"ตารัฐก็แบบนี้ล่ะครับทำอะไรรีบๆร้อนๆผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ตารัฐเหมือนจะเสียมารยาท"
อนุชิตพอจะดูอาการของลูกชายของเขาออกจึงต้องเอ่ยปากขอโทษคนทั้งสอง
"ไม่เป็นไรค่ะคุณรัฐน่าจะยุ่งๆจริงแหละค่ะ"
พิศมัยคิดในแง่ดรเอาไว้ก่อนเพราะเธอไม่อยากทำให้ลูกสาวของเธอเสียขวัญก่อนจะเริ่มงาน
"แล้วหนูแพรวพร้อมที่จะทำงานที่นี่เมื่อไร"
"แพรวพร้อมเริ่มงานทันทีค่ะ"
"งั้นเป็นพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะเดี๋ยวลุงจะให้ศจีเลขาลุงสอนงานเราสักสามวันก่อน"
"ค่ะคุณลุง"
เมื่อตกลงกันได้ทั้งสามก็อยู่คุยกันไม่นานพิศมัยจึงพาแพรวพิลาสกลับ
เย็นของวัน
ไร่ศังกร
"อืม..."
พราวพิไลตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นแต่เธอไม่เห็นหิรัญจึงรีบลุกจากเตียงเปิดประตูออกมาข้างนอก
"คุณแม่คะพี่รัญล่ะคะ"
หญิงดาวเดินมาหาหทัยรัตน์ที่นั่งดูทีวีอยู่ตรงโซนนั่งเล่น
"ออกไปเดินหน้าบ้านน่ะฝนพึ่งหยุดตกอากาศกำลังดี"
"อ๋อ..ค่ะ.."
"พรุ่งนี้แม่จะกลับแล้วนะหนูพราว"
"ทำไมเร็วจังล่ะคะ"
พราวพิไลถึงกับใจหายวาบเธอคิดว่าหทัยรัตน์จะอยู่ที่นี่กับเธอและหิรัญเสียอีก
"แม่มีธุระหลายอย่างที่ต้องทำทางนี้แม่ก็ฝากพี่เค้าด้วยนะ"
หทัยรัตน์ถือโอกาสนี้ฝากฝังให้พราวพิไลดูแลลูกชายของเธอเสียเลย
เพราะเธอเองก็หมายใจไว้ว่าไอ้การเป็นภรรยาจำเป็นของพราวพิไลสักวันมันจะเป็นจริงขึ้นมาไม่อย่างนั้นเธอคงไม่บากหน้าขอร้องพิศมัยให้ส่งลูกสาวทั้งสองของเพื่อนเธอมาอยู่ใกล้ลูกชายทั้งสองของเธอกันหรอกเพราะเธอต้องการดองกับบ้านของพิศมัยอยู่แล้วด้วยเห็นว่าลูกสาวของพิศมัยนั้นเหมาะที่จะเป็นสะใภ้ของเธอที่สุด
"ค่ะ.."
"อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ..คุณรัตน์กับคุณพราวเชิญที่โต๊ะอาหารสักครู่นะคะ"
อุ่นเรือนจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วเมื่อเห็นจังหวะดีที่หิรัญอยู่ข้างนอกบ้านจึงเรียกหทัยรัตน์และพราวพิไลมาที่โต๊ะอาหารเพื่อนัดแนะเรื่องบางอย่าง
โต๊ะอาหาร
"นี่เป็นแกงเห็ดเผาะใส่ชะอมเป็นเมนูที่คุณหนูชอบมากแล้วก็ไข่เจียวปูแน่นๆด้วยค่ะ..คุณพราวจำไว้นะคะ"
"ค่ะนม..แล้วพี่รัญมีของโปรดอะไรอีกมั้ยคะ"
"นอกจากสองอย่างนี้ก็มีแกงส้มดอกแคกับปลาสลิดทอดที่จะต้องทานคู่กันค่ะส่วนของหวานก็จะเป็นทองหยิบทองหยอดที่ต้องหวานมากๆด้วยนะคะ"
"อ๋อ..ค่ะ.."
"คุยอะไรกันอยู่หรอครับ"
หิรัญเดินส่งเสียงเข้ามาในบ้านในระหว่างที่ทั้งสามกำลังยืนง่วนอยู่ข้างโต๊ะอาหาร
"ป่าวน่ะ..ตารัญมาพอดีเลยมาทานข้าวเย็นกันเถอะ"
หทัยรัตน์ถึงกับตัวชาวาบหวังว่าเมื่อครู่ลูกชายเธอจะไม่ได้ยินอะไรทั้งรีบชวนลูกชายเธอมานั่งทานอาหารเย็นกลบเรื่องที่หิรัญถามเมื่อครู่
"ครับ"
"นี่แกงเห็ดเผาะกับไข่เจียวปูของโปรดของคุณหนูคุณพราวสั่งแม่ครัวให้ทำเองเลยนะคะ"
อุ่นเรือนเห็นทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วจึงรีบบอกกับคุณหนูของเธอให้รู้ว่าวันนี้อาหารที่เป็นของโปรดถูกสั่งให้ทำโดยพราวพิไล
"หรอครับนี่ของโปรดผมหรอ"
หิรัญเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อย
"เอ่อใช่ค่ะ..พี่รัญชอบทานมากเลยค่ะ"
พราวพิไลก็ตามน้ำอุ่นเรือนไปเช่นกัน
21.00 น.
