สโรธรนาคินทร์ยืนหันหลังให้อนันตะ เขาย้อนนึกถึงคืนนั้นที่ได้คลายมนต์นาคให้ปรทิพย์
“อนันตะ เรารู้สึกไม่ดีเลย”
“ฝ่าบาท นาคตนนั้นเป็นนาคหลวงไปมาไร้ร่องรอย”
“นาคหลวงทำเราหนักใจ เจ้าพ่อไม่ยอมยืดเวลาให้นางแล้ว”
“กระหม่อมเห็นว่าฝ่าบาทต้องรีบตัดสินพระทัยอย่างใดอย่างหนึ่ง นาคหลวงคงไม่ยอมวางมือ หากนางมนุษย์ไม่สิ้นชีวิต”
“มณีนาคราช เราเป็นคนมอบให้นางเอง เรื่องนี้เราต้องรับผิดชอบ” สโรธรนาคินทร์มีสีหน้าวิตกกังวล
“ผ่าบาทอย่าโทษองค์เองเลย ตอนนั้นยังคงพระเยาว์นัก”
“แต่อนันตะ...”
“ยังพอมีเวลาพ่ะย่ะค่ะ เพียงแค่เราไม่รู้ว่าท่านท้าวทรงส่งนาคหลวงมาโลกมนุษย์กี่ตน”
“นั่นแหละคือปัญหา” สโรธรนาคินทร์ขมวดพระขนง
“เพราะไม่รู้จำนวนนาคหลวง กระหม่อมเกรงว่าเราอาจคุ้มครองนางมนุษย์นี้ได้ไม่นาน” อนันตะรีบทูลรายงาน
สโรธรนาคินทร์ถอนหายใจ ระบายความอึดอัด อัญมณีแห่งนครบาดาล มณีนาคราช นำภัยสู่นางมนุษย์ เขาอดคิดไม่ได้ หากนางเป็นนาคีคงจะดี เรื่องคงไม่ยุ่งยาก และเขาคงไม่ต้องขึ้นมาบนโลกมนุษย์นานเช่นนี้
ฤาเป็นชะตาฟ้าลิขิต...สโรธรนาคินทร์ลอบถอนหายใจหลายครั้ง ก่อนขึ้นมาโลกมนุษย์เขาคิดเพียงต้องการนำมณีนาคราชกลับคืนแล้วจากไป แต่เวลานี้ทุกอย่างได้กลับตาลปัดและไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว ปรทิพย์ เด็กหญิงตัวน้อยที่เขาเคยช่วยเหลือ บัดนี้เติบโตเป็นสาวสะพรั่ง สวย สดใส นัยน์ตาสะท้อนความทะนงมุ่งมั่น เพียงแวบแรกที่เขาได้สบตา นั่นทำหัวใจที่เคยแห้งแล้งไหววูบอย่างประหลาด ความรู้สึกอยากช่วยเหลือเกื้อกูลบังเกิดขึ้นในทันที
ปรทิพย์หลังออกจากวัด เธอได้ขับรถกลับโรงแรมริมชลและใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเคย น่าแปลกเหตุการณ์ประหลาดต่างๆ ได้หายไป จนเธอเผลอไผลคิดไปว่าตัวเองเพี้ยน หรือนี่เป็นอาการเริ่มแรกของคนเป็นโรคจิตเภท จนกระทั่ง 1 เดือนผ่านไป
“คุณปู่ขา ปอยุ่งอยู่นะคะ” ปรทิพย์กำลังคุยโทรศัพท์ ปลายสาย นั้นคือ คุณปู่ ปรเมศวร์
“คิดถึงคุณปู่กับคุณย่าม๊าก มาก...ค่า...ค่า...รับทราบ...”
