I woke up super late. Tinignan ko ang orasan sa gilid ng kama ko at nakitang eleven na ng umaga. 
Well, I can't blame myself, I need all the sleep I can get due to my hectic schedule every day.
Wala akong duty ngayon kaya sinulit ko ang tulog ko the reason why late na akong gumising. 
I crawled out of my bed and went to the bathroom to do my usual morning routine.
Paglabas ko, narinig kong tumonog ang cellphone ko. I grabbed it not bothering to dress first. 
[Morning!.. I know you don't have duty today, but don't forget to bring the book please.... Love you!]
I sighed.. 
It's my colleague. She wants to borrow some of my books and I promise I'll bring the book to her. But god! I didn't expect she needed it now, when I'm not on duty! 
I opened my closet and saw the dresses that I haven't use yet. 
Right! These dresses remind me of my six hundred thousand. It's not that I'm still poor, but god! Six hundred thousand for just shopping was just a waste of money. 
I picked the red dress that has sleeves above the elbow, and below the knees. It's perfect, wala masyadong skin na nakikita. 
I should not bother applying makeup but I did. I curled my long black hair, and wore some of my jewelries that mom gave as her birthday present. Tinignan ko ang kabuuan ko sa mirror and I look like my twin sister. 
God! What do you expect! 
But mind you, when I said my twin sister, it's means gorgeous, sophisticated rich kid. Caused that's what she is.
Saktong pagkatapos kong mag ayos ay kumalam ang sikmura ko. 
Agad akong bumaba at nagmadaling pumunta sa kusina. May nakahain ng pagkain sa mesa pagdating ko. Not bothering kung para kanino ang pagkain ay agad ko itong kinain. 
Since it's almost twelve in the morning, I decided na ito na rin ang panglunch ko. Pagkatapos kong kumain ay agad kong kinuha ang susi ko at ng book na idi-deliver ko sa hospital. 
"Wait" Cerene creamed to the top of her lungs. She's upstairs and nasa pituan na ako palabas.
She immediately run downstair with her four inches heels. Napangiwi ako. Goodness! Who run with those heels! 
Agad niya akong hinila sa kitchen pagkaharap niya sakin.
"Wait for me, sasabay na ako sayo" she said still dragging me with her.
"Ano? Asan ba ang kotse mo?" 
Binitawan din ako pagkarating namin sa kitchen "Nasiraan, wala na akong time para ipaayos pa" She said dramatically. Iginala niya ang mata sa kusina perhaps looking for something. "Where's my food?" tanong nito. Her left brows start to lift up. 
Hindi na ako nagsalita. I cocked my head away at kunwaring nagbubuklat ng libro. She step in front of me kaya napataas ako ng tingin dito. She gave me an I-know-you-ate-my-food look.
Nangunot ang noo ko. "What? Wala akong alam sa sinasabi mo. Why would I eat your food?" 
She snorted. "Cause you're starving and you're the only one around. Umalis si mom kaninang seven and I prepared my lunch around ten AM, which tells me you're the culprit my dear sister" she concluded with her hands on her hips.
I wanted to deny kaso ako lang talaga ang pwede nitong pagbintangan dahil wala kaming kasama. 
"Fine... I did it. If you're really that starving make yourself another if you still want to go with me" I threaten. She grimace at me.
"Sa labas na lang ako kakain" nakahalukipkip nitong sabi. Tinawanan ko ang mukha niyang annoyed na annoyed ngayon.
Agad kaming umalis ng apartment. And since I ate her damn food, siya ang nagdala ng kotse. Susunduin na lang daw ako nito pagkatapos. I told her na hindi ako magtatagal kaya ako na lang ang susundo sa kanya but she refused. 
"Dapat thirty minutes ay nasundo mo na ako" I command pagkababa ko ng kotse.
"Yes I know" she said and immediately run the car. 
Agad kong hinanap ang kaibigan ko para maibigay sa kanya ang libro na hihiramin niya.
