"ยิน มึงไหวปะเนี่ยหลังเลิกงานมีมีตติ้งอีกนะมึง" เดรคถามผมที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าโซนของตัวเอง ตั้งแต่คนเริ่มเยอะลูกค้าก็เรียกผมชงเหล้า บางคนให้ผมดื่มหมดแก้วแล้วให้เงิน งานร้านเหล้านี่มันเปิดประสบการณ์ให้กับผมมากเลย ดื่มไปหลายแก้วจนพี่เกรย์เดินมากระซิบ จนเดรคเดินมาถามเพราะกลัวผมไม่ไหวแต่ทำไงได้ใจผมมันสู้ซะด้วยสิ
"กูยังไหวอยู่ แต่ถ้ากูไม่ไหวอย่าลืมพากูกลับด้วยนะเพื่อนรัก"
"แต่กูว่ามึงเริ่มไม่ไหวแล้วว่ะ" เดรคบอกผมพร้อมกับตบไหล่ผมดังแปะ ๆ แล้วมันก็เดินไปชงเหล้าให้ลูกค้าต่อ ปล่อยผมยืนรอเช็กบิลลูกค้า หลังจากที่ลูกค้ากลับเกือบหมดเพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนครึ่งแล้ว พวกเรากำลังช่วยกันเคลียร์โต๊ะเคลียร์จานอาหารไปเก็บในครัว โดยมีกัปตันคอยคุมเพื่อให้พวกเราจัดมีตติ้งหลังเลิกงานต่อ
"เด็ก ๆ วันนี้กินกันเต็มที่เลยนะ ตอนรับน้องใหม่กันหน่อย พี่ครามบอกว่าอีกเดี๋ยวจะเข้ามากินด้วย"
"ครับกัปตัน" พอพี่เกรย์พูดจบทุกคนก็พากันเฮพร้อมยกแก้วขึ้นมาชน คล้ายกับรอโอกาสนี้มานาน ส่วนเดรคพอพี่เกรย์พูดจบมันก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างซ้ายของผม
"เป็นไงบ้างวะ โอเคไหม"
"นั่นสิ ไม่โอเคตรงไหนบอกพี่เลยนะ" เดรคพูดจบพี่เกรย์ก็พูดต่อพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งขวาของผม พี่เกรย์ยกมือขึ้นมาลูบผมสีส้มสว่างของผมอย่างเอ็นดู
"อะไรดลใจให้เราทำผมสีนี้วะยิน"
"เดรคมันบอกสีนี้สวย แล้วผมว่าผมดูดีออกน้า" ผมพูดกับพี่เกรย์พร้อมยกแก้วขึ้นชนกับคนอื่น ๆ พนักงานประจำของร้านมีเกือบ 20 คน ถ้ารวมพาร์ทไทม์ด้วยพนักงานจะมีทั้งหมดเกือบ 30 คนไม่น่าเชื่อว่าพนักงานทั้งหมดจะเป็นผู้ชายล้วน ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายมีผู้หญิงแทบนับคนได้ เรานั่งกินเหล้ากันมาเกือบสองชั่วโมงจนกระทั่งพี่ครามกลับมาบรรดาลูกน้องก็เมากันจนแทบจะเลื้อยกันหมดแล้ว
"ครามมาพอดีเลย พี่ฝากยินหน่อยเดี๋ยวพี่กะเดรคไปส่งพวกไอ้นิกที่หอมันแป๊บหนึ่ง"
"พี่ไม่เอาไอ้เด็กหัวส้มนี่ไปด้วยเลยล่ะ"
"ยินมันอยู่กับเดรคตรงทางเข้ามอนี่เอง กลับมาค่อยเดินไปส่งก็ได้นั่งรถไปจะเวียนหัวซะเปล่า ๆ"
"ครับ พี่ไปเถอะผมนั่งเฝ้าให้" พอพี่ครามพูดกับพี่เกรย์เสร็จก็พากันเดินออกไปจากร้าน ผมหันไปมองพร้อมดึงแขนให้พี่ครามนั่งลงกินเหล้าเป็นเพื่อนผม