“ค่ะ ค่ะ แล้วปอจะไปหานะคะ รักคุณปู่ คุณย่า จุ๊บ จุ๊บ”
ปรทิพย์วางโทรศัพท์ นั่งอมยิ้ม เมื่อคิดถึงท่านทั้งสอง คุณปู่และคุณย่าโทรตามให้กลับกรุงเทพแทบทุกวัน นั่นคงเพราะเธอมาสิงสถิตอยู่ในโรงแรมริมชลแห่งนี้นานกว่าเดือนแล้ว
ยิ่งใกล้วันแต่งงาน คุณปู่คุณย่าได้ให้พนักงานคอยตรวจสอบและติดตามเธอตลอด คำสั่งลับ ทำพนักงานทุกระดับปั่นป่วน ปรทิพย์ทุ่มเททำงานในโรงแรมริมชล ทุกๆ วันตารางนัดเต็มยาวเหยียด เธอมีดินเนอร์กับลูกค้าสำคัญแทบไม่เว้นแต่ละวัน เธอยังคงทำงานอย่างหนัก ไม่เหมือนคนกำลังจะแต่งงานแม้แต่น้อย บางเวลาเหมือนเธอต่อสู้กับความรู้สึกเบื้องลึกเงียบๆ มุมมืดเล็กๆ ของหัวใจได้ซุกซ่อนใครกัน? หรือเป็นอัศวินขี่ม้าขาว บุรุษนิรนามที่ขโมยจุมพิตแรก
ใช่หรือเปล่านะ...ปรทิพย์พยายามหาตอบ
ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ เสียงโต้ตอบดังขึ้นในสมอง ทุกครั้งที่เธอคิดเรื่องนี้ เธอพยายามบอกตัวเอง
นั่น เป็นเรื่องปกติของผู้หญิงกำลังจะแต่งงานเป็นโรคกลัวการผูกมัด ทำให้สบสนคิดวนเวียน สุดท้ายก็หวงชีวิตโสด ดังนั้นเธอจึงมีวิธีจัดการปัญหาดังกล่าว ด้วยการทำงานให้มากเพิ่มขึ้นเพียงเพื่อไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน
พงศ์ทัศเป็นฝ่ายแวะเวียนมาหาปรทิพย์แทบทุกวัน ระยะทางไม่ได้เป็นอุปสรรค เขาดูกระตือรือร้นตามประสาคนกำลังจะแต่งงาน ก่อนหน้านี้คุณปู่คุณย่าขอร้องแกมบังคับ ให้ปรทิพย์รับหมั้นและแต่งงาน และคำตอบตกลงของเธอ สร้างความดีใจให้ทุกๆ คน ไม่เว้นแม้แต่พนักงานใน อัศวอมร กรุ๊บ
แน่ล่ะ ทุกอย่างคือสูตรสำเร็จ เพราะคุณปู่คุณย่าได้จ้าง ออกาไนเซอร์ หรือเรียกให้เก๋ไก๋ว่า เวดดิ้งแพลนเนอร์ ให้ดำเนินการทันทีที่เธอตอบตกลง เพียงแค่กระพริบตา ทุกอย่างที่เกี่ยวเนื่องกับการแต่งงานนั้น ได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
อีกเรื่องเมื่อคิดทีไรก็หงุดหงิด คือชุดแต่งงานเนื้อผ้าไหมบางเบาฟูฟ่อง ซึ่งผ้าที่ใช้ตัดนั้น สั่งนำเข้าจากอิตาลี ชุดนี้ได้ถูกจัดส่งให้เธอลองครั้งแล้วครั้งเล่า จนเธอเบื่อหน่าย คุณดีไซเนอร์ ชื่อดังแห่งร้านแพงลิบลิ่ว ที่ชอบแก้ แก้ แล้วก็แก้ เพิ่มออฟชั่นต่างๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้น และพงศ์ทัศเองก็เจ้ากี้เจ้าการ เรื่องชุดเรื่องงานแต่งแทนเธอไปซะทุกเรื่อง หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงดีใจ ที่ว่าที่เจ้าบ่าวใส่ใจทุกรายละเอียดของว่าที่เจ้าสาวขนาดนี้
