Laiknam's Said
ผมเพิ่งไปส่งไอ้เด็กหัวส้มกลับบ้านมาได้แค่แป๊บเดียว ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกจะชวนมันกินข้าวกินยาแก้แฮงก์ก่อนค่อยส่งกลับบ้าน แต่พอฟังมันพูดจบผมก็กระเดือกข้าวไม่ลงเลยเอาข้าวให้มันไปแล้ว ปกติผมไม่ค่อยขับรถเท่าไรส่วนมากจะจอดไว้ให้พี่เกรย์คอยไปทำธุระให้ เมื่อคืนหลังจากพี่เกรย์ออกไปส่งเด็กในร้านไอ้เด็กหัวส้มก็เกาะผมเป็นลูกโคอะล่าติดแม่ ผมเลยพามันไปนอนที่ห้องของตัวเองตอนแรกก็นอนเฉย ๆ แต่นอนไปแค่แป๊บเดียวเด็กนั่นก็ลุกขึ้นมาไซ้คอผม แล้วแบบนั้นใครจะทนได้ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลย ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนสักหน่อยนี่นา
แต่หลังจากเด็กผมส้มตื่นมันดันมาบอกให้ผมลืมเรื่องนั้นไปซะเพราะมันจำไม่ได้ แต่ผมจำได้ไงผมไม่ได้เมา แบบนี้ไม่ต่างจากผมโดนฟันแล้วทิ้งเลยนะเกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน ทำเอาผมไปต่อไม่ถูกไม่รู้จะพูดฟอะไรต่อเลยรีบออกมาเคลียร์บัญชีของบริษัทแทนพี่ลักที่พักฟื้นหลังคลอดอยู่
"เป็นไรวะคราม" พี่ชินสามีพี่สาวถามขณะที่ผมกำลังนั่งดูบัญชีอยู่ จริง ๆ วันนี้เป็นวันหยุดแต่เพราะเรื่องนี้มันด่วนมาก ผมกับพี่ชินเลยมาช่วยกันดูพอผมเหม่อพี่ชินเลยร้องถาม
"พี่ชินถ้าพี่นอนกะพี่ลัก แล้วตื่นมาพี่ลักบอกให้พี่ลืมเรื่องเมื่อคืนพี่จะทำยังไง" ผมถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบที่มั่นใจว่ามันเป็นน้ำเสียงที่ผมใช้เป็นปกติ
"นี่ไม่ต่างจากฟันแล้วทิ้งเลยนะเว้ย ผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนั้นกับคุณลายครามวะ"
"ผมจริงจังนะพี่รีบตอบมาเลย"
"ทำไมคุกรุ่นขนาดนี้วะ ฮ่า ๆ เอางี้ถ้าชอบก็ตามตื้ออะยังไงก็เป็นของเราแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ถ้าไม่ชอบก็ลืม ๆ ไปซะยังไงอีกคนก็บอกให้ลืมอยู่แล้วนี่หว่า" ผมนิ่งฟังแล้วคิดตามที่พี่ชินพูด นั่นสินะถ้าไม่ชอบก็ลืมไปซะ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ไอ้เด็กนั่นคือคนที่ผมตามหามาตั้ง 7 ปีนี่สิ
"ทีนี้บอกได้ยังว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"
"ไม่อะ"
"อ้าว! อะไรวะอุตส่าห์ช่วย"
"ผมยังไม่แน่ใจ เอาไว้แน่ใจค่อยรู้ อย่าเผือกเรื่องชาวบ้านให้มากไปดูบัญชีเลยไม่งั้นผมจะฟ้องพี่ลัก"
"ไปก็ได้ว่ะ" พี่ชินพูดจบก็หันไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองต่อ ส่วนผมได้แต่นั่งคิดเรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อนอยู่ เจ็ดปีก่อนที่เด็กหัวส้มนั่นช่วยผมจากเหตุการณ์เฉียดตาย ผมยังวัยรุ่นเลือดร้นชอบขี่มอเตอร์ไซต์ร่อนทั่วจังหวัด วันนั้นฝนตกถนนลื่นผมเลยจอดรถข้างทางเพื่อรอให้ฝนหยุด บังเอิญมีรถยนต์เสียหลักพุ่งเข้าชนรถผมอย่างจังถ้าไม่ได้เด็กนั่นช่วยลากผมลงจากรถจนพ้นรัศมีการถูกพุ่งชน แต่เจ้าเด็กนั่นกลับกระชากผมหลบจนหัวตัวเองไปกระแทกกับทางเท้าทำให้สลบไป หลังจากนั้นพอผมเห็นเลือดก็สลบไปแล้วหาเด็กนั่นไม่เจออีก ทุกวันนี้ผมเลยชอบขี่มอเตอร์ไซต์ไปตามที่ต่าง ๆ เผื่อจะเจอเด็กนั่นจนกระทั่งเมื่อวานได้เจอเจ้าเด็กหัวส้มคนนั้น จนผมได้รู้ว่าพักที่ไหนและมาเจอมันอีกทีก็กลายเป็นพนักงานร้านผมไปซะแล้ว
ตอนแรกที่ตามหาผมก็หวังแค่ว่าจะได้ขอบคุณต่อหน้าสักครั้งเท่านั้นไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนผมจะต้องกลับมาคิดใหม่อีกรอบซะแล้วล่ะ ว่าต่อจากนี้ผมจะทำยังไงกับเด็กผมสีส้มคนนั้น
End: Laiknam