"มาพี่กินกะผมหน่อย เอ้า! ชน" ผมพูดเสร็จก็ยัดแก้วตัวเองใส่มือพี่ครามแล้วยกเอาขวดเหล้าที่เหลือไม่มากมาเทใส่ปากตัวเองแทน
"เฮ้ย! เบา ๆ มึงจะรีบตับแข็งตายหรือไงวะ" พี่ครามดึงขวดเหล้าออกจากมือผมไป ผมหันมองตามขวดเหล้าแล้วทำท่าจะแย่งคืนแต่พี่ครามก็ยืนขึ้นพร้อมยกเหล้าไว้เหนือหัวตัวเอง ผมที่สูงแค่ 167 จะไปแย่งของจากคนที่สูง 185 บวกลบไม่เกินห้าเซนได้ยังไง ด้วยความเมาและความโซเซทำให้ผมเกือบหงายหลังถ้าไม่ติดว่าพี่ครามดึงผมเอาไว้ทัน
"ผมง่วงวะพี่คราม ขอนอนแป๊บนะ"
"ไอ้ตัวผมส้มไปนอนบ้านสิโว้ย" พี่ครามพูดพร้อมกับวางขวดเหล้าไว้บนโต๊ะพร้อมแกะแขนผมที่โอบรัดตัวพี่แกออก พอแกะไม่ออกพี่ครามก็ถอดใจพร้อมลากผมที่เกาะเขาไม่ต่างจากลูกลิงแล้วพาเดินไปหลังร้านเพื่อสแกนออกงาน หลังจากนั้นพี่แกก็โทรหากัปตันบอกว่าไม่ต้องมารับผมแล้ว
"ลูกคนหรือลูกลิงวะ ทำไมมันเกาะแน่นเหนียวขนาดนี้ไม่แกะก็ได้วะ" เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินอย่างชัดเจนก่อนที่ทุกอย่างจะค่อย ๆ พร่าเลือนไปทีละน้อย ก่อนที่ความทรงจำทุกอย่างจะดับลง ผมรู้สึกว่าตัวเองเอาปากไปจูบใครบางคนมา และแล้วทุกอย่างก็ดับไปพร้อม ๆ กับสติของผมที่เหลือน้อยนิด…
"ยิน มึงไหวปะเนี่ยหลังเลิกงานมีมีตติ้งอีกนะมึง" เดรคถามผมที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าโซนของตัวเอง ตั้งแต่คนเริ่มเยอะลูกค้าก็เรียกผมชงเหล้า บางคนให้ผมดื่มหมดแก้วแล้วให้เงิน งานร้านเหล้านี่มันเปิดประสบการณ์ให้กับผมมากเลย ดื่มไปหลายแก้วจนพี่เกรย์เดินมากระซิบ จนเดรคเดินมาถามเพราะกลัวผมไม่ไหวแต่ทำไงได้ใจผมมันสู้ซะด้วยสิ
"กูยังไหวอยู่ แต่ถ้ากูไม่ไหวอย่าลืมพากูกลับด้วยนะเพื่อนรัก"
"แต่กูว่ามึงเริ่มไม่ไหวแล้วว่ะ" เดรคบอกผมพร้อมกับตบไหล่ผมดังแปะ ๆ แล้วมันก็เดินไปชงเหล้าให้ลูกค้าต่อ ปล่อยผมยืนรอเช็กบิลลูกค้า หลังจากที่ลูกค้ากลับเกือบหมดเพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนครึ่งแล้ว พวกเรากำลังช่วยกันเคลียร์โต๊ะเคลียร์จานอาหารไปเก็บในครัว โดยมีกัปตันคอยคุมเพื่อให้พวกเราจัดมีตติ้งหลังเลิกงานต่อ
"เด็ก ๆ วันนี้กินกันเต็มที่เลยนะ ตอนรับน้องใหม่กันหน่อย พี่ครามบอกว่าอีกเดี๋ยวจะเข้ามากินด้วย"
"ครับกัปตัน" พอพี่เกรย์พูดจบทุกคนก็พากันเฮพร้อมยกแก้วขึ้นมาชน คล้ายกับรอโอกาสนี้มานาน ส่วนเดรคพอพี่เกรย์พูดจบมันก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างซ้ายของผม
