แต่เหมือนมีบางอย่างทำให้เขาได้อยู่ลำพังกับหญิงสาวผู้นี้ ร่างสูงใหญ่ เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั่น นั่งลงบนเตียงด้วยความมั่นคง เขาหลับตาทอดสมาธิสม่ำเสมอ ดูเหมือนว่า แอร์จะเย็นขึ้นเรื่อยๆ กัลป์นั่งนิ่งรออะไรบางอย่าง
“ท่านต้องการพบเรา” เสียงค่อนข้างเข้มดังขึ้นมาจากผนังห้องปลายเตียง ร่างที่ปรากฏในสมาธิ ทำให้กัลป์เข้าใจได้ในทันทีว่า นี่คืออัปสราที่สลักอยู่บนปราสาทขอม อัปสรา 5 นาง ที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับประดาด้วยทองแลเพชรพลอยระยิบระยับทั่วทั้งองค์ ก้าวออกจากผนังเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา
อัปสรา 4 นาง ยามนี้ยอบตัวอยู่ด้านหลังอัปสราที่แต่งกายด้วยทองทั้งองค์ บ้างถือพานดอกไม้ บ้างถืออาวุธ บ้างถือพัด เหล่านี้ทำให้เขาทราบว่า นางทั้งสี่ ถือเครื่องเกียรติยศตามอัปสราผู้สูงศักดิ์ที่ประดับเศียรด้วยศิราภรณ์ทรงกระบอก มีกะบังหน้าลายวิจิตร แตกต่างจากอัปสราที่ตามติดมาด้วยที่เป็นเพียงมวยผมแซมด้วยพวงมาลัย แต่นางคือใครกัน เขาเหมือนจะคุ้นเคย นางเบือนหน้ามองยังร่างที่หลับสนิท ก่อนจะจ้องมองเขาตรง ๆ
“อนินนาถ ชื่อเจ้าช่างไพเราะ ทุกภพ ทุกชาติ” เสียงของนางยามนี้ช่างไพเราะ
กัลป์ พยายามไถ่ถามเธอด้วยจิตว่า “ท่านคือใคร”
“ท่านมีหน้าที่กับเราเท่านี้ หาควรยุ่งกับเรื่องของเราอีก”
“แต่นางผู้นี้”
“เป็นท่านนำนางมาให้เรา หากนำกลับไปก็ได้แต่เพียงร่าง”
“ดวงจิตของนาง อยู่ที่ท่าน ท่านต้องการสิ่งใด”
อัปสราผู้สวยสง่า จ้องมองชายหนุ่มที่ใจร้อนรนด้วยความสนใจใคร่รู้
“ท่านมิจำเป็นต้องรู้ ดวงจิตนางจะกลับคืนสู่ร่างหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเรา”
“ท่านเป็นใคร” กัลป์ถามออกไปอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้เป็นเพียงยิ้มละไมที่จับใจเขาอย่างยิ่ง
“ท่านตามเราทุกภพ ทุกชาติ เราขอบคุณ”
“เดี๋ยวก่อนพระนางอย่าเพิ่งจากไป” กัลป์สะดุ้งลืมตาออกจากสมาธิ เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ทั้งที่แอร์คอนดิชั่นยังทำงานอยู่ เขาไม่รู้เรื่องอันใดเลยในสิ่งที่นางบอก แล้วเสียงโทรศัพท์ก็กรีดเสียงขึ้น
“คุณกัลป์ ผมเองนะครับ” เสียงยศไกรร้อนรน “ผมอยากจะพานินกลับกรุงเทพฯ เรื่องภาพอะไรพวกนี้ เราค่อยมาถ่ายทำใหม่”
“ครับ ผมกำลังจะบอกกับคุณเหมือนกันว่า คุณนินควรจะกลับกรุงเทพฯ”
ร่างโปร่งบางยังคงหลับสนิทภายในผ้าห่มอันอบอุ่น เขาทอดถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน นึกเอ็นดูสตรีผู้นี้ ไม่ใช่แค่เธอสวย หากแต่บางอย่างที่ทำให้กัลป์รู้สึกผูกพัน เขาเองหรือที่นำเธอมาพบกับเรื่องเลวร้ายที่เมืองเสียมเรียบ แต่......เรื่องบังเอิญมากกว่า
โรงแรมแห่งนี้ รัศมีแห่งศาลหลักเมืองของเสียมเรียบ หรือพระนาง คือ อัปสราข้าแห่งศาลหลักเมืองที่ดึงดวงจิตของนางไป กัลป์เองไม่รู้ว่า ดวงจิตของเธอจะกลับมาเมื่อใด ฌานบารมีของเขาเอง ไม่อาจต้านทานแรงอำนาจของอัปสรานางนั้นได้ ดวงจิตของนางผู้นี้ ป่านนี้ จักเป็นเช่นใดหนอ
........................
