Nandito ako ngayon sa hideout namin ni Trixie. Dito kami madalas magkita noon no'ng kailangan naming magtago. Binili namin itong bahay dahil nag-iisa lang ito sa liblib na lugar, naisipan na rin ibenta ng anak ng may-ari matapos yumaon ang dalawang matanda.
Na sa akin pa naman ang susi ng bahay kaya agad akong nakapasok. Pinasyal-pasyal ko yung sarili ko sa kabuuan ng bahay, kompleto pa rin yung mga gamit na nandito, inaalikabok patunay na matagal na nga itong napabayaan.
Pumasok ako sa loob ng kwarto at hinanap ang light switch tapos ini-on ito dahilan para mabigyang liwanag ang kabuuan ng kwarto, mula sa malaking kama at study table ko ay maayos pa rin ang lahat, books and all the important papers are still here, hindi na rin siguro pumupunta si Trix dito kahit na binigyan ko siya ng duplicate key. I missed them so much.
Ipinihit ko ang drawer at nakita ko ang isang napakalumang papel, napangiti ako 'we're great ninjas' dahil sa papel na ito ay malaki ang nabago sa buhay ko.
Kailangan ko lang siguro ng oras at panahon kung paano ipapaliwanag kay Glim ang lahat and I hope when that time comes she would understand me just like what she always do.
"Alexandria Xesha Celistine Cruz!"
Sigaw ng babae sa labas ng kwarto, bakit ba ang hilig nilang ipagsigawan ang kabuuan ng pangalan ko?! Nakakapag paganda ba iyon ng boses matapos nilang bigkasin iyon?!
Yung iniisip ko kanina na haharap sa kanya ng nakangiti napalitan ng naiinis na mukha.
"Xie!"
Sigaw na niya naman ng maka labas ako mismo sa kwarto at hinarap siya mismo dito sa sala.
Sinunggaban niya agad ako ng mahigpit na yakap.
"Don't shout will you?! Kaharap mo lang naman ako!"
Naiinis na sabi ko sa kanya at pilit na kumakawala sa yakap niya, pero mas hinigpitan niya pa ang pagyakap sa akin, sa sobrang higpit nakalimutan niya siguro na tao ako na nangangailangan ng hangin.
"Bibitaw ka o babaliin ko iyang braso mo!"
Singhal ko sa kanya na mabilis niyang ikinabitaw sa pagkakayakap sa akin, nag pout pa siya na akala mo yung babaeng pabebe na nagpapa-cute sa harap ng boyfriend niya.
"Hoy! Tigil-tigilan mo iyang pag pa-pout mo kung ayaw mong gamitan ko iyan ng gunting!"
"Eto naman! Na-miss lang kita"
"Na-miss rin naman kita Trixita"
Sabi ko sabay ngiti ng mapang-asar sa kanya, ayaw na ayaw pa naman niyang tawagin siyang gano'n.
"Ugh!drop that ugly nickname Xie!"
Pinagpagan niya yung couch saka ako inayang umupo.
"It's been almost a year since you've left the organization and things were so different than before. There's so many bad things happened and I don't know how longer can we survive especially now they're hitting us one by one"
Nahihimigan ko ang lungkot at takot sa boses niya, wala naman akong alam sa nangyari simula ng umalis ako kaya tumango lang ako pahiwatig na gusto kong ipagpatuloy niya ang kwento.
"When I left the building to buy some stocks of food, may duda na ako na may mangyayaring masama pero sa halip na bigyan iyon ng atensyon umalis pa rin ako leaving sky and the others, pagbalik ko---"
Hindi niya pa natatapos ang gusto niyang sabihin ng bumuhos na ang mga luha niya, I feel so sorry about them and at the same time I'm guilty, guilty sa pag-iwan sa kanila.
"N..naglatag n..na ang mga patay na katawan ng mga kasamahan natin, y..yung iba pinugutan pa ng ulo, they took sky, tapos nag-iwan pa sila ng babala sa harap ng salamin na kapalit ni sky ay..ay a..ang ulo m..mo"
This time humagulhol na siya ng iyak, niyakap ko siya at hinayaang ibuhos lahat ng luha sa balikat ko. Ilang minuto rin bago siya tuluyang tumigil sa pag-iyak, ng mapansin kong medyo okay na siya ay saka pa lang ako nagsalita.
"Wala bang natira?"
Tinutukoy ko yung mga kasamahan namin.
"Meron yung wala rin doon ng mga oras na sinalakay ang building, tapos may ilan naman na nakapagtago sa kung saan-saan"
After she said that silence took over us, wala nang nagsalita, alam kong kapwa kami may maraming iniisip, rinig ko pa ang paulit-ulit na malalim niyang paghinga, I really want to apologize and explain everything to her but this stupid pride of mine won't allow me to do that, hindi kasi ako gano'ng klaseng tao, yung mahilig magsabi ng 'I'm sorry at thank you' sa halip na sabihin I'll expressed it through only my actions kung gaano ako ka thankful at ka-determinadong humingi ng tawad. Ng tingnan ko si Trix, nakatingin rin pala siya sa'kin.
