta? Kahapon ka pa hinahanap nila Mommy," sambit niya sa tonong nag-aalala, pero iba ang sinasabi sa akin ng mga mata niya.
"We need to talk, SHEEN," I said emphasizing her real name and ignoring her question.
Mabilis pa sa kidlat na nagbago ang reaksyon sa mukha niya. From a worried face, it turned into a sarcasm look.
"Okay," balewala niyang sabi bago ko siya tinalikuran para umakyat papunta sa kwarto ko. Ramdam ko naman ang yabag niyang nakasunod sa akin hanggang sa makarating kami.
"Anong pag-uusapan natin, my dear sister?" she remarked sarcastically.
"I need to know everything," I started, "Lahat ng mga nangyari pag-alis ko. Kung anong mga ginawa mo habang nabubuhay sa pagkatao ko."
Naglakad siya papunta sa kama saka umupo doon. "Wow, sa tono ng boses mo, para namang binaboy ko ang pagkatao mo."
"Bakit, hindi mo nga ba ginalaw, Sheen?" Tinitigan ko siya sa mga mata para basahin ang reaksyon niya pero 'di pa rin nagbabago ang sarkatikong mukha niya.
"Alam mo Shei, hindi kita maintindihan," pailing-iling niyang sabi bago yumuko sa sahig at saka muling ibinalik sa akin ang tingin. "You wished for this right? Hiniling mo sa akin na magpanggap na ikaw. Sinubukan kong talikuran lahat ng pagkakakilanlan ko para lang magampanan ko yung hiling mo, tapos pag-iisipan mo ako ng ganiyan? I just made you a favor but here you are standing and throwing me words pointing that I did a big mistake unto you!"
Lumihis ako ng tingin mula sa kaniya. I got her point, she's right that I wished for it. She won't and can't do anything with my image if I don't let her to... But then, she still has her own decisions, her choices.
"Paano iyong sa Avia? I've already told you before that I want to be the queen with my own way and without Kai's help." I still tried to lower my voice. Iniisip ko rin kasi na baka marinig nila Mommy kung sakaling nasa malapit lang sila.
"I just did it for you!" she immediately answered. Oo, alam ko at tanda ko ang mga sinabi mo pero kasi Shei, gusto ko lang naman na maranasan ang ganoong posisyon, pero higit pa roon, gusto ko ring subukang ipakita sa'yo na kaya ko ring gawin ang mga ginagawa mo. Noong nalaman ko na posibleng malapit ka nang umuwi, ginawa ko iyon para pagdating mo ay may ipakita naman akong achievement sa 'yo!" Kita ko ang panggigilid ng luha sa mga mata niya habang nakatitig sa aking sinasabi ang mga katagang iyon.
"Kasi Shei, sa totoong lang, ang hirap maging ikaw!" Tuluyan nang tumulo ang mga luhang iyon sa mga mata niya. Napayuko nalang ako dahil hindi ko kayang makita siyang umiiyak, nakikita ko ang sarili ko sa kanya, literal.
"Ang hirap gumalaw sa mundo mo na dati lang ay pangarap ko. Nahihirapan akong kumbinsihin silang ako si Shei kasi kahit anong pilit ko ay lumalabas pa rin iyong tunay na ako. Na kahit kumbinsihin ko pati sarili ko ay 'di ko magawa dahil alam kong ako pa rin si Sheen, lalo na pag mag-isa nalang ako. Kasi paano ba maging ikaw? Alam kong alam mong hindi sapat iyong mga araw na nagkasama tayo at sinabi mo sa akin ang pagkatao mo para lubusan kitang makilala at magaya. Hindi kasi ako robot, Shei. Hindi ako robot na pag sinaksakan mo ng memory ay alam na lahat ng likaw ng utak mo. Magkamukha tayo pero hindi ako salamin para magaya ang bawat kilos mo. Tao ako Shei, kapatid mo ako."
"Kaya kung iniisip mong binago ko ang pagkatao mo sa paningin ng ibang tao, hindi Shei. Ginawa ko lang kung anong kaya ko at pasensya nalang kung hindi ko maabot yung expectations mo." Tumayo na siya at naglakad palapit sa pintuan ng kwarto.
Akala ko ay aalis na siya ngunit hinawakan niya lang ang seradura ng pinto na malapit lang sa akin bago huminto sa tapat ko. She stopped yet she didn't gave me even a single look.
"Sorry, kasi marunong lang ako magpanggap pero hindi ko kayang pigilang ilabas ang tunay na ako."
Napatingin ako sa mga paa ko matapos siyang lumabas na hindi na hinintay pang makasagot ako. Kasabay ng pagsara ng pintuang iyon ay ang paglabas ng mas masaganang luha sa mga mata ko.
Am I wrong to blame my sister? Is it really my fault that I wished for it? Ito na ba ang kapalit ng hiling ko? Ang sakit na ng dibdib ko sa mga nangyayari, sa mga bagay na di ko inaasahang mangyari. I just only want to protect my name and hid it from...Kai. But everything now are all complicated.
I immediately rushed out of the room and find my twin on the hallway. Nakita ko syang pababa na ng hagdan kaya naman nagmadali akong tumakbo papunta sa kinaroroonan niya. Huminto lang ako nang nasa tapat na ako ng hagdan, ilang baitang mula sa kaniya.
"Sheen, wait,"pagtawag ko sa kaniya para huminto siya.
Tumigil naman siya sa pagbaba bago humarap sa akin nang may nagtatanong na tingin. Hindi ko pa maiwasang mapalunok sa paraan ng pagtingin niya. Kinakabahan ako sa di ko malamang dahilan ngunit itinuloy ko pa rin ang pakay ko.
"I just wanna ask one last question." Hindi siya nagsalita bagkus ay itinaas niya lang ang isang kilay niya.
"It's about Kai. Why did he called me 'Sheen'?"
Imbes na sumagot agad, ay naglakad siya paakyat sa pwesto ko. Akala ko ay lalapit pa siya nang tuluyan pero nagkamali ako nang huminto siya tatlong baitang ang mula sa kinatatayuan ko.
"Dahil iyon ang sinabi ko, dahil iyon ang gusto ko," Naguguluhan ko naman siyang tinignan dahil sa isinagot niya. Anong gusto niya lang? "Alam mo Shei, akala ko matalino ka? Syempre, nagpanggap nga ako hindi ba? Exchange name!"
"I see, but now... I'm already here."
"Alam mo Shei, kung ikaw ay pinalaki na pinaghihirapan ang mga bagay para makuha ang gusto mo, pwes magkaiba tayo. Lumaki ako na kinukuha ang mga gusto ko sa pinakamadaling paraan at tinatanggal lahat ng harang."
Mas lalong napakunot ang noo ko sa mga sinasabi niya lalo na sa nakikita kong siya. Parang kanina lang ay umiiyak siya sa harapan ko pero ngayon ay matapang na Sheen ang nakikita ko. Maybe Claw was right? Maybe I don't really know my sister yet the way he does.
"At alam mo ba? Gusto ko si Kai." My eyes widened on her sudden confession. "Kaya kung magiging sagabal ka, wala akong magagawa kung hindi tanggalin ka sa daanan ko. I hope that I already answered your question."
My body became like a statue freezed on the stair where I stand, while watching my sister's back walking away from me. I felt my knees suddenly weakened, making me sat on the floor where the stair was connected.
I wish that it is just a nightmare. A nightmare I never dreamed to have but I know to myself that I've foreseen it before. Yes, I expected it but I never know that it will really happen. Maybe, I trusted to much. Nakampante akong ayos lang ang lahat.