"พี่รัญ.. ม.. ไม่ใส่เสื้อผ้าหรอคะ"
พราวพิไลนอนเล่นมือถืออยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากเตียงนอนมากนักเธอหันไปเห็นชายหนุ่มที่เปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำใช้ผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างเอาไว้เมื่อเช็ดตัวแห้งก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงทันทีเธอจึงต้องเอ่ยถามเขาด้วยสีหน้าตกใจว่าเขาจะนอนแบบนี้จริงๆหรือ
"พี่ว่านอนแบบนี้มันก็สบายดีนะพราวก็คงจะเคยเห็นพี่ทั้งตัวแล้วแค่พี่ไม่ใส่อะไรนอนคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ"
"อ๋อ..ค่ะ..เอาที่พี่รัญสบายเลยค่ะแต่พราวว่าอากาศตอนกลางคืนค่อนข้างเย็นพราวว่าพี่รัญหาเสื้อผ้าใส่ดีกว่านะคะ"
"มีผ้าห่มจะเป็นไรไป..แล้วทำไมไปนอนตรงนั้นไม่มานอนที่นี่ล่ะ"
หิรัญขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อครู่เธอเอาแต่ถามเขาจนลืมที่จะถามว่าหญิงสาวไปนอนทำอะไรตรงนั้น
"คือช่วงนี้พราวรู้สึกว่าพราวนอนดิ้นๆน่ะค่ะเดี๋ยวเผลอไปถูกขาพี่รัญรุนแรงจะพาไม่หายเอานะคะ"
พราวพิไลรู้ว่าขาของชายหนุ่มยังไม่หายดีเท่าไรจึงใช้อ้างเป็นเหตุผลบังหน้าเพื่อที่จะได้ไม่ต้องนอนเตียงเดียวกับเขา
"ไม่เป็นไรหรอกมานี่เถอะเดี๋ยวพี่นอนกอดพราวก็ดิ้นไปไหนไม่ได้แล้ว"
หิรัญพูดไปอมยิ้มไป
"พราวว่าพราวนอนตรงนี้ดีกว่าค่ะ"
พราวพิไลยิ่งตัวชาวาบไปกับคำพูดเมื่อครู่ของเขามันยิ่งทำให้เธอคิดว่าเธอคิดถูกแล้วที่เลือกจะนอนตรงนี้
"ทำไมพี่รู้สึกเหมือนพราวไม่อยากอยู่ใกล้พี่ก็ไม่รู้"
หิรัญหุบยิ้มลงพร้อมมีสีหน้าเศร้าลงและท่าทีที่สงสัยพราวพิไลอย่างเห็นได้ชัด
"ป่าวนะคะ..พราวแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของพี่รัญแค่นั้นพราวนอนกับพี่รัญก็ได้ค่ะ"
พราวพิไลเห็นสีหน้าชายหนุ่มเธอก็เริ่มไปไม่เป็นความกลัวที่เห็นอาการสงสัยของชายหนุ่มทำให้เธอต้องหอบหมอนกับผ้าห่มมานอนที่เตียงตามที่หิรัญบอก
วันต่อมา
ห้องครัว
"อ้าวลีเดี๋ยวแกตักข้าวต้มใส่ถ้วยช่วยป้ายกไปที่โต๊ะอาหารหน่อย"
พวงใช้มาลียกถาดอาหารไปที่โต๊ะอาหารในเวลาอาหารเช้าของคนในเรือนศังกร
"จ่ะป้า"
มาลีเองก็พึ่งจะมาทำงานวันนี้เป็นวันแรกบัวตองจึงอยากอยู่ช่วยดูช่วยสอนงานสักวันนึงจึงจะไปช่วยครัวของคนงานในไร่วันนี้แม่ครัวเลยมีกันทั้งหมดสามคนอาหารจึงเสร็จเร็วกว่าทุกวัน
"ข้าวต้มร้อนๆมาแล้วค่ะ"
"หอมจังเลยค่ะป้าพวง"
พราวพิไลสูดดมกลิ่นข้าวต้มในถ้วยก็เอ่ยปากชมเปราะ
"ถ้าไม่พอบอกนะคะที่ครัวยังมีอีกเยอะเลย"
พวงเห็นนายหญิงของบ้านชื่นชอบสิ่งที่เธอเสริฟในตอนเช้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เช่นเดียวกับบัวตองแต่ดูอีกคนที่จะไม่ได้สนใจเรื่องเจ้านายจะพอใจเรื่องอาหารหรือไม่เห็นจะเป็นมาลีเพราะเอาแต่จับจ้องหิรัญไม่ละสายตา
"ค่ะป้าพวง"
ชั่วโมงต่อมา
"นั่นเมียนายหรอป้าพวง"
หลังจากเก็บถ้วยอาหารจากที่คนในบ้านทานเสร็จมาไว้ในครัวเรียบร้อยแล้วเธอจึงเอ่ยถ่งามพวงถึงทุกคนในเรือนว่าเป็นใครบ้าง
"ใช่คุณพราวเธอพึ่งจะเข้ามาอยู่ที่นี่"
"อ๋อ..."
มาลีพยักหน้าทำท่าเข้าใจในใจของเธอตอนนี้เริ่มคิดไม่ดีต่อพราวพิไลเพราะเธอหมายจะแทนที่นายหญิงที่นี่อย่างคนที่ไม่รู้จักคิดทำทุกอย่างได้เพราะความมักใหญ่ไฝ่สูงที่เธอต้องระหกระเหเร่ร่อนมาอยู่กับแม่ที่ชนบทแบบนี้ก็เพราะเธอดันไปเป็นเมียน้อยของเจ้าของโรงงานที่เธอทำอยู่จนถูกเมียหลวงรังควานจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนกลับมา