Lungkot, labis na lungkot ang nararamdaman ni DJ sa mga oras na iyon. Hindi niya maintindihan kung bakit o paano ‘yon nangyare, ang matalo siya sa school election. Mula naman 1st year highschool hanggang 3rd year highschool ay siya na ang nananalo lagi bilang SSC President. Hindi na rin siya nakapasok sa mga sumunod na klase niya. Ang dami na niyang natatanggap na tawag at text message mula sa mga kaibigan mula sa partido niya pero lahat ng iyon ay hindi niya pinansin. Ang tanging gusto lamang niya ay ang mapag-isa.
Sa kakalakad niya ay nakarating na siya sa playground ng kanilang school. Nakapunta na siya dito dati pa pero hindi na madalas tulad noong first year pa lang siya. Tiningnan niya ang paligid nito. Tulad ng dati, mayroon pa rin swing, slide at see-saw dito. Naglakad siya papunta sa swing. Pinunasan niya ng kamay ang upuan nito dahil medyo magabok na. May pagkaluma na ang hitsura nito pero matibay pa naman. Umupo na siya dito at muli na naman siyang natulala.
Ayaw na ba nila sa akin? Ayaw na ba nila sa pamamalakad ko? Ginawa ko naman ang best ko sa tatlong taon na paglilimgkod sa kanila pero bakit hindi pa rin sapat sa kanila? Akala ko naniniwala sila sa akin pero hindi pala.
Iyan ang naiisip niya sa mga oras na iyon. Tumingala siya at tumingin sa langit at tsaka siya nagsalita.
“Huling taon ko na nga dito, ayaw pa nila ako pagbigyan para sa huling pagkakataon.”
Hindi niya alam na nahanap siya ni Kath. Nakatayo ito sa di kalayuan mula sa pwesto ni DJ.
“Ayon na nga eh, huling taon mo na bakit hindi mo pa ibigay sa iba ‘yong chance na ito?”
Lumingon si DJ mula sa lukuran niya kung saan nakatayo si Kath. Naglakad ito palapit sa harapan niya.
“Kanina pa kita hinahanap, nandito ka lang pala,” dagdag pa nito.
Hindi pinansin ng lalaki ang sinabi nito, tumungo lang siya at nagtanong, “Anong ginagawa mo dito?”
Umupo si Kath sa isa pang swing ng katabi ng pwesto ni DJ at nagsimula na siyang iduyan ito.
“Noong bata pa ako, may laging kinukuwento sa akin ang Mommy ko. Sa isang palasyo, mayroong dalawang magkapatid na prinsipe, si Prinsipe Lucas at Prinsipe Edward. Magkasundong-magkasundo ang dalawa kahit na limang taon lamang ang pagitan nila. Si Prinsipe Lucas ang panganay. Matangkad, matipuno, matapang at higit sa lahat gwapo. Ganoon din naman ang bunso niyang kapatid na si Prinsipe Edward. Ang kaibahan lang nila ay ang pagmamahal na naibibigay sa kanila ng magulang nila. Sobrang mahal na mahal ng reyna at hari ang bunso nilang anak. Sa tuwing may paglalaban o pagsasanay na nagaganap sa kaharian nila ay lagi nila itong pinapanood pero kapag kay Prinsipe Lucas naman ay umaalis na sila. Simula noon ay nagtanim na ng sama ng loo bang prinsipe sa kaniyang kapatid. Noong wala pa naman siyang kapatid ay ganoon na lamang ang suporta sa kaniya ng mga magulang nagbago lamang ng magkaroon na ulit sila ng bagong anak. Selos at galit ang namumuo sa kaniyang puso,” kwento ni Kath.
“Bakit mo sa’kin sinasabi ‘yan?”
“Dahil para kang si Prinsipe Lucas. Nasanay ka na ikaw ang laging panalo sa paningin ng ibang tao. Daniel, ang buhay parang gulong. Minsan nasa ibabaw ka pero minsan ikaw naman ang nasa ibaba. Everything happens for a reason. Why give a chance to Matteo para siya naman ang maging SSC President? Maybe it’s your time to focus on your study.”
Umiwas ng tingin si DJ sa sinabi ng dalaga. Iniisip niya mabuti ang sinabi sa kaniya nito.
“By the way, hinahanap ka ng partido. Gusto ka raw nila makausap.”
“Huwag muna ngayon, Kath.”
“Pero nag-aalala sila sa’yo.”
“Tsaka na, please”
“Pero--”
Naubos na ang pasensya ni DJ sa pangungulit sa kaniya ng dalaga. Tumayo siya at lumapit dito.
“Kathryn, ano ba?! Hindi ka ba nakakaintindi ng huwag muna ngayon? Please lang naman, sana marunong kayong makiramdam. Porket nanalo kayo, nanalo ka parang wala lang sa inyo ‘yong nangyareng pagkatalo ko ha?!”
“Concern lang kami sa’yo!”
“Huwag naman kayong manhid. Normal lang naman siguro na malungkot sa ganitong pagkakataon di ba? Nasasaktan din ako!”
Naiwang tulala si Kath sa playground. Naglakad na palayo si DJ. Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Hindi niya sinasadya na masigawan ang kaibigan dahil nadala lang siya ng galit. Gusto niyang bumalik at humingi ng tawad pero baka lalo lang silang mag-away dahil sa galit na namumuo.
Kalat na sa buong school ang naging resulta ng botohan. Marami ang natutuwa pero mayroon din namang nalungkot at nabigla dahil sa pagkapanalo ni Matteo. Hindi nila inaasahan na matatalo nito ang kanilang dating president.
Habang naglalakad sina Kath at mga kaibigan nito ay marami ang bumabati sa kanila. Papunta sila ngayon sa principal office upang kausapin sila ni Mrs. Reyes. Ilang minuto lang ang tinagal nila dito dahil may pupuntahan pa ito. Binati lang sila nito at nagtanong kung may naisip na ba silang first project para sa school.
Pabalik na sila sa room dahil may last class pa sila nang tinawag ni Matteo si Kath. Tumigil naman sila sa paglalakad at hinintay itong makalapit sa kanila.
“Oh, Matteo, bakit?” tanong ni Kath.
“Ahm, gusto ko lang kayong i-congratulate, guys. Alam ko mahirap ‘tong nangyari pero sana matanggap niyo ako bilang president niyo,” seryosong ani niya.
“Buti naman alam mong hindi namin tanggap,” bulong ni Bianca. Mabuti na lang hindi ito narinig ni Matteo. Hinawakan na lamang siya ni Mylene sa braso upang pigilang makapagsalita pa ng kung ano tungkol kay Matteo.
“Salamt. Congratulations din sa’yo. Ahm, una na kami ha. May klase pa kami eh,” paalam ni Kath.
Gusto mang makipag-usap ng dalaga ay mas minabuti niyang umalis na agad sila dahil alam niyang awkward ang nangyari.
“Ate Kath, ano nga pala sabi sa’yo ni Kuya DJ,” tanong ni Jilliane habang naglalakad sila.
“Nag-away kami eh.”
Napalakas ang boses ni Jyza sa kaniyang narinig, “Huh?! Bakit po?!”
“Hayaan niyo na muna siguro si Kuya DJ niyo na makapag-isa. Magiging okay din ‘yon.”