Dear, Vin
     Before I open myself completely for you. I want you to first know the story behind my responsibilities, my rejections, my doubts and most of all the story behind the two people who gave new hope and light to my life.
Vin, ten years ago, I had everything. Family, friends, attention and money.
Ten years ago, I have loving parents. I have a mother who hugs me whenever I get tired and I have a father who protects me whenever I get hurt. Ten years ago, I get everything I ask for. Expensive clothes and toys, delicious foods and money. Ten years ago, I have many friends who listen to my problems and accompany me in everything I do. And ten years ago, I'm in the spotlight. Everyone loves me and adores me.
Looking back, I was the luckiest kid. And I thought for the rest of my life everything would stay with me. But they are right, in this world the only permanent thing is change.
Isang araw lang, isang araw lang at nagbago na ang lahat. Kinuha sakin ang lahat, nawala sakin ang lahat.
I have a four years old sister who has heart disease. Hindi ko alam kung namana niya kay Daddy ang sakit na yun o sadyang nagkaproblema lang nung pinagbubuntis siya ni Mommy.
Every Sunday pumunta si Mommy, Daddy at Belle sa hospital para magpa check up. Palagi akong naiiwan sa bahay dahil sa piano lesson ko. One Sunday, nagkaroon ng problema sa publishing company namin, hindi nakasama si Daddy sa hospital. While my Mom and Aliyah were on their way to the hospital, the car they were riding in had an accident.
Pareho kaming nasa bahay nun ni Daddy, pareho kaming busy at walang kaalam-alam sa nangyari. Nang dumating sa amin ang balita, wala na si Mommy tapos si Aliyah, kritikal ang lagay niya.
My father loves my mom so much. Pareho silang nasa high school nang magkakilala at mahulog sa isa’t isa, sabi nun ng mga kaibigan nila wala na daw minahal ang mga magulang namin simula nang mahalin nila ang isa’t isa. At saksi rin naman ako sa pagmamahalang meron sila.
Saksi ako sa araw-araw na saya sa tuwing magkasama sila, sa pagmamahal na nasa mga mata nila sa tuwing tinitingnan ang isa’t isa.
Mahal na mahal ni Daddy si Mommy na sa sobrang pagmamahal niya hindi niya kinaya nang malaman niya ang nangyari. Daddy had a heart attack and on the same day of Mommy and Belle's accident, I also lost my father.
Ang bilis ng mga pangyayari, hindi maproseso ng batang pag-iisip ko. Wala na si Mommy at Daddy, wala na yung mga taong pinagkukuhanan ko ng lakas tapos yung kaisa-isa kong kapatid, kahit anong oras pwede rin siyang mawala sakin.
I'm in so much pain, para akong mababaliw. Sa walong taong pamumuhay ko dito sa mundo kasama ko ang mga magulang ko tapos bigla na lang isang araw wala na sila. Parang kalahati ng pagkatao ko ang nawala sakin.
Buti na lang, marami akong kaibigan, maraming kaibigan sina Mommy. They helped me and keep me sane in those dark days.
Natapos ang libing ng mga magulang ko pero si Belle hindi parin siya gumigising. Sabi noon ng doctor baka daw hindi rin maka survive ang kapatid ko. Apat na taon lang kasi si Belle nung mga panahon na yun, may sakit siya puso at napuruhan din siya nung maaksidente.
Pero hindi ako sumuko, si Belle na lang ang meron ako ng mga panahon na yun at alam kong gustong-gusto rin niyang mabuhay. Lumaban ako, inilaban ko ang kapatid ko.
Ilang buwan na nag stay si Belle sa hospital. Ilang beses siyang inoperhan, ilang beses din namin siyang dinala sa ibang bansa para ipagamot.
At hindi ko alam kung paano nangyari pero sa kalagitnaan ng pagpapagamot ni Belle, unti-unting nalugi ang publishing company namin. Nagkaroon pa ng mga utang at dumagdag ang pang hospital ni Belle. Kinailangan ibenta ang café ni Mommy, ang bahay namin at ang iba pa naming ari-arian na iniwan ng mga magulang namin.
My heart breaks as I sign the papers that say we no longer own the things my parents worked so hard for. It's hard to let go those things pero alam kong kailangan kaya wala na rin akong nagawa.
Imagine, At the age of eight I was signing papers to sell our assets.
Sobrang labo nun at dahil bata pa ko hindi ko naintindihan kung paano nangyari ang lahat ng yun. Paanong ang ayos-ayos ng takbo ng kompanya namin tapos bigla na lang nalugi? Bigla na lang ito pinasara. Paanong ang daming ibenentang ari-arian namin pero naubos parin ang pera namin sa bangko na sana ay para sa future naming magkapatid? Paano nangyaring kahit piso ay wala akong hawak?
I wanted to suspect the people around me but I couldn’t because they were my family and friends. Dapat ko lang silang pagkatiwalaan dahil mahal nila ako at alam kong hindi nila ako pababayaan.
But I'm wrong. After we lost everything, they left us. Even Daddy's relatives abandoned us. Hindi ko alam kung saan ako tatakbo, kung kanino ako lalapit. Para akong kinalimutan ng mundo.
Wala akong bahay na mapuntahan kasi kinailangang ibenta. Wala akong kapera-pera at sobrang bata ko pa, hindi ko alam kung paano ako magkakaroon nun. Yung hospital bill ni Belle hindi ko alam kung paano babayaran. Natatakot ako nung mga oras na iyun, baka dahil wala na kaming pambayad ay pabayaan na nila ang kapatid ko. Baka mawala rin sa akin ang kapatid ko.
Hanggang sa ibinigay nila kami sa kaisa-isang kamag-anak ni Mommy, si Tiya Sabel. Habang pinapanood ko silang isa-isang nawawala, realization hit me.
They are just there because they benefit us. When we lost everything they also disappeared. It's so painful that they're probably just there not because they love you and they're worried about you, they're just there because you have money and you can make their lives easier.
I was just eight years old, young and fragile when I lost everything. Not just money and material things, but also my friends and family.
Love,
Aliyah