Ilang minuto ang nakalipas, natauhan na ako sa aking sarili kaya bigla ko iniiwas ang sarili sa kanya.
Walang ibang expression ang makikita mo sa mga mata ko kung hindi lungkot, hindi pa rin kase nawawala sa isip ko ang pagkakaroon ko ng taning sa buhay.
Bumalik ako sa pagkatulala at iniyuko na lamang ang ulo habang papaalis. Ngunit isang sandali lang ay tumigil ako sa kanyang likuran at nagbitaw ng mga salita.
"Sandali!,pwede bang pahiram ng likod mo?" mahinahon kong sambit
Nang ilalapit ko na ang likod ko sa kanya ay bigla na lamang siyang lumingon at hinawakan ang kamay ko.
'Pipi ba ito? at hindi makapagsalita kaya bigla na lang nanghahawak ng kamay.' saisip isip ko habang tumatakbo kami papunta sa fire exit ng hospital.
"Ah--ahhh teka anong ginagawa natin dito?" tanong ko sa kanya.
Tulad ng inaasahan hindi siya nagsalita, sa halip ay tumalikod nalang siya at tinapik ang likod.
Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa mga oras na yon, kung maiiyak ba o mapapangiti dahil dinala niya pa ko sa private part ng hospital kung saan madalang lang ang taong dumadaan.
Nararamdaman kong tumulo ukit ang luha ko dahil naiisip ko nanaman ang sakit ko. Tumalikod ako at isinandal ang mga likod sa likod niya.
Hindi ko alam pero ang gaan gaan ng loob ko dito sa lalaking ito, para bang nagkasama na kami sa kung saan.
Humagulgol ako sa pag iyak at iniisip kung anong gagawin ko.
'Ayawko mag pa opera ayokong mamatay katulad ng pagkamatay ng mommy ko, may iba naman atang paraan para hindi magpaopera, pero sabi ni doc dalawa nalang ang pagpipilian ko.
Ayawkong iwan si daddy, mahal na mahal ko siya, siya nalang ang pamilya ko at ako nalang ang pamilya niya paano nalang kung mawala pa ko, alam kung hindi kakayanin iyon ni daddy.'
Walang tigil ako sa paghagulgol, wala na akong pakealam kung mamaga pa ang mga mata ko.
Ang tanging mahalaga nalang sa akin ay ang sarili ko kung saan hindi ko pinahalagahan habang hindi pa ako malala...
Matapos ang ilang minutong pagiyak ko ay inilayo ko na ang sarili at nag ayos.
"Salamat ha?kahit papaano gumaan ang pakiramdam ko" aniko sa lalaki.
As i thought hindi siya sumagot. Ngumiti nalang ako at umalis na,paika-ika akong bumababa ng hagdan gawa ng sprain ko sa paa.
Nakalabas na ako ng hospital at lumanghap muna ng sariwang hangin bago magpatuloy maglakad. Hindi ko pa rin mawari kung ano talaga ang nararapat kong gawin.
Naglakad lakad ako at walang kaalam-alam kung saan ako dadalhin ng mga paang ito.
Sa ilang oras kong paglalakad ay huminto muna ako sa isang upuan na nakaharap sa parke.
Nakakatuwang pagmasdan ang mga batang nagsasaya, hindi ko tuloy mapigilan ang ngumiti at maluha.
Sayang lang at mukhang hindi ko ito mararanasan. 'Pano ba yan self, bawi nalang sa next life.' salita na biglang sumagi nalang sa isip ko.
Nawala ang pagpapantasya ko nang may lalaking lasing ang nahinto sa harap ko. 'Parang ang bilis naman lord' saisip isip ko na may halong kaba.
Tahimik akong umuusog sa dulo ng upuan para kumaripas ng takbo mahirap na baka kung ano pa ang gawin sa akin.
Ilang segundo pa hindi pa man ako nakakagalaw ay bigla na akong nilapitan ng lasing. Napapikit nalang ako sa takot at nagisip na ng kung ano-ano.
'Diyos ko naman, lord hindi pa po ako ready wag niyo muna po ako kunin' sabi ko sa isip ng nakapikit.
Nadilat ko na lamang ang mga mata ko nang biglang naramdaman kong humawak na ito sa akin at pilit akong hinahatak.
"Manong wag po!" paulit ulit kong sinasabi habang kinakawala ang kamay niya sa kamay ko.
"Maawa po kayo!" sigaw ko pa ulit.
Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko, 'diyos ko wag niyopo ako pabayaan lord'...
Nagulat nalang ako nang biglang nay narinig akong tumumba sa harapan ko, dinilat ko ang mga mata at nakita kong nakahandusay na sa lupa si manong.
Tinignan ko kung sino ang may pakana non at nagulat nalang ako sa nakita kong lalaki.
"Ikaw!" sigaw ko na nakaturo sa kanya.
Hindi ko na alam ang gagawin kaya kumaripas ako ng takbo patungo sa lalaking iyon at bigla ko nalang siya niyakap.
Wala na ako sa katinuan sa sarili dahil sa takot kaya hindi ko na naisip ang mararamdaman niya. Mahigpit ko siyang niyakap at patuloy sa pagiyak.
Ang hindi ko lang inaakala ay iyong yayakapin niya rin akong pabalik at hinahaplos ang buhok ko.
Ramdam ko ang pag yakap niya para bang isang yakap ng matagal mo nang kilala.
Sa gitna ng pag yayakapan naming dalawa ay hindi ko namalayan na sumisikip na pala ang aking dibdib.
Nagsimula ng tumunog ang relo ko,pataas na ng pataas ang pagtibok ng puso ko pero bakit ganito bakit wala naman akong maramdamang sakit?.
Bumitaw siya sa pagkakayakap niya sa akin at hinarap ang mukha ko sa kanya.
"Okay ka lang? may masakit ba?" tanong niya na may pag aalala.
Sa wakas ay nagsalita na rin ang binatang ito, napakaganda, napakalalim ng boses animo'y isang matured na lalaki.
"O--okay lang" sagot ko ng pautal-utal, pinunasan niya ang mga luha ko sa pisngi gamit ang napakalambot niyang kamay.
Ramdam ko ang pagdampi ng mga kamay niya sa pisngi ko, ang init ng mga kamay niya kaya dinamdam ko ito ng ilang segundo pa.
Ilang sandali pa, ako na ang nagtanggal ng kamay niya sa pisngi ko.
"A--eh sorry,na carried away lang" ani ko.
"Pano, mauuna na ko salamat sa pagligtas" dagdag ko pa.
"Ah,eh saglit!" habol niya pa.
Hindi ko na siya nilingon at kumaway nalang habang nakatalikod.
Hindi pa man ako nakakalayo ay bigla nanamang bumilis ang heart rate ko, napahawak ako sa dibdib ko at nakikiramdam.
Maya maya ay naramdaman ko ng hindi na maayos ang paghinga ko, animo'y naghahabol ng hininga.
Napaupo ako sa lupa na patuloy parin ang paghabol ng hininga.
"Abi!" boses ng isang lalaki na narinig ko.
Siya palang muli ang lalaking tumawag sa akin ng abi, short ng Abigail na first name ko. Susubukan ko sanang lingunin nang bigla na ko nawalan ng malay.