บทที่ 2
ฟารียัลเป็นนักเรียนนอก มีความคิดบริหารประเทศแบบสมัยใหม่ รัฐอัดติลบาร์ใต้ของเขา จึงเปิดกว้างรับวัฒนธรรมตะวันตก และให้เสรีภาพกับประชากรมากกว่ารัฐมีอาร์เหนือ สุลต่านกาบินพระเชษฐาให้ความไว้วางใจ เพราะเขาเป็นพระอนุชาที่มีความสามารถทางทหาร เหนืออื่นใดเขาเป็นหัวหน้าเผ่าสตากิยา ซึ่งถือว่าเป็นชนเผ่าทะเลทรายที่ใหญ่ที่สุดในรัฐอัดติลบาร์ใต้ ประเทศยาเรนท์
“นายท่าน” โมฮาเดินนำหน้าชายร่างใหญ่ที่อุ้มร่างหญิงสาวตัวต้นเหตุ เข้ามาในกระโจม
“วางผู้หญิงไว้ที่เตียงนั่น” ฟารียัลสั่งพร้อมวางหนังสือที่กำลังอ่านไว้บนโต๊ะ
เมื่อโมฮาและลูกน้องเดินออกนอกกระโจม ชีคหนุ่มจึงเดินมายืนข้างเตียง แต่แล้วคิ้วเข้มขมวดขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอคือหญิงสาวลูกครึ่งที่เจอใกล้ต้นปาล์มคนนั้น
เขาหายใจขาดเป็นห้วงๆ เหมือนมีอะไรติดอยู่ในอก ขณะยืนจ้องวงหน้ารูปไข่ใสสะอาดอยู่นั้น ร่างบางในชุดอาบาย่าสีดำเริ่มขยับตัว
ชีคหนุ่มรีบหยิบผ้าคลุมหน้า เผยให้เห็นเพียงดวงตาวาววับ
นับดาราปรือตาขึ้น พบตัวเองนอนอยู่บนเตียง มีนัยน์ตาเข้มดุดันจับจ้อง
“เธอเป็นใคร?”
ฟารียัลถามด้วยภาษาอาหรับน้ำเสียงห้วน ทำให้นับดาราสะดุ้ง
หญิงสาวอ้ำอึ้ง สับสน นัยน์ตาสวยกวาดมองทั่ว
“ที่ไหน...” นับดาราถามกลับ เป็นภาษาอาหรับ น้ำเสียงตื่นหวาดระแวง
เขาซ่อนยิ้มบางไว้ใต้ผ้าคลุมหน้า เมื่อรู้ว่าหญิงสาวพูดภาษาอาหรับได้
“เธอยังอยู่ที่ยาราซาร์โอเอซีส” เขาตอบด้วยภาษาอาหรับเช่นกัน
นับดารานิ่ง คิดวนไปวนมา จนเข้าใจว่าฟารียัลเป็นคนกลุ่มเดียวกับชายฉกรรจ์ที่ตามไล่ล่า จึงรีบดีดตัวจนชิดผนัง นัยน์ตาฉายแววเด็ดเดี่ยวออกมาทันที
“ตามล่าฉันทำไม!”
นับดาราเริ่มต้นด้วยคำถามไม่เป็นมิตรนัก
ฟารียัลเลิกคิ้ว แต่ไม่ทันได้พูดอะไร คำพูดยาวเหยียดก็ร่ายออกมาจากริมฝีปากบาง
“นายตามล่าฉันทำไม ทำไมต้องฆ่า พวกเราเป็นแค่ผู้สอบบัญชีธรรมดา ทำไมต้องฆ่าด้วย ต้องการอะไร พวกเราไปทำอะไรให้ อยากได้ชีวิตฉันมากนักใช่ไหม งั้นเอาไป เอาไปเลย ไอ้โจรห้าร้อย!”
“โจรห้าร้อย อย่างนั้นหรือ” ฟารียัลพึมพำ ตาเข้มเปล่งประกาย
เธอกำลังเข้าใจผิด...
