-Sheila-
Nagising ako and I looked at my phone to check the time. It's already five thirty in the evening. Nakaramdam ako ng gutom pero pumunta na muna ako ng comfort room.
Mahina lang akong naglakad papunta sa cr until I managed to enter. I locked the door kahit na ako lang mag-isa. Ganito na ako palagi, kahit na ako lang mag-isa, lagi kong nilo-lock ang pintuan kung nasaan man ako. Just a sort of security and for privacy.
I looked at myself in the mirror. Kitang-kita sa mga mata ko na galing ako sa matinding pag-iyak kanina. I remembered Zedee tried his best to comfort me. I really appreciate him for always being here for me kahit na hindi pa ganun ka lalim ang pagkakaibigan namin.
Pansin ko kanina sa clinic na naiintindihan niya ako, na gusto ko munang umiwas kay Nicko kaya naghanap siya ng rason para maialis ako dun.
Before I went to sleep kanina, nandito pa si Zedee. Pero hindi ko na siya nakita pagkagising ko, so I guess umuwi na siguro siya.
Nakatingin pa rin ako sa sarili ko sa salamin.
"You should've moved on! Ikaw lang din ang mahihirapan kung hindi mo bibitawan si Nicko! He's a married man now! At least he still treats you as his best friend though he's communicating you less unlike before." sabi ko sa sarili ko at muli na namang pumatak ang luha sa aking mga mata.
"But it's very hard!" sabi ko ulit sa sarili ko.
I turned on the faucet para hilamusan ang mukha ko. Nakalimutan ko na may sugat pala ako sa paa kaya hindi ko ito na proktehan from getting wet.
Namimilipit ako sa sakit nang bumagsak sa sugat ko ang buong tubig na lumabas mula sa faucet. Kahit na nakabalot ng bandage ang paa ko, pero sobrang sakit pa rin ang naramdaman ko.
I have a low tolerance to pain kaya madali lang akong manghina tuwing nakakaramdam ako ng matinding physical pain.
Muntik na akong matumba, mabuti nalang nakahawak ako sa water tank ng water closet kaya hindi gaanong malakas ang impact ng pagbagsak ko sa sahig. Yun nga lang, natabig ko ang bottles of toiletries kaya nahulog silang lahat sa sahig and it caused a loud noise all over the cr.
"Ang malas ko naman yata sa araw na to!" sabi ko sa sarili ko habang pinipilit na pinapakalma ang sarili ko from the pain sa sugat at ang kalungkutan sa puso ko.
Wala nalang akong ibang nagawa kundi ang umiyak para mailabas ko lahat ng emotions na nararamdam ko ngayon.
Narinig ko si Zedee na kumakatok mula sa labas ng cr. Nandito pa pala siya, akala ko umuwi na siya kanina nung nakatulog na ako. Siguro narinig niya ang ingay kanina nung bumagsak ang mga gamit sa sahig.
Hindi ko siya sinagot nung tinatawag niya ang pangalan ko. I can't dare to say anything right now! Gusto ko lang munang umiyak hanggang sa maubos lahat ng luha ko. Dagdag pa sa pasakit ko itong sugat na nakuha ko sa pagiging clumsy... haysssss....
Maya't-maya ay nabuksan ni Zedee ang cr at tiningnan niya ako worriedly. Inalalayan niya ako papunta sa upuan. Wala siyang sinasabi, hindi rin siya nagtatanong sa'kin. Nakita niyang nabasa ang paa ko kaya kumuha siya ng gamit sa first aid kit at inayos niya ang dressing ng sugat ko.
Binigyan ko siya ng mapait na ngiti nung natapos niyang ma lagyan ng bandage ang paa ko. Tumayo ako sa upuan at pumunta ako sa bed. I drowned myself under the blanket at hindi ko ulit napigilan ang luha ko.
"I will continue cooking so that you can eat and continue to rest." he said.
Nakinig lang ako sa kaniya. Hindi ako ng repsond. Kinuha ko ang phone ko at ang airpods. I started listening to the music in my playlists and then I dozed off to sleep with tears in my eyes.
Bigla nalang akong nagising dahil sa matinding sakit na naramdaman ko mula sa sugat ko sa paa. I feel cold also. I guess nilalagnat ako dahil sa swelling ng wound. Gutom na gutom na ako pero I can't move myself. I can't manage to stand up dahil sa pinaghalong sakit at lamig na nararamdaman ko. Hinigpitan ko nalang ang pagtalukbong sa kumot para atleast maibsan ang panlalamig ko. But it isn't working. My wound is also even getting more painful. Arggggg ! I hate this kind of feeling na I am so helpless. Durog na nga ako internally, disabled pa ako physically! I hate myself for being so weak! I am so much very different from the characters I wrote in my bestselling novels. Lahat ng nga main characters sa sinusulat ko ay ginagawa kong matapang at palaban ang personality. It's the very least I can do para maipalabas ko kahit man lang sa mga nobelang sinusulat ko ang lahat ng mga qualities that I wished I could have. It's so hard to try acting to be brave na sa huli ay mangingibabaw pa rin talaga kung ano ka talaga.
