บทนำ
เปรี้ยง!!
เสียงพญามัจจุราชแผดกังวานไปทั่วห้อง
ร่างของราเชน ทรุดฮวบหล่นจากเก้าอี้
“กรี๊ดดดด...”
นับดารานั่งทำงานอยู่ด้านข้างกรีดร้องเสียงหลง เมื่อเห็นคมกระสุนเจาะเข้ากะโหลกศีรษะหัวหน้าทีมตรวจสอบบัญชี วินาทีต่อมาสาวไทยลูกครึ่งอาหรับต้องสติแตก เพราะห่ากระสุนแดงวาบเจาะทะลุทะลวงร่างเพื่อนร่วมอาชีพอีก 3 คนจนล้มระเนระนาด เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่ว คราวนี้นับดาราช็อกจนร้องไม่ออก ความกลัววิ่งพล่านทั่วร่างบาง ก่อนวกมากระแทกขั้วหัวใจจนสั่นไหว
สัญชาตญาณสั่งให้เธอวิ่ง...วิ่ง...วิ่งหนีไปให้ไกล
เวลาเดียวกันได้มีกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดลายพรางสีดำคลุมหน้าพังประตูเข้ามา
“เคลียร์พื้นที่!”
เสียงสั่งการของหัวหน้าชุด ทำให้ชายฉกรรจ์คลุมหน้าอีก 3 คน วิ่งไปสำรวจร่างผู้สอบบัญชีที่นอนนิ่งจมกองเลือด
“4 ศพหายไปหนึ่ง” เสียงรายงานภาษาอาหรับพื้นเมืองดังฟังชัด
“บัดซบ! ค้นให้เจอ” น้ำเสียงเข้มแฝงไว้ด้วยอำนาจ สั่งให้ลูกน้องค้นหาผู้สอบบัญชีที่หายไปทันที
นับดาราวิ่งสุดชีวิต
ภาพเพื่อนร่วมงานตายเกลื่อนต่อหน้าตามหลอกหลอน...มันเกิดเรื่องบ้าอะไร ใจกลางเมืองหลวงแบกต้า ทำไมสาดกระสุนใส่กันเหมือนบ้านป่าเมืองเถื่อน...มันเป็นเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดที่เธอเคยพบเจอ เสียงโหวกเหวกบวกเสียงรองเท้าคอมแบทลงส้นดังตึบๆ วิ่งไล่หลังมาติดๆ
องค์อัลลอฮ์ โปรดช่วยคุ้มครองลูกด้วย
นับดาราหลับตาภาวนาให้พระเจ้าคุ้มครอง ให้รอดพ้นจากสถานการณ์เลวร้ายครั้งนี้ เหมือนว่าพระเจ้าฟังคำสวดอ้อนวอน พลันเสียงหวอของรถตำรวจดังลั่น วิ่งเข้าใกล้จุดเกิดเหตุ
เสียงนั่นทำให้กลุ่มชายฉกรรจ์ล่าถอยไป นับดารารอดหวุดหวิด เธอจึงฉวยโอกาสนี้หลบออกจากตึก เดินปะปนกับฝูงชนที่กำลังตื่นตระหนกกับเสียงปืน
ในเวลาต่อมามีตำรวจในเครื่องแบบหลายนายเดินไปทั่วท้องถนน พนักงานในอาคารเริ่มชุลมุนเมื่อข่าวแพร่สะพัดราวกับไฟลามทุ่ง...สังหารหมู่ผู้สอบบัญชีบริษัทข้ามชาติ...
