"Matulog ka na Chaye, bukas na ang kasal mo." Nilingon ni Chaye ang kanyang inang may malapad na ngiti sa labi. "Ma, paano naman ako makakatulog? Excited na ako. Sobra," pakli ni Chaye at niyakap ang ina. "After ng kasal, titira na kami ni Harwell sa bahay na binili namin. Mami-miss ko 'to na magkakasama tayo."
"Sus, lagi ko kayong bibisitahin. Hindi naman kayo lilipat ng probinsya di ba? Kaya matulog ka na. Hindi kami nagkamali kay Harwell, napakabait pa rin niya. Sana hindi siya magbago," sabi pa ng nanay.
"Hindi siya magbabago. Napakabuting tao ni Harwell ma, napakaraming bagay na ang pinagdaanan namin."
"Oh sige anak, matulog ka na huh?" Bilin ulit ng kanyang ina.
"Hindi na talaga ako makatulog. Pero, kailangan ko rin pala matulog dahil ayokong magkaroon ng eyebags. Sisiguraduhin ko na magandang-maganda ako kapag ihaharap na ako ni Harwell sa altar," kilig na sambit pa ni Chaye at niyakap na ang nanay niyang excited din sa pag-iisang dibdib nila ni Harwell.

****
"Ngayon, birthday ni Charles. Isa na sana siya sa mga sundalo na magbibigay karangalan sa bansa kung hindi siya pumanaw." Nakatitig lamang sa litrato ng yumaong anak ang ama ni Enrico.
Kasalukuyang magkakasama sina Enrico at ang mga magulang dahil dinalaw nila ang puntod ng kapatid na si Charles. Bumuntong-hininga ang ina.
"Bakit kasi si Charles pa? Si Charles na masunurin at mabait na anak." Pagkasabi ay tinapunan nito ng mapanuring tingin si Enrico na lumingon at nagbabadya ang luha sa mga mata.
"Tama ka, bakit si Charles pa? Si Charles na tutupad sana ng pangarap ko, hindi tulad ni—"
"Hindi tulad ko na malalaos at makakalimutan din ng mga tao at ginamit lamang ang itsura para sumikat." Si Enrico na ang nagpatuloy dahil alam naman niyang ganoon ang sasabihin ng ama. Para lang itong sirang plaka na paulit-ulit dahil hindi pa rin maka-move on sa pagkawala ng anak.
"Alam mo naman pala eh, dapat hindi ka na sumama rito," angil ng kanyang ama. Enrico sighed with disgust. "Sa ayaw n'yo man o gusto, buhay ako at ako ang nagsilbing cash cow ng pamilyang ito."
Nagpagting ang tainga ng kanyang ama at aambahan sana siya ng suntok ngunit napigil lang ng kanyang ina.
"Sinusumbatan mo ba kami huh? Dapat lang dahil kulang pa ang pera mo at hindi maibabalik ng mga kinikita mo ang buhay ni Charles!"
Napakuyom lang ang kamao ni Enrico. "Gusto mo akong mamatay para masaya ka na di ba? Sige, masusunod!"
Dali-daling nilisan ni Enrico ang sementeryo. Nakita niya si Mang Ben na naghihintay at nakasandal sa kotse. Nang lapitan ang matanda ay lubhang nagtaka ito dahil napansin kaagad nito ang galit sa kanyang mukha. "Enrico, uuwi ka na ba? Sina mama at papa mo?" malumanay na tanong ni Mang Ben.
Walang tugon si Enrico at niyakap lang ng mahigpit si Mang Ben na lubhang naguguluhan sa kinikilos niya. "Anak, bakit? Nag-away na naman ba kayo?"
"Mang Ben, mahal na mahal kita. Sana kahit wala na ako, magtrabaho ka pa rin para kina mama at papa. Lagi kang mag-iingat, salamat po sa pag-intindi sa tulad kong walang kuwenta," ani Enrico at hindi pinahalata ang paghikbi.
