The new world is a new home that he will love. Realize things that don't exist. Will see the truth in a world he has never seen before.
Halos malula si Thymmze sa paligid niya. Kakaiba kumpara sa pinanggalingan nila. Ngunit parang may mali sa bawat paghakbang niya.
Malamig, napakalamig sa pakiramdam kahit makapal pa ang kaniyang suot na coat.
"Next time, we will move to city para makapag-aral ka."
"Akala ko ba magiging sundalo ako?" He gulped. Glaring to his uncle.
"Mahabang kwento ang pinanggalingan mo. Huwag mo na lamang sabihin ang patungkol sa Hartville. They will never understand you," Alfredo said calmly. Naglakad ito patungo sa hagdanan upang bumaba.
"Uncle, akala ko ba magsusundalo at mag-aaral ako? Nasisinungaling ba kayo?" sumunod si Thymmze pati ang kaniyang husky.
"Oo, sapagkat hindi kana makababalik pa sa Hartville. Mahirap makabalik doon." Madaming tao ang bumungad kay Alfredo at binati ito saglit.
"Uncle Alfredo, paano ka nakababalik doon?" mahinang pagtatanong niya hanggang sa nakakita siya ng iba't ibang sasakyan na naka-part. Nagtataka si Thymmze sa mga tao roon.
"Sa tulong ng iyong ama ay nakabalik ako ngunit ilang beses lamang." Kinuha ni Alfredo ang susi ng bahay upang buksan ito. "Tumuloy ka." Nagsenyas ito na pumasok na. "Maliban doon ay naiintindihan ni Leave na magkaiba ang aming mundo."
"Magkaibang mundo?"
"Oo."
Wala namang masyadong pinagkaiba ang pinanggalingan ni Thymmze sa Iceland. "May mali ba sa Hartville?"
"Wala naman. Ang katotohanan na parte ito ng mundo, ang mga kaugalian lamang ang kakaiba kayo. Wala kayong gobyerno, kundi mga tribo o ano pa mang pamumuno sa bawat lugar. Masyadong kakaiba," Alfredo explained.
Kinilabutan si Thymmze sa mga pahayag nito. "Gobyerno?"
"Wala din kayong mga company na kayang i-provide ang mga pangangailangan niyo. Nakabili ka na ba sa grocery?"
Inosenteng napatingin si Thymmze. "What is that?"
"Mamaya dadalhin kita doon."
Umakyat si Alfredo sa hagdanan kaya sumunod ang binata sa kaniya. "Ito ang magiging kwarto mo." Binuksan niya ang pinto. Pumasok si Tomtom doon at humiga.
"I'm still don't get it, uncle."
"Ang pinanggalingan mo ay kakaiba. Moderno ngunit may pagiging makaluma rin ang dating. Subalit wala kayong batas pangtao. Walang hustisiya sa lugar na iyon. Puro digmaan at kaguluhan ang nais nila."
"Nais kong malaman ang mga sinasabi ni uncle."
Si Alfredo ay hinanda si Thymmze para sa bagong mundong gagalawan niya. Nakakalito at hindi man niya maipaliwanag ay nagtitiwala siya na maiintindihan ito ng binata.
Someone visited to Captain Alfredo, one of his student when he was a mentor in piano. "Hi, I am Kyoro Terminus Stone. What your name?"
"Thymmze Kalamity."
"I see, baguha ka siguro," bulong ni Kyoro.
"Pero naiintindihan kita."
Kyoro chuckled. "I see, you understand me." Dinala niya ang mga pinamili. "Do you like lobster and salmon?"
"I don't think so. Either."
Bumaba si Alfredo. "Kyoro, pumasok ka na naman ng walang pasabi."
"Hindi kita matawagan. Saan ka ba galing?" Lumingon pa siya sa binata.
Napansin ni Kyoro ang pagbabago ng mga mata nito sa kabila. "Oh, heterochromia condition?" Sigurado ito ngunit nagtataka lamang na nagbabago ang kulay ng mata ng binata. Tila' hindi ito permanente at may sariling buhay ang iris nito.
Napatanong muling ag binata. Kahit si Alfredo ay hindi inaasahan na may ganon katangian ang binata sa kaniyang mga mata. Kulay asul ito na kay gandang pagmasdan.
"Pumunta ka sa salamin."
"Salamin? Hindi ko alam ang tinutukoy mo." Ang ka-inosentihan ni Thymmze ay naging kwestyon kay Kyoro.
"He's joking, right?" Kyoro chuckled. "Over there," turo niya.