ปรทิพย์ครุ่นคิด การแต่งงานครั้งนี้กลับทำเธออึดอัด
แปลก ยิ่งใกล้วันแต่งงาน เธอกลับอยากปฏิเสธพงศ์ทัศให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพราะเจ้าบ่าวคือ คนที่คุณปู่คุณย่าเลือกให้ เธอเชื่อสายตาท่านทั้งคู่นั้นย่อมมองคนไม่ผิด นายร้อยตำรวจเอกผู้เพียบพร้อมไปด้วย รูปสมบัติ คุณสมบัติ ทรัพย์สมบัติ และหัวใจเต็มเปี่ยมด้วยรัก เธอพยายามบอกตัวเองว่า ครอบครัวอบอุ่นและความสุขในชีวิตคู่กำลังรออยู่เบื้องหน้า
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
เสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ ปลุกปรทิพย์ตื่นจากภวังค์ เธอนั่งคิดสะระตะอยู่นาน จนได้เวลาไปงานเลี้ยง เย็นวันนี้เป็นอีกวันที่เธอได้รับการ์ดเชิญไปงานเลี้ยงลูกค้าสำคัญ หญิงสาวรีบกลับห้องแต่งตัวใหม่ แจ้งพนักงานหน้าเคาร์เตอร์ไว้ ถึงกำหนดการที่เธอไปและกลับมาถึงโรงแรม
ปรทิพย์ขับรถไปคนเดียว ระหว่างเดินทาง เธอก็เริ่มฟุ้งซ่าน วนเวียนกับความคิดเดิมๆ จนแวบหนึ่งของสมองได้ย้อนคิดถึงคำพูดของหลวงตา “สิ่งที่โยมกำลังเผชิญนั้น อาตมาบอกไม่ได้ นับเป็นเคราะห์ใหญ่ไม่อาจหลีกเลี่ยง อาตมาบอกได้แต่เพียงเท่านี้...”
เธอลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ แต่วันนี้ไม่รู้อะไรดลใจ จู่ๆ คำพูดหลวงตาก็ผุดขึ้น เคราะห์ใหญ่ไม่อาจหลีกเลี่ยงนั้น คืออะไร หญิงสาวขมวดคิ้ว ใจหนึ่งเธอปลอบตัวเองว่ายุคนี้เป็นยุคดิจิตอล WIFI ไอโพน ไอแพด เรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติเป็นเพียงความเชื่อของคนสมัยก่อนและเป็นเรื่องงมงายในยุคนี้ แต่เมื่อรถยนต์เลี้ยวเข้าสู่ทางเข้าแหลมฉบัง ฉับพลัน เกิดลมพัดแรง ฝุ่นละอองหนาทึบปลิวว่อน
เปรี้ยง!! เสียงฟ้าผ่าก้อง ในบัดดล ม่านเมฆดำปรากฏตรงหน้า
“โอ๊ะ!” ปรทิพย์ตกใจ เหยียบเบรกตัวโก่ง
เอี้ยดดด...รถยนต์หมุนในทันที เมื่อทุกอย่างสงบนิ่ง
“อูยยยย...บ้าจริง!” ปรทิพย์สถบเบาๆ แรงกระชากจากเข็มขัดนิรภัย ทำเธอจุก เธอเงยหน้ามองรอบๆ พบหมอกควันสีขาวปกคลุมทั่วรถ
“ห๊ะ!!!...” เธอสะดุ้ง นั่งนิ่ง ตาเลื่อนลอยเหมือนคนไร้สติ จากนั้นเธอสตาร์ทรถขับพุ่งไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว และก่อนทุกอย่างจะสาย พลันอัสนีบาตฟาด เปรี้ยง!!
