Napabuga ng hangin si Gideon, nang matapos niya ang kwento. Tahimik pa din ang tatlong bata na nasa kaniyang harapan. Nakatingin sila sa kaniya na tila ba naghihintay pa ng susunod niyang sasabihin.
"Puro hari lang ba ang pinatay mo, amo?" tanong ni Malik. "Anong nangyari sa mga prinsipe, prinsesa at reyna? Nakatakas ba sila?"
"Oo, maaaring nakatakas sila sa gitna ng digmaan."
"Ano namang sumunod na nangyari kay Haring Riki, amo?" tanong ni Redentor. "Nagtayo ba siya ng sarili niyang kaharian? Nakipagdigmaan ba sila sa Wington?"
"Wala na akong balita tungkol sa kaniya, Redentor."
Matapos magsalita ni Gideon, ay isang malakas na tawa ang narinig ng lahat. Nagmumula ito sa pitong taong gulang na si Malik. Sarado ang kaniyang mga mata at nakaipit sa magkabila niyang kili-kili ang magkabila niyang palad.
"Kung sakali mang nabubuhay pa siya'y nakatitiyak akong hindi na niya gugustuhin pang bumalik sa palasyo. Dahil alam niyang titirisin lang siya ng susunod na heneral ng Wington. Walang iba kundi ang Dakilang si Malik!"
Likas na kay Malik, ang pagiging madaldal. Isa ito sa dahilan kung bakit madalas silang mag-away ng kaniyang kuya. Nang imulat ni Malik, ang kaniyang mata, ay nakita niyang umiiling ang lahat ng kaniyang kasama. Hindi sila naniniwala sa kaniyang mga sinabi.
"Mas bagay akong maging heneral kaysa sa'yo. Mas bagay kang tawagin na lampang si Malik!" wika ni Redentor.
Nagkatitigan ang magkapatid. Halos maglapat na din ang kanilang mga noo, habang nakatingin sa isa't isa. Sabay din silang tumayo at dumistansya sa isa't isa.
"Huwag nga kayong mag-away," wika ni Florena. Subalit parang walang narinig ang magkapatid. Si Malik, ang unang gumawa ng pag-atake. Sinuntok niya si Redentor, gamit ang dalawa niyang kamay. Sabay niyang ginamit ang kaliwa't kanan. Hindi sapat ang haba ng tanikalang nasa kaniyang mga kamay, para gamitin niya nang magkasunod ang kaniyang mga kamao.
Tumalon lang paatras si Redentor. Sinundan siya ni Malik, na ginawa ang kaparehong paraan ng pag-atake. Muli'y tumalon lang paatras si Redentor. Nagpaulit-ulit ang ganitong pangyayari at bigo si Malik, na patamaan ang kaniyang kuya.
"Umuwi kayo bago lumubog ang araw," paalala ni Gideon. "At dapat ay magkakasama kayong uuwi. Hindi pwedeng may mawawalang kahit na isa."
Natigil sa paglalaban ang magkapatid nang marinig nila ang paalala ni Gideon. "Aalis ka na ba amo?" sabay nilang tanong.
"Oo. May kailangan pa akong asikasuhin."
Kinalimutan muna nina Malik at Redentor, ang kanilang away at muling naupo. Gusto pa nilang makarinig ng mga kwento mula kay Gideon. "Maaari mo bang ikwento sa'min, amo, kung paano mo nasakop ang Grandiya?" saad ni Malik.
Paulit-ulit namang nagtaas-baba ang ulo ni Redentor, patunay na sang-ayon ito sa mga sinabi ni Malik.
"Tama na, amo!" sigaw ni Florena. Ang dalawa niyang kamay ay nakatakip sa magkabkila niyang tenga, na tila ba may kinatatakutang marinig. "Ayoko na ng mga ganiyang uri ng kwento."
"Narinig n'yo naman siguro ang sinabi Florena."
"Opo, amo!" sabay na sagot ng magkapatid.
Muling nagkatitigan sina Malik at Redentor. At kagaya ng inaasahan, muli na naman silang nag-away. Paatras-atras lamang si Redentor, habang sinusuntok siya ni Malik. Hindi man nagagawang saktan ni Malik, si Redentor, ay patuloy ito sa pagsuntok. Papaalis na sana si Gideon, nang bigla na lamang siyang hawakan sa kamay ni Florena.
"Hindi mo ba sila aawatin, amo? Baka mapatay nila ang isa't isa."
"Balang araw ay igagalang din ni Malik, ang kaniyang kuya. At darating din ang panahong mauunawaan ni Redentor, ang nakababata niyang kapatid," paliwanag ni Gideon.
"Malabong mangyari 'yun, amo!" sabay na sagot ng magkapatid.
"Pangkaraniwan na sa magkapatid ang mag-away, Florena. Kahit palaging nagaaway ang dalawa mong kaibigan ay nasisiguro kong pareho nilang mahal ang isa't isa."
Matapos niyang paliwanagan si Florena, ay iniwan ni Gideon, ang tatlo niyang alipin. Araw noon ng anihan kaya kailangan niyang asikasuhin ang mga bagong ani niyang palay. Kasama ang kaniyang mga alipin ay bumiyahe siya pabalik ng kaniyang bahay, para dalhin sa imbakan ang kaniyang mga palay.