“คุณกัลป์”
เสียงเรียกแผ่วเบาจากด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มรูปร่างกำยำที่ทอดสายตาไปยังพนมที่เตรียมก่อสร้างภวาลัยในเบื้องหน้าหันกลับมามองตามเสียงเรียก
“เจ้าเรียกข้า ฤา”
“คุณกัลป์”
ชายหนุ่มผู้มีร่างกำยำ ขมุ่นคิ้วแลทอดสายตามองนางผู้ไม่คุ้นหน้า
“เจ้ามาจากที่ใด ทำไมข้าจึงไม่เคยเห็นท่านมาก่อน”
“นางมาจากแคว้นอนินทิตะปุระ” เสียงของข้าพระบาทแห่งพระนางเหนือหัว เอ่ยขึ้นทดแทน
“ที่นี่ คือ ที่ใด” อนินนาถเปล่งเสียงแหบแห้ง เธอรับรู้แล้วว่า ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะจักเปล่งวาจาดังใจตนได้
“เมืองวิเภทะแห่งพระนางพิณสวัณครามวดี เจ้าคงเพิ่งมาถึง ข้าจึงไม่เคยเห็นหน้าเจ้าเลย เมื่อสักครู่ เจ้าเรียกข้า เช่นไร”
“ไม่มีอันใด ดอกท่านพราหมณ์ นางทักผิดคน” ผู้เป็นข้าพระบาทแห่งพระนางกล่าวแทรก ก่อนแตะข้อศอกนางให้เคลื่อนออก เชิงบังคับ
พราหมณ์หนุ่ม ลอบมองนางด้วยหางตา ยังทันเห็นแววตาเว้าวอนในทีของนาง สะเรียผู้นี้ มิเก็บอาการแม้อยู่ต่อหน้าบุรุษ
เถอะนะ ใครจักมาสู้ ปราณได้ นางเป็นเสมือนลมหายใจแห่งขุนเขา งดงามสง่าและมั่นคง ไม่น่าเชื่อเยาว์วัยที่ผ่านพ้นมาด้วยกัน กฤตยุเวทย์คาถาอันใด ไม่มีที่นางไม่ช่ำชอง ธนูและดาบ ก็หาได้อ่อนฝีมือ นางเทียบเคียงเขาได้เสมอ เพราะมีครูคนเดียวกัน หากแม้นเขาเป็นเชื้อสายพราหมณ์แห่งโกณฑัณญะ นางจะสืบเชื้อแห่งฤาษีกัมโพช ก็มิได้ผิดแผกหากนางจะเลือกเขา แต่พระนางกลับเลือกเจ้าชายจากแดนไกล ผู้มีเชื้อแห่งฤาษีกัมโพชผ่านทางพระเจ้าราเชนทรวรมัน แลพระมารดานั่นเล่ายังสืบเชื้อแพระนัดดาแห่งกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่พระเจ้านฤบดินทราทิตย์ แห่งแคว้นอนินทิตปุระ
พนมป่าเบื้องหน้า เมื่อหลายเดือนก่อนนั้น พราหมณ์หนุ่มและเหล่าทาสี ทาสา บริวารยกกันเข้าไปคล้องช้างเผือกมาถวายเมืองวิเภทะ มิมีผู้ใด มิรู้ว่า พราหมณ์หนุ่มจากเมืองมหิธรปุระนี้ ศิโรราบเพียงใดกับเจ้าหญิงผู้หยิ่งทะนง
“หากวันนั้นเรา ไม่คล้องช้าง กลางป่าลึก พวกเขาใยจะได้พบกัน” พราหมณ์หนุ่มรำพึงในใจ กระหวัดนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขาหม่นใจจนถึงวันนี้
ปราณ เจ้าหญิงแห่งเมืองวิเภทะ ซุ่มเข้าคล้องช้างยังไพรพนมสูงใหญ่ร่วมกับเขา แต่เหตุการณ์กลับพลิกผัน ช้างตกมันอาละวาดระหว่างการคล้องช้างที่กำลังจะจบด้วยดี