ตอนที่ 2
เพื่อนหรือแฟน
นางพัดชานอนรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกไม่กี่วันคุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ แม้ไม่ถึงกับหายดีแต่ก็ดีกว่าวันแรก ๆ มากมายเลยทีเดียว นั่นทำให้พิชาวีร์มีความหวังว่าไม่แน่แม่ของเธออาจจะหายเป็นปกติ อย่างที่ใครหลาย ๆ คนเคยหายมาแล้วก็ได้
             และทันทีที่มาถึงคนที่โผล่หน้ามาเป็นคนแรกก็คือภูผา “มาถึงพอดีเลย หน้าตาสดชื่นขึ้นนะครับป้า อีกสองสามวันก็ลุกวิ่งได้แล้วนะครับเนี่ย” ชายหนุ่มพูดหยอก อย่างต้องการให้กำลังคนป่วย
             “ให้มันจริงเถอะ แล้วนี่งานไม่ยุ่งเหรอถึงได้แวะมา” นางพัดชาถามช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าปกติ
             “เพิ่งจะได้พักครับป้า ว่าจะไปนอนแต่อยากแวะมาหาป้าก่อน” พูดจบก็ปิดปากหาวหวอด พิชาวีร์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ อดไม่ได้ที่จะเอียงคอหรี่ตามอง
             “แกทำงานติดต่อกันนานแค่ไหนเนี่ย ดูหน้าตาสิอย่างกับซากศพ”
             “สามสิบหกชั่วโมงมั้ง” พูดจบชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้น หลับตาลงแล้วเอียงศีรษะมาซบที่ไหล่ของพิชาวีร์ ทำเอาเจ้าตัวถึงกับตกใจ นึกว่าเขาน็อคไปเสียแล้ว “เฮ้ย!”
             “ยังไม่ตาย” ภูผาดึงตัวเองให้กลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง “ขอไปนอนก่อน ไปนะครับป้า” ชายหนุ่มที่ตาแทบปิดยกมือไหว้นางพัดชาและนางพัชรีก็เดินโงนเงนกลับบ้านไป ท่ามกลางสายตาที่เป็นห่วงของทุกคน
             “ยัยเอย น้าว่าแกเดินไปส่งหน่อยดีไหม เดินไปชนอะไรเข้าทำไงละนั่น”
             “เอยก็ว่างั้นแหละค่ะ” พิชาวีร์บ่นพลางส่ายหน้า ก่อนจะวิ่งตามหลังภูผา ไปถึงก็เห็นชายหนุ่มกำลังยืนงงกับเสารั้วอยู่ ก็อดขำไม่ได้แล้วดึงร่างสูงให้เดินตาม
           “สองคนนี้เขาคบกันอยู่เหรอพี่” นางพัชรีถามพี่สาวอย่างสงสัย นางไม่ได้อยู่ที่นี่มานานหลายสิบปีแล้ว จึงไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใครบ้าง จำได้แค่หลานตัวเอง กับคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเท่านั้น
             “ไม่รู้ แต่พวกมันสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว” นางพัดชาบอกเท่าที่ตัวเองรู้ และไม่อยากคาดเดาทึกทักไปเอง
             “อ๋อ...อาจจะแค่เพื่อนมั้งเนาะ หรือสายตาคนแก่อย่างเรามีปัญหาและคิดมากไป” นางพัชรีบอกเสียงกลั้วหัวเราะ อย่างไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
             “เด็กสมัยนี้ไม่เหมือนสมัยเราหรอก”
             “ก็ว่างั้นแหละ” นางพัชรีเลิกสนใจเด็กทั้งสองแล้วหันมาถามพี่สาว ที่รู้สึกว่าตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาสีหน้าจะดีขึ้นมาก “หิวไหม”
             “ไข่เจียวสักฟองท่าจะอร่อย”
             “ได้ ๆ รอแป๊บหนึ่งนะ” บอกก่อนจะรีบไปทำให้คนป่วยได้กิน เพราะตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลบ่นอยากกินไข่เจียวทุกวัน ทั้งที่นางก็ชิมแล้ว อาหารที่ทางโรงพยาบาลจัดให้ก็อร่อยดีออก
             นับตั้งแต่พิชาวีร์กลับมาอยู่บ้าน ภูผาก็แวะเวียนมาที่นี่บ่อยกว่าแต่ก่อนมาก บางวันก็มาเยี่ยมนางพัดชา บางวันก็มาหาพิชาวีร์ ทำเอาไป ๆ มา ๆ ชายหนุ่มแวะมาแทบทุกวันถ้ามีเวลาว่าง มีห่างบ้างถ้าติดงาน และเมื่อถึงตอนนั้นก็เป็นพิชาวีร์ที่ไปหาชายหนุ่มถึงบริษัท เอาข้าวเอาน้ำไปให้อย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำงานจนลืมกินข้าว
             และความสัมพันธ์แบบนี้เองก็ทำเอาคนรอบตัวต่างฟันธงว่าทั้งคู่น่าจะคบกันแล้วละ แต่พอไปถามกลับงงไปตาม ๆ กัน “ใครบอกว่ากูกับเอยคบกัน” ภูผาย้อนเมื่อโดนภิรัช เพื่อนสนิทที่ร่วมกันก่อสร้างบริษัทแห่งนี้มาด้วยกันถาม
             “ต้องให้มีใครบอกด้วยเหรอ ส่งข้าวส่งน้ำขนาดนั้น ไม่ใช่แฟนแล้วจะเป็นอะไรล่ะ”