Unti-unti nang nakakaramdam ng pagbigat ng balikat noon si Malik. Hanggang sa hindi na niya maigalaw pa ang dalawa niyang kamay. Pagkakataon ito para kay Redentor. Nang mapagod si Malik, ay binatukan niya ito nang paulit-ulit. Napaluhod na lang si Malik, dahil sa ginagawa ng kaniyang kuya. Nakalapat din ang kaniyang dalawang palad sa lupa.
"Lampa! Lampa! Lampa! Ano? Iiyak na 'yan! Iiyak na 'yan!"
Nasasaktan si Malik, sa tuwing babatukan siya ni Redentor. Ngunit mas masakit para sa kan'ya ang matawag na lampa. Lalo pa't tinatawag niyang dakila ang sarili niya. Naiyak na lang si Malik. Gusto niyang lumaban, pero wala na siyang lakas.
Para bang walang balak si Redentor, na tumigil sa pananakit niya kay Malik. Kawawang-kawawa na ito. Kaya naman pinigilan na siya ni Florena. Hinawakan niya sa kamay si Redentor, para hindi na nito masaktan pa si Malik. Nagkatitigan sina Redentor at Florena, habang malakas na umiiyak si Malik.
"Hindi ka ba naaawa sa kapatid mo? Hindi mo ba nakikitang wala siyang kalaban-laban sa'yo."
Habang hawak ni Florena, ang kamay ni Redentor, ay sinipa nito si Malik. Napagulong si Malik, dahil dito. "Hindi... hinding-hindi!" wika ni Redentor.
"Wala kang puso Redentor! Dapat ikaw ang nagtatanggol sa kaniya, pero ikaw pa ang unang nananakit sa kan'ya. Anong klase ka bang kapatid!"
"Kasi nga masyado siyang mayabang. Kung patuloy mong kakampihan ang lampang 'yan, lalaki siyang mayabang at walang alam!"
May punto naman si Redentor. Gusto lang niyang disiplinahin ang nakababata niyang kapatid, sa malupit paraan. Para kay Malik, ay hindi ito pagdidisiplina, kundi pangmamaliit. Dahilan para lalo siyang magtanim ng galit kay Redentor.
"Hindi pa din tama na saktan mo siya nang sobra-sobra. Tao lang din si Malik. At isa pa, masyado pa siyang bata. Dapat mo ding maunawaan na ikaw ang mas nakatatanda, kaya dapat ikaw ang magbibigay at uunawa sa nakababata mong kapatid!"
Napahiya si Redentor, sa mga sinabi ni Florena. Ayaw niyang magpatalo kay Malik. At isa pa, gustong gusto din niyang makitang umiiyak ang kapatid.
"Pareho lang kaming bata! Kaya bakit ako lang ang pinagsasabihan mo? Kung may pagkakamali ako, mayroon din si Malik."
"Alam ko! At ikaw naman Malik... Malik?"
Naglaho na lang na parang bula si Malik. Nangyari ito nang mawala ang atensyon nila sa kan'ya. Malayo na ito sa kanilang kinaroroonan nang makita nila. Mabilis itong tumatakbo sa bagong aning palayan.
"Bumalik ka dito, Malik!" sabay na sigaw nina Florena at Redentor.
Kabilin-bilinan ni Gideon, na sabay-sabay silang uuwi. Kaya kung mawawala si Malik, ay hindi din sila makakabalik sa tahanan ni Gideon. Hinabol nila ito. Mabigat man ang katawan ni Malik, dahil sa katabaan, ay maliksi pa din itong kumilos. Malayo na ang agwat nito sa kanila. Dagdag pahirap pa para sa kanila ang mga tanikalang nasa kanilang mga kamay at paa. Mas malaking sakit ng ulo pa para kina Florena, nang makita nila si Malik, na pumasok sa isang kakahuyan.
"Lagot na!" tanging nasabi ni Florena.
Masukal ang naturang kakahuyan. Sa lugar na 'yun ay nahirapan silang hanapin si Malik. Hinahanap nila ito sa likuran ng mga puno, o 'di kaya nama'y sa itaas nito. Pero walang Malik, na naroroon.
"Lumabas ka na Malik! sigaw ni Redentor. Puno ito ng pang-gigigil.
"Tumahimik ka na nga, Redentor! Kung marinig ka ni Malik, ay siguradong lalayo siya kaagad, dahil galit s'ya sa'yo. Lalo lang tayong mahihirapan sa paghahanap sa kaniya."
Hindi ligtas ang lugar na kanilang kinaroroonan para sa mga batang kagaya nila. Masyadong masukal ang lugar kaya hindi mawawalan dito ng mabangis na hayop. Tiyak na buhay nila ang manganganib kung sakaling atakihin sila ng mga ito. Pero hindi na ito iniisip pa nina Florena at Redentor. Ang iniisip nila'y kailangan nilang makita si Malik, dahil delikado din para dito ang lugar na 'yon. Marahan ang kanilang paglalakad. Habang si Malik naman, ay wala pa ding tigil sa pagtakbo. Kaya naman tuluyan na itong nakalayo sa mga taong naghahanap sa kaniya.