"เป็นไงบ้างวะ โอเคไหม"
"นั่นสิ ไม่โอเคตรงไหนบอกพี่เลยนะ" เดรคพูดจบพี่เกรย์ก็พูดต่อพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งขวาของผม พี่เกรย์ยกมือขึ้นมาลูบผมสีส้มสว่างของผมอย่างเอ็นดู
"อะไรดลใจให้เราทำผมสีนี้วะยิน"
"เดรคมันบอกสีนี้สวย แล้วผมว่าผมดูดีออกน้า" ผมพูดกับพี่เกรย์พร้อมยกแก้วขึ้นชนกับคนอื่น ๆ พนักงานประจำของร้านมีเกือบ 20 คน ถ้ารวมพาร์ทไทม์ด้วยพนักงานจะมีทั้งหมดเกือบ 30 คนไม่น่าเชื่อว่าพนักงานทั้งหมดจะเป็นผู้ชายล้วน ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายมีผู้หญิงแทบนับคนได้ เรานั่งกินเหล้ากันมาเกือบสองชั่วโมงจนกระทั่งพี่ครามกลับมาบรรดาลูกน้องก็เมากันจนแทบจะเลื้อยกันหมดแล้ว
"ครามมาพอดีเลย พี่ฝากยินหน่อยเดี๋ยวพี่กะเดรคไปส่งพวกไอ้นิกที่หอมันแป๊บหนึ่ง"
"พี่ไม่เอาไอ้เด็กหัวส้มนี่ไปด้วยเลยล่ะ"
"ยินมันอยู่กับเดรคตรงทางเข้ามอนี่เอง กลับมาค่อยเดินไปส่งก็ได้นั่งรถไปจะเวียนหัวซะเปล่า ๆ"
"ครับ พี่ไปเถอะผมนั่งเฝ้าให้" พอพี่ครามพูดกับพี่เกรย์เสร็จก็พากันเดินออกไปจากร้าน ผมหันไปมองพร้อมดึงแขนให้พี่ครามนั่งลงกินเหล้าเป็นเพื่อนผม
"มาพี่กินกะผมหน่อย เอ้า! ชน" ผมพูดเสร็จก็ยัดแก้วตัวเองใส่มือพี่ครามแล้วยกเอาขวดเหล้าที่เหลือไม่มากมาเทใส่ปากตัวเองแทน
"เฮ้ย! เบา ๆ มึงจะรีบตับแข็งตายหรือไงวะ" พี่ครามดึงขวดเหล้าออกจากมือผมไป ผมหันมองตามขวดเหล้าแล้วทำท่าจะแย่งคืนแต่พี่ครามก็ยืนขึ้นพร้อมยกเหล้าไว้เหนือหัวตัวเอง ผมที่สูงแค่ 167 จะไปแย่งของจากคนที่สูง 185 บวกลบไม่เกินห้าเซนได้ยังไง ด้วยความเมาและความโซเซทำให้ผมเกือบหงายหลังถ้าไม่ติดว่าพี่ครามดึงผมเอาไว้ทัน
"ผมง่วงวะพี่คราม ขอนอนแป๊บนะ"
"ไอ้ตัวผมส้มไปนอนบ้านสิโว้ย" พี่ครามพูดพร้อมกับวางขวดเหล้าไว้บนโต๊ะพร้อมแกะแขนผมที่โอบรัดตัวพี่แกออก พอแกะไม่ออกพี่ครามก็ถอดใจพร้อมลากผมที่เกาะเขาไม่ต่างจากลูกลิงแล้วพาเดินไปหลังร้านเพื่อสแกนออกงาน หลังจากนั้นพี่แกก็โทรหากัปตันบอกว่าไม่ต้องมารับผมแล้ว
"ลูกคนหรือลูกลิงวะ ทำไมมันเกาะแน่นเหนียวขนาดนี้ไม่แกะก็ได้วะ" เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินอย่างชัดเจนก่อนที่ทุกอย่างจะค่อย ๆ พร่าเลือนไปทีละน้อย ก่อนที่ความทรงจำทุกอย่างจะดับลง ผมรู้สึกว่าตัวเองเอาปากไปจูบใครบางคนมา และแล้วทุกอย่างก็ดับไปพร้อม ๆ กับสติของผมที่เหลือน้อยนิด…