"I wish I have mom here in my side right now!" wala nalang akong ibang nasabi sa sarili ko. Giniginaw pa rin ako at sobra narin akong nagugutom.
-Zedee-
Pagkatapos kong magluto kanina ay pumunta na muna ako saglit sa Cornerstone para e manage ito while the others are preparing to close the shop for this evening. Every nine in the evening, nagsasara na kami sa shop para naman makapagpahinga ng maaga ang mga workers para may lakas na naman sila kinabukasan sa pagbubukas namin ulit.
I was in the counter, checking the today's income. Vien approached me and said something...
"Sir inaaway po kami ng ibang customers kanina. Hinahanap ka po kasi nila and they insisted na tawagin ka daw namin para ikaw ang mag serve sa kanila. We tried our best to explain na not available ka po pero ayaw pa rin nilang maniwala. Mabuti nalang dumating si Doc Carion and she explained na may ipinagawa siya sa'yo kaya tumigil na sila sa pangungulit" mahabang paliwanag ni Vien.
"Thank you for taking the responsibility of Cornerstone sa tuwing wala ako Vien. You're the best!" pinuri ko siya dahil sa effort niya. Nakita ko siyang ngumiti at tumalikod na sa'kin para umuwi.
"See you again tomorrow Vien! And by the way, ikaw na muna ulit ang bahala sa Cornerstone bukas ha!" sabi ko sa kaniya. Tumigil siya sa paglalakad pero hindi siya lumingon sa'kin. She just signalled her hands that she's saying 'okay' in respond to what I said to her, and then she went out of the shop.
I know Vien since I shifted into the business course in college. Magkaklase kami at mahilig din siya sa pagnenegosyo. Naging kaibigan ko siya and we've been helping each other sa whole journey namin sa college hanggang sa nakagraduate kami. Vien cannot afford to open her own business kaya kinuha ko siya para dito magtrabaho sa'kin hanggang sa makaipon siya so that she can open her dream business in the future.
Natapos ko na lahat ng kailangan kong gawin sa shop. Wala na ring tao sa loob kasi nagsiuwian na sila. I looked in my wrist watch and it's already nine twenty-five. Dadaanan ko muna si Sheila sa apartment bago ako uuwi sa bahay ko. Walking distance lang din naman ang bahay ko kasi nga nagtayo din ako ng matitirhan ko dito sa Daycee Street. Dito na din naman kasi umiikot ang mundo ko kaya minsan nalang ako umuuwi sa bahay namin sa city. I missed my parents and also Axe, pero hindi ko rin naman sila makikita sa bahay kung uuwi ako because busy din sila sa mga work nila.
While walking towards Sheila's apartment, may nadaanan akong nagtitinda ng oranges kaya bumili ako ng half kilo.
"Bayad ko po nanay! At tsaka sainyo nalang po ang sukli" sabi ko sa nagtitinda.
" Naku iju maraming salamat! Pagpalain ka ng Diyos napakabait mo!" she answered.
"Salamat po nanay! Nay, mag-ingat po kayo, gabi na po at nandito pa kayo sa labas. May kasama po ba kayo pauwi nay?" I asked her .
"Ay oo iju. Susunduin ako ng anak ko. Maya-maya'y baka nandito na yun" sabi niya sakin.
"Mabuti naman po nay. Sige po mauna na po ako! Salamat po ulit!" I said and continued walking towards the apartment.
Pumasok ako sa loob at napansin kong hindi pa rin nagagalaw ni Sheila ang pagkain na inihanda ko sa mesa. Lumapit ako dun at kinuha ko ang pagkain para initin. Nang maihanda ko na ulit ito sa mesa, nilapitan ko si Sheila para makakain na siya.
"Sheila you're burning! ANG INIT MO! HALIKA DADALHIN KITA SA HOSPITAL! PLEASE BEAR IT HA! MEDYU MALAYO PA ANG RIDE NATIN PAPUNTA DUN! DIDERETSO NA TAYO SA CITY KASI HINDI KA MAGAGAMOT NG MAAYOS SA CLINIC BECAUSE KULANG PA ANG STOCKS NG GAMOT DUN.... shit sana hindi nalang kita iniwan kanina, kung alam ko lang na.... " napatigil ako kasi hinawakan ni Sheila ang bibig ko to stop me from talking.
"Okay lang ako Dee! Lagnat lang to. Masakit kasi ang sugat ko kaya siguro tumaas ang temperature ng katawan ko. I just need some rest mawawala din to bukas." she said to me to calm me down.
Pero hindi pa rin ako mapakali! Napakainit talaga niya! At paano siya makakapagpahinga kung may iniinda siyang sakit?