เอี้ยดดดด...ปรทิพย์คืนสติ เหยียบเบรกตัวโก่ง
อีกแล้วหรือ! เพียงกระพริบตา รถเธอจอดนิ่ง ตรงหน้าเป็นผาชัน
เธอช็อกขนทุกเส้นลุกชูชัน คำถามมากมายพุ่งเข้าหัว ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ ทำไมฉันมาจอดตรงหน้าผา ความหวาดกลัวแผ่ทั่วอณูร่าง เลือดในกายเธอเย็นเฉียบ เธอแทบไม่อยากคิด หากเบรกไม่ทัน บ้า บ้า ฉันต้องบ้าแน่ๆ
ณ โรงแรมริมชล
กลางดึกของคืนวันเดียวกัน พนักงานต่างวุ่นวายตามหาปรทิพย์ เมื่อท่านนายพลและคุณหญิงโทรมาตรวจสอบและต้องการให้ปรทิพย์โทรศัพท์กลับ พนักงานจึงได้รู้ว่าปรทิพย์ยังไม่กลับจากงานเลี้ยง การหายตัวของปรทิพย์ ทำให้พนักงานรีบตามหาตัวกันจ้าละหวั่นตามประกาศิตของท่านนายพลปรเมศวร์
ปรทิพย์หายตัวไปทำคฤหาสน์อัศวอมรภักดีตึงเครียด ท่านนายพลปรเมศวร์และคุณหญิงมณีนั่งร้อนใจ ซึ่งไม่น้อยไปกว่าศจี ที่กำลังโทรศัพท์สอบถามความคืบหน้าจากโรงแรมริมชล
ศจีมีสีหน้าวิตกกังวล หลังวางโทรศัพท์
“แม่ศจี มีอะไรคืบหน้าไหม” คุณหญิงมณีรีบถามอดีตสะใภ้
“ไม่ค่ะ คุณแม่” ศจีเสียงสั่น แต่พยายามปั้นหน้าให้เข้มแข็ง
“ตายแล้ว หลานย่า!” คุณหญิงมณีอุทาน
“ตอนนี้ ทางโรงแรมกำลังประสานงานกับตำรวจ และขอตรวจกล้องวงจรปิดตามจุดต่างๆ ที่คิดว่าปอจะขับรถผ่าน” ศจีรายงาน
“พ่อพงศ์โทรกลับหรือยัง” ท่านนายพลถาม
“โทรมาแล้วค่ะ และกำลังเดินทางมา” เมื่อศจีพูดจบก็ร้องไห้ “ลูกแม่ ป่านนี้เป็นไงบ้าง”
“คุณใจเย็นๆ หนูปออาจแวะหาเพื่อน หรือเยี่ยมลูกค้าทางผ่าน เราเปิดสาขาใหม่ตั้งหลายแห่ง ย่อมมีธุระนอกเหนือในตาราง ที่ไม่ได้บอกใคร” มณฑลพยายามหาเหตุผล พูดปลอบศจี
“จริงด้วย พรรณทำออกบ่อยไป” ศจีพรรณพูดเสริม แววตาแวบหนึ่ง ฉายแววอิจฉาริษยา
“พี่เขาไม่เหมือนเรานะ” ศจีเสียงแข็งใส่ลูกสาวคนเล็ก
“แม่ว่าพรรณเหลวไหลสิคะ” ศจีพรรณสวนด้วยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียด
“ยัยพรรณหยุดต่อปากต่อคำเสียที แม่กำลังกลุ้มใจ ไม่เห็นหรือไง” มณฑลปรามลูกสาว
ขณะเดียวกันฝ้ายได้มาถึงพร้อมพงศ์ทัศ
“พี่พงศ์!!” ศจีพรรณดีใจ รีบเดินไปเกาะแขน ลึกๆ การที่ปรทิพย์หายตัวไป กลับทำศจีพรรณลิงโลด
พงศ์ทัศยิ้มให้ศจีพรรณตามมารยาท ก่อนหันไปหาศจี “เราเจอรถของปอแล้วครับ”