"When will you come back?/ Babalik na'ko sa organisasyon"
We both said in unison, tapos sabay rin kaming ngumiti ng mapagtantong sabay pa talaga kaming nagsalita. She sigh in relief.
Sa totoo lang marami naman kaming umalis, Si Shale na nasa New york na ngayon nagtatapos ng pag-aaral, si Jacob na bumalik sa probinsya nila sa Batangas, si Hazel at Olive naman magkasamang nag t-training for modeling sa Paris, si Drake ayon busy sa panghuhuli ng ibon kung saan-saang lugar, to make it clear busy sa mga babae.
Noong araw na umalis ako sa sumunod na araw umalis rin sila leaving sky and Trixie to take the lead. Ang totoo sila talagang dalawa ang totoong matapang dahil inako ang responsibilidad na dapat ako sana ang gumawa, napayuko ako dahil sa kahihiyan na nararamdaman ko.
"It's not your fault Xie please don't take all the blame, minsan kasi may mga bagay na kahit gaano paman tayo ka tapang at responsable sa mga bagay bagay, when our world turned upside down and everything seems no solution. We chose to turn our back for those people who depends their life on us, closing our own doors and locked ourselves in grief, hindi selfish tawag doon. Mas pinili mo lang sarilinin yung sugat kaysa sa iasa sa ibang tao na kailan man ay hinding-hindi nila magagawa, only yourself can help you to sort things out."
All the time she's talking tahimik lang akong nakikinig, somehow nabawasan yung bigat ng nararamdaman ko, niyakap ko siya pahiwatig ng pasasalamat ko sa kanya, siguro noong nagbigay ang panginoon ng truthful and loyal friends I'm in front of the line. Nang maalala kong buhay pa pala yung matandang demonyo kumalas na ako ng yakap sa kanya.
"Remember that old psycho man who's very obsessed with me?"
Yung mga nangyari bumalik na naman but before it took my senses I shake my head to erase that nightmare, pero alam kong hanggang kamatayan hinding-hindi ko na makakalimutan ang bangungot na 'yon.
"What's with him? He's already dead and I'm sure he's now rot in hell"
"No he's not."
Tiningnan niya ako ng maigi kung seryoso ba ako o hindi, ng makita niyang seryoso ako, gumuhit agad sa mga mata niya ang matinding pag-aalala at takot, takot na baka bumalik na naman ako sa pagiging miserable but I looked at her telling na I'm way more better now at kaya ko ng harapin ang takot ko, no more hiding, no more running, kung dati wala silang nagawa para iligtas ako, si master at ang nag-iisang taong isinakripisyo ang sariling dignidad at buhay para sa akin, Si Madi, ngayon no matter what happened I'll do everything just to get back Sky, even if it means killing without mercy I'll do it.
"He have sky"
Dagdag kong sabi. Na ikinakunot ng noo niya.
"But I thought he's dead? Nandun tayo noong e checked nila na wala na nga itong buhay!"
"I thought it also, someone betrayed us that's for sure"
"Wait, those masked man who attacked our building and took sky I'm hella sure they're all ninja assassins, may gumana pa kasing cctv matapos nilang sirain lahat, at nakita ko sila habang nakikipaglaban kay sky, masyado silang marami, and we all know sa ganoon kadaming kalaban at ninja assassins pa, hindi namin iyon kaya. Aside from you we doesn't have that fire techniques of yours na in just a split of seconds nakabulagta na lahat ang kalaban using your Katana"
"It's because I'm too determined to learn those techniques alone with master in her hometown, while all of you stayed in building as if everything is okay forever, nagpaka-kampante na walang mangyayaring masama dahil sa marami tayo at may tamang kakayahan na lumaban."
Saglit siyang natahimik sa sinabi ko, pero agad rin naman tumingin sa akin at ngumiti. If only I could turned back the time where master and Madi was still alive I could've done anything just to be free those high electronic walls where I'm Locked in, maybe just maybe they survive and took them out of there.
But I'm scared at that time, scared of what if I die if I tried to touch and climb those electronic walls? It took me three days and a half there before I realized that why would a psycho old man who's obsessed with me let me die there? Maybe he pranked me when he said that if tried to touch and climb there I would definitely die and burnt like a meat dog, so nilakasan ko yung loob ko and when I did touch the wall tama nga ako ng hinala, I climb there as much as I could and as fast as I can, masayang-masaya ako at nabuhayan ng loob not until i saw master and Madi few meters away from me, pakiramdam ko lahat bumagsak pati na mundo ko, how could a human do that? Tao paba ang matatawag sa ginawa nila? Habang enjoy na enjoy sila sa ginagawa nila kay master at Madi I took the chances to find my Katana then without hesitation I attacked them.
I found myself hugging Trixie while sobbing, kanina pa pala ako umiiyak habang inaalala ang parte ng bangungot ko.
"They better be prepare for a river blood battle"
Rinig kong sabi ni trix, I know what she meant, at paninindigan ko 'yon.
'They better be'
-💗J