ฟารียัลหวนนึกถึงคำบอกเล่าของโมฮาว่า ตอนนักล่าเข้ามาหมายฆ่าเจ้าหล่อน ศีรษะของเธอได้กระแทกผนังสลบไป ก่อนที่ยีฟราจคนของเขา จะเข้าไปช่วย โชคร้ายยีฟราจถูกฆ่าตาย พอเธอฟื้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง จึงจินตนาการไปว่าตัวเขาเป็นหัวหน้าโจร
ชีคหนุ่มแอบขำสาวน้อยตรงหน้า รอยยิ้มพรายผุดใต้ผ้าคลุมหน้าสีดำสนิท ก็แน่ล่ะ บัดนี้เจ้าหล่อนเปลี่ยนฐานะเขา จากชีคผู้ครองรัฐอัดติลบาร์ใต้ เป็นโจรห้าร้อยไปเรียบร้อยโรงเรียนอาหรับเสียแล้ว
นับดาราสาวน้อยลูกครึ่งไทยยาเรนท์ มีพ่อเป็นคนไทยและแม่เป็นชาวอาหรับยาเรนท์ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เชี่ยวชาญ ภาษาอาหรับ ภาษาไทย และ ภาษาอังกฤษ เธอต้องบินไปบินมาระหว่างกรุงเทพและแบกต้าเมืองหลวงของยาเรนท์เป็นประจำ ทุกปีเมื่อปิดภาคเรียนหญิงสาวจะบินมาช่วยมารดา ดูแลกิจการในเมืองแบกต้าเสมอ
นับดารานิ่ง ตอนนี้กำลังใช้รอยหยักสมองอย่างหนัก ครุ่นคิดจะทำอย่างไร ให้ตัวเองพ้นจากกรงเล็บและซ่องโจรแห่งนี้
ฟารียัลเดินไปหยิบกาน้ำชา รินใส่แก้ว ยื่นให้
“ฉันคิดว่าเธอน่าจะดื่มชาสักหน่อย ดึกๆ อย่างนี้กลางทะเลทรายอากาศหนาว”
นับดารายกมือปัดแก้วชาตรงหน้าทันที
“โจรบ้า ฉันขอสู้ตาย!”
หญิงสาวลุกขึ้นประเคนหมัดน้อยๆ รัวใส่ไม่หยุดยั้ง
ฟารียัลปัดป้อง
“พูดดีๆ ไม่รู้เรื่อง”
แต่สุดท้าย เขากระชากร่างบางเข้าปะทะอกกว้าง หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตกใจ
“กรี๊ดดดด...ไอ้บ้า ไอ้โจรห้าร้อย ปล่อย ปล่อยนะ”
นับดาราตะโกนก้อง พยายามดิ้นร้น แต่เขากระชับวงแขนกอดรัดแน่นขึ้น หญิงสาวปัดป้อง มือไม้ปัดป่ายไปทั่วจนไปคว้าเอาผ้าคลุมหน้าของเขาหลุดติดมือ
โอ้วววว...โจรห้าร้อยจริงๆ ด้วย...
เธอตะลึงอ้าปากค้าง จ้องใบหน้าเข้ม หนวดเคราเฟิ้ม
นัยน์ตาสวยเริ่มพร่า จับภาพใบหน้าฟารียัลลางเลือน หน้าสวยซีดอยู่แล้วก็ยิ่งซีดลงเรื่อยๆ ความเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางในทะเลทรายตลอดกลางวัน และเธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตลอดการเดินทาง ทำให้นับดาราเป็นลมแน่นิ่งไปอีกครั้ง
แม้เป็นยามค่ำคืน ไฟในกระโจมของฟารียัลยังคงสว่างไสว สาวน้อยลูกครึ่งไทยยาเรนท์ บัดนี้สิ้นฤทธิ์ นอนแน่นิ่งอยู่กลางเตียงนุ่ม เขาได้ให้คนงานหญิงมาเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
คนงานหญิงพบสายคล้องคอติดบัตรพนักงาน จึงนำมามอบให้ฟารียัล ทำให้รู้ว่าเธอเป็น Auditor หรือ ผู้สอบบัญชีชาวไทย
ฟารียัลขมวดคิ้ว
นักล่าทะเลทรายตามฆ่าผู้สอบบัญชี
