"ถึงแล้วครับ"แจฮยองพูดขึ้นเมื่อจอดรถที่หน้าคอนโด
"อ่อ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆเลย"ฟอร์ยูตอบแล้วรีบเดินออกจากรถไปเอากระเป๋าของเธอแล้วเดินเข้าคอนโดไปทัน
"คือว่า...อันนี้นามบัตรผม"แจฮยองพูดพร้อมยื่นนามบัตรให้ฟอร์ยูแต่หันมาอีกทีฟอร์ยูเธอก็เดินเข้าคอนโดไปเสียแล้ว มันจึงทำให้เขารู้สึกเฟลไม่น้อย
.
.
.
ก๊อกๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องดังขึ้นทำให้ซันช่ายที่กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ต้องลุกขึ้นไปเปิดทันที
"มาแล้วหรอ"ซันช่ายถามเพื่อนของเธอ
"ยังไม่มามั้ง เห็นปะล่ะ ถ้าเห็นก็มาแล้วไง"ฟอร์ยูตอบพร้อมกับเดินลากกระเป๋าเข้ามาให้ห้องอย่างเซ้งๆ
"อ่อ"ซันช่ายตอบสั้นๆพร้อมกับเดินไปนั่งยิ้มอยู่คนเดียว
"มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย นะ่งยิ้มอยู่ได้ บ้าไปแล้วรึไงว่ะ"ฟอร์ยูที่เห็นเพื่อนยิ้มจนรู้สึกว่ามันไม่ปกติจึงถามออกไปอย่างสงสัย
"คือมึง วันนี้ตอนกูไปรับมึงที่สนามบิน กูเจอมาร์คเว้ยมึง เขาแบกกูขึ้นหลังด้วยแหละ แถมยังทายาให้กูอีกอ่ะมึงงง"ซันช่ายพูดพลางนึกถึงช่วงเวลาที่ได้เจอกับมาร์ค
"อ่อ เพราะมาร์คมึงก็เลยลืมกูงั้นสิ เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน เช๊อะ"ฟอร์ยูที่ยังงอนไม่หายก็พูดประชดซันช่ายไปอย่างอารมณ์เสีย
"เออ กูขอโทษ เนี่ยมึงดูขากูดิ่ สภาพนี่จะให้กูไปรับมึงอีกหรอ ไม่งอนดิมึง เออกูก็ต้องงอนเหมือนกันปะสมัครงานไม่บอกกูอ่ะ"ซันช่ายพูดด้วยเหตุผลพร้อมกับพูดยอกย้อนใส่ฟอร์ยู มันจึงทำให้เธอสตั๊นไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า
"เออๆ หายกันแล้วกัน กูปิดบังมึง มึงไม่ไปรับกู โอเครจบนะ เอ่อล่ะมึงไปทำอีท่าไหนถึงล้มว่ะ"ฟอร์ยูพูดปัดๆพร้อมกับถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"ก็ มาร์คเดินชนกูอ่ะดิ แต่ก็ขอบคุณพรมลิขิตที่ทำให้มาร์คเดินชนกู คือแบบมึง แสนดีมากก ชั้นรักเขา"ซันช่ายพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจและมีความสุขมาก
"พรมวิบัติล่ะสิไม่ว่า เจอครั้งแรกก็ทำมึงเจ็บตัวล่ะ"ฟอร์ยูพูดตัดบทจึงทำให้ซันช่ายที่ได้ยินก็หุบยิ้มทันที
"เอาน่ามึง เจอแบบไหนก็พรมลิขิตแหละ"ซันช่ายหันกลับไปอีกทางพร้อมกับนั่งคิดถึงมาร์คต่อ
"โอ๊ะตายล่ะ "ฟอร์ยูพูดพร้อมกับมองบนพร้อมกับหันหลังไปเก็บกระเป๋าต่อ
"เอ่อแล้วพรุ่งนี้มึงไปสัมภาษณ์เมื่อไหร่ว่ะ กูไปส่งป่ะ"ซันช่ายที่นึกขึ้นได้ก็หันมาถามเพื่อนของเธอ
"14:00น. ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูไปเองมึงทำงานมึงเหอะ"ฟอร์ยูตอบในขณะที่เธอกำลังเก็บของอยู่
"แต่มันไกลจากคอนโดกูมากเลยนะบริษัทเจสันอ่ะ คือถ้าจะให้ทันมึงต้องไปตั้งแต่เที่ยงอ่ะ"ซันช่ายหันมาพูดกับเพื่อน
"หรอว่ะ งั้นกูต้องรีบนอนล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูสัมภาษณ์สาย "หลังจากฟอร์ยูพูดจบเธอก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเข้านอนทันที
.
.
.
"เฮ้ย สายแล้ว10โมง"ฟอร์ยูที่สะดุ้งตื่นในตอนเช้าก็รีบร้อนอาบน้ำแต่งตัว รีบออกไปข้างนอกทันที
.
