"มีอะไรครับนาย" มัคซิมที่เห็นว่าเจ้านายตนจู่ๆก็หยุดชะงักการเดินจึงต้องเอ่ยถามขึ้น
มัคซิมมือซ้ายของฟาทิท มัคซิมอายุ 35 เป็นคนรัสเซียเขาเป็นหนุ่มหล่อสูงใหญ่ใบหน้าคมผมสีเทาตัดทรงวินเทจเซ็ทเนี้ยบคิ้วหนาเข้มตาคมสีนิลจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางอมชมพูเขาเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยคนหนึ่งและสาวๆก็หลงเสน่ห์โดยการมองรอยยิ้มของเขาแทบทุกคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครา
นิสัยค่อนข้างแอบซนและช่างเจรจากว่าคนเป็นเจ้านายและโรฮานจริงจังในการทำงานอย่างมากจึงอยู่กับฟาทิทได้
ทั้งนี้มัคซิมยังทันเล่ห์เหลี่ยมคนเพราะรู่เล่ห์รู้กลโกงมาแต่ไหนแต่ไรงานของเขาส่วนมากเลยจะอยู่ที่คาสิโนเสียส่วนใหญ่
เขามาทำงานกับฟาทิทตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเพราะตั้งแต่พ่อที่เลี้ยงมาคนเดียวเสียเขาก็ไปอยู่กับพวกขี้ยาข้างถนนลักเล็กขโมยน้อยจนวันนึงมาเจอกับฟาทิทเขาเห็นว่ามัคซิมค่อนข้างเป็นคนฉลาดมีความสามารถจึงอยากจะชุบชีวิตใหม่ให้มัคซิม
และความสามารถในการต่อสู้บวกกับความฉลาดทันเล่ห์เหลี่ยมคนมัคซิมจึงขึ้นเป็นมือซ้ายของฟาทิทหลังจากเข้ามาอยู่กับฟาทิทไม่นาน
"เปล่า.. กลับกันเถอะ" ใบหน้าคมส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างและเดินตรงดิ่งไปที่รถ
"ครับ"
ฟาทิทเข้ามานั่งในรถตู้คันหรูได้ก็เอาแต่นั่งนิ่ง..คำว่าตะวันที่เขาได้ยินเมื่อครู่ทำให้เขานึกภาพของเขาตอนเด็กๆที่อยู่กับคนเป็นยายได้ชัดเพราะชื่อตะวันคือชื่อของเขาที่คนเป็นยายตั้งให้
หลังจากที่เขาโตเป็นหนุ่มน้อยครั้งที่จะได้ยินคนเรียกเขาชื่อนี้แม้กระทั่งคนเป็นยายเองก็ยังเปลี่ยนมาเรียกเขาว่าฟาทิทเหมือนกับคนอื่นๆ
ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดได้พักใหญ่ก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีเทาในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตออกมาเปิด...มือหนาค่อยๆหยิบจี้เพชรรูปหัวใจครึ่งเสี้ยวออกมาของสิ่งนี้เป็นของที่ยายของเขาให้หลังจากที่ยายของเขาขอย้ายกลับมาอยู่ที่เมืองไทยตอนช่วงเขาเป็นวัยรุ่น
“อีกครึ่งอยู่ไหนครับคุณยาย”
“อยู่กับยายน่ะสิ..ทีนี้ถ้าคิดถึงยายก็เอาออกมาดูต่างหน้าก็แล้วกัน”
“ครับ..รักคุณยายนะครับ”
ภาพความจำวันนั้นยังชัดเจนเสมอและก็ทำให้เขาอมยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อนึกถึง
"หืม..มีคนมาไหว้คุณยายก่อนหน้านี้ด้วยหรอคะ"
พลอยฝนยกมือขยับแว่นตาที่เธอใส่เล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามีกุหลายสีขาวสดช่อโตวางอยู่หน้าเจดีย์ของฉวีวรรณ
"นั่นสิ..อาจจะเป็นญาติๆของคุณยายก็ได้เสียดายไม่ได้เจอ"
พรฟ้าเองก็มีอาการไม่ต่างจากน้องสาวเธอพยายามหันซ้ายหันขวามองหาว่ามีใครอยู่แถวนี้แต่กลับไม่เห็นแล้ว
"เอาไว้ไหนคะคุณแม่"
พรฟ้าหลุดจากห้วงความคิดเมื่อเสียงใสของลุกสาวถามหาที่วางของพวงมาลับดอกมะลิที่เธอตั้งใจร้อยมาไหว้ฉวีวรรณ
"วางตรงนั้นเลยค่ะ.."
