ด้วยความเป็นห่วงนางที่พลาดเข้าไปเผชิญหน้ากับไอ้แหว่งใกล้เกินไป ทำให้เขาพะวักพะวน รู้สึกตัวอีกครั้งกลับตกอยู่ในวงล้อมของโคลงช้าง ดีที่บุรุษแปลกหน้าและข้าทาสที่ติดตามเป่ามนต์เข้าช่วยไว้ แต่กว่าโขลงช้างเหล่านั้นจึงยอมสงบ บุรุษผู้นั้นก็ได้รับบาดเจ็บจากการถูกงวงไอ้แหว่งฟาดจนกระอักโลหิตเกือบเอาชีวิตไม่รอด ไกวัลย์ พราหมณ์หนุ่มรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณกับชายหนุ่มรูปนี้ แต่ปราณที่ติดตามมาเบื้องหลังกลับศรัทธาและตกหลุมรักบุรุษผู้งามสง่าในทันที
เขาไม่โกรธ พราหมณ์หนุ่มที่ทราบนามในภายหลังว่าเป็นเชื้อสายแห่งแคว้นอนินทิตปุระ และเพิ่งเสด็จกลับจากชวา หากแต่เขาหวั่นใจกับหัวใจนางที่มอบให้กับเจ้าชายต่างเมืองตั้งแต่แรกเจอ หลังจากนั้นไม่ถึงปี พิธีอภิเษกสมรสก็ถูกกำหนดขึ้น
เจ้าชายดีกับเขา เป็นมิตรและพี่น้องร่วมสาบานนับแต่เหตุการณ์คราวนั้น และยังออกป่าร่วมรบในศึกเล็ก ๆ น้อย ๆ กับหัวเมืองเล็ก ๆ ที่กระด้างกระเดื่องไม่ยอมรับอำนาจในแนวทิวพนมดงรักด้านล่างแห่งนี้ แต่นางต่างหากที่เขาทำใจได้ยากลำบากนัก
“ท่านไกวัลย์” สุรเสียงอันนุ่มนวลปรากฏอยู่เบื้องหลัง
“ปราณ ขอบใจท่านที่มาพบข้าในยามนี้”
“ท่านเป็นสหายเรา มีสิ่งใดที่เราไม่ควรออกมาพบ”
ปราณ เจ้าหญิงแห่งเมืองวิเภทะ กล่าวเสียงเรียบ ในใจย่อมรู้ถึงความห่างเหินที่เกิดขึ้น แต่เพราะความรักที่ก่อเกิดจักทำเยี่ยงใดเล่า
“ท่านไม่จำเป็นต้องอภิเษก เพื่อเชื่อมเครือญาติ แลกองทัพ เพราะลำพังพี่น้องร่วมสาบานของข้ากับเขา ย่อมเอาชนะแลรวมจันทระได้”
“ท่านหมายใจว่าเราเข้าพิธี ด้วยถูกบังคับฤๅ”
“ท่านรู้จักเขาน้อยไป แลสิ่งที่เขาร้องขอมันชัดเจน ว่า ท่านอาจตกเป็นเครื่องมือ”
“รู้จักกันน้อยไป หึ” ร่างโปร่งระหง เคลื่อนผ่านอ้อยอิ่ง แล้วยืนอยู่ตรงหน้าพราหมณ์หนุ่ม
“เพียงพบเขาไม่กี่เพลา ถึงกับอาสาตีเมืองถวาย อีกทั้งกรีดเลือด ดื่มกินร่วมสาบาน ใยไม่ใช่บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา”
พราหมณ์หนุ่มถอนใจ สะบัดหน้าไปอีกทาง ยามนี้เขารู้ว่า นางนั้น เริ่มกริ้วโกรธ
“บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรานี้ เป็นพราหมณ์หนุ่มแห่งเมืองมหิธรปุระ ผู้ซึ่งจะกลายเป็นข้าพระบาทแห่งองค์กษัตริย์ปฐมวงศ์ฺของอาณาจักรจันทระ”
“ใช่ เขาเป็นสหายข้า แลเป็นผู้มีบุญที่จะกอบกู้อาณาจักรให้กลับคืนดังอาณาจักรจันทระในอดีต หากเขาขึ้นเป็นใหญ่ ไยข้าจักไม่น้อมนบ แลตามสวามิภักดิ์ด้วยภักดี”
“เหอะ ท่านหวังเป็นปุโรหิตเคียงข้างเขา”