นี่มันเรื่องตลกชัดๆ
เขามองเห็นอนาคตของสาวน้อยทันที แค่อาชีพก็เปรียบกันไม่ได้แล้ว นักฆ่าที่ถูกฝึกมาเพื่อล่าสังหาร กับผู้สอบบัญชีที่หมกมุ่นแต่การตรวจสอบตัวเลข หรืออีกนัยมือจับปืนกับมือจับปากกา
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทำให้ฟารียัลหน้าเครียด หนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน เธอรอดมาได้นับว่าเก่ง แต่เขาคิดว่าเธอไม่ได้เก่งหรอก แต่เป็นความโชคดีสุดๆ ที่มีลมหายใจอยู่จนวันนี้
ฟารียัลจ้องบัตรพนักงานในมือ ระบุแผนก Audit Services
ชื่อเธอคือ นับดารา ฮัตตา พิชัยณรงค์
“โมฮา ช่วยให้คนเช็คข่าวลือฆาตกรรมผู้สอบบัญชีชาวไทย ที่เล่าให้ฟังเมื่อวาน แล้วกำชับว่าให้รายงานเราด่วน” น้ำเสียงฟารียัลเข้ม
เขาหันมองนับดาราที่นอนนิ่งไม่ได้สติครู่ใหญ่ ก่อนเดินจากไปพร้อมโมฮาผู้ติดตาม
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงนับดาราฟื้นขึ้นมา พบว่าตัวเองถูกเปลี่ยนอยู่ในชุดพื้นเมืองของเผ่าอะไรสักอย่าง เธอรีบสำรวจตัวเอง เมื่อทุกอย่างปกติ จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยชุดนี้ก็ดีกว่าชุดที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลชุดเดิม ดูแล้วก็คล่องตัวดี เมื่อหันไปเจอแก้วนมและขนมบิสกิตแบบฝรั่งวางไว้ ด้วยความหิวทำให้เธอรีบจัดการกับอาหาร เพื่อเรียกเรี่ยวแรงให้กลับมาอีกครั้ง
ด้านนอกกระโจมนับดารามองเห็นชายร่างใหญ่สองคนยืนเฝ้ายามพร้อมมีดสั้นโง้งแบบอาหรับ นายโจรห้าร้อยหัวหน้าเคราดกนั่นคงให้เฝ้าเราสินะ นับดาราเบ้ปากด้วยความรังเกียจเมื่อนึกถึง แต่คนเฝ้ายามร่างบึกบึนนั่น ทำให้หญิงสาวเดินงุ่นง่านไปมาเหมือนคนหนูติดจั่น ในศีรษะน้อยๆ ของเธอตอนนี้คิดเรื่องหนีไปร้อยแปด
พลันโอกาสก็วิ่งฉิวผ่านมา เมื่อยามร่างใหญ่ 2 คนนั่นได้เดินหายไป ทำให้หญิงสาวเล็ดรอดจากกระโจมออกสู่ถนนเบื้องหน้าได้ไม่ยากเย็นนัก เธอวิ่งเลาะไปตามขอบรั้วของบ้านเรือนที่สร้างอยู่รายล้อมโอเอซีส เคหะสถานเหล่านั้นเป็นหลังเล็กเตี้ยๆ และล้วนสร้างจากดินเหนียวตามกรรมวิธีของชาวทะเลทรายโบราณที่สืบทอดกันมา
นับดาราบอกตัวเองว่า ต้องพยายามหนีกลุ่มโจรพวกนี้ให้ได้ จากนั้น รีบติดต่อสถานทูตไทยให้เร็วที่สุด เสียงฝีเท้าดังแว่ว หญิงสาวรีบซุกตัวซ่อนในซอกมืด เธอเห็นแสงไฟในบ้านหลังตรงหน้า จึงวิ่งไปเคาะที่ประตูทันที
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” นับดาราพูดรัวเมื่อเจ้าของบ้านเปิดประตู
“ต้องการให้ช่วยอะไร”
“ช่วยติดต่อสถานทูตไทยให้ด้วย”