Halos mapatalon sa gulat si Thymmze nang makita niya ang sarili sa salamin. "Replika ko ba 'to?"
Natahimik ang dalawang tao habang pinapanood ang kilos nito na hindi normal. "Akala ko mala-tribo lamang sila..." komento ni Alfredo na nangangamot na ng ulo.
"What do you mean? Taga-bundok ang bata na iyan?" Even Kyoro grimaced at him.
Nagluto si Kyoro ng kanilang hapunan. Thymmze knows about the etiquette in dining. He seems a boy that came from a wealthy family. Kyoro can't define that word but he thinks that this boy is gullible.
Bumaba ang husky na galing sa magiging kwarto ng kaniyang amo. "There's a husky!" turo ni Kyoro.
"My husky."
"I miss my bruno, my shepherd."
Matapos ang gabing iyon ay tumambay si Thymmze sa chimney. While Kyoro cleaning his piano. Si Alfredo ay nagpahinga muna. Nangangamba man sa winter tornado ay wala siyang magawa sapagkat hindi niya alam kung kanino makikibalita.
Kinaumagahan ay naabutan ni Thymmze si Kyoro na nagpu-push up. As he remember his father doing the same thing in the morning. Since there is a treadmill, ay doon siya nagtungo upang subukan iyon.
"He knows how to run," Kyoro taunted.
Thymmze wondering about Hartville. Hindi siya pinatulog nang madinig niya ang mga salita ni Alfredo. Madalang niya lamang itong makita ngunit laging kinu-kwento ito ni auntie Leave. It caused a huge trouble to his whole system.
Inimbitahan ni Kyoro na maglibot. "The land of Fire and Ice."
Thymmze saw a glacier and volcanoes. "Hindi naman malayo ang itsura nito sa lugar na pinanggalingan ko."
Kyoro asked personal question about his life. Kung saan ito nag-aral at ilang taon na ito. Anong kabuhayan ang meron sila. Pati ang presidente nila ay kaniyang itinanong.
He didn't expect the young man's answer that they don't have a school but only their parents teach them. They don't have a president but only a brave leader. There is no law that can punish them. Their livelihood depends on what their soldiers can get. Or what their parents can do.
Matapos ang kwentihang iyon ay umuwi na sila. Kyoro have his own house kaya umuwi ito. "You ca visit me anytime, Thymmze."
Tumango si Thymmze. He was curious about the piano that Kyoro playing yesternight. Sinubukan ni Thymmze na pumindot ng kahit anong keys.
Walang magawa ang binata kundi maglibot sa loib ng bahay. Magbasa at matulog kahit saan ang ginawa niya maghapon. Ang husky niya naman ay kasama ni Alfredo sa labas kaya hindi niya napansin hanggang makauwi ang mga ito.
He want to go home but he can't. Hindi niya alam ang direksyon pabalik sa kanila. He hugged his dog when he saw it.
"Ba-byage tayo next week. Aasikasuhin ko lamang ang mga papel mo, Thymmze."
"Bakit na naman?" reklamo nito. "Gusto kong umuwi sa amin."
Nababalisa ito sa karimlan ng kaniyang kwarto. Binuksan niya ang kaniyang maleta at nakita ang tirang cupcake doon na nailagay pala niya bago lumabas ng bahay. "Rose Incarnadine."
Kinain niya iyon. Nakatingin sa kawalan. "Ayoko ng ganito." Tila'mababaliw siya kakaisip kaya muli ay lumabas siya ng bahay ng walang paalam.
Lakad lamang siya ng lakad hanggang sa makita niya ang northern lights. Kulay berde ito na parang sumasayaw sa kalangitan. Namangha ang binata at umupo na kamang sa niyebe.
"Aurora Borealis," he murmured. Naalala niya ang kwento ng ama patungkol sa kalangitan na tila' berdeng umiilaw sa kalangitan. Humiling si Thymmze na bigyan ng katarungan ang pagpaparito niya. Katarungan sa bagay na bago palang sa kaniya.
Pinagmamasdan niya iyon na parang musika ngunit walang tunog. Nalulungkot ang mga mata niya sapagkat wala na siyang maintindihan sa mundong ito. Hindi niya namalayan si Tomtom na nakasunod lamang sa kaniya.
"You always following me, Tomtom."
Hinagkan niya ito. Ang pakiramdam ni Thymmze ay sinusundo siya upang umuwi. "Hindi ako lalayas, Tomtom. Gusto ko lang ng ganito, lumalayo kapag sumapit ang gabi."