"จะทันมั้ยเนี่ย 11โมง ยัยพัชเอ้ยตายๆๆ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน "ฟอร์ยูเดินไปก็บ่นไป
หน้าตึกบริษัทเจสัน
"กี่โมงแล้วว่ะ 13:45น. "เมื่อฟอร์ยูถึงหน้าบริษัทก็รีบวิ่งเข้าไปทันที
ทางด้านแจ็คสัน
"ผู้ช่วยพัค กี่โมงแล้ว ยังไม่มาอีกหรอ"แจ็คสันที่นั่งรออยํ่ที่เก้าอี้ท่านประธานก็หันไปถามผู้ช่วยของเขาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ
"รออีกหน่อยครับ ยังไม่ถึงเวลานัดเลยอีกตั้ง5นาที"ผู้ช่วยพัคพูดพร้อมกับดูนาฬิกาข้อมือสลับกับมองไปทางนอกประตู
"มาแล้วค่ะ มาแล้ว มาแล้วๆ"ฟอร์ยูที่พึ่งมาถึงก็รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องประธานด้วยใบหน้าที่เหนื่อยหอบทันที
"เกือบไม่ทัน"ผู้ช่วยพัคที่เห็นสภาพฟอร์ยูก็เหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เวลา13:58นาทีแล้ว
"พักให้หายเหนื่อยก่อนก็ได้ครับ"แจ็คสันพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพของเธอแล้วไล่ให้ผู้ช่วยพัคออกไป
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว"ฟอร์ยูพูดในขณะที่เธอกำลังก้มหน้าอยู่
"ครับ งั้นมาเริ่มสัมภาษณ์กัน รบกวนคุณฟอร์ยูเงยหน้าขึ้นมาด้วยครับ เชิญนั่ง"แจ็คสันพูดพร้อมกับผายมือไปทางเก้าอี้หน้าโต๊ะท่าประธาน
"ค่ะ(ฉันอยากจะกรี๊ดให้ลั่นบริษัท แจ็คสันหล่อมากยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ หลงไม่ไหวอ่ะ แต่เดี๋ยวนะยัยพัช แกต้องตั้งสติก่อนมั้ย เขาบอกว่าไม่รับแฟนคลับเข้าทำงาน ใจร่มๆไว้)"ฟอร์มยูตอบพร้อมกับคิดกับตัวเองในใจแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะนั่งลง
"อื้ม เริ่มสัมภาษณ์เลยครับ"แจ็คสันพูดมือก็เปิดเอกสารส่วนตัวของฟอร์ยู
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ฟอร์ยู อายุ26ปี จบปริญญาตรีเอกบัญชี ฉันมีความสามารถพิเศษ คือ พูดได้3ภาษา ไทย จีน แล้วก็ภาษาเกาหลีค่ะ"ฟอร์ยูพูดพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของแจ็คสัน
"ไม่มีประสบการณ์ในการเป็นเลขาหรอครับ"แจ็คสันถามเสียงเข้ม
"เอ่อ ค่ะ แต่ว่าฉันเรียนรู้ไวมากกกกนะค่ะ สอนวันเดียวฉันก็ทำได้แล้วค่ะ บอสไม่ต้องห่วง"ฟอร์ยูพูดแล้วยิ้มออกมาให้แจ็คสัน แต่ในใจก็แอบกลัวว่าแจ็คสันจะไม่รับเธอเข้าทำงาน
"บอส?"แจ็คสันพูดย้ำพร้อมกับเงยหน้ามองฟอร์ยู
"ค่ะ ขอโทษค่ะ คือว่าฉันอยากทำงานที่นี่จริงๆนะค่ะ รับรองว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ"ฟอร์ยูพูดอย่างมั่นใจพร้อมกับยิ้มอ่อนๆให้แจ็คสัน
"อ่า ก็ได้ ผมรับคุณเข้าทำงานก็ได้ เริ่มงานพรุ่งนี้แล้วกัน โต๊ะหน้าห้องนั่น โต๊ะทำงานของคุณ"แจ็คสันพูดพร้อมกับผายมือไปตรงโต๊ะเลขาหน้าห้องที่เหมือนไม่มีใครเคยใช้งาน
"ค่ะ คือว่า ฉันกลับได้เลยมั้ยค่ะ"ฟอร์ยูถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ครับ คุณกลับได้เลย พรุ่งนี้เจอกันนะครับคุณเลขายู"แจ็คสันพูดพร้อมกับยิ้มส่งท้ายให้ฟอร์ยูแล้วก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ
เมื่อฟอร์ยูเห็นแบบนั้นเธอก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รีบออกมาจากบริษัทแล้วมายืนตะโกนเสียงดังข้างๆแม่น้ำแห่งหนึ่งด้วยความดีใจ
"นี่ แจ็คสันรับฉันเข้าทำงานล่ะ รับเข้าแล้ว เป็นเลขาเลยนะเลขาน่ะ"ฟอร์ยูตะโกนเสียงดังหน้าแม่น้ำแห่งหนึ่ง แต่เธอตะโกนเป็นภาษาไทยจึงไม่มีใครสนใจเธสักเท่าไหร่
"ก็สวยอยู่หรอกน่ะ แต่ว่าเพี้ยนรึป่าว"มีผู้ชายคนนึงเดินผ่านมาทางฟอร์ยูเขาเห็นเธอตะโกนดีอกดีใจ จึงมองด้วยสายตาแปลกๆ
"เห้ย ได้ยินนะเว้ย ฉันไม่ได้บ้าซะหน่อย"ฟอร์ยูที่ได้ยิ้มก็หุบยิ้มแล้วหันมาด่าคนที่ว่าเธอทันที แต่เขาก็เดินไปอย่างไม่สนใจคำด่าของเธอสักนิด
.
.
"ผู้จัดการซัน"เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้ช่วยปาร์ค
"อ่อ ผู้ช่วยปาร์ค มีอะไรรึป่าวค่ะ"ซันช่ายที่กำลังนั่งเคลียร์เอกสารบัญชีก็เงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงเรียก
"คือว่า ท่านประธานเรียกพบน่ะครับ"ผู้จัดการปาร์คพูดพร้อมกับพยักหน้าไปทางห้องประธาน
"ท่านประธาน มาร์คคึ หรอค่ะ"ซันช่ายถามอย่างสงสัย
"ครับ ทางที่ดีเรียกเขาว่า ท่านประธานอย่างเดียวก็พอนะครับ"
#ติชมได้นะงับ