"Wow, you're so beautiful. Do you have a date?" bungad nito sa akin pagkakita ko rito.
"No, of course not" shock kong sagot. Well, I can't blame her. It's the first time she saw me on a dress and put some makeups. Samahan pa ng pagkulot ko ng buhok na palagi namang naka ponytail. 
I chatted with her for a while habang hinihintay lumipas ang thirty minutes. Nang lumipas ang oras na sunduan namin ni Cerene, nagpaalam ako sa colleague ko. As I was walking out of the hospital, narealize ko na wala akong dalang bag, pera, not even a phone. 
God! So stupid!
I waited for my sister to pick me up pero hindi siya dumating. One hour na ang lumipas pero wala parin ito. Samahan pa ng kawalang pera at cellphone kaya hindi ako makauwi-uwi basta-basta. Hindi ko alam ilang beses na akong napabuga ng hangin kakaintay sa sister ko.
Sa paghihintay ko ay napansin ko ang isang lalaki na kanina pa nagmamasid sa akin. I don't want to assume na ako ang tinitingnan nito kaya umalis ako sa kinatatayuan ko. But to my horror, lumipat din ang mata nito sa kinaroroonan ko. 
My heart start to pound against my chest.
Ang dami-daming negatibong pag-iisip ang pumapasok sa utak ko. What if, kabilang ito sa mafia organization na sibukan kong e-hack, tapos natuntun nila ako? Baka naman kumukuha lang ito ng timing para dukutin ako? 
Oh god! Sweats started to drift out of my body as I anticipate bad things. 
I almost shriek ng may kotseng tumigil sa harap ko. Biglang mas bumilis pa ang tibok ng puso ko. Kasabwat ba ito ng lalaki? Dudukutin na ba ako?
I step backward. Tatakbo na sana ako ng biglang bumaba ang bintana ng kotse at nakitang si Ace ang tao sa loob. His car is heavily tinted na hindi mo makikita kung may tao ba o wala. 
Nagpawala ako ng mahabang hininga sabay hawak ng dibdib. Binalingan ko ang lalaki kanina at hindi na ito nakatingin sa akin. 
Agad akong sumakay sa kotse ni Ace  at nag setbelt. Kita ko ang pagkagulat niya sa ginawa ko but I don't care. Mas gugustuhin kong siya ang kasama ko kahit na palagi akong inis dito kaisa hintaying may gawin ang creepy man na 'yon. 
"Drive! Dali! Dali!" hysterical kong demand, habang tinatapik ito sa balikat. I didn't even realize na nagtatagalog na pala ako. 
Tinitigan lang ako nito with amusement on his face. Ano nanaman kaya ang iniisip nito? 
I cleared my throat, pretending na may something sa lalamunan ko. 
"Mr. Zanturi, I'm sorry, I suddenly get in to your car without your permission but can I asked a favor? Can you please take me home?" I ask properly . Nakakahiya nga naman ang ginawa ko.
Again, hindi ito sumagot but instead nag smirk lang. Kung hindi lang ako humihingi ng favor dito ay sininghalan ko na. 
He murmured something before he start his car. Na-busy naman ako sa pag inspect sa kotse nito. Feel ko BMW tong kotse niya but I'm not really so sure. I'm not that good at cars. Marami lang akong alam ng part ng kotse ng chevrolet Malibu which is the brand of my car. 
Hindi ko napansin ang dinadaanan namin sa sobrang pagkamangha sa kotse. And it was too late ng mapansin kong opposite ang tinatahak namin sa apartment ko. 
Damn! I think I'm too far from home!
Napabaling ako dito. "Where are we going? This is not the way to my apartment" naiinis at nenerbyos na sabi ko.
"I have an appointment" he said uninterested.
"But you're supposed to take me home!" I shriek hysterically.
He smirk. "Since when did I agree to take you home?" he ask, chuckling. 