นับดารารีบรวบผ้าคลุมหน้า เดินปะปนฝูงชน เธอเงี่ยหูฟังผู้คนรอบๆ จับกลุ่มซุบซิบด้วยใจระทึก ก่อนเดินเลี่ยงจากจุดเกิดเหตุ มาเรียกแท็กซี่ อีกชั่วโมงต่อมารถแท็กซี่ได้พาเธอมาถึงบ้านที่ชานเมืองแบกต้า
แต่เมื่อก้าวเข้าบ้าน เธอสัมผัสได้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น นัยน์ตาสวยกวาดมองข้าวของเครื่องใช้ที่ล้มระเนระนาดด้วยความวิตกกังวล
“นะ นับ” เสียงแผ่วเบาปลุกประสาททั้งหมดของหญิงสาว
เธอหันขวับ ถลาเข้าประคองร่างมารดาที่หายใจระรินระรวย เลือดแดงสดไหลเปรอะเปื้อนไปทั่วพื้นห้อง
“แม่ แม่ แม่ทำใจดีๆ ไว้ นับจะพาแม่ไปหาหมอ...” นับดาราระล่ำระลักน้ำตานอง
“ไม่ทันแล้วลูกรัก”
“ใคร ใครทำแม่”
มารดาสั่นหน้าแทนคำตอบ สีหน้าแสดงความเจ็บปวด ก่อนพูดต่อด้วยเสียงแผ่วเบา “หนี หนีไป”
“ไม่ ไม่ นับจะอยู่กับแม่”
“พวกมันอยู่แถวนี้ ปะ...ไป...หะ...หา...พี่...อาเหม็ด...กา...เซีย...ที่...อัดติล...บะ...บาร์ใต้...”
เมื่อมารดาพูดจบก็แน่นิ่ง ไม่ไหวติง
นับดาราใจหายวาบ เธอสับสนระคนโศกเศร้าสุดขีด
“แม่ ไม่นะ แม่หายใจสิ” หญิงสาวกอดร่างไร้วิญญาณร่ำไห้น่าเวทนา
เสียงร้องไห้นั้นทำให้แขกแปลกหน้าด้านนอก วิ่งกรูเข้ามาในบ้าน
“มันอยู่ในบ้าน!” เสียงตะโกนด้านนอกปลุกให้นับดาราตื่นจากความเศร้าโศก
ไปหา พี่อาเหม็ด กาเซีย ที่อัดติลบาร์ใต้
คำสั่งสุดท้ายของมารดา ทำให้นับดาราตัดใจผละจากร่างผู้ให้กำเนิด เธอก้มลงหอมแก้มแม่เป็นครั้งสุดท้ายด้วยความอาลัยรัก
“นับรักแม่ ขอแม่คุ้มครองนับด้วย”
หญิงสาวลุกขึ้นวิ่งออกทางลับที่คนในบ้านเท่านั้นจะรู้ เมื่อมีเหตุเภทภัยจะใช้หลบหนี เส้นทางนี้จะไปโผล่ที่คอกม้าของบ้าน นับดาราใส่อานม้าด้วยความชำนาญในไม่กี่นาที หญิงสาวควบม้ามุ่งหน้าสู่เนินเขา
เส้นทางที่ใช้หนีเป็นทางลัดตัดภูเขาไปสู่ตลาดแลกเปลี่ยนหรือจุดพักของคาราวานก่อนจะข้ามทะเลทรายอัดติลบาร์ในรัฐมีอาร์เหนือไปสู่รัฐอัดติลบาร์ใต้
เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงยมทูตขู่คำรามครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ละนัดมีเป้าหมายปลิดชีพน้อยๆ ให้อาสัญ
นับดาราปาดน้ำตา ควบม้าหนีกลุ่มคนร้ายที่ติดตามไม่ลดละ คำถามมากมายเกิดขึ้นในสมอง
เกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกนี้ต้องตามล่าเราด้วย
ฉับพลันความคิดและทุกอย่างสะดุดลง
“โอ๊ยยย...”
นับดารากลิ้งหล่นจากหลังอาชา ไถลไปตามความชันเนินเขาสู่ถนนลูกรังเบื้องล่าง ร่างไร้สติม้วนกลิ้งไปขวางหน้ารถกระบะคันหนึ่งที่ขับผ่านมา