เจนน่าสะดุ้งวูบ! เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เลิกหัวคิ้วขึ้นสูงแล้วย้อนถามบิดากลับไปแบบหน้าซื่อตาใส “เรื่องอะไรกันคะพ่อ หนูไม่เห็นเข้าใจเลย”
“เจน...หนูเอาคนของพ่อไปใช้ แล้วทำไมพ่อจะไม่รู้ล่ะว่าหนูเอาพวกมันไปทำอะไรมา” เสียงของเปาโลทุ้มนุ่ม เขากำลังหาทางช่วยบุตรสาว เมื่อคนที่เจนน่าต่อกรด้วย น่ากลัวกว่าเสือร้ายหลายสิบเท่า
หญิงสาวสบถออกมาเบาๆ “เชี่ย!” นึกขัดใจความภักดีของคนเหล่านั้น ไม่ว่าจะยังไงบิดาของเธอก็ยังเป็นเจ้าชีวิต ที่พวกมันไม่คิดจะหักหลัง ทั้งๆ ที่เธอกำชับกำชาหลายสิบรอบ พวกมันก็ยังคาบข่าวมาบอกบิดาของเธอจนได้
“อย่าไปว่าพวกเขาเลย...บอกพ่อน่ะดีแล้ว พ่อจะได้หาทางช่วย...หนูเล่นผิดคนแล้วล่ะเจน...เพราะถึงอนาคตของเราจะเป็นดองกับฝ่ายนั้น...แต่คนอย่างคลิสเตียนคงไม่ยอมให้ใครมาลูบคมง่ายๆ” เปาโลเตือน คลิสเตียนน่ากลัว เขาเป็นคนดูยาก ขนาดมีสัญญาใจผูกมัด ชายผู้นั้นยังยืดระยะเวลาออกไปจนได้ ไม่แน่ว่า...ความฝันระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะเป็นหมั้น เพราะหากคลิสเตียนตกลงปลงใจจริง...เขาน่าจะยอมนานแล้ว ไม่ใช่ยื้อเวลาไว้เช่นนี้ ในเมื่อบุตรีของท่านก็ไม่ได้ด้อยกว่าผู้หญิงคนไหนในโรมเลย
“อีนั่นสมควรตายค่ะพ่อ มันฉกคลิสไปกก หนูยอมไม่ได้!!”
ความหึง หวงฉายชัดออกมาทางแววตา หวันยิหวาสมควรตาย หล่อนเป็นใครมาจากไหนไม่รู้ แต่ดันฉกของหวงของเธอไปครอง พื้นที่ข้างกายคลิสเตียน ควรเป็นของเธอคนเดียว
“เห้อ!!” มาเฟียรุ่นใหญ่ถอนใจแรงๆ “หนูใจร้อนเกินไปเจน...ผู้หญิงพวกนั้น ไม่นานไอ้หนุ่มนั่นมันก็เบื่อ เขาจะเขี่ยหล่อนทิ้งในไม่ช้า หนูต้องการเป็นมาดามรอสซี หนูต้องใจเย็นกว่านี้”
“ไม่ค่ะพ่อ...อีนั่นมันแผนสูง...มันฉลาดกว่าที่เราคิด หนูไม่อยากให้คลิสกลายเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น”
เจนน่ายืนยันเจตนาของตนเอง เธอต้องการช่วยให้หวันยิหวาไปให้พ้นทางคลิสเตียนโดยเร็ว ก่อนที่จะสายไป เมื่อหล่อนเริ่มมีอิทธิพลกับเขา ดูได้จากการที่เห็นหล่อนทุกที่ ทุกที่ที่มีคลิสเตียน จะเห็นเงาแม่นั่นติดไปด้วย เจนน่าไม่ทน...หล่อนไม่อยากได้ยินเสียงคนรอบตัวซุบซิบกันแบบนั้น...