"What?" napanganga ako. "Then why did you even bring me?" I shot him a deadly glare.
"I didn't bring you, you force yourself to get into my car" He reminded me.
Tila umusok bigla ang tenga ko sa mga narig kong sagot niya "Stop the car!" The moment I said that, tinigil nga nito ay kotse. 
I hissed fuming. The brute! Itinigil nga ang kotse. paano ako uuwi nito? 
Hindi ako kumibo. Hinihintay niyang lumabas ako ng kotse but I didn't. I was poor at the moment at hindi ko alam paano ako makakauwi?
I bit my lower lip. Binalingan ko siya na nakangisi na naman.
"I will not get out of this car until you take me home" I demanded. 
Nakakahiya but I have to do this. This is all because of Cerene. Ako pa ang naperwesyo sa pagkasira ng kotse niya. Damn! 
Umiling iling ito. Pina-andar niya ang kotse at tinahak ang daan god only knows where to. Wala na akong nagawa at tumahimik na lang. 
After an hour of driving ay dumating din kami sa isang napakataas na building. I think its sixty plus building and it scream luxury. 
"What is this?" tanong ko ng pababa na siya.
"It's a seventy floor building if it not obvious to you" he mocked.
"Jusus, I know that. What I mean is why are we here?"
"This is where my appointment" sabi nito ng may panunuya sa boses.
Sino naman ang ka-meeting nito at sa ganitong klaseng building ang meeting place nila? Mayaman kaya? 
Tinignan ko ito with scrutinizing gaze. Imposible naman kasing kanila itong building. 
"What am I supposed to do then?" tanong ko sabay halukipkip.
"You can come with me or you can just wait for me here" sabi nito habang tinitignan ang folder na dala. 
I will never wait here! 
Habang papasok kami ng building ay panay ang bati ng mga employee dito pero dedma lang ito sa kanya. What do you expect! The usual almighty Ace na snobbish and out of reach. 
Kasabay ng pagbati ng mga impleyado dito ay ang mga tingin nilang nagtataka kung sino ba ako. Hini-head to toe pa ako ng karamihan. Thank God I wear something good today!
Nalibang ako sa pagmamasid dahil kamangha-manghang loob ng building. I would love to work here if I'm given a chance! 
And to my horror, nakalayo na si Ace sa akin ng hanapin ko ito. Papasok na siya sa kabubukas lang na elevator at panay ang silip nito sa folder  the reason why hindi niya ako nakita. 
"Miss, you're not allowed here" galit na sabi nong guard. Binalingan ko ito with creased brow. "I'm with someone and he told me can come" 
The guard hissed at kinaladkad ako nito palabas ng building. 
"Let me go!" pagtanggal ko ng kamay niya but god this guard is strong. All attention drifted to us.  
"Let me go! I can walk alone!" naiinis kong  sabi sa kanya. Hindi man lang nahiyang mag iskandalo dito.
"What are you doing?" It is a simple  question but it send shiver down to my spine. Tinaas ko ang tingin ko at napabuga ako ng hangin. 
Thank goodness! hindi para sa akin ang tanong. Ace is looking at the guard who immediately loosen his grip. 
"Sir, I'm sorry. I'm just trying to get her out of the building" manong guard said habang turo-turo ako. 
"She is with me" Ace snapped. Nakita ko kung paano namutla ang guard sa sobrang pagkatakot. 
Well, ako rin naman. Grabe pala magalit ang isang Ace Zanturi, matatakot ka na with his just intimidating and angry voice. 
Ace gently grabbed my hand and guided me toward the elevator. No one dares to look at us.
"Are you ok?" tanong nito sa akin pagkapasok namin. 
"Yes, if you didn't just leave me" I said sarcastically. 
He chuckled but didn't say a thing afterwards. I heaved a long sigh and relaxed myself.
The meeting lasted for an hour. Sa waiting area ako nag-antay habang kausap nito ang ka-meeting niya. Inasikaso ako ng isang secretary. She asked what I need, If I want anything and etc. 