“ตำรวจเจอแต่รถค่ะ จอดอยู่บริเวณหน้าผา แต่ไม่เจอตัวยัยปอ” ฝ้ายรายงานต่อ
ทุกคนในห้องหน้าถอดสี โดยเฉพาะท่านนายพลปรเมศวร์ถึงกับลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปมา
“มีใครบอกได้ไหม เกิดอะไรขึ้น หนูปอไม่เคยมีศัตรู จะมีใครปองร้ายอีก” นายพลปรเมศวร์ถามเสียงเครียด สีหน้ากังวล
“คุณปู่ใจเย็นก่อนครับ มารูปการนี้ ปออาจถูกเรียกค่าไถ่” พงศ์ทัศโพล่ง รีบประคองบุรุษชรา
“เรียกค่าไถ่!!!” เสียงทุกคน แทบประสานเป็นเสียงเดียวกัน
ณ โรงพยาบาล
ปรทิพย์นอนหลับอยู่บนเตียง มีสโรธรนาคินทร์ยืนมองนิ่ง เขาย้อนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หลังฟ้าผ่าเปรี้ยง! ปรทิพย์หักรถเลี้ยวกลับ แต่ทันใด ปรากฏหมอกควันหนาฟุ้งปกคลุมไปทั่วรถยนต์
กร็อบบบบ.... เสียงบีบรัด เสียงนั่น! ทำนัยน์ตาสวยเบิกโพลง!!
“กรี๊ดดดด....”
ปรทิพย์ร้องลั่น เธอพยายามตั้งสติ จริงหรือฝัน นั่น ไม่ใช่หมอกควันธรรมดาแต่คืองูยักษ์ ขนาดมันใหญ่กว่าอานาคอนด้าร้อยเท่าพันเท่า มันลื้อยพันรอบรถ จากนั้นได้บีบบดจนเสียงเหล็กลั่นเปรี๊ยะๆ
คุณพระช่วย!!
ปรทิพย์ช็อกระลอกแล้วระลอกเล่า สุดท้ายสติขาดผึง เธอเป็นลมสลบไป วินาทีนั้น สโรธรนาคินทร์ปรากฏกาย
“หยุดนะ!”
สโรธรนาคินทร์ตวาด แต่ทว่างูยักษ์ตนนั้นไม่คลายกอดรัด เขาจึงยกมือชี้ มีลำแสงสีเขียวพวยพุ่งดุจสายฟ้าฟาด ทำงูยักษ์ตนนั้นอันตรธานหายไปในอากาศ
จากนั้น เขาพาปรทิพย์มาส่งโรงพยาบาลและสร้างสถานการณ์เป็นเรื่องปล้นทรัพย์
“ฝ่าบาท จะทำอย่างไรต่อ” อนันตะทูลถาม
“ต่อไปนี้ ขอให้เฝ้านางทุกฝีก้าว” สโรธรนาคินทร์สั่ง
“กระหม่อม”
“เราคิดว่ามีนาคหลวงอีกหลายตน รอจังหวะลงมือ นางคงต้องตายสถานเดียว” สโรธรนาคินทร์ตอบ ก่อนทอดสายตามองปรทิพย์ด้วยความกังวล
“ฝ่าบาทอย่าทรงกังวลพระทัย กระหม่อมคิดว่า เราน่าจะดึงเวลาออกไปได้พ่ะย่ะค่ะ”
“เราก็คิดเช่นนั้น”
“อีกเพียง 2 อาทิตย์ นางมนุษย์ผู้นี้ก็จะแต่งงานไปแล้ว”
สโรธรนาคินทร์พยักหน้า ประโยคที่ว่า นางมนุษย์ผู้นี้ก็จะแต่งงาน ทำแววตาของเขาแสดงความปวดร้าวแวบหนึ่งก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเฉยชา เธอจะแต่งงาน ใช่สินะ สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้ คือกลับนครบาดาลเพื่อไปทูลขอเจ้าพ่อ ให้ทรงยืดเวลาให้นางมนุษย์อีกสักหน่อย นาคหนุ่มหวังเจ้าพ่อจะทรงเมตตานางมนุษย์ผู้นี้ ทันใดเสียงฝีเท้าจากนอกห้อง ทำสโรธรนาคินทร์และอนันตะหายวับ เป็นเวลาเดียวกับปรทิพย์ขยับตัว
