Being lost is being forgotten.
The most powerful leader was gone. Ang bukod tanging minamahal sa lugar ng Hartville ay lumisan na, his name is Mr. Thimmy Kalamity. The soldiers are wearing a blue uniform, symbolize of the ocean and tranquility.
Ang mga kalaban ay nais ng gumanti. Sa mga oras na iyon ay matatag ang kanilang lider na makipaglaban. Hanggang sa napana ito ng isang kalaban. Si Mr. Thimmy ay napaluhod at walang kakayahan sa puntong iyon. Lahat ay nagbaba ng kanilang espada upang sumuko dahil ang pinuno ay napana sa dibdib.
"You can go home..." Mr. Thimmy announced.
"Sir, sa iyong paglisan ay nagpapasalamat kami sa iyong pinakitang katapangan. Iingatan namin ay iyong bawat salita," Emmanuel bowed at him.
"Sumusuko na kami!" sigaw ni Zion at itinaas ang espada nito.
Ang leader sa kabila ay tumango. "Dito na natatapos ang laban. Ang pananakop niyo ay hindi ko na hahayaang maulit pa." Sexton is most dangerous enemy that you will meet. Walang bakas sa mukha nito ang kaduwagan, mapangalagaan lamang ang nasasakupan.
"Magpahinga kana, Mr. Thimmy. Salamat sa nakakapanigbuhong laban natin upang maibigay ang magandang buhay sa ating nasasakupan. Adios!"
Sa huling pagkakataon ay pinanood ni Mr. Thimmy ang paglisan ng mga kalaban. Sakay sa kani-kanilang mga kabayong puti at itim. His last breath...
Pinanood ng kaniyang mga kawal ang pagpanaw niya na walang ni isang salita. Pagkaraan ng ilang araw ay nakarating na sila sa kanilang tahanan, ang Hartville. Ang bangkay ng kanilang pinuno ay inasikaso agad.
His wife screaming, her grief can't define. Only her plead to heavy to bring his husband back to life.
"There's no resurrection," Emmanuel uttered.
Lumipas ang oras ay dumating ang nag-iisang anak ni Mr. Thimmy. Masaya at natutuwa itong umuwi dala ang isang bucket na naglalaman ng itlog ng mga manok.
Pagkabukas niya ng pinto ay sinalubong siya ng isang higaan na pahingaan panghabang-buhay. Ang kaninang nagdurusang nga mata ng kaniyang ina ay humupa na. Wala ito sa sarili ngunit nang makita ang kaniyang anak ay napayakap ito.
"He passed away last night. Pinapasabi niya na ingatan mo ang iyon kalusugan, Thymmze." Ibinalita ito ng kaniyang auntie Leave.
Ang mga kawal ay umuwi sa kani-kanilang tahanan. Niyakap ang mga asawa at kanilang mga anak. Ipinaalam kung paano natapos ang labanan. May mga sugatan, may mga nanghihina ngunit nagpapalakas parin.
Sa paglipas ng araw, ang gabi ay masyadong tahimik. Sila ay nagtipon sa bahay ng Kalamity. They help and serve each other. Bilang paggalang ay kanilang inanunsyo ang balita na sila ay hindi na mananakop.
"Ang pananakop ang tanging nagpapalakas sa atin," pahayag ni Jacklyn. "Paano na tayo kung wala tayong pagkukunan ng ating pangangailangan sa araw-araw?"
"Nag-u-umpisa ka ba ng isang alyasa sa kanila?" Tumayo si Thymmes tulad ng ginawa ni Jacky. "Isa kang matapang na binibini ngunit kung ang nais mo ay isang pamumuno. Siguro kailangan mo ng isang dekadang pagsasanay bago makipag-sapalaran."
"Hinahamon mo ba 'ko, Mr. Thymmze?"
Tumayo si Emmanuel at Zion. "Mga bata, ang katapangan ay hindi sapat sa isang laban."
As Emmanuel encourage them to think another way how they can find a food and a new place to live with a peace. "Paano kung ikaw na lamang ang aming pinuno?" nag-uudyok na salita ni Zelda, ang kaniyang kabiyak.
"Hindi maari, hindi ko kayang mag-desisyon tulad ng ama ni Thymmze."
They all follow his words. "Kung gayon, magiging magulo ang lahat," saad ni Thymmze. "Ang pamumuno ay hindi madali ngunit alam kong kung may susundin tayong utos ay nararapat lamang hingin natin ang opinyon ng bawat isa."
"Tama ka bata, ngunit 'wag kang mabahala. Nais kong tanungin ang isang matanda na nay kaalaman upang bigyan tayo ng ideya," Zion bowed at him.
"Mas mainam nga iyon," komento ni Justina, ang asawa ni Mr. Thimmy.