God! I feel like a VIP. 
After ng meeting ay agad kaming bumaba. Hindi ko na rin nakita ang manong guard kanina. Probably scared of Ace kaya nagtago. 
Paglabas namin ay nakahanda na ang kotse para sa kanya. Ibinigay ng valet ang susi at pinagbuksan ako. 
Wow I'm honored.. 
I thank the valet and smile as a sign of gratitude. He smile back.
I heard Ace growled. "It's not your work to smile" baling niya sa lalaki. 
Nakita kong biglang natakot ang lalaki. "I'm sorry sir" agad na sabi nito at nagmamadaling umalis.
I hissed as I turned to Ace. "You know what, stop being so mean. You're scaring people" 
He ignored me and proceed to drive. Akala ko dadalhin na niya ako sa bahay but I guess wrong. Nag stop na naman kami sa isang mall. 
Great! Ano nanaman ang ginagawa niya dito? "This is not my home" sabi ko dito. 
"Of course.. It's a mall not a house" sabi nito with his smirk plastered on his face. 
I mentally screamed. I hate his smirked. It made me irritated instantly. 
Feeling annoyed, padabog ko siyang sinundan papasok ng mall. Samahan pa ng kawalang pera. Kung may magustuhan man ako ay hindi ko rin mabibili. 
Poor me! 
Pumasok siya sa isang mens boutique kaya sinundan ko ito. Agad kaming binati ng sales lady sabay lahad samin sa loob. The girl eyed me with jealousy and I don't know why. 
Bored na bored akong pinagmamasdan ang ginagawa ni Ace. Idagdag pa ang pag buntot ng sales lady sa kanya. 
Lumapit ako sa kanya ng may tinitignan itong relo sa gilid ng store. "Are you done?" impatient kong tanong. 
He side-glanced at me and then shook his head. I mentally cursed the sales lady as she rolled her eyes at me. 
"Can you atleast do your job without this annoying sales lady?" bulong ko sa sarili na sana ay narinig niya.
Napairap ako ng makita ko na naman ang sales lady na matalim ang tingin sa akin. 
God! Girl, he's old enough to know what he's doing. 
Sa tapat ng boutique na pinasukan namin ay ang isang boutique for women. Sa inis ko, nagpaalam ako kay Ace na pumunta don. 
Ang dami-dami kung nagustuhan sa boutique but I can't have them all. God! Kung saan gusto kong mag waldas ng pera saka naman walang dala. 
May necklace ako nagustuhan, bags, shoes, watch and dresses. They're all gorgeous and maybe pricey. I didn't bother looking at the prices. Para saan pa? Wala naman akong pambili.  Just pure window shopping. 
"Do you like that?" nabaling ako sa nagsalita sa gilid ko. 
"Don't even bother asking" I replied. Tinignan ko ulit ang necklace na nagustuhan ko. 
Naramdaman kong lumapit ito sa likod ko. "Don't just stare,.. buy it" bulong niya sa tainga ko.
I stiffed. "I will not just stare if I have the money you know" I said sarcastically. But deep inside my heart beat nonstop. 
Goodness! Ang lapit niya sa akin. I can even smell his scent. 
"But do you like it?" he asked again. 
I cleared my throat. "Of course.. and that and that and that" isa isa kong tinuro ang mga items na kanina ko pa gustong mabili pero hindi ko magawa. 
Humarap ito sa sales lady "We'll buy all the thing she wants" utos nito. 
"Right away sir" the sales lady replied.
Napatingin ako sa kanya "Are you kidding me? I have no money" I freak out. 
"I'll pay" 
"No! You will not. I will not buy a thing from this store" matigas kong sabi. I can't let him pay for the thing I want. He's not even my boyfriend for god sake! 
Umupo ito sa upuan ng store at sumandal. Sinundan ko ito at kinulit na ipatigil ang sales lady. 