ร่างบางในชุดเสื้อสีขาวกระโปรงพลีทสีชมพูยาวคลุมเขานั่งย่อลงพร้อมชี้มือไปที่ข้างๆช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่
หลายวันต่อมา
21.00 น.
ปั้งๆๆๆๆ
"บ้าเอ้ย.." ฟาทิทวิ่งทุลักทุเลกุมแผลจากการถูกยิงถากที่เอวหนีคนร้ายเข้ามาในป่า
เขากะว่าจะแวะมาดูบ้านของคุณยายของเขาไม่คิดว่าจะมีคนมาลอบทำร้ายเสียได้
"อย่าให้เหลือชื่อนะโว้ย"
ชายชุดดำสี่หน้าคนที่วิ่งกรูตามฟาทิทเข้าไปในป่าตะโกนแหกปากเสียงดังก่อนจะกระจายกำลังให้ทั่วเพราะยังไงงานของเขาวันนี้คือต้องเอาชีวิตฟาทิทให้ได้
ปั้งง
"อ้าสส.." ร่างใหญ่ล้มลงเมื่อถูกยิงเข้าที่หัวไหล่ด้านหลัง
"พวกแกเป็นใคร" ฟาทิทมองกลุ่มคนที่กำลังล้อมลอบด้วยภาพที่เลือนลางตอนนี้เขาเสียเลือดมากจนไม่เหลือแรงจะลุกยืน
"เป็นใครก็ไม่ต้องรู้หรอกโว้ย"
ปั้กกก..
ไม้ท่อนใหญ่ฟาดไปที่ท้ายทอยของฟาทิทจนเขานอนฟุบกับพื้นจมกองเลือดไป
"หึ่..." ปั้งง.. "อ้าสส.."
ชายชุดดำเล็งปากกระบอกปืนจ่อไปที่หัวของฟาทิทแต่ก็ยังไม่ทันได้ลั่นไกลปืนก็มีคนยิงมาที่กลางหลังเสียก่อน
"ใครวะ.."
ปั้งๆๆๆ.. เหล่าชายชุดดำอีกสามสี่คนที่เห็นว่าหัวหน้าตนนอนจมกอลเลือดกับพื้นไปแล้วแถมปืนที่ยิงมาจากทางไหนบ้างพวกเขาก็จับทางไม่ถูกจึงรีบวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง
"นาย.."
โรฮานและมัคซิมรีบเข้ามาพยุงร่างคนเป็นนายออกจากป่าให้เร็วที่สุดพวกเขาไม่คาดคิดว่าการที่นายของเขาจะไปไหนมาไหนคนเดียวที่นี่จะมีอันตราย
ดีที่เจ้านายของเขากดสัญญาณฉุกเฉินให้พวกเขามาที่นี่ทันก่อนที่คนชั่วจะจบชีวิตเจ้านายของพวกเขาลง
โรฮานและมัคซิมพาเจ้านายตนที่ตัวมีแต่เลือดและไม่ได้สติกลับมาที่บ้านพักเพราะที่นี่เป็นที่ปลอดภัยที่สุดด้วยตัวบ้านอยู่ภายในป่าลึกที่คนนอกยากที่จะเข้าถึงนอกจากเจ้าของพื้นที่เท่านั้น
"นายดูแลนายไว้ฉันจะไปตามหมอมา"
"อืม.."
โรฮานฝากให้มัคซิมดูแลฟาทิทเพราะเขาจะต้องออกไปตามหมอด้วยตอนนี้พาเจ้านายของเขาเข้ารับการรักษาในสถานพยาบาลไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครตามมาทำร้ายอีกหรือเปล่า
การที่เขาตามหมอมารักษาเจ้านายของเขาที่นี่เห็นจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้
โรฮานเฝ้าถามคนทั่วไปว่าแถวนี้มีคลินิคหรือไม่ก็ได้คำตอบว่ามีแต่ปิดแล้วเขาจึงเลือกที่จะถามหาบ้านของหมอแทนและแล้วเขาก็ได้ที่อยู่มา
ไม่นานนักรถตู้คันหรูก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านสีขาวไม่ใหญ่มากนักหลังหนึ่งเขาไม่รีรอที่จะเข้าไป
22.00 น.
แกร๊กก..
"อื้อ...อยู่นิ่งๆแล้วฟังผม" พรฟ้าที่กำลังนอนกอดลูกน้อยอยู่ในห้องนอนในกลางดึกเมื่อได้ยินเสียงจึงลืมตาตื่นขึ้นเปิดโคมไฟและเธอก็ถูกชายร่างใหญ่ปิดปากเอาไว้พร้อมทั้งโชว์ว่าเขามีปืน