"Enrico, bakit ka ba nagkakaganyan?"
"Mang Ben, ayoko nang mabuhay pa." Nang bumitiw sa pagkakayakap si Enrico ay pumasok na siya sa kotse. Minaneho niya iyon at hinabol pa siya ni Mang Ben. Nakatingin lamang siya sa side mirror habang kung saan makikita ang repleksyon ng matanda.
"Enrico, huwag!" dinig ni Enrico ang pakiusap ni Mang Ben dahil hindi pa niya tuluyang naisasara ang bintana ng kotse. Mabilis ang pagmamanehong ginawa niya at hindi man lang alintana ang kahit ano sa paligid dahil sa matinding pagkalugmok niya ngayon. Basta ang alam niya, gusto na niyang lumisan sa mundo upang hindi na niya marinig ang masasakit na salita ng kanyang mga magulang.
****
"Thirty minutes na ang nakalipas. Dapat kanina pa nagsimula ang kasal, pero nasaan na ang groom?" nababahalang tanong ng wedding organizer na si Allison. Nilapitan naman siya ni Chaye na nag-aalala nang husto.
"Ms. Allison, puwede po bang maghintay muna tayo saglit? Baka na-traffic lang siya." Nangingilid na ang luha sa mga mata ni Chaye. She strongly believed that her man will never break a promise. Mahal na mahal siya ni Harwell at hindi ito aatras sa araw ng kasal nila.
Lumapit din sa kanya si JC. "Kino-contact ko si Harwell, hindi naman siya sumasagot sa phone," sabi nito.
"Salamat, baka nagda-drive lang siya kaya hindi niya nasasagot." Pinilit pa ring ngumiti ni Chaye. Ayaw niyang umiyak dahil baka masira ang make-up niya. Alam niyang hindi siya sasaktan ni Harwell ngayong nakatakda na silang ikasal.
Ilang saglit pa ay nakita nilang humahangos papasok sa simbahan ang kaibigan ni Harwell na si Luke. "Chaye!"
Lalong tumindi ang kaba ni Chaye dahil siya agad ang tinawag ng kaibigan at sinalubong din niya ito. "Luke, bakit nagmamadali ka?"
"Chaye, si Harwell naaksidente." Lumandas na rin ang matinding luha sa mga mata nito.
****
"Bakit ganito? Bakit nakikita ko ang sarili ko sa kotseng 'yan at walang malay?"
Harwell felt uneasy looking at his own body inside the car. Ilang saglit pa ay may rumespondeng ambulance at patrol car ng mga pulis sa pinaglalagakan ng kotse. Nilapitan niya ang isa sa mga medical staff na bumaba sa ambulansya.
"Sir, sir! Ako ang taong 'yan," sabi niya sa staff ngunit bigo siyang makuha ang atensyon nito. "Sir!" nilakasan niya ang boses ngunit hindi pa rin siya narinig. Sunubukan niyang kalabitin iyon pero nangilabot siya bigla. Hindi niya ito mahawakan dahil tumatagos ang kamay niya sa katawan nito.
"Ano bang nangyayari? Bakit ganito? Ikakasal pa kami ni Chaye!" naguguluhang bulalas niya at nagsimulang humikbi.
"Isa ka nang kaluluwa."
Lalo siyang naguluhan dahil nakarinig siya ng boses sa kanyang likuran. Dahan-dahan siyang lumingon at ngumiti ang nagmamay-ari ng tinig, isang lalaki na mukhang kasing edad niya. "Nakikita mo ba ako?"
"Ngingitian ba kita kung hindi?" pamimilosopo nito. "Bakit nakikita mo ako at sila, hindi?"
"Kailangan ko pa bang ulitin? Sinabi ko na kanina, isang ganap na kaluluwa ka na ngayon."
"Ano? Bakit?"
"Harwell, patay ka na at ako ang angel of death mo, si Azrael." Pormal itong nagpakilala sa wakas.