“Aray! Ang bigat ng kamay mo!” reklamo ni Muel habang patuloy ang paggamit ni Erin sa sugat niya sa noo. Nilapatan na rin sa wakas ni Erin ng band aid ang sugat ni Muel matapos niyang pahiran iyon ng alcohol at kaunting betadine.
“Okay na. Hindi ka naman mamamatay, ang layo sa bituka,” puna naman ni Erin at inilayo ang sarili kay Muel.
“Sana namatay na lang ako,” walang kagana-ganang sagot pa ni Muel at saka humiga sa kama.
“Iyang mga ganyang linyahan, pang-emo talaga eh!” panunudyo pa ni Erin. Napabalikwas tuloy si Muel.
“Hoy, hindi konsepto o fashion statement ang pagiging suicidal, isa itong mental illness!” paglilinaw naman ni Muel.
“Eh hindi naman por que sinabi mo na gusto mong mamatay eh suicidal na agad. Siyempre kailangan din ng psychiatrist para masabing suicidal ang isang tao. Pero kahit mahirap ang buhay bilang teenager, ayoko pa ring mamatay. A-attend pa ako ng maraming concerts, gigs at mamamasyal pa ako. Tapos mag-aasawa pa ako. Ang dami kong gustong gawin. Sana pagtanda ko may pera na ako,” nakangiting pakli ni Erin at pasimpleng humiga sa kama ni Muel. Hindi pa siya nakuntento, ginulong pa niya doon ang kanyang sarili na parang isang bulate na nilagyan ng asin.
Everytime she tell her dreams to someone, she felt many butterflies gazing on her stomach. Or maybe because, she's too young to feel excited. Wala pa talaga siyang alam sa tunay na laro ng buhay at iba siya kay Muel kung life experience ang pagbabasehan.
“Tapos mukhang weirdo ang mapangasawa mo,” pang-aasar ni Muel at tinapik siya sa balikat. “Erin, parang balak mo na ring kumain dito huh? Wala kang balak na umuwi?”
Umiling si Erin at sinulyapan si Muel. “Pwede ring makikain dito?”
“Hoy, sobra ka na huh. Hindi ka kasingganda ni Cheska,” nakangiwing pakli ni Muel.
“Okay. Uuwi na ako. Kita-kits na lang new classmate,” ngiting tugon pa ni Erin sabay bangon sa kama na in-e-enjoy na niya sanang higaan.
“Mamaya na. Kumain ka na, dessert nga lang ang maipapakain ko,” Muel offered.
“Pwede na ‘yan. Mahilig din ako sa matamis,” walang kiming tugon ni Erin.
Hindi niya matatanggihan ang ice cream dahil paborito niya iyon. Kinapalan na nga niya nang husto ang mukha niya at talagang nilantakan niya agad ang pagkaing inalok ni Muel.
Naiiling na pinukol ng tingin ni Muel si Erin. Kung umasta kasi ito, parang batang paslit na walang kamuwang-muwang. Lihim niyang ikinatuwa ang itsura nito lalo na't kumakalat ang ice cream sa uniform nito pero hindi nito alintana.
****
Umuwi si Erin nang hindi naalis ang ngiti sa kanyang labi. Excited na siyang tingnan ang magazine at CD na ibinalik ni Muel. Relief na rin kung maituturing dahil kahit papaano, nakuha niya ang ugali ng binatilyo. Kahit may pagkasuplado at tipid kung magsalita si Muel, ramdam ni Erin ang honesty sa bawat salitang binibitawan nito. Ngunit kahit nakauwi na siya sa bahay, hindi pa rin kayang kalimutan ni Erin ang narinig niyang pagtatalo ni Muel sa tatay nito.
“Gosh, paano nasasabi ‘yon ng tatay sa sariling anak habang nandoon ‘yong asawa niya? Bayaran daw ang nanay ni Muel. Eh, ano bang masama sa pagiging bayaran? Kung hindi naman sana naging mahirap ang nanay niya, hindi siya magiging gano'n. Sobrang pang-iinsulto naman ‘yon.”
Paulit-ulit siyang bumuntong-hininga at napapansin na pala siya ng kanyang nanay na kanina pa siya sinusulyapan. “Kinakausap mo na naman ang sarili mo, iyan ba ang epekto ng pakikinig mo sa mga kantang pang-diablo huh?”
Naningkit ang mga mata ni Erin at niyukuan na lang ang ina. “Hindi naman iyon pang-diablo. Rock music ang tawag doon.”
“Hay naku, bahala ka nga d'yan. Bakit ka pala ginabi?”
Napakagat-labi si Erin. “Nagpunta ako sa classmate ko para po sa project.”
“Ayusin mo lang talaga, kasi ‘yong anak ni Sendang doon sa kabilang kanto, nabuntis. Ang dinadahilan dati, gumagawa lang ng project. Yun pala, bata na ang ginagawa!” litanya naman ng nanay ni Erin bago siya nito ipaghanda ng hapunan.
“Naku ma. Lagi ko namang baon ang pangaral mo eh. Hindi ako magbubuntis ano, jowa nga wala ako eh,” dipensa naman ni Erin at saka niya pinakatitigan ang kanyang ina na mukhang pagod sa nagdaang araw. Bigla siyang naawa sa ayos nito.
“Ma, ni minsan ba nasaktan na kayo ni papa? Yun bang tipo na sinampal o kaya tinadyakan. Mga gano'n po,” biglang tanong ni Erin na ikinalukot ng mukha ng kanyang nanay. Marahil, nanibago rin ito sa kanyang tanong.
“Kapag ginawa niya ‘yon, sa selda ang bagsak niya! Aba, hindi niya ako kaya at ni minsan, kahit naman hindi perpekto ang tatay mo, hindi pa niya ako pinagbuhatan ng kamay.”
Nakahinga nang matiwasay si Erin at ngumiti na lang. “Pero ma, tayo lang naman ang pamilya ni papa hindi ba? Wala akong kapatid sa labas? At hindi ka kabit?”
“Erin! Sa tingin mo ba pakakasal ako sa tatay mo kung kabit pala ako? Talagang ch-in-eck muna ng mga lolo at lola mo ang background ng tatay mo bago ko siya pakasalan. Ang hirap maging kabit, magiging dehado sa lahat ng bagay at madadamay pa ang anak. Ayoko namang maging gano'n,” paliwanag naman ng kanyang ina.
“Teka nga, bakit ka ba nagtatanong nang ganyan?”
“W-wala naman ma. Gusto ko lang sabihin na kahit pangit ang apelyido ni papa, mahal ko siya at mahal din kita. Hindi ko hahayaang insultuhin kayo ng kahit sino. At kung umabot man kayo ni papa sa hindi pagkakaunawaan, sana hindi kayo magbitiw ng masasakit na salita. Sana hindi po kayo maghiwalay.” Kusang lumandas ang luha sa mga mata ni Erin. Habang binibigkas iyon, naiisip pa rin niya ang narinig niya tungkol kay Muel. Her tears are because of him, lalo na't first time niyang makarinig ng sensitibong bagay tungkol sa buhay ng iba.
“Baka nga isa na rin ‘yan sa epekto ng pakikinig mo sa rock music. Matulog ka na dahil maaga pa pasok mo bukas. Okay?” Tinawanan lang siya ng kanyang nanay.