"You can take it as a gift" sabi niya ng kurutin ko ito. Hindi kasi nakikinig eh. 
"Gift for what?" tanong ko ng nakahalukipkip.
"Advance graduation gift" 
Natahimik ako. Tama nga naman at malapit na kaming matapos ng medical school. Since gift daw naman ay dinagdagan ko na ang binili ko.
Tinuro ko pa ang dalawang items na hindi nakukuha ng sales lady. Binilhan ko din si Cerene ng isang dress. 
He just chucked.
Mr. Zanturi! For once let me have my revenge kahit waldas na lang sa pera mo. 
So, I ended up buying 20 items. There's shoes, bags, watch and other thing na nagustuhan ko. Hindi naman ito nagalit ng dagdagan ko kaya feel ko hindi ito pricey masyado. 
Ipinadala niya ang lahat ng nabili namin sa kotse niya. Ibinigay nito ang susi sa isang crew ng mall at naglakad god knows where to na naman. Akala ko uuwi na kami kasi nagdilim na pero hindi pa pala. 
Pumasok siya sa isang restaurant ng mall kaya sumunod na ako. 
He ordered some foods. "What's yours?" baling niya sa akin pagkatapos niyang sabihin ang sa kanya. "I'll order what you order" pagkasabi ko sa order ko ay umalis agad ang waiter. 
"You know what, if anyone saw us. They'll assume we're dating" I said jokingly to annoy him. 
But instead of being annoyed, he smirk at inilapit nito ang mukha sa akin. "Then let them think that" 
I grimace. Gago! 
Nang maiserve ang order namin ay kumain kami ng matiwasay. Gutom na gutom ako kanina pa pero hindi ko naman masabi. Napaka walang hiya ko na kung mag dedemand pa akong pakainin nito.  Umalis kami sa mall pagkatapos kumain. 
Thank god! Makakauwi na ako. Baka nag-aalala na yong dalawa sa bahay. Wala pa naman akong dalang cellphone.
But god! To my dismay hindi pa ito umuwi "This is not my home!" I complained for the third time. "Why did you bring me here?" I whined nonstop. "God! This is a bar! I never been into a bar" 
Tinignan lang ako nito na para bang hindi makapaniwala sa pinagsasabi ko. He told me na mabilis lang kami. May emi-meet na naman daw siya. 
At sino naman ito? 
Wala na akong nagawa at nagdadabog na sumabay na lang sa kanya, pinapasok kami ng bouncer.  Napasapo ako ng ilong ng malanghap ang amoy ng alak sa paligid. This place is full of drunken people! Ang ingay pa ng music the reason why I hate bars in general. 
Nawala sa tabi ko si Ace kaya nag panick ako.  Palinga linga akong naghahanap sa kasama ng makitang may isang lalaking lumalapit sa akin. 
Oh no!  The last thing I wanted to do was to talk to a drunken man. 
I step back. Step back again. Damn!
Saktong malapit na ang lalaki sa akin ng biglang sumulpot si Ace sa tabi ko. He hold my waist and guide me to a VIP section ng bar. Nakahinga ako ng makuwag but damn, I blushed secretly. 
Agad naserve ang alak ng maka-upo kami. Napangiwi ako and ignore the liquor. 
Tinignan ko si Ace at nakita kong seyoso itong nakatingin sa lalaking lalapit sana sa akin kanina. I hope what I'm thinking is right or else my heart will surely break. I don't want to be asumera, pero hindi ko magawa ngayon.
Siguro para sa iba, sasabihing nagda-date kami nito at ang swerte swerte ko dahil kasama ko ang nag-iisang Ace Zanturi but they're wrong. Kaya lang naman kami magkasama ay ako ang pumasok sa kotse nito. 
And I start to hate the idea. My stupid heart react to his gentle treatment toward me. 
Napabaling ako sa taong lumalapit sa aming table at agad akong nakaramdam ng matinding selos. 
Shit... 
…