เมื่อประตูห้องเปิดออก นายพลปรเมศวร์และคุณหญิงมณีถลาเข้ามายืนข้างเตียงหลานสาว ตามด้วยศจี ศจีพรรณ มณฑล และพงศ์ทัศ จนห้องนั้นดูแคบไปถนัดตา
“โถ หลานปู่ ดูสิ เจ็บตรงไหนบ้างก็ไม่รู้”
นายพลปรเมศวร์ยกมือลูบศีรษะหลานสาว
“น้องปอไม่เป็นไรครับ พอดีร้อยเวรเป็นเพื่อนผม เขาบอกว่าโชคดีมีคนไปพบ และช่วยเหลือไว้...” จากนั้นพงศ์ทัศเล่าต่อว่า ชายสองคนที่ให้ความช่วยเหลือได้แจ้งตำรวจและจากไปโดยไม่ทันได้ถามชื่อเสียงเรียงนาม ตำรวจจึงนำปรทิพย์ส่งโรงพยาบาลและแจ้งให้ญาติทราบ
ปรทิพย์ฟื้น แต่เมื่อลืมตา เธอกรีดร้องอย่างเสียขวัญ
“กรี๊ดดดด....”
นั่นทำทุกคนตื่นตระหนก ศจีรีบเข้าไปกอดปลอบขวัญ
“ปอ ลูกๆ แม่อยู่นี่”
ปรทิพย์หันมองรอบตัวช้าๆ
“ปอ ปอ ลูกปลอดภัยแล้ว ลูก นี่แม่ แม่ศจีเอง”
ศจีพยายามพูดซ้ำๆ หวังเรียกสติลูกสาว
“แม่” ปรทิพย์เรียกแม่
ศจีใจชื่น จึงพูดต่อว่า “นั่น คุณปู่ คุณย่า”
งูยักษ์ไปไหน...ปรทิพย์หันซ้ายขวา ทำท่าเลิ่กลั่ก เหมือนมองหาอะไรสักอย่าง
“คุณปู่ คุณย่า ปออยู่นี่ได้อย่างไร แล้ว...แล้ว...” ปรทิพย์ชะงัก เธอเหลียวหน้าเหลียวหลัง อยากถามต่อว่า งูตัวนั้นล่ะ อยู่ไหน เกรงทุกคนคิดว่า เธอบ้า เพี้ยนไม่เป็นเรื่อง
“ลูกจำอะไรได้ไหม” ศจีถามบุตรสาว
ปรทิพย์ส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ปอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
“ตายแล้ว หลานจำอะไรไม่ได้หรือ เรียกหมอเร็ว พ่อพงศ์ คนร้ายตีหัวหลานฉันหรือเปล่า” คุณหญิงมณีร้องขึ้น เมื่อเห็นหลานสาวมีอาการเบลอๆ
“คุณย่าคะ ปอไม่เป็นไรค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อย” ปรทิพย์รีบแก้ตัว ให้คุณหญิงมณีคลายวิตก
“แน่นะ” คุณหญิงมณีเข้ามาลูบศีรษะหลานสาว
ปรทิพย์กอดเอวอ้อนว่า “ค่ะคุณย่า นั่น พี่พงศ์ นั่น คุณปู่ แล้วนั่น คุณแม่ และนั่น อามณฑล เห็นไหมปอจำได้หมดเลย ปอแค่ตกใจ สับสนนิดหน่อยค่ะ”
“งั้นคืนนี้นอนโรงพยาบาลอีกคืน ย่าจะได้แน่ใจ”