“เอาเถอะๆ ทำไปแล้วนี่ คงแก้อะไรไม่ได้แล้วล่ะ พ่อจะช่วยกลบให้ก็แล้วกัน ไอ้หนุ่มนั่นจะได้สาวมาไม่ถึงลูก”
เปาโลตัดบท อีกครั้งที่เขาเข้าข้างเจนน่า ยังไงเสียที่ยืนอยู่นี่ก็คือบุตรสาวของท่าน ต่อให้ผิดกับคนทั้งโลก หากเป็นความพอใจของเจนน่า ท่านก็จะตัดใจยอมลงให้
เจนน่ายิ้มกว้าง...เธอไม่ได้กลัวคลิสเตียนรู้ เมื่อมั่นใจสิ่งที่ตนเองทำ เธอหวังดีกับเขา ไม่ใช่การหวังร้าย
“หนูไปหาคลิสนะคะพ่อ”
กระเป๋าแบรนด์หรู ถูกหยิบขึ้นมาจากเบาะข้างตัว เจนน่ายืนขึ้น กล่าวลาบิดาง่ายๆ
“พ่อว่า...หนูควรจะบินไปช็อปเสื้อผ้าสวยๆ ที่ปารีสแทนดีกว่า...จนกว่าพ่อจะเคลียร์เรื่องนี้จบ ระยะนี้หนูควรอยู่ห่างจาก คลิสเตียน”
จากข่าว...คลิสเตียนไม่ได้อยู่ในโรม...เขาเดินทางไปเซ็นสัญญาธุรกิจ...ท่านคงจัดการกลบ ฝัง เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ทัน
แววตาบุตรีสลดลงไปวูบหนึ่ง ก่อนที่จะโชนแสงเหมือนเดิม
“ค่ะ หนูจะทำตามที่พ่อสั่ง...” ถึงอยากให้คลิสเตียนรู้ แต่คงเป็นการดีกว่าที่จะไม่ไปสะกิดต่อมโมโหของคลิสเตียนเข้า เธออยากให้เขาเห็นภาพสวยๆ ของตนเอง มากกว่าเห็นเธอมุมมืด
“โอ้ย!” เพราะรีบลุกขึ้นนั่ง ร่างกายจึงประท้วง เขาไม่อยู่ในภาวะที่ทำอะไรได้กระฉับกระเฉงเหมือนก่อน เมื่อมีแต่บาดแผลเต็มตัว อัลเบโต้ขมวดคิ้ว ความจำครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหมดแรง และล้มโครมบนพื้น เขาพาตัวเองออกมาห่างโกดังแห่งนั้นไกลโข หน้าบ้านหลังหนึ่งริมแม่น้ำไทเบอร์นั่นเอง...
“คุณไม่ควรทำแบบนั้นนะคะ” เสียงหวานเอ่ยเตือน ก่อนที่คนพูดจะเดินหน้าตึงเข้ามา สายตาหล่อนตำหนิเขาแจ่มชัดที่สุด
“คุณเป็นใคร?” อัลเบโต้ถาม
มีริ้วความขบขันขึ้นชัดบนสีหน้าของอีกฝ่าย “ฉันน่าจะเป็นคนถามคุณมากกว่านะคะ คนแปลกหน้าที่มีบาดแผลทั้งตัว และที่ฉันควรทำคือส่งคุณให้ตำรวจ” ซีรีนกล่าว เธอวางแผงยาไว้ใกล้มือคนแปลกหน้า โยนผ้าเปียกๆ ไว้บนหน้าตักอัลเบโต้จนเข้าสะดุ้ง
“ผมไม่ใช่คนร้าย” ชายหนุ่มตอบเสียงขุ่น ฉวยผ้าขึ้นมาจากตัก และเริ่มเช็ดใบหน้าของตนเอง เขารู้ดีสภาพของเขาคงแย่มาก
“ฉันพยายามจะเชื่อ...แต่สภาพคุณ ไม่ชวนให้เชื่อเลยค่ะ” หญิงสาวแย้ง เลื่อนโถใส่น้ำให้ชายหนุ่ม เมื่อผ้าในมือของเขาสกปรกเกินไป
“ผมชื่ออัลเบโต้เป็นคนของ...” ชายหนุ่มหยุดพูด ตั้งแต่ลงมือพาหวันยิหวาหนี เขาคงโดนเจ้านายอับเปหิออกมาเรียบร้อยแล้ว “ผมไม่ใช่คนร้าย...อย่าเพิ่งส่งผมให้ตำรวจเลย... ผมขอเวลาหน่อย ผมจะตอบแทนคุณอย่างงาม” อัลเบโต้ร้องขอ...หากส่งเขาให้ตำรวจ เรื่องจะต้องถึงหูคลิสเตียน เขาอยากแก้ต่างให้ตนเองที่ดันหลงเดินตามแผนของเจนน่าโดยไม่รู้ตัว...
