บัลลังก์เสน่หา 30

ในเขตกระโจมของผู้อพยพชาวแคว้นเสี้ยน องค์ชายเล่อหยาซ่าง ทอดพระเนตรยังพระขนิษฐาที่กำลังหายพระทัยแผ่วรว

บัลลังก์เสน่หา 31

“อี้หวินจ๋า...คิดถึงข้าไหม คืนนี้เราจะได้นอนด้วยกันแล้ว” เหอเซียวไห่ลากเสียงยาว ละสายตาจากหยางเสียที

บัลลังก์เสน่หา 32

ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น รองแม่ทัพอู๋มากราบทูลแม่ทัพใหญ่ว่าองค์ชายหยาซ่างขอเข้าเฝ้า หยางเสียจึงจัดเตรี

บัลลังก์เสน่หา 33

“ใช่เจ้าแน่ที่กัดข้า! ยังกล้ามายั่วให้เจ็บใจ คอยดูเถอะ...ถ้าข้าจับตัวได้อีกละก็ เจ้าได้กลายเป็นอาหาร

บัลลังก์เสน่หา 34

องค์ชายฝานจิ้งทรงสังเกตเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของ หยางเสีย จึงทรงตัดบทสนทนานั้นก่อนที่สตรีนา

บัลลังก์เสน่หา 35

ผ่านไปชั่วครู่พระองค์จึงตรัสถามในเรื่องที่ทรงต้องการทราบคำตอบ “เจ้าเข้ามาเป็นทหารเพราะเหตุใด”

บัลลังก์เสน่หา 158

บัลลังก์เสน่หา 157

บัลลังก์เสน่หา 156

บัลลังก์เสน่หา 155

บัลลังก์เสน่หา 154

บัลลังก์เสน่หา 153

บัลลังก์เสน่หา 152

บัลลังก์เสน่หา 151