“ได้ค่ะ ทุกคนจะได้สบายใจ”
“ตาพงศ์เฝ้าน้องนะ” คุณหญิงมณีหันไปกำชับพงศ์ทัศ
“ครับ คุณย่า” พงศ์ทัศตอบรับ
“ไม่ต้องค่ะ ปอไม่ได้ป่วย” ปรทิพย์รีบปฏิเสธ แต่ศจีเสริมว่า
“แม่เห็นด้วยกับคุณย่านะลูก”
“แม่คะ ปอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ พรุ่งนี้พี่พงศ์ต้องทำงาน นี่ชลบุรีนะคะ ไม่ใช่กรุงเทพ” ปรทิพย์พูดยาวเหยียด ยืนยันว่าไม่ต้องการให้พงศ์ทัศเฝ้า
“พี่จะลางาน” พงศ์ทัศพูด
“พี่พงศ์คะ ปอสบายดีแล้ว ก็บอกแล้วไง ปอแค่ตกใจ ก็เท่านั้น” ปรทิพย์เสียงแข็ง หันไปทำหน้าดื้อรั้นใส่พงศ์ทัศ ทำเอาเขาเงียบไม่กล้าพูดอีก
“แต่ย่าว่า...” คุณหญิงมณีพยายามอีกครั้ง
“ปอไม่เป็นไรค่ะ แค่ทุกคนห่วง ปอก็รู้สึกผิดแล้ว เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้ให้รถโรงแรมมารับ ทุกคนจะได้สบายใจว่าปอถึงที่พัก นะคะ นะ นะ คุณย่า ปอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว นะ นะคะ” ปรทิพย์ต่อรอง แล้วใช้ลูกอ้อนเดิมๆ
“ย่าจะจ้างพยาบาลพิเศษให้เฝ้า” คุณหญิงมณีพูด
“คุณย่าคะ ปอไม่ได้ป่วย แล้วที่นี่มีพยาบาลเดินเวรตลอดอยู่แล้ว ไม่ต้องจ้างพิเศษหรอก”
“คุณหญิง ตามใจหลานเถอะ” นายพลปรเมศวร์ยืนฟังหลานสาวเถียงคนนั้นทีคนนี้ที จึงเอ่ยเพื่อตัดความรำคาญ
“แน่ใจนะ หนูอยู่ได้” คุณหญิงมณีย้ำ ก่อนยอมตามคำขอหลานสาว
“คุณย่าวางใจได้ ขอบคุณค่ะ รักย่าที่สุดในโลก”
ปรทิพย์กอดคุณหญิงมณีอีกครั้ง
เมื่อทุกคนกลับไปหมดแล้ว ปรทิพย์กลับนอนไม่หลับ เธอลุกนั่ง กอดเข่า ครุ่นคิดคนเดียวในเงามืด โจรปล้น...เป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกคลับคล้ายว่าเธอจอดรถอยู่ตรงหน้าผา กำลังจะกลับรถและขับออกไป แต่เกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ล่ะ เธอพยายามคิดว่าขับรถมาได้จอดตรงนี้ได้อย่างไร และภาพสุดท้ายในความทรงจำ คือจู่ๆ สิ่งผิดปกติก็บังเกิด งูยักษ์พันรอบรถ มันรัดจนตัวถังรถยนต์บูดเบี้ยว แน่ล่ะ เรื่องนี้หากเธอเล่าให้ใครฟัง คงว่าเธอบ้า เธอเฝ้าคิดวกไปวนมา สุดท้ายล้มตัวลงนอนและหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
พลัน สโรธรนาคินทร์ปรากฏกายในเงามืด
เขาเดินมาหยุดข้างเตียง นัยน์ตาสีอำพันเข้มเต็มไปด้วยความห่วงใย