นับดาราขอความช่วยเหลือทันทีที่ประตูเปิดกว้าง หนุ่มอาระเบียท่าทางเป็นมิตรในชุดโต๊ปสีเข้ม ได้นำเธอเข้าไปซ่อนในบ้าน บอกให้เธอพักผ่อนรอให้เช้า จะพาไปสถานทูตไทยในกรุงแบกต้า แต่แล้วในก่อนอรุณรุ่งวันใหม่หน้าบ้านหลังนั้น ได้มีผู้ชายมาสมทบอีก 2 คน
“มีอะไรหรือคะ”
นับดารานั่งอยู่อีกฟากของห้อง เดินมาถามด้วยความสงสัย
เจ้าของบ้านผู้อารี หันมอง ก่อนดิ่งประชิดตัว
นับดารารู้ทันทีว่าหนีเสือปะจระเข้ จึงรีบผละหนี แต่ทว่าช้าไป กลิ่นฉุนเหมือนยาถูกโปะลงจมูกโด่งรั้น จากนั้นความรู้สึกทั้งหมดดับวูบ มารู้สึกตัวอีกที หญิงสาวอยู่ในห้อง แขนทั้งสองข้างถูกพันธนาการแน่นหนาด้วยเชือก
เมื่อเธอฟื้นจึงได้แกล้งสลบ เงี่ยหูแอบฟังคนร้ายสนทนา และจับใจความได้ว่า มีคำสั่งให้นำตัวเธอ ทั้งที่มีลมหายใจ ไปให้นายใหญ่สอบสวน เพื่อหาข้อมูลที่ผู้สอบบัญชีตรวจพบ
นับดาราใจหายวูบ
พี่ราเชนตายเพราะตรวจบัญชี พบสิ่งผิดปกติ...เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอนึกย้อนถึงวันเกิดเหตุ
“นับ พี่จะส่งไฟล์เอกสารให้นะ ขออีเมลด้วย” ราเชนพูดกับนับดารา
“แหม พี่เชนล้อนับเล่นอีกแล้ว เมล์ของนับ พี่ก็ส่งประจำทำไมต้องขออีกล่ะ” เธอยิ้มหวานให้หัวหน้า
“เมล์ของบริษัทพี่ส่งแล้ว พี่ขอ hotmail หรือ yahoo ของนับต่างหาก”
“เอาไปทำไมคะ”
“กันเหนียว ไว้กลับกรุงเทพแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง เอ่อ แล้วตอนนี้ตรวจหมวดค่าใช้จ่ายเสร็จหรือยัง”
“จวนแล้วค่ะ พี่เชนให้นิดกับแป้นดู Pending points ของพี่ sheet นี้เพิ่มด้วยนะคะ เผื่อขาดเหลือเอกสารจะได้ขอสมุห์บัญชีเลย นี่อีเมลแอสเดรสของนับค่ะ” นับดาราพูดกับหัวหน้าทีมเจื้อยแจ้ว
“นิด แป้น ดู Pending points ที่พี่ส่งให้นับแก้ด้วย พี่ขอไปคุยกับสมุห์ฯสักเดี๋ยว เอ้า...พวกเราเร่งมือกันหน่อย อาทิตย์หน้าจะได้กลับบ้านแล้ว” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของพี่ราเชน หัวหน้าทีมผู้สอบบัญชี
หลังจากพี่ราเชนคุย Pending points กับสมุห์บัญชีบริษัทน้ำมันเสร็จ ได้กลับมานั่งทำงานต่อในห้อง ห่ากระสุนนับร้อยนัดได้สาดสังหารเขาและลูกทีม มีเธอเพียงคนเดียวที่หนีรอด
แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือว่าโชคร้าย เพราะเธอต้องหนีหัวซุกหัวซุน ไม่ว่าไปโผล่ที่ไหน ที่นั่นก็จะเดือดร้อน รวมทั้งแม่ผู้เป็นที่รักของเธอด้วย
เวลานี้นับดารารู้ว่า คนร้ายกลุ่มนี้ต้องรอ จนกว่าขบวนคาราวานของชีคฟารียัลเคลื่อนออกจากยาราซาร์โอเอซีสเสียก่อน จึงจะพาเธอออกจากบ้าน ดังนั้น นับดาราตัดสินใจดิ้นรนเฮือกสุดท้าย เธอบอกตัวเองว่า ไปตายดาบหน้าดีกว่า