"Sa ngayon ay magpahinga at kumain muna tayo upang magkaroon"
Thymmze made a bonfire alone. Lumayo ito sa kanila matapos ng usapan. Pinagmasdan niya ang kalangitan, iniisip na naroon na ang ama niya sa mga bituin.
"Pumayag ka na na magkaroon tayo ng pag-asa. Bagong pinuno," Jacklyn was so eager to have a new leader.
"You just can't understand what I felt inside." Hindi niya masabi na nasasaktan siya para sa ama. Thymmze was devastated. "Ang mawalan ng ama ang pinakamahirap sa lahat. Hindi lamang ang pinuno ang nawala kundi ang ama ko."
Jacklyn already understand what he wanna say. "It will keep hurting, if you don't let go of what keeps hurting you."
Natawa ang binata. "It keeps hurting and I don't need your words! Get lost!" His grumpiness made Jacklyn stay away from him.
The glaring sun, Thymmze stayed up all night, inabangan niya ang liwanag. Bumalik siya sa kanilang tahanan upang tignan ang kaniyang ina.
"Kumain ka na muna, Thymmze." Emmanuel tapped his shoulder. "Para mamaya ay magsasanay tayo."
"Nais kong hintayin na mailibing ang aking ama bago magsanay. Nais kong magpaalam muna sa kaniya." Walang emosyong sagot nito.
Pinaghanda ni Emmanuel ng mga kasuotan ang pamilyang Kalamity. Nirespeto nito ang salita ni Thymmze. Si Zion naman ay naatasan na kumuha ng mga tao upang maglakbay at maghanap ng makakain.
"What hope do you think is impossible?" Justina asked his son. Inalalayan nila ng bulalak ang kabaong ng kaniyang asawa.
"I don't think it's impossible because everything will be possible, Mom."
"They consider my kindness as my weakness, son. That I can't be a leader but no, I will always be here for you."
"Who told you, Mom?"
Hindi ito sumagot sa anak. Justina heard that she's weak and can't be a leader. Kailanman ay hindi niya pinangarap ang mamuno, tanging pangarap lamang niya ay gumabay sa tao.
"You deserve the same effort you gave." Thymmze clasped to her mother. "Someday I will be a great leader like my father."
Nadinig iyon ni Zion. Ang usapan sa pagtitipon at tila' nawala. Madami ng nagnais maging leader sa Hartville, sapagkat ang pangaral at katanyagan sa pamilya ay iyong makakamtam. Zion wants to be a leader too for his family.
Ang mga kawal nagbalak na din para maging bagong pinuno na makipagsapalaran sa kapangyarihan sa pamamagitan ng pananakop. Zion doesn't reported this to Emmanuel. Emmanuel already have plans to gain people trust.
Who will win to be the next leader?
Jacob, ang pinsan ni Thymmze kay Mr. Trys, kapatid ng kaniyang ama. Pinapanood niya sila na magtipon ngunit sa kaniyang palagay, sino nga ba ang taksil sa kanila? Bumaba siya sa puno na lagi niyang inaakyat. Wanna spend time to go around with his bow and arrow. Balak niyang humuli ng usa upang ibigay kay lolo Jonas, lolo niya sa kaniya ina.
"Why are you here? Hindi mo ba gusto sumali at ipaglaban ang posisyon mo? O patunayan na dapat ikaw ang mamuno ngayon na wala na siya." Lolo Jonas urge his grandson to be the most powerful boy in this town.
Umiling si Jacob. "I see the bright future for us, not only for Thymmze but for everyone." Lumuhod ito at tumango. "Lolo, siguro sa tamang oras kapag handa na'ko, sila mismo ang hihirang sa'kin para mamuno."
Tila' isang pangako iyon na nais niyang matupad but as he see. Walang siyang kapangyarihan to let people put him a power.
"Then, go in the sea of diamonds," his grandfather tapped his shoulder. "You will see the injustice world. Uunahan ka lamang niya ngunit magwawagi ka apo."
"Come again? Injustice world?"
Nagpalakad-lakad ito sa paligid habang sinusundan siya ng tingin ng kaniyang apo. "Hartville isn't justice for everyone. But in another world, you'll see the hope to learn what is life."
"That's your philosophy, isn't it?"
"One day, kapag umalis na siya ay kailangan mong mahanap ang daan sa kinaroroonan niya to protect yourself." Nagpapahiwatig na ito sa maaring mangyari. Katulad ng sinabi sa kaniya noon ni Mr. Thimmy na maari silang makarating sa lugar na huhulmahin silang dalawa.
Napailing na lamang si Jacob dahil sa pahiwatig na ito. He must prepare himself but, "Paano naman kayo, ni mama?"
"Don't worry about us."
In the sea of diamond, where the new world will need hardship. "Sea of Diamond? I will find that place," Jonas murmured.