“อยู่แค่นังพลอยคนเดียวนั่นแหละค่ะ นอกนั้นก็ตามไปรับใช้คุณพ่อกับคุณแม่ที่บ้านตากอากาศที่ภูเก็ตนู่น”
“เพื่อนคุณที่เพิ่งไปหามาล่ะ”
“โอ๊ย! ยัยมายด์น่ะเหรอคะ เพิ่งออกไปกับกิ๊กคงติดต่อได้หรอกป่านนี้ปิดมือถือไปเริงร่ากันที่ไหนแล้วก็ไม่รู้”
เสนอแนะทางไหนดูเหมือนหญิงสาวนามว่า ‘ฟ้า’ คนนี้จะหาเหตุผลมาอ้างเพื่อที่จะให้ชายหนุ่มเป็นคนไปช่วยเธอแก้ปัญหายางรถแตกของเธอให้จงได้
“งั้นคุณถือสายรอผมแป๊บหนึ่ง”
บอกพลางถอนหายใจ กดต่อสายหาเพื่อนสนิทอย่างธนภูมิเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง และระหว่างรออีกฝ่ายรับสายนั้นก็ไม่ลืมที่จะหันไปบอกคนเป็นพ่อที่ยืนพิงรถกอดอกรอ
“ขอเวลาอีกสักครู่นะครับพ่อ”
พศวัตยิ้มแห้งๆ อย่างเกรงใจ เมื่อคนเป็นพ่อพยักหน้ารับ และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ธนภูมิรับสายความสนใจทั้งหมดจึงถูกดึงกลับมาที่เจ้าเครื่องมือสื่อสารนี้อีกครั้ง
“ไอ้ภูมิตอนนี้แกว่างไหม”
“โนเวย์เพื่อนฉันกำลังจะเข้าประชุมด่วนในอีก 15 ไม่ใช่สิ 10 นาทีข้างหน้านี้เอง แกมีอะไร”
ได้ยินคำปฏิเสธพศวัตแทบไม่อยากจะคุยกับเพื่อนต่อ นิ้วแกร่งยกขึ้นนวดขมับตัวเองแรงๆ ก่อนจะตอบกลับเชิงปรึกษาไปในตัวด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ว่า
“แกจำฟ้าเพื่อนลูกสาวคุณนายญาดาที่เราเจอในงานเลี้ยงแต่งงานลูกชายคุณหญิงรมย์ชลีเมื่อเดือนก่อนได้ไหมวะ”
“ได้สิสวยสะดุดตาขนาดนั้น แกกำลังคั่วอยู่นี้ มีปัญหาอะไรหรือเจ้าหล่อนจะจับแกทำสามี”
ธนภูมิล้อเลียนเสียงกลั้วหัวเราะชอบใจ ก่อนจะระเบิดออกมาเต็มที่เมื่อโดนอีกฝ่ายตะคอกด่ากลับมาอย่างไม่จริงจังนักด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ไอ้บ้า! รถเธอยางแตกแถวบางนา เธอต้องการให้ฉันไปหา แต่แกเข้าใจไหมว่าตอนนี้ฉันไม่ว่าง ต้องไปรับยัยเปรี้ยวที่สนามบินพร้อมกับทุกคน”
“ห๊า! น้องเปรี้ยวกำลังจะกลับมาเมืองไทยเหรอทำไมแกไม่บอกกันบ้างวะ ถ้ารู้จะหยุดงานเตรียมดอกไม้ช่อใหญ่ๆ ไปรอรับ”
เสียงที่ดูจะตื่นเต้นเกินเหตุของธนภูมิ ไม่เพียงแต่ทำให้พศวัตชักสีหน้าแสดงอาการไม่พอใจเท่านั้นแต่มันยังลามไปถึงน้ำเสียงที่กรอกลงไปตามสายด้วย
“แล้วทำไมฉันต้องบอกแกด้วยห๊าไอ้ภูมิ…ตกลงแกช่วยอะไรฉันไม่ได้ใช่ไหม”
“เออ แต่แกจะไปคิดหนักทำไม บางนากับสุวรรณภูมิไกลกันที่ไหน เอาอย่างนี้แกให้พ่อแกกับพ่อแม่ของน้องเปรี้ยวไปก่อน ส่วนแกไปหาคุณฟ้าและก่อนไปโทร.เรียกช่างก่อนเลย ไปถึงแกจะได้ไม่ต้องคอยนาน เสร็จสรรพก็มาส่งคุณฟ้าขึ้นแท็กซี่แค่นี้เอง ทันเวลาไหม”
พศวัตยกนาฬิกาข้อมือเรือนแพงขึ้นมาดูตอนนี้อีกไม่กี่นาทีจะบ่ายโมง วรรณวลีนั่งเครื่องมาถึงราวๆ บ่าย 3 โมง ถ้าทำได้อย่างที่เพื่อนรักบอกเวลาเหลือเยอะแยะ
“ทันๆ ขอบใจมาก แค่นี้แหละ”
ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบกลับหรือบอกลา พศวัตก็รีบวางสายแล้วกดมาสนทนาต่อกับอีกคนที่ถือสายรออยู่
“ฟ้าครับเดี๋ยวผมจะแวะไปหาคุณก่อนแล้วกันนะครับ จากนั้นผมค่อยไปทำธุระต่อ คิดว่าคงทัน”