ตอนที่ 1
สัญญาเด็กม.ปลาย
             ในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคของเด็กม.หกอย่างพิชาวีร์มันเหมือนยกภูเขาออกจากอก ความเคร่งเครียดทั้งหมดเลือนหายไปตั้งแต่ได้ส่งกระดาษคำตอบ แม้ผลยังไม่ออก แต่เธอก็มั่นใจว่าผ่านทุกวิชาแน่นอน ดังนั้นก่อนกลับบ้านเลยซื้อขนมกับน้ำแวะมานั่งทอดอารมณ์ริมแม่น้ำ ให้ลมเย็น ๆ พัดเอาความล้าจากการอ่านหนังสือมาตลอดทั้งอาทิตย์ไปให้พ้นจากตัว
             “เฮ้อ...สบายจริง ๆ เลย” หญิงสาวใช้มือค้ำพื้นด้านหลังพลางเอนตัวลงเล็กน้อย หลับตาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นรับความเย็นจากสายลม ก่อนเปลือกตาเธอจะเปิดขึ้นเมื่อมีบางสิ่งเคาะเข้าที่หน้าผาก
             “มานั่งทำอะไรตรงนี้” ภูผาเปิดยิ้มใส่ดวงตากลมโตนั้น ก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ พร้อมกับถือวิสาสะหยิบขนมขึ้นมากิน และน้ำของอีกฝ่ายขึ้นมาดื่ม
             “ก็นั่งเฉย ๆ สอบเสร็จแล้วก็ไม่ต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือแล้วนี่” พิชาวีร์บอกก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่ภูผาเพิ่งวางลงมาดื่มต่ออย่างไม่ถือสา เพราะเรียกได้ว่าทั้งเขาและเธอสนิทกันมาก บ้านใกล้กัน เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลยันม.หก
             “จริงด้วย แล้วนี่ตกลงแกจะไม่ไปเรียนต่อมหาลัยที่เดียวกับฉันจริง ๆ เหรอ”
             “ห่างกันบ้างเถอะ” พูดจบพิชาวีร์ก็หันมามองหน้าภูผาแล้วหัวเราะเบา ๆ “ฉันจะไปสอบเข้ามหาลัยที่เชียงใหม่ แม่อยากให้เรียนด้วยส่วนเวลาว่างก็ให้เข้าไปช่วยงานของน้าที่ร้าน จะได้มีรายได้เสริม แล้วแกก็จะไปเรียนมหาลัยเอกชนที่เคยบอกใช่ไหม”
             “อื้อ เราจะได้แยกกันจริง ๆ แล้วสินะ คิดแล้วก็ใจหายเหมือนกัน” ภูผาพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะถอนหายใจ หันไปมองหญิงสาวที่นั่งพยักหน้าหงึกหงัก แล้วแกล้งผลักศีรษะอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้กับความไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย
             “อะไรเล่า” พิชาวีร์บ่นงึมงำพร้อมกับลูบศีรษะของตัวเองป้อย ๆ “แกจะมาอาลัยอาวรณ์เพื่อนอย่างฉันทำไม แฟนแกน่ะแฟนแก ไปเรียนด้วยกันไหม”
             “แฟน คนไหนล่ะ” ภูผาย้อนถามอย่างยียวน ได้ยินอย่างนั้นพิชาวีร์ได้แต่ทำเสียงฮึในลำคอ กลอกตามองบน ใจอยากจะถีบมันสักครั้งอย่างหมั่นไส้
             “แล้วมีกี่คนละ”
             “ไม่มีเลย” พูดจบก็หัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของหญิงสาว “แล้วยัยหยกห้องสามล่ะ”
             “อืม...” ภูผาครางพร้อมกับทำหน้าตาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง “ก็แค่คุย ๆ ยังไม่ได้ตกลงอะไรเลย ตอนนี้ก็ต้องมาแยกกัน คงทางใครทางมันแล้วล่ะ”
             “แล้วพวกแกไม่ได้คุยกันเลยเหรอ สมัยนี้อยู่คนละที่มันก็ติดต่อกันได้”
             “จบแค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ ความสัมพันธ์ทางไกลไม่ไหวหรอก”
             “มันจะไกลแค่ไหนกันเชียว”
             “ต่างประเทศ”
             พิชาวีร์นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะแย้ง “ต่างประเทศแล้วไง การติดต่อสื่อสารสมัยนี้ล้ำจะตายไป”
             “ช่างเถอะไม่ไหวก็คือไม่ไหว แล้วแกล่ะ” ภูผาย้อนถามกลับไปบ้าง เห็นอย่างนี้แต่พิชาวีร์ก็มีหนุ่ม ๆ มาชอบหลายคนทีเดียว
             “ไม่มี” พิชาวีร์ตอบแบบไม่เสียเวลาคิด
             “จริงอะ อย่ามาโกหก เมื่อวันก่อนฉันยังเห็นไอ้โต้งมันคุยกับแกอยู่เลย” ภูผาแย้ง เพราะคนที่พูดถึงนั้น มาถามเรื่องของพิชาวีร์จากเขาเองโดยตรงเลย