วาจานางแทงใจเขา หากแต่นั่นคือความจริง ในยามนี้มหิธรปุระ ใช่จะรุ่งเรืองเฟื่องฟูครองอำนาจ เมืองของเขายังเป็นเมืองอิสระ หากแต่ไม่ได้ยิ่งใหญ่ และเขาเป็นวรรณะพราหมณ์ที่แตกออกมาจากหน่อเนื้อกษัตริย์หลายชั่วอายุแล้ว แม้ไม่ต่ำต้อย แต่ก็ไม่ยิ่งใหญ่พอที่จะครองเมือง หากเขาจะขึ้นเป็นใหญ่ในนามของปุโรหิตแห่งจันทระ ใยไม่ใช่ความทะยานอยากของเขา ยามเมื่อกลับมาเหยียบเมืองเกิด มหิธรปุระ
“แล้วท่านล่ะ หวังสูงถึงแม่เมือง” พราหมณ์กล่าววาจาประชด แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้เขาอึ้ง
“มิผิดหรอก เรานี่แหละจักเป็นเทวีแห่งเมืองจันทระ”
“ท่านมิได้หมายใจดังคำพูด ท่านมิใช่คนเช่นนั้น”
“แล้วท่านล่ะ เป็นคนเยี่ยงใด”
“ท่านก็รู้ ว่าข้า ใจภักดิ์ต่อท่านมาตลอด ท่านจักปฏิเสธฤๅ”
ปราณนิ่งเงียบกับคำท้วงที่เศร้าสร้อย วาจานั้นระโหยราวขาดใจ
“แต่ท่านก็รู้มาตลอด ว่าเราคือสหายของท่าน มิแปรเปลี่ยน”
“แต่สักวัน ข้าเชื่อว่าหัวใจของท่าน ต้องโน้มลงมาหาข้า ข้าขอเพียงโอกาส ขอให้ท่านได้รู้ใจตัวเอง”
“3 วันข้างหน้า งานอภิเษกจักเริ่มขึ้น ไยท่านมิคิดว่า หากเราเปลี่ยนใจ อะไรจักเกิดขึ้น”
“ข้าย่อมรู้ แต่พิธีแปรเปลี่ยนเป็นอื่นได้ หากท่านจักทำ”
“ท่านรู้จักเรานานเนิ่น มาบัดนี้ กลับแสร้งทำมิรู้จักเรา”
“ข้ารู้เสมอ ว่าท่านเคารพในวาจาของตนเองเพียงใด หากแต่หวัง หวังว่าท่านจะเปลี่ยนใจ”
“ความรักมิอาจแปรเปลี่ยน” สายตาของนางอ่อนโยนลง
“เจ้าชายหาได้มองท่านเพียงผู้เดียว”
“............................”
“บังอาจเสี้ยมเราให้ระแวงรึ” เสียงของนางทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นชั่วอึดใจ ครานี้ราบเรียบ มิส่ออารมณ์ใด ๆ ให้พราหมณ์ได้รู้สึก
“ข้ามิอาจกล่าวเท็จ ปราณ สหายข้า จงเชื่อข้า”
“เราจะรับฟัง แต่มิอาจเปลี่ยนใจ เพราะหากไม่ใช่เขา ก็หาใช่ท่านที่สมควรแก่เรา ท่านคิดฝันไกลเกินตัว!”
สิ้นคำ พราหมณ์หนุ่มผงะถอยเท้า แววตาปวดร้าวไม่อาจระงับ หางตานางแลเพียงครู่ ก่อนจาก.... แต่เท่านี้ก็พอแล้ว
สายลมเย็นยามอาทิตย์อัสดงระเรื่อยมาสัมผัสผิว พราหมณ์หนุ่มกลับไม่รู้จักชื่นใจเหมือนก่อน สายตาที่มองผ่านม่านน้ำตาที่ขังคลอ ทำให้ภาพของนางที่เดินจากไปพร่ามัว เพลาที่ผ่านเนิ่นปี แม้นางอยู่ใกล้จนเอื้อมคว้าได้ แต่บางสิ่งทำให้เขาอดใจมิอาจเอื้อม จนถึงวันนี้ที่เขากล้าที่จะกล่าวคำ กลับได้รับการปฏิเสธอย่างขาดใย คำพูดนางประโยคนั้น มันทำให้สายลมที่พัดผ่านกลายเป็นเข็มเล่มเล็กหลายพันเล่มทิ่มแทงใจให้เจ็บลึก และฝังอยู่ในใจไม่รู้ลืม
“ข้ามันต่ำต้อยนักหรือ หากเนินเขาเบื้องหน้า ถูกสร้างเป็นภวาลัยตามสัญญา ข้านี่แหละจักกลับมาวางรากฐาน และลูกหลานของเจ้าจะต้องนอบนบภวาลัยแห่งข้าชั่วนิรันดร์”
.................