“ฉันช่วยคุณไม่ได้หวังเงินนะคะ” ซีรีนตอบเสียงสะบัด
“ผมรู้...ขอผมรักษาตัวอยู่ที่นี่เงียบๆ ก่อน...ค่าใช้จ่ายผมจะออกเอง”
ซีรีนขมวดคิ้ว เธอค้นตัวผู้ชายตรงหน้าแล้ว ในตัวเขาไม่มีหลักฐานอะไรเลย เธอถึงช่วยเขา... เมื่อเขาน่าจะเป็นเหยื่อ มากกว่าการเป็นคนร้าย “ไปขัดขาใครมาล่ะ ถ้าเดาไม่ผิดนะ... คงขวางแข้งมาเฟียตระกูลเซมิโอเน่มาซินะ”
ย่านนี้ใครๆ ก็รู้ เซมิโอเน่คุมอยู่ และแถวๆ นี้ก็มีที่กบดานของพวกมัน
“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นล่ะ?” อัลเบโต้ย้อนถาม ผู้หญิงตรงหน้ารู้ได้ยังไง ว่าคนของเซมิโอเน่เกี่ยวพันกับเรื่องนี้
“เลยจากนี่ไปไม่เกินไมล์...โกดังพวกนั้นเป็นของพวกเขา...มีคนเข้าๆ ออกๆ ทั้งวัน ฉันอยากไปจากที่นี่ ไม่อยากอยู่แบบต้องคอยระแวงแบบนี้หรอกนะ แต่คุณก็รู้... บ้านดีๆ พื้นที่ที่อยู่แล้วปลอดภัยมันแพง”
ซีรีนบ่น คนระดับล่างอย่างเธอ การย้ายถิ่นฐานเป็นแค่ความฝัน เพราะต่อให้ขายบ้านหลังนี้ เธอก็ไม่สามารถซื้อบ้านใหม่ได้ ที่ดินแค่ไม่กี่ตารางวาได้เงินไม่กี่สตางค์ เพราะหากรวมตัวบ้าน คงไม่มีใครสน เมื่อบ้านหลังนี้ผุพังเกินกว่าจะซ่อมแซม ที่ควรทำคือทุบทิ้งเป็นซากมากกว่า
“กินยาแล้วนอนพักเถอะ คุณต้องนอนเยอะๆ...”
“ขอบคุณ” อัลเบโต้ตอบฉวยยาที่หล่อนวางไว้ให้บิขึ้นใส่ปาก ตามด้วยน้ำสะอาดหนึ่งอึก
“บอกไว้ก่อนนะคุณ ถึงฉันจะอยู่คนเดียว แต่ฉันยิงปืนเป็น” หญิงสาวเปรยก่อนเดินออกไป เขาเป็นคนแปลกหน้าที่เธอควรระแวง มากกว่ายอมไว้ใจ
“เดี๋ยว...ขอปากกากับกระดาษหน่อยซิ...” ชายหนุ่มร้องขอ...
ซีรีนพยักหน้ารับรู้ เธอเดินออกไปหยิบสิ่งที่อัลเบโต้ต้องการมาส่งให้
“เอานี่ไปหาคนนี้นะ...ช่วยผมหน่อย ผมออกไปด้วยตัวเอง...ตอนนี้ไม่ได้”
ก่อนที่เขาจะไปสืบข่าวหวันยิหวา เขาต้องหาตัวช่วยที่ไว้ใจได้...การจะหลบสายตาคลิสเตียนเป็นเรื่องยาก ดังนั้นก่อนที่อดีตเจ้านายจะกลับมา เขาต้องจัดการอะไรๆ ให้เรียบร้อยเสียก่อน
“ฉันจะไปให้หลังเลิกงานนะ...แต่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือเปล่านะ” ซีรีนออกตัว เธอยอมช่วยเขา
“เดี๋ยว!!” เป็นอีกครั้งที่อัลเบโต้รั้งไว้ เปลือกตาของเขาใกล้จะปิด เพราะฤทธิ์ยา
“อะไรอีก” เสียงขุ่นจัดถามกลับมา ดูหล่อนระวังตัวจัด แต่ก็ยังยื่นมือเข้ามาช่วย
“คุณชื่ออะไร?” อัลเบโต้ง่วงจนหนังตาแทบจะปิด
“ซีรีน” หล่อนตอบ พร้อมกับความง่วงที่โถมเข้าใส่ จนอัลเบโต้ผลอยหลับไป
หญิงสาวคลี่กระดาษในมือ ยกขึ้นดูใกล้ๆ เป็นที่อยู่ย่านคนร่ำรวย...กับข้อความสั้น ‘เอาเงินให้คนที่ถือมา5000ยูโร ฉันจะคืนเธอทีหลัง อัลเบโต้’ ซีรีนห่อปากทำตาโต เงินจำนวนนั้นไม่น้อยเลย แต่ชายคนนี้ทำเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ เธอแทบอดใจรอไม่ไหว อยากให้ถึงเย็นพรุ่งนี้เร็วๆ อยากรู้ว่าเธอจะได้เงินจำนวนนี้มาจริงหรือไม่!!